tag:blogger.com,1999:blog-69121943074527266422024-03-14T08:17:38.792+02:00Λέσχη Ανάγνωσης του "Degas"/Σαν ένας Ατέρμων Κοχλίας// reading,reviewing 'N' blogging //ΒΙΒΛΙΟΦΙΛΙΚΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΒιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.comBlogger986125tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-3164657633841313502024-02-21T21:10:00.010+02:002024-02-21T23:29:54.695+02:00Δεν Είμαι Εγώ,τ΄Ορκίζομαι, Βαγγέλης Γονιδάκης<p><i> </i></p><i>Δεν Είμαι Εγώ,τ΄Ορκίζομαι</i>, Βαγγέλης Γονιδάκης, Κέδρος,Αθήνα,2023<div><br /></div><div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-TX3-PplRy3UwKNUFT3K9jtWHe31W4FfyTNfkOEv4lT3qHHT9i53IdAW19v-xtL9Aib3OYC9VcRqjBbaFSHNwI9Yj9k0U_gRhpl0gRwpROVJl7KkJGKeZ3ExbrzE7P1stNouen9PuoGWmdpriwK0U9uo47SB7YjM6b9iX6FVLiDPKEXTHymkPnqlwfHlF/s1643/VAGGELIS%20(1).jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1185" data-original-width="1643" height="462" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-TX3-PplRy3UwKNUFT3K9jtWHe31W4FfyTNfkOEv4lT3qHHT9i53IdAW19v-xtL9Aib3OYC9VcRqjBbaFSHNwI9Yj9k0U_gRhpl0gRwpROVJl7KkJGKeZ3ExbrzE7P1stNouen9PuoGWmdpriwK0U9uo47SB7YjM6b9iX6FVLiDPKEXTHymkPnqlwfHlF/w640-h462/VAGGELIS%20(1).jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span style="color: #0c343d; font-family: Architects Daughter;">Synthesis V.G</span></b></td></tr></tbody></table><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: center;"><br /></div><blockquote><blockquote><i><span style="color: #073763; font-family: Nanum Gothic;">Χέρια ροζιασμένα, ξερά κούτσουρα, κι άλλα ξασπρισμένα θαλασσόξυλα από τον ήλιο και το αλάτι. Χέρια της χλωρίνης, του ασβέστη και της μπουγάδας. Χέρια παραμορφωμένα από την αρθρίτιδα, που ξεσκάτωναν μωρά και περιποιούνταν γέρους, μέχρι να κρεμάσουν κατάκοπα τη νύχτα, σαν παράλυτες αποφύσεις, στο πλάι του κορμιού. Χέρια που έσπερναν, θέριζαν, αλώνιζαν, σάκιαζαν, άλεθαν, ζύμωναν, χέρια εργατικά, ακούραστα. Χέρια με ανυπόμονα δάχτυλα, που χάιδευαν,που πάλλονταν και οδηγούσαν σκαλί-σκαλί στον παράδεισο. Χέρια που παρηγορούσαν και έκλειναν τα μάτια όποιου αναχωρούσε από τούτο τον κόσμο. Χέρια δυνατά, πατρικά, που κρατούσαν τρυφερά το μικρό χεράκι που αφηνόταν με εμπιστοσύνη στη χούφτα τους. Χέρια που μάζευαν λουλούδια, που υψώνονταν στον ουρανό εκτοξεύοντας την προσευχή, χέρια κουρασμένα, γεμάτα καημούς.</span></i></blockquote></blockquote><blockquote><blockquote><span style="text-align: right;"> (</span><i style="text-align: right;">Χέρια</i><span style="text-align: right;">,σελ.13)</span></blockquote></blockquote></div><div><i><o:p></o:p></i><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i> Δεν είμαι εγώ,τ΄ορκίζομαι,</i>διατείνεται στον τίτλο αυτής του της συλλογής είκοσι
διηγημάτων ο συγγραφέας και εν ενεργεία καπετάνιος Βαγγέλης Γονιδάκης. <i>Κι όμως
είσαι</i>, θα τολμούσε να του πει ο αναγνώστης, συγκινημένος και χορτάτος από την
ομορφιά και την αγάπη που υπάρχει σε όλες τις ιστορίες, μηδεμιάς εξαιρουμένης˙<i>είσαι
εσύ καπετάν Βαγγέλη</i>,<i>εσύ που σ΄ αυτές καπετανεύεις μια θάλασσα από λέξεις σαν
να αφηγείσαι μύθο και Ιστορία μαζί</i> ˙και είναι και καθένας που βρίσκει τον εαυτό του
στη λέξη σου και στις φράσεις, είναι ο άντρας και η γυναίκα, ο νεαρός και ο μεσήλικος,
ο αστός και ο εργάτης της καθημερινής ζωής, της δουλειάς ,της λύπης και της
χαράς, των μικρών και μεγάλων ατομικών και συλλογικών τραυμάτων και θριάμβων
μας˙είμαστε όλοι,πάσχοντα ανθρώπινα υποκείμενα που ψάχνουμε και
ανακαλύπτουμε τα μύχια της ψυχής μας στις μικρές και μεγάλες σου διηγήσεις σε
τούτη τη ζόρικη συγκυρία των συγκρούσεων και της παρακμής (δύσκολη για μια ακόμα φορά στα πέτρινα χρόνια του πολυαναμενόμενου 21ου αιώνα που αλλιώς τον είχαμε φανταστεί και άλλο μας βγήκε και ποιος ξέρει τι μας περιμένει ακόμα),αλλά και που παρά την επέλαση του κυνισμού δεν έχει χαθεί η
ελπίδα και η αλληλεγγύη.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"></p><div style="text-align: center;"><span style="background-color: white; font-family: "Nanum Gothic";"><i><span style="color: #073763;">Αν πήγαινε προς τα δεξιά</span></i></span></div><span style="color: #073763; font-family: Nanum Gothic;"><i><div style="text-align: center;"><span style="background-color: white;">Χέρια</span></div><span style="background-color: white;"><div style="text-align: center;">Η σπασμένη κούκλα</div></span><span style="background-color: white;"><div style="text-align: center;">Το ουρλιαχτό</div></span><span style="background-color: white;"><div style="text-align: center;">Πόθος και ρούσκος</div></span><span style="background-color: white;"><div style="text-align: center;">Γράμμα από το μέτωπο</div></span><span style="background-color: white;"><div style="text-align: center;">Γλυκό συκαλάκι</div></span><span style="background-color: white;"><div style="text-align: center;">Εγώ το καλό σου θέλω</div></span><span style="background-color: white;"><div style="text-align: center;">Ο βάθρακας</div></span><span style="background-color: white;"><div style="text-align: center;">Το βλέμμα μιλάει</div></span><span style="background-color: white;"><div style="text-align: center;">Ροβινσώνας</div></span><span style="background-color: white;"><div style="text-align: center;">Παγωμένο μπυράλ</div></span><span style="background-color: white;"><div style="text-align: center;">Στα βαθιά</div></span><span style="background-color: white;"><div style="text-align: center;">Πες μια καλή κουβέντα</div></span><span style="background-color: white;"><div style="text-align: center;">Μακρυμάνικο παντελόνι</div></span><span style="background-color: white;"><div style="text-align: center;">Η γραμμή του ορίζοντα</div></span><span style="background-color: white;"><div style="text-align: center;">Από το δικό μου παράθυρο</div></span><span style="background-color: white;"><div style="text-align: center;">Δεν είμαι εγώ, τ' ορκίζομαι</div></span><span style="background-color: white;"><div style="text-align: center;">Με σπασμένο φτερό</div></span><span style="background-color: white;"><div style="text-align: center;">Η αγάπη της Κίτσας</div></span></i></span><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"> Ο Βαγγέλης Γονιδάκης στη συλλογή <i>Δεν
είμαι εγώ,τ΄ ορκίζομαι, </i>ψαύει τον μετανεωτερικό Άνθρωπο, αυτόν που
συνηθίσαμε να λέμε ανώνυμο κι όμως είναι εκείνος που τρέφει με τον πόνο και τη χαρά του την Ιστορία. Και ο Γονιδάκης το
κάνει αυτό το ψυχικό ανασκάλεμα δίχως να ψέγει κανέναν για τα λάθη και τα πάθη του,με δεκαεννέα και
μία εξαιρετικά καλά αφηγημένες ιστορίες,που συντελέστηκαν στο ελληνικό παρελθόν,
απώτερο ή πιο κοντινό μας ή και συντελούνται ακόμα ως μικρά και μεγάλα προσωπικά και δημόσια γεγονότα
εδώ και τώρα. Οι σκιές αυτού του παρελθόντος, άλλες χαρούμενες και άλλες
λυγισμένες από το βάρος των πράξεων και των παραλείψεων των ηρώων τους,φτάνουν
στο σήμερα με κείμενο πυκνό,εξόχως στοχαστικό μέσα στη φαινομενική νοηματική του
απλότητα, μεστό και βαθιά ενσυναισθητικό, στο οποίο η γλώσσα,καλά ακονισμένη
σαν τη σμίλη του επίμονου γλύπτη, γίνεται το εργαλείο που σκάβει και
αποκαλύπτει διάπλατα το βαθύ, συναρπαστικό συναίσθημα που διαποτίζει όλες τις αφηγήσεις. Ένα συναίσθημα <i>συγκολλητική ουσία</i>,όπως
λέει ο ίδιος σε μια από τις διηγήσεις του,φιλτραρισμένο στις
μυλόπετρες της αληθινής ζωής, που μας κάνει, μέσα στη χαλασιά του κόσμου μας, να
θέλουμε <i>να αγγίξουμε την αγάπη εντός μας </i>και να ανυψωθούμε με το φως
της.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p> Τα διηγήματα του Γονιδάκη έχουν θεματική ποικιλία,διακριτές τεχνικές αρετές και δεν λείπουν τα ελκυστικά αλλά συνετά συγγραφικά ευρήματα, οι αφηγητές αλλάζουν από διήγημα σε διήγημα και η απεύθυνση στον αναγνώστη πότε γίνεται πρωτοπρόσωπα,πότε σε β΄ενικό (επιλογή με πολλά ρίσκα, θεωρώ, που όμως εδώ ο συγγραφέας την υπηρετεί έξοχα) και πότε τριτοπρόσωπα˙υπάρχουν ευάριθμοι λειτουργικοί, ωραίοι διάλογοι, </o:p>καλοζυγισμένοι ως προς την ποσότητά τους εγκιβωτισμοί, καλολογικά στοιχεία,ναι,μάλιστα καλολογικά (τα θυμάστε;θυμάστε τη μανία των φιλολόγων μας να τα ξεχωρίζουμε ντε και καλά όλα;αυτά μάθαμε να τα βρίσκουμε μα χάσαμε την ουσία και πήγαμε στην άλλη άκρη και τώρα τα στολίδια πάσης φύσεως σε ένα κείμενο που θέλει να είναι καλαίσθητο μπαίνουν πλέον και ίσως ορθώς με το σταγονόμετρο και τα ψάχνουμε με το φανάρι του Διογένη στο χέρι,εδώ κι εκεί πχ κάνας επιθετικός προσδιορισμός,γιατί μπορεί να βρεθεί ο συγγραφέας με δέντρο χριστουγεννιάτικο και όχι λογοτεχνικό κείμενο εδώ που τα λέμε) κι έχουν τέλος πάντων οι όμορφες γονιδακικές ιστορίες -ελαφρά μελαγχολικές μερικές, άλλες με γλυκό χιούμορ, <span style="white-space-collapse: preserve;"> όλες με τσαγανό και φως-,και με τα καλά (και τ΄ αγιασμένα από κυρ Αλέξανδρους και ο νοών νοείτω), τα άσβεστα φαναράκια της λογοτεχνίας για οδηγούς τους και ομοίως και όλα τα απαραίτητα και σεμνά,τα μετρημένα και μαζί αφειδώλευτα υλικά αυτής της λογοτεχνίας που θέλει να είναι ακριβώς ό,τι λέει το όνομά της: τέχνη και τέχνημα του λόγου, καλλιτεχνικό έργο που και μάτια και ψυχή τέρπει και συναίσθημα γεννά.</span></p><div><div style="text-align: justify;"> Ο καπετάνιος πάντως εκτός από τη θάλασσα και τη λογοτεχνία ασχολείται με το ίδιο μεράκι και με την αφήγηση παραμυθιών και τον έχω ακούσει και ειλικρινά θαυμάσει να τις αφηγείται (που σημαίνει να τις λέει δίχως να τις διαβάζει) τρομερές ιστορίες,μαγικές,γελαστικές,λυπημένες,απίθανες,πιθανές, ξένες και δικές. Κουβαλάει ένα σεντούκι ξέχειλο από λαϊκά, παλαιότερα και πιο πρόσφατα, παραμύθια και ιστορίες ανθρώπων του χτες και του σήμερα και καταγράφει αέναα ό,τι βλέπει, ακούει, βιώνει και ό,τι μπορεί να γίνει ένα ακόμα παραμύθι,άλλος ένας μύθος,μια ιστορία που θα σμιλεύεται ολοένα από την μεταλλασσόμενη προφορικότητα και το ταλέντο του και θα περνάει από στόμα σε στόμα,από γενιά σε γενιά.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τον ευχαριστώ από καρδιάς για την απέραντη ομορφιά που μου χάρισε και με τούτη τη συλλογή!</div></div></div></div>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-21071977659867862202024-01-30T11:57:00.017+02:002024-02-21T14:34:09.703+02:00Ο Γιος του Τροτσκιστή, Αναξίμανδρος Σόιτσερ<p><i> Ο Γιος του Τροτσκιστή</i>, Αναξίμανδρος Σόιτσερ, εκδ.Μωβ Σκίουρος,Αθήνα,2020</p><p><br /></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBCto-NKYuomq0zGi37p1Peyf59hTpqxeo5xi-ld047-2GxvjixUeuUgJblpAmpylvrPc1ryFKNkOO7gzXccvyg-fLJ-PCpSlLcpzQoWezR3bV0ISAmBrQinjJyq0p3fseEjgXD2QB59511btPt0mqHiKv7VmTo-a7KoNaxf8ye_aB-LiuUS5fwppA7uLT/s1705/%CE%BF%20%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%84%CF%83%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="762" data-original-width="1705" height="286" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBCto-NKYuomq0zGi37p1Peyf59hTpqxeo5xi-ld047-2GxvjixUeuUgJblpAmpylvrPc1ryFKNkOO7gzXccvyg-fLJ-PCpSlLcpzQoWezR3bV0ISAmBrQinjJyq0p3fseEjgXD2QB59511btPt0mqHiKv7VmTo-a7KoNaxf8ye_aB-LiuUS5fwppA7uLT/w640-h286/%CE%BF%20%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%84%CF%83%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b style="color: #274e13; font-family: "Architects Daughter"; text-align: left;"><span style="font-size: medium;">photo V.G.</span></b></td></tr></tbody></table><br /><div style="text-align: justify;"> Διάβασα πριν μερικούς μήνες τη νουβέλα του Αναξίμανδρου Σόιτσερ(Νίκος Παναγιώτου,γ.1992) με τον ιντριγκαδόρικο τίτλο <i>Ο Γιος του Τροτσκιστή </i>και η διαλυτική,σχεδόν γκροτέσκ επιθετικότητα τού χιούμορ με το οποίο με έβαλε στην ατμόσφαιρα της αφήγησής του,με ξεγέλασε και μου βγήκαν ξινά τα αρχικά μειδιάματα για τα καμώματα των ηρώων του (τα οποία προφανώς δεν θα αποκαλύψω εδώ) που είναι ταλαιπωρημένοι,ματαιωμένοι αντιήρωες όλοι τους, σακατεμένοι από επιλογές και ενέργειες στις σκληρές συγκυρίες στις οποίες ύψωσαν ανάστημα και διεκδίκησαν το που φαινόταν ή και ήταν όντως δίκαιο,πράττοντας και εκείνοι δίκαια και μαζί άδικα,αυτοκαταστροφικοί σε όλο τους τον βίο,τιμωροί και τιμωρημένοι οι ίδιοι εν μέσω τιμωρών τε και τιμωρημένων της Ιστορίας.</div><div style="text-align: justify;">Άλλα περίμενα να αποκομίσω μετά το πέρας της ανάγνωσης και για άλλα κατέληξα να αναρωτιέμαι, κυρίως για το πόσο ρηχά -αν και είμαστε πολύ κακοπαθημένος λαός-, επεξεργαζόμαστε τα συλλογικά μας τραύματα αρκούμενοι σε αποκρύψεις και διαστρεβλώσεις και στις μέρες μας θάβοντάς τα και κάτω από τόνους εφήμερης μιντιακής χλεύης.Για το έγκλημα των Τεμπών,για παράδειγμα,η χλεύη για τους κάκιστους κυβερνώντες,ανάμεικτη με οργή,έτσι όπως διατυπώθηκε στα σόσιαλ, τι απέφερε;Τίποτα ουσιαστικό (ο αρμόδιος υπουργός παραιτήθηκε,αυτός,όχι η κυβέρνησή του,και αμέσως μετά,σαν να μη συνέβη τίποτα,ήταν πάλι υποψήφιος και χιλιάδες βλαμμένοι τον ξαναψήφισαν),άρα η χλεύη δεν ήταν παρά εφήμερη εκτόνωση του(όποιου) θυμού και του σοκ που ένιωσε το κομμάτι εκείνο του κοινωνικού σώματος που τα ανακλαστικά του παραμένουν ζωντανά αλλά είναι στην πράξη ακίνδυνα.Από την άλλη βέβαια δεν μπορώ παρά να δεχτώ ότι η ιλαροτραγωδία (και η παρωδία και η διακωμώδηση και ο κακός μας ο φλάρος που λέγεται χαβαλές) είναι ζευγάρι και το χιούμορ/χλεύη είναι το ανέξοδο φάρμακο που έστω και εφήμερα συνεφέρνει κάπως τις ψυχές από τις συλλογικές και ατομικές κακουχίες,ώσπου να έρθει το επόμενο κακό και να επαναληφθεί η διαδικασία, σταθερά τα τελευταία χρόνια προς τη λήθη.</div><div style="text-align: justify;"> Αυτή την αναπάντεχη και βιτριολική ιστορία που αφηγείται ο Σόιτσερ,τη βαθιά ανθρώπινη στο δια ταύτα της και υπεράνω εύκολων πολιτικών ετικετών που βολικά ανασύρουμε από το πληγωμένο μας παρελθόν,την κλωθογύρισα με προσοχή (ξανα)σκαλίζοντας σε χρονοντούλαπα για να βρω πιο πολλά στοιχεία για τα ένθεν και ένθεν θλιβερά <i>παλιά</i> πραγμένα (λες και δεν είναι θλιβερά τα προβαλλόμενα ως καινούργια), κατάλαβα πέντε πράγματα μα και δεν κατανόησα άλλα τόσα -το εξής ένα, την βλακεία αυτού του λαού διαχρονικά κι ας επαίρεται ότι δεν τον πιάνουν κορόιδο-, και στο τέλος την άφησα στην ησυχία της, όπως αφήνεις ένα ζυμάρι να φουσκώσει για να ξαναζυμωθεί και να γίνει <i>κάτι</i>.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Ε,λοιπόν έγινε.Το παραπλανητικά ή ηθελημένα <i>αστείο </i>στο πρώτο μέρος και εν συνόλω τρομαχτικό, συγκινητικό κείμενο, όλος αυτός ο σαρκασμός,η πικρή παρωδία η απαλλαγμένη από ηθικοδιδακτικά βαρίδια έγινε όχι απλώς <i>κάτι </i>μα πολλά. Έγινε σκέψεις και ερωτήματα,συναισθήματα και διαπιστώσεις, κυρίως οδυνηρές, θλίψη για το αιματοβαμμένο και αφώτιστο σε πολλά σημεία κομμάτι της Ιστορίας που έδωσε υλικό στον συγγραφέα,έγινε αγωνία για το μέλλον αυτής της κοινωνίας που ωθείται μαζικά και σπρώχνει και η ίδια τα πάντα στη λήθη. </div><div style="text-align: justify;"><blockquote style="text-align: start;"><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="text-align: start;"><span style="color: #990000; font-family: Nanum Gothic;">Στα χρόνια της Κατοχής ήταν από τα πρωτοπαλίκαρα του Ποδιά,σκληρός Ελασίτης και μετέπειτα του ΔΣΕ, υπό τις διαταγές του Σμπώκου.Έθαψε σύζυγο,μάνα κι αδέλφια.Η κερά του,η Περσεφόνη, εκτελέστηκε από τους Γερμανούς καθώς έφερε το παράσημο του μπλαβιασμένου ώμου.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="text-align: start;"><span style="color: #990000; font-family: Nanum Gothic;"> Πολλά από τα όπλα που είχαν οι Κρητικοί κατά τη Μάχη της Κρήτης ήταν παμπάλαια,αποτέλεσμα της άρνησης των μεταξικών να δώσουν όπλα στους Κρήτες φοβούμενοι τα βενιζελικά τους αισθήματα και την πιθανότητα κάποιας αντιδικτατορικής επανάστασης.Κάποια από τα όπλα αυτά κρατούσαν από τις εποχές της τουρκοκρατίας,ως ήταν επόμενο η φθορά του χρόνου,η σκουριά και οι σακατεμένοι οπλικοί μηχανισμοί έκαναν τα τουφέκια να κλοτσάνε σαν γαϊδούρια,αφήνοντας έτσι μπλαβιασμένους τους ώμους των πυροβολητών.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="text-align: start;"><span style="color: #990000; font-family: Nanum Gothic;"> Οι Γερμανοί τις πρώτες μέρες μετά την κατάκτηση της Κρήτης συνήθιζαν να ξεγυμνώνουν τους ώμους των γηγενών ψάχνοντας για τις μελανιές αυτές, που λειτουργούσαν ως αδιάσειστα στοιχεία αντιναζιστικής δράσης.Η Περσεφόνη εκτελέστηκε.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><i style="text-align: start;"><span style="color: #990000; font-family: Nanum Gothic;"><br /></span></i></div><div style="text-align: center;"><i style="text-align: start;"><span style="color: #990000; font-family: Nanum Gothic;">Ο Άδης με ναζιστική στολή σ΄άρπαξε Περσεφόνη,</span></i></div><div style="text-align: center;"><i style="text-align: start;"><span style="color: #990000; font-family: Nanum Gothic;">και εδά όσο κι αν περνά καιρός άνοιξη δεν ζυγώνει.</span></i></div><div style="text-align: justify;"><span style="text-align: start;"><span style="color: #990000; font-family: Nanum Gothic;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #990000; font-family: Nanum Gothic;"><span style="text-align: start;">Α</span><span style="text-align: start;">υτή τη μαντινάδα είχε γράψει ο παντέρημος ο Μενέλαος για τον θάνατο της καλής του.</span></span></div></blockquote></blockquote><p style="text-align: start;"> <span style="text-align: right;">(σελ.97,98)</span></p></div><div style="text-align: justify;"> Καμβάς πάνω στον οποίο κεντιούνται με γερή κλωστή και συνεπείς βελονιές τα εξιστορούμενα είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος της αφήγησης η Αθήνα και εν γένει η Ελλάδα σε λιγότερο ή περισσότερο κρίσιμες ιστορικές περιόδους και φάσεις αρχής γενομένης από το 1963 χρονιά κατά την οποία το αχόρταγο από αίμα-παρά την τιμωρητική κυριαρχία των νικητών-,μετεμφυλιακό παρακράτος έχει βρει φρέσκα πολιτικά απάγκια και ομοίως χρονιά της επίσκεψης του στρατηγού ντε Γκωλ στην Ελλάδα.Ο συγγραφέας βγαίνει κάμποσες φορές εκτός Ελλάδας και Αθήνας και παρακολουθεί τους ήρωές του, κατά κύριο λόγο τους δυο βασικούς, Πεκρέρ και Καρδά,σε πρότερες στιγμές τους ή δημιουργεί καλά σχηματισμένες διακλαδώσεις των σχέσεων και των πραγμένων τους με άλλα πρόσωπα σε άλλα περιβάλλοντα και παρελθόντες χρόνους,πχ στη Γαλλία το 1945,στην Κρήτη το 1947 και αλλού άλλοτε.</div><div style="text-align: justify;"> Η συχνότητα της χρήσης του σχήματος της προοικονομίας εμβαπτισμένης στο σχεδόν συνεχές σοϊτσερικό χιούμορ δίνει ευρηματικές συνδέσεις του 1963 με μεταγενέστερες χρονιές και γεγονότα, έστω επιγραμματικά,με το 2015 για παράδειγμα και την άνοδο του Σύριζα! Οι δοσμένες με μέτρο αναλήψεις και προλήψεις στο κείμενο έχουν κι αυτές λειτουργική θέση και δίνουν επιπλέον χρονικό βάθος χωρίς να διαταράσσεται η ισορροπία και δίχως να χάνει ο αναγνώστης από τον κειμενικό ορίζοντα τα πρόσωπα και τα πραγμένα τους.Τα χαρακτηριστικά και περιγραφικά επίθετα που χρησιμοποιούνται κατά κόρον, χάριν της διακωμώδησης που έλεγα πιο πάνω,υποθέτω, δεν φορτώνουν την ανάγνωση ως λεκτικά μπιχλιμπίδια άνευ λόγου, ίσα ίσα συμπληρώνουν την αφήγηση τονίζοντας όσο χρειάζεται κάποιες καίριες ιδιότητες των χαρακτήρων και χρωματίζοντας ορισμένες από τις πολλές ψηφίδες που αποτελούν την συνολική εικόνα της.</div><div><div style="text-align: justify;"> Πρόσωπα, επινοημένα και υπαρκτά σε κοινή χορογραφία, πάνε κι έρχονται πάνω σ΄αυτό το σκηνικό και φωνές κάποιων που δεν εμφανίζονται "ακούγονται" κι αυτές από τα παρασκήνια και τα ιστορικά βάθη των γεγονότων στα οποία εμπλέκονται(ή τα δημιουργούν εκείνοι).Ο Ντε Γκωλ,ο Καραμανλής, ο Καννελόπουλος,το ΚΚΕ,η ΟΠΛΑ,ο Καρδάς,ο Πεκρέρ,ο Αποστόλης,οι βασιλιάδες,ο Κουμπλής και οι τραμπούκοι του, η Κυριακή,ο καπετάν Χειμώνας,ο Ελυάρ,ο Γκάτσος,ο Καστοριάδης,ο Μενέλαος από την Κρήτη που το 1963 δρα στην παρανομία και ουκ ολίγοι ακόμα με διάφορες ιδιότητες, όλοι τους υποκείμενα της μεγάλης κοινής Ιστορίας και παράλληλα με τη δική τους μικρή ατομική ιστορία ζωής, σακί ξέχειλα φορτωμένο πάνω στις πλάτες τους.</div><div><br /></div><div style="text-align: justify;">Πρόσωπα (μερικά από αυτά)</div><div style="text-align: justify;"><ul><li>Νικολά Πεκρέρ, υπάλληλος της γαλλικής πρεσβείας,ποιητής κατά δήλωση και κρυφοφανερό του ποθούμενο, αθεράπευτα ελλαδοβαρεμένος γιος του αρχαιολάτρη κλασικού φιλόλογου Τριστάν Πεκρέρ</li><li>Δημήτριος/Μήτσος Καρδάς,ταβερνιάρης φιλοκουκουές μεν μη ενταγμένος εν έτει 1963 δε αλλά και βαρέων βαρών παλιός Οπλατζής (τι να εξηγώ τώρα,ψάξτε αν δεν ξέρετε)</li><li>Αποστόλης Ζανταρλής,φοιτητής,νεολαίος της ΕΔΑ,στην κοσμάρα του και σε φάση θα τον αλλάξουμε τον κόσμο κτλ κτλ κτλ</li><li>Κυριακή Καρδά,γυναίκα του Καρδά,γυναίκα θεοσεβούμενη,Γυναίκα γενικώς με την πολλαπλή τραχηλιά τής εκ της λέξης ιδιότητα μονίμως στον λαιμό της η έρημη,ταβερνιάρισσα (γυναίκα δηλαδή εργαζόμενη καθότι η σύζυγος του ταβερνιάρη,δίχως δηλαδή αμοιβές και λοιπά),αδελφή εκπατρισμένου αντάρτη και εκτελεσμένης κουνιάδας, φιλόστοργο υποκατάστατο μάνας του φοιτητή, πανταχού παρούσα και ταυτοχρόνως απούσα (από το μίσος και τη βία των άλλων).</li><li>Γιάννης Κουμπλής (το σε πρώτη αποτίμηση <i>νοσηρά βλαμμένο</i> <i>τομάρι</i> της νουβέλας,αλλά...)</li><li>Μενέλαος Σταυρακάκης,Ανωγειανός <i>με θητεία σε όλα τα κολέγια της εποχής,από το Ιτζεδίν μέχρι τη Σκύρο,τη Λήμνο και τη Φολέγανδρο.Ψηλός,λιγνός και γερασμένος απ΄τα βασανιστήρια,τις εξορίες και τις απώλειες που μέτρησε στη φαμίλια του</i>.(σελ.97)</li></ul></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Στους μήνες που πέρασαν ως τώρα,την πολιτική όπως επισημαίνεται και στην έκδοση νουβέλα του Αναξίμανδρου Σόιτσερ την αναθυμόμουν με όλο και πιο θετική αίσθηση αν μη τι άλλο για το τσαγανό και την ευρηματικότητα με την οποία τόλμησε να αφηγηθεί μια κλειστή/οικογενειακή ιστορία πόνου και συντριβής με βαριά, βουτηγμένη στο αδελφικό αίμα,μαύρη πολιτική σκιά πάνω της καταφέρνοντας να βάλει και κυρίως να κρατήσει τον στοιχειωδώς υποψιασμένο αναγνώστη στην ατμόσφαιρα μιας εποχής που επηρεάζει ως μπαμπούλας και δαίμονας τη δημόσια ζωή και την πολιτική μας συμπεριφορά και σήμερα. Ένιωσα ότι όφειλα να γράψω δυο καλά λόγια κι εγώ, φαντάζομαι θα έχουν μπει κι άλλοι στον πειρασμό να πουν κι αυτοί τα ομοίως καλά δικά τους, και να προτείνω στους επισκέπτες του μπλογκακίου, ανεξάρτητα από το πού (νομίζουν πως) ανήκουν πολιτικώς, το ολιγοσέλιδο αλλά μαζί και περιεκτικό βιβλίο του Αναξίμανδρου Σόιτσερ ο οποίος με το πρωτόλειό του τροφοδοτεί την ελπίδα πολλών από μας που αγαπάμε την ελληνική λογοτεχνία ότι κάτι ξανακινείται στη πεζογραφία μας.[1]</div><div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">[1]Τον αναγνώστη που παραμένει στον μεταπανδημικό του λήθαργο και δεν βλέπει, -ίσως θέλοντάς το ο ίδιος για να μην ξεβολευτεί από τις ελεημοσύνες με τις οποίες πορεύεται-, ότι δεν πάμε καλά παρά τα όσα μας έταξαν οι ταγοί και ότι καινούργιο σιδερένιο μα καλοφτιαγμένο αυτή τη φορά τακουνάκι (με μπόλικα τηλεστράς,ιντερνοκαθρεφτάκια, κυβερνοστολίδια) μας βρήκε κατακέφαλα,δεν τον βάζει σε καμία ατμόσφαιρα κανένας έμπειρος ή άπειρος πολιτικός συγγραφέας αν δεν υμνεί διάφορα κατά τις επιταγές της ζαβής πολιτικής ορθότητας των καιρών και ειδικά τους κατά <a href="https://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2020/07/blog-post_30.html" target="_blank">Φραγκιά</a> <i>ζητωκραυγαστές</i> των λογής αριστεροδέξιων τακουνιών.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div> <p></p></div></div></div>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-58607775116178335572024-01-28T13:32:00.012+02:002024-01-28T22:24:43.548+02:00O Πολωνός,Τζ. Μ. Κούτσι /J. M. Coetzee,The Pole<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i>O Πολωνός</i>,Τζ. Μ. Κούτσι /J. M. Coetzee,<i>The Pole</i></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">μυθιστόρημα,μτφρ. Χριστίνα Σωτηροπούλου,Διόπτρα,Αθήνα,2023</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg84lV5WkZZMWX0DUo_AqnP8kdNzr1VyI4SG7ca4nR6hvkrIBkmkCIlfa7b7n1iCijDhAdo2P3OcQW2nipgGAT_yS6UELlQ4_hls-m8IIMjY3JBXh7hem4b8MMMhk98b2R9Hl47_w-UPkzjR4xvvI5eJtKejp_XhFd2SprYEvh38AIJRoiSTvF9t_vJeIdD/s1434/%CE%9A%CE%9F%CE%9B%CE%91%CE%96-%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%A9%CE%9D%CE%9F%CE%A3.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="922" data-original-width="1434" height="413" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg84lV5WkZZMWX0DUo_AqnP8kdNzr1VyI4SG7ca4nR6hvkrIBkmkCIlfa7b7n1iCijDhAdo2P3OcQW2nipgGAT_yS6UELlQ4_hls-m8IIMjY3JBXh7hem4b8MMMhk98b2R9Hl47_w-UPkzjR4xvvI5eJtKejp_XhFd2SprYEvh38AIJRoiSTvF9t_vJeIdD/w640-h413/%CE%9A%CE%9F%CE%9B%CE%91%CE%96-%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%A9%CE%9D%CE%9F%CE%A3.jpeg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: #cc0000; font-family: Architects Daughter; font-size: large;"><b>synthesis V.G.</b></span></td></tr></tbody></table><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Μπεατρίθ και Βίτολντ, ένα δαντικό πρελούδιο του 21ου αιώνα</div><br /><div><div style="text-align: justify;"> Κατ΄ευθείαν θα γράψω,εκατό τοις εκατό εννοώντας το,πώς το ολιγοσέλιδο αυτό μυθιστόρημα του σπουδαίου Νοτιοαφρικανού/Αυστραλού <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/J._M._Coetzee" target="_blank">Τζον Μάξγουελ Κούτσι</a> το βρήκα αναμενόμενα υπέροχο, μια ανακουφιστική ανάσα υψηλής αισθητικής και δυνατής αίσθησης του ωραίου μετά από τις διάφορες καραμπουρδάρες, ουπς,πιπέρι,που διάβασα υπομονετικά (ήθελα να δω τι γίνεται συγγραφικά/εκδοτικά/αναγνωστικά/κριτικά, από μια άποψη καλά να πάθω) όσο καιρό δεν έγραφα δικές μου σεντονιάδες ή έγραφα επιλεκτικά εδώ ελλείψει και διάθεσης μα κυρίως χρόνου, καθώς αφιερώνω πολλή ενέργεια και ώρες ατελείωτες στα <a href="https://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2022/02/blog-post.html" target="_blank">εργαστήρια <i>Δημιουργικής Ανάγνωσης</i></a> που κάνουμε στο Booktalks της <a href="https://biblionet.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF/?personid=85833" target="_blank">Κατερίνας Μαλακατέ</a> και του Βασίλη Δημόπουλου και για τα οποία (νιώθοντας πια απόλυτα δικαιωμένη) καμαρώνω που απόκτησαν,τα εργαστήρια αλλά και οι συμμετέχοντες, τη θέση τους/μας στο αμετανόητα, όπως δείχνει, ομφαλοσκοπικό και χαιρέκακο βιβλιοφιλικό μας γίγνεσθαι. </div><div style="text-align: justify;"> Τον βρήκα λοιπόν τον <i>Πολωνό</i> του Κούτσι νουβέλα εξαιρετική,γενναιόδωρα και εμπνευσμένα δομημένη, κεντημένη μεθοδικά με χίλια δυο στοιχεία μαζί βαλμένα, σε καμία περίπτωση ανοργάνωτα, που την κάνουν κομψοτέχνημα και ως προς την ιδέα/θέμα και ως προς τη μορφή/τεχνική της και με ποιον πειστικό χαρακτηρισμό, ποια διατύπωση σκέψης, περιγραφή αίσθησης κτλ να αρχίσω να την επαινώ, ειλικρινά δεν ξέρω,(καθώς όλες αυτές οι ανούσιες κριτικές που διάβαζα τόσο καιρό και δεν είναι παρά εκδοτικές παραγγελιές και δημόσιες σχέσεις κατά 50%, με έχει προβληματίσει και δεν θέλω να πέσω στην ίδια λούμπα),οπότε παραθέτω απλά λέξεις όπως μου έρχονται αυθόρμητα: ιδανικά λιτή και μαζί πυκνή, θεματικά ρεαλιστική και διόλου απίθανη ως ιστορία να συμβεί οπουδήποτε και σε οποιονδήποτε και την ίδια στιγμή μακρινή, δική και ξένη ταυτόχρονα, μοντέρνα και παλαιική σε σφιχταγκάλιασμα, σκληρή και τρυφερή, ανατρεπτική θεματικά αλλά δομικά ασφαλής,ειρωνική και στοχαστική,γλυκόπικρη,κρυπτική και μαζί αποκαλυπτική, αποτέλεσμα επινόησης αναμειγμένης ευρηματικά με συγγραφική εμπειρία οπωσδήποτε αλλά και ενδελεχούς παρατήρησης πολλών δυτικών εν γένει σύγχρονων συμπεριφορών, υπαινικτική και την ίδια στιγμή δήλωση στα όρια (ιδεο)λογικής θέσης, ελαφρώς μελαγχολική και ανεπαίσθητα ιλαροσαρκαστική,και πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι, ειλικρινής στα όρια του κυνικού για το ποιανού και πότε το ποτήρι (εκπαιδευόμαστε να) λογίζουμε μισοάδειο ή μισογεμάτο και αρκούντως συγκαταβατική μα όχι μίζερη για τη διαλυτική ένταση του γήρατος και τον πανικό της μέσης ηλικίας που παίζει αναγκαστικά -για να μην θεωρηθεί εκτός-, το καταναλωτικό εν πολλοίς παιχνίδι της θεοποίησης της νιότης και των ακριβών τρόπων διατήρησής της, διανθισμένη με λεπτή αποστροφή για τη μανία των ανθρώπων για μια πάσῃ θυσίᾳ * αναβάθμιση του σεξ από σπορ σε νέα θρησκεία, του έρωτα σε πανάκεια και δεν ξέρω τώρα και τι άλλο που στη δική του φάση ανάγνωσης καθένας και καθεμία άνετα θα σκεφτόταν. </div><div style="text-align: justify;">Από μένα θα γίνονταν δεκτά όλα εκτός από το να αποκαλέσει κάποιος αδιάφορο ή μέτριο ετούτο το λαμπρό κείμενο, γιατί του έχει κάνει πουρέ τον εγκέφαλο το μπλαμπλά για όλα αυτά που εκδίδονται ως αριστουργήματα,τίποτα λιγότερο (αριστουργήματα όλα,βρε τζιμάνια της "κριτικής";) αλλά φευ, δεν είναι παρά άνοστα,δευτεροκλασάτα μπεστσέλερς (με τα οποία μπεστσέλερς ως είδος υπο-είδος κτλ κτλ δεν έχω κανένα πρόβλημα,ίσα ίσα,αν είναι και πολυσέλιδα και με μακροπερίοδο λόγο,τουτέστιν και μπαρόκ και <span style="text-align: left;">mix 'n' match και ό,τι άλλο προς το μαξιμαλιστικό αλλά εντός της λογοτεχνίας και όχι καραμπουρδάρα, </span>πολύ τα απολαμβάνω).</div><blockquote><blockquote><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="color: #cc0000;"><i>Coetzee the purist has always written close to degree zero; the prose in The Pole is glacial, though we sense swift torrents flowing deep under the ice. The novella is set out in numbered sections, it is not clear to what purpose, and the tone of the dialogue is as wintry as the narrative passages.</i> </span></div><span style="color: #cc0000;"><div style="text-align: right;">John Banville </div></span></blockquote></blockquote></blockquote><div style="text-align: justify;"> Ομοίως άσκοπο θεωρώ και το να ψάξουμε να βρούμε αν ο δωρικός εν γένει Τζ.Μ. Κούτσι γράφει εδώ περισσότερο ή λιγότερο <i>ανδρόστροφα </i>ή<i> γυναικόστροφα</i> ενώνοντας αριστοτεχνικά πλευρές των δύο πρωταγωνιστών του,της αστής Ισπανίδας Μπεατρίθ και του Πολωνού πιανίστα Βίτολντ,πλευρές που έχει ο ίδιος και όλοι μας και αν έβαλα θέματα σχετικά όταν έγραψα για τα <i><a href="https://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2024/01/blog-post.html" target="_blank">Θαύματα του Κόσμου</a> </i>του Μιχάλη Μοδινού ήταν για άλλους λόγους,προφανείς νομίζω,της επικαιρότητας που μας έρχεται έτοιμη και με ντιλίβερι στις οθόνες μας.Σημασία έχει και στις/για τις αναγνώσεις μας το ότι δεν είμαστε παρά μονάχα,τελικά,τα πεπερασμένα πλάσματα αυτού του πλανήτη που κρυμμένα ή προφυλαγμένα ή φανερά τυλιγμένα σε σκοτάδια ερέβους ή και θαλπωρής και την ίδια στιγμή μετέωρα κάπου, σε κάποιο μικρό ή μεγάλο γαλαξιακό δούναι και λαβείν, ερχόμαστε κοντά μ΄έναν τρόπο που ακόμα δεν τον έχουμε υποτάξει,τρόπο μυστηριώδη, μεταφυσικό,τρομώδη και συνάμα αρχέγονο και αθώο, εκπληκτικά αθώο και απλό, καθώς συγκρούονται οι βουλήσεις και τα σαρκία μας και αιώνες τώρα από τα κομματάκια της συντριβής καινούργια ύλη εκσφενδονίζεται, κάπου στο αχανές, και αφήνει τα σημάδια της για τους επόμενους.</div><div style="text-align: justify;">Όμως επειδή την αμπελοφιλοσοφία της κάθε Βιβής πολλοί -και μπορεί να΄χαν κι ένα δίκιο-, σάρκασαν αλλά τις εξυπηρετικότατες περιλήψεις ουδείς αγνόησε, ορίστε η καλύτερη που θα μπορούσαμε να διαβάσουμε, γραμμένη από το άξιο χέρι του Τζον Μπάνβιλ και ενσωματωμένη στην κριτική του στη Γκάρντιαν για τον <i>Πολωνό </i>[1] :</div></div><div style="text-align: justify;"></div><blockquote><div style="text-align: justify;"></div><blockquote><div style="text-align: justify;">Η<i> πλοκή της νουβέλας είναι απλή, και τόσο παράξενη όσο είναι πάντα τα απλά πράγματα. Ένας διάσημος Πολωνός πιανίστας, ο Βίτολντ Βαλτσικιέβιτς, επισκέπτεται τη Βαρκελώνη μετά από πρόσκληση ενός πολιτιστικού κύκλου, μέλος του οποίου είναι η Μπεατρίθ. Θα δώσει μια συναυλία με τη μουσική του Σοπέν, στην οποία ειδικεύεται, αν και η "κάπως διανοούμενη" ερμηνεία του στα ευαίσθητα κομμάτια του Πολωνού δασκάλου δεν είναι του γούστου όλων.</i></div><div style="text-align: justify;"><i>Είναι 72, ψηλός και ακόμα σφριγηλός, με άσπρα μαλλιά και εντυπωσιακό προφίλ. Συχνά συγχέεται με τον Σουηδό ηθοποιό Μαξ φον Σίντοφ, τον "κακό αδερφό μου", όπως λέει, δείχνοντας "μια υποψία χαμόγελου". Εδώ, ο αναγνώστης αναπόφευκτα θα ανατρέξει στη φωτογραφία του συγγραφέα στο πίσω μέρος του βιβλίου, βρίσκοντας εκεί μια άλλη, πιο σχετική ομοιότητα. Ο Κούτσι, παρ' όλη τη βαρύτητά του, είναι τόσο παιχνιδιάρης όσο ο επόμενος μυθιστοριογράφος.</i></div><div style="text-align: justify;"><i>Ο Βίτολντ ερωτεύεται, ή κάτι παρόμοιο, την Μπεατρίθ. Στην αρχή αντιστέκεται, αλλά τελικά υποχωρεί και οι δυο τους καταλήγουν στο κρεβάτι μαζί. Δεδομένων των χρόνων του Βίτολντ, το αποτέλεσμα είναι λιγότερο από συγκλονιστικό. Ωστόσο , ο καημένος ερωτεύεται, ολοκληρωτικά, και, όπως θα αποδειχθεί, για τελευταία φορά. Γράφει ακόμη και ένα βιβλίο με ποιήματα, απίστευτα άχρηστο, για το οποίο η Μπεατρίθ είναι η έμπνευση.</i></div><div style="text-align: justify;"><i>Και η Μπεατρίθ, τι αισθάνεται για τον ηλικιωμένο θαυμαστή της; "Αν έπρεπε να το αποτυπώσει, θα το αποκαλούσε οίκτο. Την ερωτεύτηκε και εκείνη τον λυπήθηκε και από οίκτο ικανοποίησε την επιθυμία του". Ωστόσο, δεν είναι όλα μονόπλευρα. Στη συνέχεια θυμάται τα "δάχτυλα του πιανίστα να παίζουν στο δέρμα της, βγάζοντας μουσική από μέσα της". Και στο τέλος τη βρίσκουμε να του γράφει τρυφερές και μελαγχολικές επιστολές.</i></div><div style="text-align: justify;"><i>Δεν θα υπάρξουν αγωνιώδεις συνέπειες, και τίποτα από τα στοιχειώδη σαγηνευτικά . Ιδού η Μπέατριθ και ο Βίτολντ στη διάρκεια μιας βόλτας: "Είναι μια ευχάριστη φθινοπωρινή μέρα. Τα φύλλα γυρίζουν κτλ". Μπορεί να βασίζεστε σε ανθρώπους όπως ο Χάμπερτ Χάμπερτ για ένα φανταχτερό στυλ πρόζας – ο Κούτσι δεν θα έχει τίποτα από αυτά. Έχει δηλώσει: "Η σοβαρότητα είναι, για ένα συγκεκριμένο είδος καλλιτέχνη, επιτακτική ανάγκη που ενώνει το αισθητικό και το ηθικό". Η δουλειά του είναι αξιοθαύμαστη και έχει δημιουργήσει μερικά από τα καλύτερα μυθιστορήματα της εποχής μας. Ωστόσο, σε αυτόν τον κόσμο χωρίς τριβές, μερικές φορές η διαφάνεια μπορεί να γίνει αδιαφάνεια.</i></div></blockquote><div style="text-align: justify;"></div></blockquote><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;">* μήπως στις δοτικές να ξαναρχίζαμε να βάζαμε υπογεγραμμένη, λέω εγώ τώρα τη μπαρούφα μου</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">[1] Εννοείται ότι δεν θα παρέλειπα το κείμενο ως έχει (ειδικά μετά την πρόχειρα τσεκαρισμένη γκουγκλίσια μετάφραση της περίληψης) του αγαπημένου μου <a href="https://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/search/label/%CE%9C%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%92%CE%99%CE%9B%20%CE%A4%CE%96%CE%A9%CE%9D" target="_blank">Τζον Μπάνβιλ</a>,ιδού ολόκληρο </div><div style="text-align: justify;"><a href="https://www.theguardian.com/books/2023/oct/13/the-pole-and-other-stories-by-jm-coetzee-review-a-late-love-affair">https://www.theguardian.com/books/2023/oct/13/the-pole-and-other-stories-by-jm-coetzee-review-a-late-love-affair</a></div><br /><br /><br /><p></p>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-81868465691353549862024-01-23T14:30:00.000+02:002024-01-27T13:08:46.448+02:00Τα Θαύματα του Κόσμου, Μιχάλης Μοδινός<p><br /></p><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: left;"><i>Τα Θαύματα του Κόσμου</i>, Μιχάλης Μοδινός, διηγήματα,2023,Καστανιώτης,Αθήνα</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivgRGpfYu0XdSk_p_IAjIbw8BUwBFnL3KGAxsKgzrZ7wSQlfk5L6kMv43AJBulXflypC9qLbqgYGYd8P-sM2UbiPA0ALSNe6spLp0WQBiq-GaQT6WM7y45oup6yQOgZtmvBF8fsSHqfs_p3f3CnF4q6I97IOZRrBNLs0ON08DhMZskdLJ36FU0JChCtNHW/s1430/%CE%9A%CE%9F%CE%9B%CE%9B%CE%91%CE%96-%CE%9C%CE%9F%CE%94%CE%99%CE%9D%CE%9F%CE%A5.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1105" data-original-width="1430" height="494" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivgRGpfYu0XdSk_p_IAjIbw8BUwBFnL3KGAxsKgzrZ7wSQlfk5L6kMv43AJBulXflypC9qLbqgYGYd8P-sM2UbiPA0ALSNe6spLp0WQBiq-GaQT6WM7y45oup6yQOgZtmvBF8fsSHqfs_p3f3CnF4q6I97IOZRrBNLs0ON08DhMZskdLJ36FU0JChCtNHW/w640-h494/%CE%9A%CE%9F%CE%9B%CE%9B%CE%91%CE%96-%CE%9C%CE%9F%CE%94%CE%99%CE%9D%CE%9F%CE%A5.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: #073763; font-family: Architects Daughter; font-size: medium;"><b>Synthesis V.G.</b></span></td></tr></tbody></table><br /><div style="text-align: center;"> </div><p style="text-align: justify;"> Δεκαέξι ανδρικές ιστορίες για τα θαύματα και τα θαυμαστά του κόσμου. </p><p style="text-align: justify;"> Η οικολογία και η αγωνία για το μέλλον της Φύσης,ο έρωτας,η φθορά του χρόνου και το ρημάδι το γήρας που έρχεται και σε αλλάζει -παραμορφώνει και εξαφανίζει θα έπρεπε να πω-, σωματικά δίχως να σε ρωτήσει (και τις περισσότερες φορές δίχως να ταιριάζει με την λαμπερή νεότητα <i>του </i><i>μυαλού σου, </i>εσένα<i> </i>και όποιου νιώθει <i>νέος και σφριγηλός</i> εντός του κι ας έχουν στα χέρια του φανεί οι γεροντίστικες κηλίδες), η περιπέτεια σε μέρη εξωτικά (ειδικά στα μάτια εκείνου που δεν έχει βγει από τον στενό του τόπο ακόμα κι αν έχει ταξιδέψει),η απώλεια των έμψυχων και των άψυχων και το δίπολο <i>μνήμη και λήθη</i> είναι τα κεντρικά μοτίβα που ο Μιχάλης Μοδινός (γεν.1950, Αθήνα) χρησιμοποιεί από την αρχή, το 2005 νομίζω,της λογοτεχνικής του έκθεσης στο αναγνωστικό κοινό και τα οποία και σε τούτη την στοχαστική συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο <i>Τα Θαύματα του Κόσμου </i>φέρνει στο αφηγηματικό του προσκήνιο αριστοτεχνικά κατορθώνοντας να τα κάνει δικά μας και συγκαιρινά ,γιατί στο κάτω κάτω πότε τέλειωσαν ο πόνος,ο πόθος,το πάθος και το πάθημα των ανθρώπινων υποκειμένων εντός και εντός της τέχνης; Ποτέ και ούτε πρόκειται όσο αυτός ο πλανήτης αντέχει στη βία και την απερισκεψία τους. </p><p></p><div><div style="text-align: justify;"> <span style="text-align: left; white-space-collapse: preserve;">Δεκαέξι ευανάγνωστες, εξόχως ατμοσφαιρικές και ταξιδιάρικες ιστορίες που συνδέονται ευρηματικά με ελληνικούς και μη τόπους, αφηγηματικά σκηνικά στα όρια του πίνακα ζωγραφικής, και με πρόσωπα αδρά, χαρακτήρες υπερτοπικούς τελικά, καθώς αν και κουβαλάνε, όπως οι καμήλες την καμπούρα τους, τις καταγωγές και τους πολιτισμικούς τους κώδικες,τις γλώσσες και τις εθνικές τους Ιστορίες, αφήνονται σ΄έναν κοσμοπολίτικο, εγγενή σχεδόν και από ένα σημείο και μετά στις ζωές τους συνειδητό, τυχοδιωκτισμό που οδηγεί τη μονίμως πεινασμένη για περιπέτεια ιδιοσυγκρασία τους έξω πια από αυτούς</span><span face="Verdana, Geneva, Arial, Helvetica, sans-serif" style="color: #3971bc; font-size: 10.6667px;"><b>· </b></span>τόπους και πρόσωπα τα οποία ο συστηματικός αναγνώστης του Μοδινού έχει ξανασυναντήσει και απολαύσει και ενίοτε ταυτιστεί μαζί τους στα μυθιστορήματά του, κυρίως στα πρώτα του, θαρρώ. Τώρα υπάρχει μια σκιά μελαγχολίας σε αρκετά από αυτά,τα πιο κοντινά στον ημερολογιακό μας εδώ και τώρα χρόνο,στον ορίζοντά μας των συμβάντων μετά την πανδημία ας πούμε, μια αίσθηση ήττας εφ΄όλης της ύλης, αναγνώρισης και παραδοχής του μάταιου και του αδικαίωτου που κάνει τον καταλαγιασμένο γενικότερα αφηγητή μας να αναρωτιέται για τη συλλογική διανοητική παρακμή της Δύσης όταν κριτικάρει λιγότερο ή περισσότερο έντονα ή σαν από μια συνήθεια -απομεινάρι από την περίοδο κινημάτων που κόμιζαν ελπίδα-, την μικροπρέπεια και την απληστία του ανθρώπινου υποκειμένου μπροστά στο θαυμαστό της Γης, ας το πω απλοϊκά έτσι, ενώ αυτό το θαυμαστό και τη απέραντη ποικιλία και μεγαλοσύνη του το βλέπει και το νιώθει και ξέρει πια ότι δεν θα μπορέσει να επιβιώσει δίχως αυτό. </div><div style="text-align: justify;">Σχεδόν σε όλα τα διηγήματα του Μοδινού υπάρχει η γλυκόπικρη έγνοια του αύριό μας -των νεότερων δηλαδή γενιών, γιατί εμείς (οι που θα μας δείτε/ακούσετε να μας λένε <i>Baby Boomers</i> και <i>Generation X</i>)<span face=""Open Sans", sans-serif" style="background-color: white; color: #444444; font-size: 14px; font-weight: 700; text-align: left;"> </span>μάλλον τα φάγαμε τα ομοίως γλυκόπικρα αριστεροκινηματικά ,κουλτουρο-οικολογικά και λοιπά ανάλατα ή μη ψωμιά μας-, σ΄έναν κόσμο στον οποίο τα δάση καίγονται σταθερά από άπληστο και αρπακτικό ανθρώπινο χέρι αλλά αυτό βαφτίζεται φυσική τυχαιότητα,κλιματική αλλαγή γαρνιρισμένη με μπόλικη συνωμοσιολογία και αραχτοί στους καναπέδες τους μπροστά στις οθόνες ξεμπερδεύουν όλοι. Είναι μια έγνοια που διαποτίζει τη συλλογή διατυπωμένη έστω σε μια δυο παραγράφους, χωμένη σε θέματα που δεν (τα έχουμε συνηθίσει να) αποτελούν αιχμή του καταγγελτικού οικολογικού λόγου του λογοτεχνικού ή μη,για παράδειγμα η παρανοϊκή χρήση όπλων από τον μανιώδη ψαρά και κυνηγό Χεμινγουέη,που πολέμησε για μια καλύτερη (sic) κοινωνία στον Ισπανικό Εμφύλιο κτλ κτλ αλλά δεν άφηνε ψάρι για ψάρι ζωντανό εκεί στα αμερικονοκουβανικά νερά που τα όργωνε με τη σκαφάρα του και επίσης γούσταρε τις κοκορομαχίες και διάφορα τέτοια της ξιπασιάς και της μούρλας που συνήθως πάει μαζί με το ταλέντο,άντε να το βάλω και έτσι αλλά δίχως να το δέχομαι ως δικαιολογία. </div><div style="text-align: justify;"><ol style="text-align: left;"><blockquote><li><i><span style="color: #990000; font-family: Nanum Gothic;">Ανάπτυξη, τώρα!</span></i></li><li><i><span style="color: #990000; font-family: Nanum Gothic;">Κάθαρση</span></i></li><li><i><span style="color: #990000; font-family: Nanum Gothic;">Η κορομηλιά στην πεζούλα</span></i></li><li><i><span style="color: #990000; font-family: Nanum Gothic;">Τα αρχέτυπα του νου</span></i></li><li><i><span style="color: #990000; font-family: Nanum Gothic;">Βίος και πολιτείες του Μιχαήλ Γερμενού</span></i></li><li><i><span style="color: #990000; font-family: Nanum Gothic;">Αργυρώ, αλλιώς Γκαλίνα</span></i></li><li><i><span style="color: #990000; font-family: Nanum Gothic;">Τζιχάντ στη Ράμπα</span></i></li><li><i><span style="color: #990000; font-family: Nanum Gothic;">Μοντέλα και προφητείες</span></i></li><li><i><span style="color: #990000; font-family: Nanum Gothic;">Να 'μαι ερωτευμένος, ρε Ντάνκαν;</span></i></li><li><i><span style="color: #990000; font-family: Nanum Gothic;">Τα θαύματα του κόσμου</span></i></li><li><i><span style="color: #990000; font-family: Nanum Gothic;">Ουρώντας σ' έναν τάφο</span></i></li><li><i><span style="color: #990000; font-family: Nanum Gothic;">Εκτός έδρας ή Αδιάφορη ισορροπία</span></i></li><li><i><span style="color: #990000; font-family: Nanum Gothic;">Δευκαλίων ή Οι ιδρυτικοί μύθοι</span></i></li><li><i><span style="color: #990000; font-family: Nanum Gothic;">Ο Χέμινγουαιη στην Αβάνα ή Γιατί αυτοκτονούν οι συγγραφείς</span></i></li><li><i><span style="color: #990000; font-family: Nanum Gothic;">Ο Μεγάλος Αμπάι - revisited</span></i></li><li><i><span style="color: #990000; font-family: Nanum Gothic;">Η Κοκκινοσκουφίτσα στον Βασιλικό Κήπο (ένα σκοτεινό οικολογικό παραμύθι)</span></i></li></blockquote></ol></div><div style="text-align: justify;">Αυτό το όλον,το συνεχές στην μυθιστοριογραφική πορεία του Μοδινού δημιουργεί συνδετικούς αναγνωστικούς αρμούς και ειρμούς,είναι ιντριγκαδόρικο και, ως προς την σε πρώτη ανάγνωση ανδρική οπτική του που αποτυπώνει καταστάσεις και αποτυπώνεται και η ίδια βαθιά, στρέφει τη σκέψη (τουλάχιστον τη δική μου την έστρεψε ) σε σημαντικούς Αμερικανούς συγγραφείς που μια σταθερή ανδρόστροφη [1] θεματική κλωστή ενώνει όλο ή σχεδόν όλο τους το έργο και δεν έχω καλύτερο παράδειγμα από τον Φίλιπ Ροθ τον οποίο θεωρώ ως τον κατ΄εξοχήν δυτικό γραφιά τού ενός,του μόνιμου (έτσι το έλεγα παλιότερα),του δια βίου (θα λέω εφεξής) μυθιστορήματος της έμφυλης ανά τους αιώνες ζωής˙ στερεοτυπικά στον Ροθ εκείνης του άνδρα του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, διότι από αυτή την οπτική επιλέγει εκείνος να δει τον μεταλλασσόμενο κόσμο και να μιλήσει γι΄αυτόν και τα υποκείμενά του.</div><div style="text-align: justify;">Το ίδιο όμως κάνουν και γυναίκες του πνευματικού ύψους της Μέλπως Αξιώτη,για παράδειγμα,της Ζυράνας Ζατέλη,της Ίνγκεμπορ Μπάχμαν, της Μάργκαρετ Άτγουντ και πλείστων που έγραψαν γυναικόστροφα,και οι εν ζωή ακόμα γράφουν,με γυναικεία δηλαδή ματιά και την ίδια στιγμή πηγαίνουν το θέμα τους πολύ πιο πέρα από το φύλο και, στις μέρες μας, ξεκάθαρα πέρα και από τους περί φύλου επιφανειακούς διδακτισμούς της πολιτικής ορθότητας της εποχής η οποία και στη Γλώσσα επιτίθεται και κουνάει το δάχτυλο εφ΄όλης της ύλης και πώς; Μα έχοντας στη διάθεσή της τις τατιάνες και τους λιάγκαδες των μμε, ισχυρούς μηχανισμούς λογοκρισίας και χειραγώγησης και αρωγό της το κυρίαρχο πολιτισμικό σύστημα,αυτό στο οποίο υποτίθεται ότι ορθώνει ανάστημα, εδώ γελάμε (τριάντα χρόνια η κουλτούρα του σκυλάδικου έχει σαρώσει τα πάντα στην Ελλάδα και δεν κουνιέται φύλλο,όλοι τρέχουν για να γλείψουν κάνα κοκκαλάκι). Με αυτή τη διαλεκτική λογική λοιπόν δεν βρίσκω στον ρεαλιστή Ροθ και σε όποιον επιλέγει παρόμοια ανδρόστροφη αφηγηματική τακτική,άρα και στον Μοδινό <a href="https://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2010/07/blog-post_22.html">όπως τον παρακολουθώ</a> χρόνια, κανέναν φανερό ή λανθάνοντα σεξισμό ας πούμε ή έλλειμα τής κατά την τρέχουσα πολιτική ορθότητα αντίληψης στη λογοτεχνία για συμπερίληψη,για την ισότητα των φύλων και λοιπά "τυράκια διόρθωσης", ίσα ίσα,τους διαβάζω με ικανοποίηση καθώς ξεμπροστιάζουν, καθένας με τον τρόπο του, ένα βουνό -ισμούς .[2]</div><div style="text-align: justify;">Η πατριαρχία μάς έχει αλλάξει τα φώτα,σ΄αυτό συμφωνούμε και φυσικά στεκόμαστε απέναντί της μα είναι καιρός να στείλουμε και τη νεοδεξιά και τη μετα-αριστερή έκφραση της πολιτικής ορθότητας , αμφότερες ακραίες και μισαλλόδοξες, εκεί που τους πρέπει, στη χωματερή. Όσο για τις μεγάλες γυναίκες συγγραφείς που ανέφερα,θα πω ότι στο δια ταύτα των έργων τους όλες προτάσσουν, με το γυναικείο τους βλέμμα έχοντας προσεγγίσει τα θέματά τους, το πανανθρώπινο και σκέφτομαι ότι τα φύλα και οι κατηγοριοποήσεις τους, επινοημένες ή όχι, οι ταυτότητες δοτές ή μη, οι έμφυλοι και μη ρόλοι, οι ορισμοί και όλα τα άλλα (αυτά που ανάγονται από τα πάνω σε κύρια ζητήματα σε μια ρευστή πολιτική ατζέντα λες και έχουν λυθεί τα διαχρονικά που μας ταλανίζουν) γίνονται κόκκοι άμμου στο Σύμπαν καθώς εν τέλει δεν είμαστε παρά μονάχα το αναλώσιμο πάσχον έλλογο ον που αενάως γράφει εκείνο ή γράφουν άλλοι πάνω του την ιστορία της ανθρωπότητας και πολλά,ευτυχώς,πάρα πολλά χαρισματικά μυαλά αυτού του κόσμου την ιστορία της ζωής (όλων μας) την κάνουν τέχνη που δεν την κρατούν για τον εαυτό τους.</div></div><p style="text-align: justify;"> Τον <a href="https://www.authors.gr/modinos_mixalis-article-514.html" target="_blank">Μιχάλη Μοδινό</a> είχα τη χαρά να τον γνωρίσω το 2010 (αυτή την πολιτικώς ελεεινή χρονιά, όταν ακόμα καλά καλά δεν είχαμε πάρει είδηση τι μας περίμενε),σε μία <a href="https://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/search/label/%CE%9C%CE%9F%CE%94%CE%99%CE%9D%CE%9F%CE%A3%20%CE%9C%CE%99%CE%A7%CE%91%CE%9B%CE%97%CE%A3">έκθεση βιβλίου στο 1ο Σύστημα Ναυτοπροσκόπων Νέου Φαλήρου</a>,ω,ναι, καλά διαβάζετε,οι πρόσκοποι, ξέρετε,δεν είναι τα ανθρωπάκια -καρικατούρες με βλέμμα γκούφη και ντόναλντ που είθισται να τα εμφανίζουν σε ταινίες να βοηθούν γιαγιάδες να περνάνε τον δρόμο (οι δε σημαιοφόροι της πολιτικής ορθότητας,για να δείτε πόσο μισθοφόροι είναι, για τέτοια ψιλά δεν σκοτίζονται βεβαίως βεβαίως και ευτυχώς) . Είχε λοιπόν στη δεκαετία του 2010 επιτευχθεί μια απίθανη σύμπραξη αισιόδοξων ανθρώπων διαφορετικών ηλικιών, παιδιών και των αιθεροβαμόνων γονιών τους και των φίλων τους, που πίστευαν ότι μπορούν με συλλογικές εθελοντικές δραστηριότητες, πολιτισμό και χαμόγελο να αλλάξουν,έστω λίγο,τον τρισάθλιο (πολιτικοκοινωνικά) και την ίδια στιγμή πανέμορφο (φυσικογεωγραφικά) κόσμο και έκαναν με την αβάντα των προσκοπικών ιδεωδών μια φοβερή μείξη ανθρώπινου δυναμικού η οποία γέννησε εκδηλώσεις εκπαιδευτικές και ψυχαγωγικές που συνδύαζαν Τέχνη και Φύση, οδοιπορικά σε πράσινα βουνά και πλεύσεις σε μικρές και μεγάλες θάλασσες με τις κατασκηνώσεις του περιβαλλοντικού/οικολογικού εκπαιδευτικού σκεπτικού,τις εκθέσεις βιβλίου και τα καλλιτεχνικά μπαζάρ και ποικίλες άλλες δράσεις πολιτιστικές και άλλα καλά και άγια που δεν ξέρω πια [3], ειλικρινά,πού στο καλό πήγαν ως ηθική θωράκιση,λέμε τώρα (γιατί συνάντησα μετά από χρόνια ορισμένα παιδιά που πέρασαν από τον προσκοπισμό και τον μαγάρισαν και δεν μπορώ εδώ να πω πώς και τι και λεπτομέρειες αλλά τα σιχάθηκε η ψυχή μου και με κόπο δεν σιχάθηκα και τον προσκοπισμό τού σήμερα).</p><div style="text-align: justify;"> Τότε λοιπόν που ο Μιχάλης Μοδινός ήρθε στο Νέο Φάληρο μας καταγοήτευσε μιλώντας μας απλά και όμορφα για τα οικολογικά θέματα που εκείνος είχε ήδη στα πολλά και σημαντικά επιστημονικά έργα του προσεγγίσει και αναλύσει.Από μυθιστορήματα είχε εκδώσει τρία και βέβαια μας μίλησε με θέρμη και για τη λογοτεχνία. Τα διάβασα τότε με ζέση και τα τρία, τα βρήκα έξοχα και μόνο πρωτάρικα δεν θα τα χαρακτήριζα, τόσο άρτια ήταν.Μάλιστα έκανα την αποκοτιά, έχοντας η θρασύτατη,ελλιπή θεωρητική εργαλειοθήκη,να γράψω και λίγα λόγια στο ταπεινόν μπλογκάκιον.</div><div style="text-align: justify;"> Έκτοτε,αν και τον παρακολουθώ αδιαλλείπτως και παρόλο που στο μεταξύ διδάχτηκα Θεωρία και Κριτική Λογοτεχνίας από σπουδαίους δασκάλους τους οποίους ευχαριστώ θερμά,δεν μοιράστηκα τις σταθερά θετικές εντυπώσεις που κάθε φορά σχημάτιζα. Νιώθω πως του χρωστώ δυο λόγια για την ποιότητα,την ευγένεια, την αμεσότητα,την ευθύτητα,την υψηλή αισθητική της γραφής του και την τόσο γενναιόδωρη θεματική του βεντάλια, την κρυστάλλινα καθαρή,τη βαθιά ανθρώπινη,την γεμάτη ευαισθησία και συνάμα την αδύνατον να αποδομηθεί από τις τάχα πολίτικαλ κορέκτ -ναι,επανέρχομαι στα πιο πάνω-,και τάχα μη ομοφοβικές και λοιπές σταλινικότερες,έχω την αίσθηση,του στάλιν ετικέτες περί φύλων,ταυτοτήτων κτλ-, εκλεπτυσμένη,ζεστή,αντρική του [4]οπτική και συνειδητοποίησα την οφειλή διαβάζοντας αυτή τη συλλογή διηγημάτων.Όσο για το ότι μερικά εξ αυτών κινούνται με ακρίβεια χορογραφίας στα όρια της νουβέλας ή ακόμα ακόμα και των παλαιότερων εκτενών εκείνων κεντροευρωπαϊκών διηγημάτων στο οποίο αναπτύσσονταν περισσότεροι από ένας χαρακτήρες και εξελίσσονταν παράλληλες καταστάσεις σαν σε μυθιστόρημα, το απόλαυσα και με ξαφνική χαρά ξανάπιασα χαρτί και μολύβι, που λέει ο λόγος,για να μοιραστώ βιβλιοφιλικές σκέψεις με όσους, μπουχτισμένοι από τον κατευθυνόμενο καταναλωτικό σαματά στα μίντια, δείχνουν να επιστρέφουν στα ανεξάρτητα ιστολόγια.</div><div style="text-align: justify;"><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-EcddTzw7Jb81RmolRnvRNkCBL7q64fZ6f5vL1M5huSWf0AiHqUgSKuMgks6QTTkMMErJnhKzjhSAG84aeh72T0k6LePg42NquqSmZoXr0LXfi7gWZrTXYLTXgSZOr8B13TTSsSnAPeelOBjLmsgSjMhDYgmmb9DKxyHRnKJMHRV0C0-SnUJc2hsXRdvS/s1301/Urban-Stickers-Global.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="901" data-original-width="1301" height="444" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-EcddTzw7Jb81RmolRnvRNkCBL7q64fZ6f5vL1M5huSWf0AiHqUgSKuMgks6QTTkMMErJnhKzjhSAG84aeh72T0k6LePg42NquqSmZoXr0LXfi7gWZrTXYLTXgSZOr8B13TTSsSnAPeelOBjLmsgSjMhDYgmmb9DKxyHRnKJMHRV0C0-SnUJc2hsXRdvS/w640-h444/Urban-Stickers-Global.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: #274e13; font-family: Architects Daughter; font-size: medium;"><b>παγκόσμιος χάρτης (με παιγνιώδη διάθεση και... <i>babyboomer</i> μνήμες)</b></span></td></tr></tbody></table></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></div><br /><div style="text-align: justify;">[1] Και όρους θα προτείνουμε και τα δικά μας θα τα λέμε κατά της απίστευτα ρατσιστικής εν τέλει πολιτικολοκορεκτίλας που μας έχει κάνει ακόμα πιο πουρέ τα μυαλά,ιδού λοιπόν: <i>ανδρόστροφη </i>και <i>γυναικόστροφη πεζογραφία</i> και τέχνη γενικότερα. Κυρ-αστυνόμε των δικαιωμάτων επιλέγω γραφή ουμανιστική (με τη σημερινή έννοια) και γυναικόστροφη (με τη διαχρονική) ,θα με συλλάβετε;</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">[2]</div><div style="text-align: justify;"><ul><li><a href="https://bookpress.gr/politismos/teleutaia-nea/15639-i-margkaret-atgount-ypografei-mia-nea-pyrimaxi-ekdosi-tis-istorias-tis-therapainidas-os-apantisi-sti-logokrisia">https://bookpress.gr/politismos/teleutaia-nea/15639-i-margkaret-atgount-ypografei-mia-nea-pyrimaxi-ekdosi-tis-istorias-tis-therapainidas-os-apantisi-sti-logokrisia</a></li></ul><ul><li><a href="https://www.kathimerini.gr/culture/562288939/roalnt-ntal-i-politiki-orthotita-xanagrafei-ta-vivlia-toy/">https://www.kathimerini.gr/culture/562288939/roalnt-ntal-i-politiki-orthotita-xanagrafei-ta-vivlia-toy/</a></li></ul><ul><li><a href="https://bookpress.gr/politismos/teleutaia-nea/18583-poia-stasi-prepei-na-yiothetoyn-oi-syggrafeis-otan-oi-anthropoi-xorizontai-se-antipala-stratopeda-otan-ta-matia-kai-oi-kardies-tous-kleinoun">https://bookpress.gr/politismos/teleutaia-nea/18583-poia-stasi-prepei-na-yiothetoyn-oi-syggrafeis-otan-oi-anthropoi-xorizontai-se-antipala-stratopeda-otan-ta-matia-kai-oi-kardies-tous-kleinoun</a></li></ul></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">[3]Μωρέ μια χαρά ξέρω αλλά προς τι να αρχίσω τώρα να λέω κι εγώ διάφορα και για ποιο να πρωτοπώ κιόλας απ΄όλα όσα έμειναν προκλητικά αδικαίωτα; Την πιο δυνατή και μεθοδευμένη κλωτσιά της έξωσής τους από την πολιτικοκοινωνική ατζέντα του 21ου την έδωσε η πολιτική ορθότητα μετασχηματισμένη σε έναν δυτικής εκδοχής κυνικό φονταμενταλισμό (τύφλα να έχει ο σταλινισμός) με σκληρούς μηχανισμούς επιβολής που κανονίζει τα της ζωής μας όπως βολεύει κάποιες οψίμως συμπορευόμενες αγαστά μειοψηφίες χορτάτων που φωνάζουν για τα δικά τους λες και είναι στοιχειωδώς λυμένα τα βασικά και θεόρατα των πολλών.</div><div style="text-align: justify;">Εκτός και αν εξαλείφθηκε ως δια μαγείας η πείνα, για παράδειγμα, από τον πλανήτη και δεν το έχω πάρει είδηση αλλά όχι,τίποτα τέτοιο δεν έχει συμβεί και άλλωστε πώς να συμβεί, ουρανοκατέβατα; Προφανώς και όχι, οπότε καλώς μιλάω για μειοψηφίες που πράγματι δικαιούνται να ζουν καλά και όπως θέλουν,φυσικά, αλλά για τα ζητήματά τους το βρίσκω τουλάχιστον αντιφατικό το ότι τίθενται, αν και αποκομμένα από τα γενικότερα κακώς κείμενα των κοινωνιών, ως πρωτεύουσα ανάγκη για όλους αδιακρίτως και με ενοχλεί ο φανατισμός τους απέναντι σε όσους δεν συντάσσονται μονομερώς μαζί τους γιατί έχουν τα δικά τους προβλήματα που μόνο πολυτελείας δεν είναι.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></div><p style="text-align: justify;">[4] Η τεράστια επίθεση του οψίμως φουλ ερωτευμένου ζεύγους της νεοδεξιάς και της μετα-αριστερής πολιτικής ορθότητας (ή μήπως όχι και τόσο οψίμως εν τέλει) κατά της Γλώσσας, άρα και εναντίον της Τέχνης στο σύνολό της,είναι και αντιδημοκρατική και ανήθικη(και περίεργη) αλλά επειδή όλες οι συμμαχίες του κώλου και του διαβόλου έχουν πάει κατά διαβόλου πιστεύω ότι και αυτή τη φορά έτσι θα γίνει και η Δημοκρατία και η Ελευθερία του Λόγου θα τα καταφέρουν και πάλι.Έστω στην Τέχνη.</p></div>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-6772030706203812024-01-17T16:00:00.011+02:002024-01-21T21:53:52.466+02:00Χαμένα Κορμιά ή Poor Things ; Άλασντερ Γκρέυ/Alasdair Gray<p><i><b>Χαμένα Κορμιά</b></i> ή<i> <b>Poor Things</b></i> ; Άλασντερ Γκρέυ/Alasdair Gray</p><p>(μετάφραση Δημήτρης Βαρδουλάκης για τη Νεφέλη το 2001 & τα Ελληνικά Γράμματα το 2023)</p><div style="background-color: #fafafa; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 14px; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><b><i><span style="color: #660000;">Τι γίνεται όταν ένα βιβλίο που δεν σου έχει μιλήσει κανείς και δεν θυμάσαι να έχεις διαβάσει κάπου, κάτι γι αυτό, σου γνέφει και εσύ ενδίδεις;</span></i></b></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit;">Ως <i><a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2015/05/alasdair-gray.html" target="_blank">Χαμένα Κορμιά</a></i> είχα διαβάσει πριν χρόνια και καιρούς το φοβερό μυθιστόρημα του πολυτάλαντου Σκωτσέζου πολυκαλλιτέχνη που ακούει στο όνομα Άλασντερ Γκρέυ (<span style="background-color: white; color: #202122; font-size: 14px; text-align: left;">1934–2019)</span> και ως <i>Χαμένα Κορμιά </i>το σχολίασα εδώ στο ταπεινόν μπλογκάκιον μην παραλείποντας να πω <i>κρίμα που τέτοια κείμενα περνάνε στο ντούκου</i>. Ε,ύστερα ήρθε ο Λάνθιμος και η ταινία υπερσκέλισε, θαρρώ,το κείμενο, που όμως κι αυτό -λόγω ταινίας έστω-, δεν πάει άσχημα,μην είμαι άδικη,υπάρχει κόσμος που στρέφεται και στο βιβλίο το οποίο κράτησε την ωραία μετάφραση του Βαρδουλάκη, τότε για τη Νεφέλη, αλλά με εξώφυλλο και τίτλο πια αυτόν της ταινίας, <i>Poor Things</i> δηλαδή, ξαναβγαίνοντας από τα Ελληνικά Γράμματα.</span></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_RsB48JQOSPv-g3qjVf4BizEuKcDcePY81t1JJK5Coveeo2P4K5-yGVjl5B98GfvXoqIcvVanjlktjZ6Y9FBbKNx4-ZM7pmLPSThvLMjcPhAd3MZW5MCdVuAeuNbhtnnfHt5RJu6633gr2TOq86MVtMrn_xmwzJrnUY28YLoFOhpNjIcohQsNWiXzjlnN/s233/Grey.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEja-IY0qVztZonvsO3yCC6LnwLC3hAKUsZglMt73wDgyhFiypfu5HoZivMjQGY1TAd94Ih5dFyhXdieGHk2UXy1xb5Le2MFLTrkZyGfc6nr1yoyupMarUcyTAbYUtG_qS2PnX5AgjfGksOyAWFrqHgF6rJT3cqLZGnVu05scaOf_phCfvsubk3cP3wakHvg/s320/%CE%A7%CE%91%CE%9C%CE%95%CE%9D%CE%91%20%CE%9A%CE%9F%CE%A1%CE%9C%CE%99%CE%91.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="224" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEja-IY0qVztZonvsO3yCC6LnwLC3hAKUsZglMt73wDgyhFiypfu5HoZivMjQGY1TAd94Ih5dFyhXdieGHk2UXy1xb5Le2MFLTrkZyGfc6nr1yoyupMarUcyTAbYUtG_qS2PnX5AgjfGksOyAWFrqHgF6rJT3cqLZGnVu05scaOf_phCfvsubk3cP3wakHvg/s1600/%CE%A7%CE%91%CE%9C%CE%95%CE%9D%CE%91%20%CE%9A%CE%9F%CE%A1%CE%9C%CE%99%CE%91.jpg" width="224" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnzc_sHyYZkFGr1PNxWilIornLnqnL7Pm1pqIhdxU3V5WCqTXFHP6HJRYqL6QsRpK8y4YT9HxsLD28lgjLSlvKiL3vK-BHCuKBnfKa_0ETh3di-NROcbgBi4pT05pNU5yRecD4nhf5GE0KK6MbElhUrVTZjXizRm83fb8tMehuqOZcEgAfHBX9C4N5sRSY/s1763/%CE%91%CE%9B%CE%91%CE%A3%CE%9D%CE%A4%CE%95%CE%A1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnzc_sHyYZkFGr1PNxWilIornLnqnL7Pm1pqIhdxU3V5WCqTXFHP6HJRYqL6QsRpK8y4YT9HxsLD28lgjLSlvKiL3vK-BHCuKBnfKa_0ETh3di-NROcbgBi4pT05pNU5yRecD4nhf5GE0KK6MbElhUrVTZjXizRm83fb8tMehuqOZcEgAfHBX9C4N5sRSY/s1763/%CE%91%CE%9B%CE%91%CE%A3%CE%9D%CE%A4%CE%95%CE%A1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1763" data-original-width="1392" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnzc_sHyYZkFGr1PNxWilIornLnqnL7Pm1pqIhdxU3V5WCqTXFHP6HJRYqL6QsRpK8y4YT9HxsLD28lgjLSlvKiL3vK-BHCuKBnfKa_0ETh3di-NROcbgBi4pT05pNU5yRecD4nhf5GE0KK6MbElhUrVTZjXizRm83fb8tMehuqOZcEgAfHBX9C4N5sRSY/s320/%CE%91%CE%9B%CE%91%CE%A3%CE%9D%CE%A4%CE%95%CE%A1.jpg" width="253" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: right;"></div></div></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhToZhP1etLNFIJ4Ht488rIYozxNk3i5G8lSj1i1mUu86LvtH0dT3Wq4VuZoC1BSq4lsjR4Ju7L76TLl0pT6KF2_yO_gF7F_5sjrNMc0kwZrj3qsZVAKdcqz0ACaLvPW1rcgbdRXIXRGtmdsbcPYOtfyNT7wQw5Qj9kwoN6BBTx54cWTO6bCG4oe1AA4Vyj/s2000/%CE%A7%CE%91%CE%9C%CE%95%CE%9D%CE%91%20%CE%9A%CE%9F%CE%A1%CE%9C%CE%99%CE%91%201.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhToZhP1etLNFIJ4Ht488rIYozxNk3i5G8lSj1i1mUu86LvtH0dT3Wq4VuZoC1BSq4lsjR4Ju7L76TLl0pT6KF2_yO_gF7F_5sjrNMc0kwZrj3qsZVAKdcqz0ACaLvPW1rcgbdRXIXRGtmdsbcPYOtfyNT7wQw5Qj9kwoN6BBTx54cWTO6bCG4oe1AA4Vyj/w300-h400/%CE%A7%CE%91%CE%9C%CE%95%CE%9D%CE%91%20%CE%9A%CE%9F%CE%A1%CE%9C%CE%99%CE%91%201.jpg" width="300" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></div></div><br /></div><div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: right;"></div><p></p><p>Ιδού τι έγραφα για το μυθιστόρημα αυθορμήτως τότε και δεν αλλάζω ούτε λέξη τώρα, επικαιροποιώ βέβαια και το ίδιο κάνει και η Guardian που άρθρο της είχα βάλει τότε. Για την ταινία δεν έχω να πω κάτι, είμαι σινεφίλ αλλά όχι σινεκριτικός και η προσωπική μου εκτίμηση για τον Λάνθιμο παραείναι υποκειμενική για να τη μοιραστώ σε ένα βιβλιοφιλικό κατά βάσιν ιστολόγιο.</p><div style="background-color: #fafafa; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 14px; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><br /></div><div style="background-color: #fafafa; font-size: 14px; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><i style="background-color: white;"><b><span style="font-family: Architects Daughter;"></span></b></i></div><blockquote><div style="background-color: #fafafa; font-size: 14px; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><i style="background-color: white;"><b><span style="font-family: arial;"></span></b></i></div></blockquote><blockquote><blockquote><div style="background-color: #fafafa; font-size: 14px; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><i style="background-color: white;"><b><span style="font-family: arial;">1.Χαίρεσαι</span></b></i></div><ul style="background-color: #fafafa; font-size: 14px; list-style-image: initial; list-style-position: initial; margin: 0.5em 0px; outline: none; padding: 0px 0px 0px 2em; text-align: justify;"><li style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: arial;">που ευτυχώς την πατάς όλο και λιγότερο όταν αγοράζεις με τα λιγοστά σου λεφτά βιβλία</span></li><li style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: arial;">που μπαίνεις στην διαδικασία να βουτήξεις στο διαδίκτυο και να περάσεις κάμποση δημιουργική ώρα μαθαίνοντας απίθανα πράγματα για έναν απίθανο συγγραφέα και τα απίθανα βιβλία του που ήταν κρίμα που τόσο καιρό -μια ζωή- αγνοείς </span></li><li style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: arial;">που μετά από δυο εγχώριες μπουρδόσουπες που τις παράτησες μισές, γιατί δηλητηριάστηκες, βρήκες εγκαίρως το κατάλληλο αντίδοτο</span></li></ul><div style="background-color: #fafafa; font-size: 14px; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: arial;"><i><b><br /></b></i><i><b>2.Λυπάσαι</b></i></span></div><ul style="background-color: #fafafa; font-size: 14px; list-style-image: initial; list-style-position: initial; margin: 0.5em 0px; outline: none; padding: 0px 0px 0px 2em; text-align: justify;"><li style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: arial;">που πρόκειται για ένα ακόμα βιβλίο από αυτά τα πάρα πολλά και καλά που δεν άντεξαν την μανία της ελληνικής εκδοτικής πλημμυρίδας και χάθηκαν</span></li><li style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: arial;">που το ευρύ αναγνωστικό κοινό χειραγωγείται ολοένα και πιο πολύ και έχει εθιστεί να διαβάζει ό,τι μπούρδες γίνονται της μόδας </span></li><li style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: arial;">που δεν υπάρχει μεταφρασμένο κι άλλο του βιβλίο στην γλώσσα που μιλάς και διαβάζεις και κυρίως α γ α π ά ς και έτσι θα διαβάσεις το επόμενό του αγκαλιά με το λεξικό(πολύ σπαστική διαδικασία)</span></li></ul><div style="background-color: #fafafa; font-size: 14px; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: arial;"><br /></span></div><div style="background-color: #fafafa; font-size: 14px; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: arial;"><b>3</b>.<br />Στους δυο τρίτος δεν χωρεί γι αυτό ας δούμε καλύτερα,ανατρέχοντας στην Βιβλιονέτ,ποιος είναι ο κύριος Άλασντερ Γκρέυ εκ Σκωτίας.</span></div><span style="font-family: arial;"><span style="background-color: #fafafa; font-size: 14px; text-align: justify;"></span><br style="background-color: #fafafa; font-size: 14px; text-align: justify;" /></span><blockquote class="tr_bq" style="background-color: #fafafa; font-size: 14px; text-align: justify;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUOkjOimk_aIolvimv0PUy5RA08y1NXMzDOJN7iCZiCYQC1DQ6VZV2O06qxIwGAgfS_zSF5w86FXSOgRoLHHFJzKIu6FqrTzth8wkO4-xn0mrx3AOi9fxEtxRzpEZ0SE4A8rYYhJ93f6EuL80hu8u5o7l7nIbEkpduqj5QlJQYpVu2qd046QPVqXsv1wbs/s1024/07Gray1-jumbo.webp" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="683" data-original-width="1024" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUOkjOimk_aIolvimv0PUy5RA08y1NXMzDOJN7iCZiCYQC1DQ6VZV2O06qxIwGAgfS_zSF5w86FXSOgRoLHHFJzKIu6FqrTzth8wkO4-xn0mrx3AOi9fxEtxRzpEZ0SE4A8rYYhJ93f6EuL80hu8u5o7l7nIbEkpduqj5QlJQYpVu2qd046QPVqXsv1wbs/w400-h266/07Gray1-jumbo.webp" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Alasdair_Gray">https://en.wikipedia.org/wiki/Alasdair_Gray</a></td></tr></tbody></table><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></blockquote></blockquote></blockquote><blockquote><blockquote><blockquote class="tr_bq" style="background-color: #fafafa; font-size: 14px; text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUOkjOimk_aIolvimv0PUy5RA08y1NXMzDOJN7iCZiCYQC1DQ6VZV2O06qxIwGAgfS_zSF5w86FXSOgRoLHHFJzKIu6FqrTzth8wkO4-xn0mrx3AOi9fxEtxRzpEZ0SE4A8rYYhJ93f6EuL80hu8u5o7l7nIbEkpduqj5QlJQYpVu2qd046QPVqXsv1wbs/s1024/07Gray1-jumbo.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div><span style="font-family: arial;"><i>Ο </i><b>Άλασντερ Γκρέυ</b><i>,λοιπόν,γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1934 στη Γλασκώβη,στην οποία και σπούδασε καλές τέχνες.<b>Σκηνογράφος, ζωγράφος και θεατρικός συγγραφέας, εκτός από πεζογράφος και ποιητής</b>, ο Γκρέυ θεωρείται <b>κορυφαία φωνή των σκωτικών γραμμάτων,</b> το έργο του όμως υπερβαίνει τα εθνικά σύνορα. Πειραματιστής της μορφής και του ύφους, αναμειγνύει τα αφηγηματικά είδη, στήνει ευρηματικές πλοκές, διαποτίζει τις ιστορίες του με ένα άγριο χιούμορ. <b>Διασκεδαστικός, αλλά ταυτόχρονα πολιτικός και κοινωνικός συγγραφέας</b>, ο Γκρέυ υπηρετεί έναν ιδιότυπο ρεαλισμό, που σύμφωνα με την κριτική τον καθιστά έναν από τους σημαντικότερους αγγλόφωνους συγγραφείς. Πρώτο του μυθιστόρημα ήταν το <b>"Λάναρκ: Μια ζωή σε τέσσερα βιβλία" (1981)</b>, ενώ ακολούθησαν αρκετές συλλογές διηγημάτων, το αυτοβιογραφικό "Saltire Self-Portrait 4" (1988) η ποιητική συλλογή "Old negatives" (1989), τα μυθιστορήματα "Mc Grotty and Ludmilla" (1989), <b>"Poor things" (Χαμένα κορμιά, 1992</b>), "A history maker" (1994), "Mavis belfrage" (1996), και η παράδοξη "σύντομη ιστορία λογοτεχνικού στοχασμού από μεγάλους συγγραφείς τεσσάρων εθνών, μεταξύ 7ου και 20ού αιώνα", μια εντελώς προσωπική ανθολόγηση του συγγραφέα, που τιτλοφορείται "The book of prefaces" (2000). <b>Όλα του τα βιβλία είναι εικονογραφημένα και επιμελημένα από τον ίδιο</b>. Το έργο του "Χαμένα κορμιά" έχει τιμηθεί το 1992 με το εγκυρότατο βραβείο Whitbread, και με το βραβείο πεζογραφίας της εφημερίδας Guardian.</i></span></blockquote><span style="font-family: arial;"><span style="background-color: #fafafa; font-size: 14px; text-align: justify;"></span><span style="background-color: #fafafa; font-size: 14px; text-align: justify;"></span><br style="background-color: #fafafa; font-size: 14px; text-align: justify;" /></span><div style="background-color: #fafafa; font-size: 14px; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-weight: bold;">4.<i>Παραπομπές και σύνδεσμοι</i></span><br /><br />Σταθερή λάτρις των παραπομπών και του αυθεντικού(αγανάκτησα από το κλόπι πέηστ,της τρελής γίνεται κι ίσως το κάνω κι εγώ αλλά χωρίς να το πάρω χαμπάρι και ζητώ συγγνώμη και να μου το λέτε αν δείτε κάτι γιατί όσο και να προσέχω,πού να ξέρω τι γίνεται στο χάος του διαδικτύου) προτείνω μια φουλ περιήγηση για τον Γκρέυ,την έκανα ήδη για να τεστάρω τι θα βάλω στο πτωχό πλην τίμιο μπλογκάκιον,το αυθαίρετο αυτό αναδεξιμάκι του μεσιέ Degas, και ιδού: <a href="http://www.theguardian.com/books/alasdairgray" style="color: #009eb8; display: inline; outline: none; text-decoration-line: none; transition: color 0.3s ease 0s;">http://www.theguardian.com/books/alasdairgray</a><br /><br /><b>5.<i>Τα διαδραματιζόμενα</i></b>(όχι ότι θα βγάλετε άκρη αλλά απ΄τ΄ ολότελα)<br /><br /></span><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px;"><span style="font-family: arial;">Δεκαετία του 1880,Σκωτία.Ο γιατρός Άρτσιμπαλντ Μακ Κέρι , κοκκινοτρίχικο, μικρόσωμο, ντροπαλό μπαστάρδι της επαρχίας που έχει πει αμάν να τελειώσει την ιατρική όχι γιατί είναι χαζός,κάθε άλλο μα επειδή είναι αυτός που είναι,όλα τα παραπάνω που του προσδώσαμε και που με τα τούτα και με τα κείνα την τελειώνει και βγαίνει στο επάγγελμα με την ειδικότητα του παθολόγου <b>και </b>ο μοναδικός εκ των συμφοιτητών αλιευθείς ως φίλος,ο τερατοσωματώδης και βροντόφωνος Θεόνικος Μπάξτερ, μοναδικός κληρονόμος μεγάλης περιουσίας και όλης της αδημοσίευτης αλλά θρυλικής πλέον τεχνογνωσίας του μπαμπά του ,του σπουδαίου γιατρού και ερευνητή σερ Κόλιν Μπάξτερ, νεαρός άνδρας αυτός ο Θεόνικος που δεν τελειώνει ποτέ την σχολή αλλά έχει στην διάθεσή του το τέλειο εργαστήριο του αποδημήσαντος προγόνου,οι δυο τους Μπάξτερ+Μακ Κέρι μοιράζονται ένα φριχτό, θεσπέσιο, μαύρο, συγκλονιστικό μυστικό:μια γυναίκα,<i><b>την τέλεια γυναίκα </b>τουτέστιν την ακάματη ερωτιάρα ερωμένη + αθώο μωρό </i> που ο καλλιτέχνης/χειρουργός Θεόνικος <i>δημιουργεί</i> ή επαναφέρει στην ζωή ή κόβει και ράβει κι ο Δρεπάνης τρώει τα λυσσιακά του και όπως θέλετε πείτε το, λίγο μας ενδιαφέρει, και η οποία από πτώμα (πρώην),παντρεμένης (πρώην)αγνώστου και εγκύου (πρώην) γυναικός γίνεται το χτες και το σήμερα και το αύριο της ζωής τους και την οποία ο Άρτσι ο απ΄ αυτήν γλυκά αποκαλούμενος <i>το Κερί </i>αρραβωνιάζεται αρχικά (και τελικά παντρεύεται με δόξα και τιμή) αφού προηγουμένως όμως εκείνη "παντρευτεί" ουκ ολίγους άντρες χωρίς ποτέ ,ποτέ όμως να προδώσει τον αρραβωνιαστικό της , ενημερώνοντας και τους γαμπρούς πόσο πιστή (του) είναι.</span></div><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px;"><span style="font-family: arial;"><br /></span></div><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: arial;">Οι γαμπροί είναι ο ένας καλυτεροχειρότερος από τον άλλο και η φέρουσα πια το όνομα Μπέλλα Μπάξτερ -τι άλλο,κι ο Πινόκιο Ζεπέτο λέγεται σας θυμίζω-, κλέβεται, όπως τ΄ακούτε,κλέβεται με τον δικηγόρο κύριο Ντάνκαν-πήγαινα-γυρεύοντας-Κάπτσουρινγκ και κόβει βόλτες στην Μεσόγειο και φτάνει ως την Οδησσό και τελικά στο Παρίσι στο οποίο σαν άλλη, προγενέστερη αυτή, <b><i>Ωραία της Ημέρας </i></b>και της Νύχτας θα πρόσθετα αδεία "Θεού" Μπάξτερ,ναι,αυτό και κανένα άλλο είναι το χαϊδευτικό του πικραμένου Θεόνικου και οι συνειρμοί είναι ωραίο πράγμα κι εδώ πάνε κι έρχονται και να τους κάνετε κι εσείς,λοιπόν η Μπέλλα μας/τους αφού παντρευτεί τον κανονικό καλό της ,τον βλάχο Άρτσιμπαλντ του κάνει τρία ωραία παιδάκια,του βάζει μια ποδιά κι αυτή πάει και σπουδάζει και γίνεται,τι; Γιατρίνα!Ουάου!Η πρώτη στη Γλακώβη, χα,ποιος από το κοινό είπε <i>γυναικολόγος</i>; </span></div><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px;"><span style="font-family: arial;">Ναι,το βρήκατε,είναι η σπουδαία,η ευφυής,η συντρέχτρα και ολίγον κομμουνίστρια +σουφραζέτα (ε,καιρός να ψηφίζουν και οι γυναίκες) γυναικολόγος Βικτωρία Μακ Κέρι,Βικτωρία λέμε,αφήστε πίσω σας τη Μπέλλα, η οποία Βικτωρία Μακ Κέρι τιμημένη και κυνηγημένη ταυτοχρόνως γιατρίνα με επιστολή της κάτι δεκαετίες κι έναν παγκόσμιο πόλεμο μετά,τον πρώτο που δεν δίδαξε τίποτα στους ανθρώπους όπως φάνηκε είκοσι χρόνια αργότερα,δηλώνει ότι το βιβλίο στο οποίο ο σύζυγός της έγραψε ως ιστορία του/της διάφορα -μάλιστα,αυτό που διάβασα εγώ και καλά θα κάνετε να διαβάσετε κι εσείς- πολλά και ποικίλα,ο καημένος,<i><b>είναι μια μπαρούφα και μισή </b></i>κι εκείνη ουδεμία έχει σχέση και τι να κάνει , τα εξηγεί όλα από την αρχή και τα φωτίζει(δεν).</span></div><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px;"><span style="font-family: arial;"><br /></span></div><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px;"><span style="font-family: arial;">Καταλάβατε τίποτα;Όμως και τι να καταλάβετε;</span></div><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px;"><span style="font-family: arial;">Η ιστορία του πολυμήχανου οδοστρωτήρα κυρίου Άλασντερ Γκρέυ δεν είναι για να την καταλάβετε με αρπαχτές από περιλήψεις,οπισθόφυλλα,κριτικές,αναρτήσεις και δεν ξέρω τι άλλο,είναι αδύνατον να σας βάλει ακόμα κι ο καλύτερος περιληψοκριτικομπλογκεροαποτέτοιος* στην ατμόσφαιρα,στο θέμα,στο στυλ,στο δια ταύτα.Αν έχει, λέει, δια ταύτα; </span></div><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px;"><span style="font-family: arial;">Μα τι νομίσατε,τζάμπα και αδίκως λένε και ξαναλένε δ<i><b>ιασκεδαστικός, αλλά ταυτόχρονα πολιτικός και κοινωνικός συγγραφέας</b>, ο Γκρέυ</i>;</span></div></div></div></blockquote><p><br /></p><p><span style="font-family: arial;"><span face="Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif" style="background-color: #fafafa; font-size: 14px; text-align: justify;">*Ωχ,θυμήθηκα φράση βαρυσήμαντη που μου είπε κύριος που με επεσκέφθη για να με νουθετήσει, "ο ιμπρεσιονιστικός τρόπος που γράφετε",είπε και ελάλησε.Να ανησυχώ γιατρέ μου;</span></span></p><span style="font-family: arial;"><br style="background-color: #fafafa; font-size: 14px; text-align: justify;" /><span face="Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif" style="background-color: #fafafa; font-size: 14px; text-align: justify;">ΥΓ.Αξίζει να διαβάσουμε </span><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Elizabeth_Blackwell" style="background-color: #fafafa; color: #009eb8; display: inline; font-size: 14px; outline: none; text-align: justify; text-decoration-line: none; transition: color 0.3s ease 0s;">αυτό</a><span face="Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif" style="background-color: #fafafa; font-size: 14px; text-align: justify;"> και </span><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Florence_Nightingale" style="background-color: #fafafa; color: #009eb8; display: inline; font-size: 14px; outline: none; text-align: justify; text-decoration-line: none; transition: color 0.3s ease 0s;">αυτό</a><span face="Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif" style="background-color: #fafafa; font-size: 14px; text-align: justify;">(ας αρχίσουμε από την Βίκι,καλή είναι,τι να κάνουμε τώρα)</span></span></blockquote><span face="Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif" style="background-color: #fafafa; font-size: 14px; text-align: justify;"></span><div style="background-color: #fafafa; font-size: 14px; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px;"><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px;"><span style="font-family: Architects Daughter;"></span></div></div></div>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-5641938440015058002023-07-10T21:26:00.005+03:002023-07-11T13:07:00.805+03:00Θησέας,μια Δεύτερη Ζωή, Καμίγ Ντε Τολεντό/Camille de Tolédo, Thésée, sa Vie Nouvelle <p style="text-align: center;"> <i>Θησέας,μια Δεύτερη Ζωή</i>, Καμίγ Ντε Τολεντό, μτφρ.Σπύρος Γιανναράς,εκδ.Ποταμός,2020</p><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><i></i></p><blockquote><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><i>[....το καλύτερο είναι να ξεχάσουμε, να συνεχίσουμε να ξεχνάμε, από πού ερχόμαστε, τις προσευχές που δεν μαθαίνουμε, πρέπει να είμαστε Γάλλοι, μια γαλλική επιτυχία, </i>κι ο Ναθαναήλ δεν θα μιλήσει ποτέ για το παρελθόν<b>˙</b> παντρεύει την κόρη του, τα υπόλοιπα είναι παλιές ιστορίες<b>˙ </b>εδώ, σε τούτη την κοινωνία, στα 1969,τόσο μακριά από την πομπή των σκιών, τόσο μακριά από το Βισύ, τόσο μακριά απ΄τη γαλλική μικροψυχία, από τη συμμαχία που δεν λειτουργεί, από τους αφομοιωμένους πολίτες που τους αφαιρείται η υπηκοότητα, τόσο μακριά από τη γερμανική τερατωδία, από τη λίμνη Wansee στην πόλη στ΄ Ανατολικά, όπου θα πηγαίνουν τα παιδιά του Θησέα για κολύμπι, τόσο μακριά από τους δύο πολέμους όπου αλληλοσκοτώνονται, όπου η Ευρώπη εξολοθρεύει, η εξουσία τέμνει παντού, διαχωρίζοντας ανάμεσα σε καθαρό και ρυπαρό, στη ζωή και στον θάνατο, στην ανθρωπότητα και την παλιά προσευχή που ο Οβέντ πάλευε να πει<b>˙ </b>το 1969 λοιπόν, με τα μάτια στραμμένα στην Αμερική, προς το <i>beat </i>των ΗΠΑ, χαράσσουμε μια ανοδική διαδρομή<b>˙ </b>συνεχίζουμε να αποσιωπούμε την καταγωγή των μεν, των δε, εκείνους τους κόμπους διαφορετικών πιστεύω, διαφορετικών γλωσσών, διαφορετικών αναμνήσεων, κόμπους από υποψίες τους οποίους η γερμανική ιστορία και η γαλλική αστυνομία επέλυε, τέμνοντας μεταξύ των ονομάτων<b>˙</b>...]</span></p><p style="text-align: justify;"></p></blockquote><p style="text-align: right;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"></span></p><blockquote><blockquote><span style="font-family: Nanum Gothic;">(σελ.114,115)</span></blockquote></blockquote><p></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0sziGNZN-xNxyz1eOBf8M5HgTEeDFwtRqHGzDjJzFGDEaIn3XJGK4InBBn7eILlkaXktaYQWBALLunfQJDcZqCSXjGkLC3JxUGM-e_PXrA9SJQBjA_EQ5n8YY4Sc_qrHDTug8pcfDHbNT4tu68DhFa7a8SNLDvgMjh0CGwScNXFupZ9MD9kFDSOZrhzZ3/s1836/DE-TOLEDO-COLLAZ.png" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1231" data-original-width="1836" height="430" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0sziGNZN-xNxyz1eOBf8M5HgTEeDFwtRqHGzDjJzFGDEaIn3XJGK4InBBn7eILlkaXktaYQWBALLunfQJDcZqCSXjGkLC3JxUGM-e_PXrA9SJQBjA_EQ5n8YY4Sc_qrHDTug8pcfDHbNT4tu68DhFa7a8SNLDvgMjh0CGwScNXFupZ9MD9kFDSOZrhzZ3/w640-h430/DE-TOLEDO-COLLAZ.png" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption"><div style="text-align: center;"><b style="color: #660000; font-family: "Architects Daughter"; font-size: large;">synthesis Vivi G.</b></div><div style="text-align: center;">(για το κολάζ χρησιμοποιήθηκαν φωτογραφίες από το περιοδικό <i>Diacritik</i></div><div style="text-align: center;"><a href="https://diacritik.com/category/camille-de-toledo/"></a><a href="https://diacritik.com/category/camille-de-toledo/">https://diacritik.com/category/camille-de-toledo/</a>)</div></td></tr></tbody></table><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div><br /></div><div style="text-align: justify;"> Προσφάι και πρόσφορο ο μύθος του Θησέα</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Τον Δεκέμβριο του 2022 κυκλοφόρησε στην Ελλάδα <span style="text-align: left;">από</span> τις <a href="http://www.potamos.com.gr/" target="_blank">εκδόσεις Ποταμός</a> το μυθιστόρημα του Γάλλου <span style="text-align: left;">συγγραφέα <a href="https://fr.wikipedia.org/wiki/Camille_de_Toledo" target="_blank">Καμίγ Ντε Τολεντό</a> (γ.1975,Λυών) <i>Θησέας,μια Δεύτερη Ζωή </i>(2020)</span>,έργο εξόχως καλλιτεχνικό,αξιανάγνωστο και γενναιόδωρο ως προς το θέμα/ιδέα και την τεχνοτροπία,σε εξαιρετική μετάφραση του <a href="https://biblionet.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF/?personid=76154" target="_blank">Σπύρου Γιανναρά</a> από τα γαλλικά. Πρόκειται για ένα είδος σύγχρονου,έχω την αίσθηση, έπους στο οποίο ο κεντρικός ήρωας ως άλλος Θησέας -μετά τον θάνατο του Μινώταυρου αλλά τη μη δικαίωση και άρα τον λυτρωμό από την ανάμνηση της βίας τον καιρό της παντοδυναμίας του-, επιχειρεί σε ώριμη ηλικία το δικό του πραγματικό και νοητικό ταξίδι καταδυόμενος στην ατομική και συλλογική μνήμη, ψηλαφίζοντας τις πληγές του ίδιου σε παρελθόντα χρόνο αλλά και στον παρόντα και εξελισσόμενο του ταξιδιού του και ομοίως και στα πραγμένα της οικογένειάς του από γενιά σε γενιά, αναμετρώμενος με την προσωπική ενοχή και την κληρονομημένη θλίψη,επιθυμώντας πια με όλο του το είναι τη σωτηρία την δική του και των παιδιών του από την προηγηθείσα και την επικείμενη -αν εκείνος δεν πράξει συνετά αυτή τη φορά-, πνευματική πτώση.</div><div style="text-align: justify;"> Πρόκειται για μυθιστόρημα μείζον,θεωρώ,που επαναφέρει την ευρωπαϊκότητα στο μονίμως αναζητούμενο στις εθνικές/γλωσσοεθνικές λογοτεχνίες <i>μεγάλο μυθιστόρημα</i> και του οποίου η υβριδική σύνθεση (ρεαλιστικό θέμα και μοντερνιστικός τρόπος αφήγησης εμπλουτισμένος με εικαστικότητα) δεν αποσκοπεί σε πρόσκαιρο εντυπωσιασμό του αναγνώστη(ειδικά εκείνου που έχει μετατραπεί σε πολιτισμικό καταναλωτή και τυχαίνει να το ξέρει και γι΄αυτό ζητά το καλύτερο <i>προϊόν</i>) αλλά ανοίγει προς όφελός του,όλων μας, ένα βατό, και αυτό έχει μεγάλη αξία, μονοπάτι στον δύσκολο δρόμο της κατανόησης του μεταμοντέρνου στην Τέχνη. Πώς; Έχοντας καλά αφομοιωμένα, ανάμεσα στα πολλά και ενδιαφέροντα δομικά και λοιπά υλικά του, τα γνωρίσματα του μεσαιωνικού άσματος,του <i>chanson de geste,</i>θα τολμήσω να πω,<i style="background-color: white; color: #202122; font-family: sans-serif; font-size: 14px; text-align: left;"> </i>εκεί που αυτό συναντιέται με μαγικό τρόπο με τον Όμηρο και τον Οβίδιο αλλά και με τον μπρεχτικό σπαραγμό (χαρακτηριστικά αναγνωρίσιμο,πιστεύω,στον στίχο/φράση/κραυγή <i>πόλεμος,πόλεμος ερείπια και κατάρρευση κι ύστερα ανοικοδόμηση</i> στη σελίδα 116) και αποκτά σφραγίδα διάρκειας και αντοχής στον λογοτεχνικό χρόνο ως ένα καθαρά ευρωπαϊκής [1] αντίληψης μεταμοντέρνο (αν και έχω ενστάσεις γενικότερα γι΄αυτόν τον πασπαρτού όρο) μυθιστόρημα του 21ου αιώνα. Στο οπισθόφυλλο (στον συντάκτη του οποίου δίνω συγχαρητήρια γιατί είναι ένα από τα ελάχιστα εξαιρετικά και ακριβή που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια ) διαβάζουμε:</div><span style="font-family: Nanum Gothic;"><div style="text-align: justify;"></div><blockquote><div style="text-align: justify;"></div><blockquote><div style="text-align: justify;">Το μυθιστόρημα, <i>Θησέας, μια Δεύτερη Ζωή</i> είναι μια βόμβα που σκάει με τη μορφή ενός τρομερού ερωτήματος: <b>Ποιος φονεύει αυτόν που αυτοκτονεί</b>; Η απάντηση, πάλι με τη μορφή επικρεμόμενου ερωτήματος -Υπάρχει δεύτερη ζωή μετά τον θάνατο του αγαπημένου άλλου;- παλεύει να διαλευκάνει την<b> ιστορία ενός οικογενειακού μυστικού, της βίας που πλήττει διαδοχικές γενιές, φέρνοντάς μας αντιμέτωπους με το υπαρξιακό αίνιγμα της μετάδοσης του αποσιωπημένου και κουκουλωμένου τραύματος,το οποίο συνεχίζει την καταστροφική του επιρροή</b>.Το μυθιστόρημα ενσαρκώνει το ισχυρό παράδειγμα ενός πατέρα που επιβιώνει μιας κατάρρευσης, και ξαναβρίσκει, για χάρη των παιδιών του, τη θέληση και τη δύναμη για μια καινούργια ζωή.Το υποβλητικό αυτό υ<b>βριδικό κείμενο, μεταμοντέρνο μείγμα αυτοβιογραφίας, φιλοσοφικού στοχασμού και μυθοπλαστικής ανάπλασης του αρχέγονου αττικού ήρωα, του Θησέα, </b>έτυχε θερμότατης υποδοχής στη Γαλλία, όπου ήταν μέχρι την τελευταία στιγμή υποψήφιο για το μεγαλύτερο λογοτεχνικό βραβείο της χώρας, το Goncourt του 2019.(οπισθόφυλλο)</div></blockquote></blockquote></span><div style="text-align: justify;"> Η αφήγηση είναι πλούσια,με ποικιλία μέσων γνωστών και δοκιμασμένων αλλά και καινούργιων που ακόμα τα συζητά η θεωρία της λογοτεχνίας (αναδρομές,εγκιβωτίσεις,επαναλήψεις,αποστάσεις ανάμεσα σε φράσεις που είναι ή υποδύονται τους ποιητικούς στίχους ή τους ψιθύρους εμψύχωσης/προσευχής ενός ανθρώπου σε θλίψη ή στοχασμό ή διαδικασία αυτοΐασης ή και όλα αυτά μαζί,ασπρόμαυρες φωτογραφίες,κινηματογραφικό καδράρισμα,οπτική εν γένει αντίληψη ως προς την παράθεση και ένωση των λέξεων σε μισογεμισμένες, για παράδειγμα, σελίδες,με πλάγιες γραμματοσειρές κά), πυκνή μα δίχως εφετζίδικα ακκίσματα γλώσσα και παρακολουθεί εκ των έσω, από τα μύχια της ψυχής του αφηγητή και κεντρικού ήρωα,τον πόνο και τις εξιλεωτικές και ταυτόχρονα γεμάτες προσμονή για λύτρωση αναδρομές του στο παρελθόν κατά τη διαδρομή από τον τόπο τού τραυματικά βιωμένου οικογενειακού του μαρτυρίου στον τόπο που εκείνος τώρα θεωρεί τόπο ελπίδας και λύτρωσης και γι΄ αυτόν, που έχει μερίδιο ευθύνης για πολλά που έχουν συμβεί, κυρίως όμως για τα παιδιά του που την αθωότητά τους δεν πρέπει να ταράξει καμία από τις τύψεις για όσα έκανε ή και δεν έκανε. </div><div style="text-align: justify;"> Η αφήγηση είναι πολλαπλά σαρωτική,σε γραπώνει στην ατμόσφαιρά της από τις πρώτες σελίδες και βρίσκω υπέροχα ενσυναισθητικό το ότι εμπλουτίζεται <span>με φωτογραφίες από το ευρύτερο οικογενειακό παρελθόν του αφηγητή και ενισχύεται με τις ιστορίες και των εκτός της πυρηνικής του οικογένειας ανθρώπων,των οποίων ο Θησέας/Καμίγ δεν παραλείπει τα ονόματα - Όβεντ, Ναθαναήλ, Νισίμ, Ταλμάι-, </span><span>και ορθώς γιατί έτσι υπερασπίζεται την προσωπική,την ολόδική τους υπόσταση που ποδοπατήθηκε σε πρωτοφανείς συνθήκες μαζικοποίησης που επαναλήφθηκαν με άλλους όρους στα εφ΄ άπαξ, πυρηνικά αυτά, ολοκαυτώματα του Ναγκασάκι και της Χιροσίμα<b>˙ </b>εν πάσει περιπτώσει εβραίων πάλι; θα μου πει κάποιος, πρόκειται λοιπόν για ένα ακόμα περίτεχνο λογοτεχνικό μνημόσυνο του γνωστότερου αίσχους της νεωτερικότητας ,του ολοκαυτώματος; </span></div><div style="text-align: justify;"><span> Ανθρώπων θα (του) απαντήσω, α</span> ν θ ρ ώ π ω ν που είτε τους διακρίνει σε εβραίους, πολωνούς, έλληνες, χριστιανούς,άθεους, κομμουνιστές, τσιγγάνους και όπως αλλιώς νομίζει ή του έχουν μάθει να νομίζει, θυσιάστηκαν/αφανίστηκαν σε εκατόμβες βιαιοτήτων του περασμένου αιώνα στην Ευρώπη ως αναλώσιμα και μόνο, ως ασήμαντα σάρκινα χρηστικά στοιχεία σημειολογικά βαλμένα γύρω από τον βωμό της κύριας κάθε φορά θυσίας, στοιχεία που γίνονται στοιχειά και κατατρύχουν δίκαια και άδικα αυτόν τον ενοχικό ενδοδιηγητικό αφηγητή/κεντρικό ήρωα,τον Καμίγ/Θησέα/δυτικό άνθρωπο/εν δυνάμει καθένα μας και σήμερα,όσο εκτελούμε άκριτα τον ιανικό ρόλο του πομπού και του δέκτη της φρίκης που επαναλαμβάνεται,μακάβρια λούπα με/σε κάθε πόλεμο και λογής αφανισμό στον πλανήτη. </div><div style="text-align: justify;"><span> Αυτός ο σύγχρονος Θησέας/Καμίγ/εμείς (οι δυτικοί και δυτικοποιημένοι άνθρωποι στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας της δόλια διαφημισμένης ως κομίζουσας την ευημερία σε όλους νέας μ.Χ. χιλιετίας -γιατί ιδού,αλλιώς την έταζαν οι δυνατοί και οι υπηρέτες τους και αλλιώς είναι, δείτε-,) εγκαταλείπει με κόπο μα συνειδητά την σκληρή Γαλλία της μητρικής/πατρικής γλώσσας θέλοντας να απαγκιστρωθεί από την παλιά σκέψη και τη μνήμη της βίας,που εκλύεται ως τοξικότητα μέσα από την ιστορία των τεσσάρων μελών της στενής του οικογένειας- του πατέρα, της μητέρας,του μεγαλύτερου αδελφού και εκείνου-,αλλά και σχεδόν τεσσάρων ακόμα γενεών πίσω στον χρόνο μέσα από ιστορίες που αφηγείται και οι οποίες έχουν φόντο μια Ευρώπη που σε κάθε περίπτωση,σπαράσσεται από αδικία, ανισότητα, προδοσίες και πολέμους.</span></div><div style="text-align: justify;"><span> Νά που τώρα ένας/ετούτος ο σύγχρονος Θησέας προκειμένου να ξεκινήσει μια δεύτερη ζωή,με κόπο εξαγνισμένη, με και για τα λατρεμένα του παιδιά, </span><span>κατευθύνεται <i>με το τελευταίο νυχτερινό τρένο προς τα Ανατολικά </i></span>(σελ.31) αναζητώντας εκεί που δεν μιλιέται η γλώσσα της ενοχής του, τη λύτρωση από το βάρος, το ηθικό και πραγματικό,που κουβαλά:την αυτοκτονία του Ζερόμ,του μεγαλύτερου αδερφού και τους εξ αυτού πικρούς θανάτους της μάνας και λίγο μετά και του πατέρα.</div><div style="text-align: justify;"> Ο Θησέας, που σε όλο το καταιγιστικό αυτό κείμενο της εξομολόγησης και της συντριβής αλλά μαζί και της άφατης γενναιότητάς του, καθώς κόβει γόρδιους δεσμούς θηλιές στον λαιμό του και στον λαιμό και των αθώων παιδιών του, ονομάζει -αφηγούμενος την ιστορία τριτοπρόσωπα -,τον εαυτό του ως <i>ο αδερφός που απέμεινε</i> (σελ.21) ή <i>ο γιος που επέζησε </i>(σελ.24) και <i>ο αδερφός που απομένει</i> (σελ.229) παίρνει μαζί του <i>τη θλίψη του </i>και όλα κι όλα <i>τρία χαρτόκουτα με τα πειστήρια της παιδικής του ηλικίας, ένα για κάθε έναν από τους δικούς του (σελ.33). </i> Όμως το βασανιστικό ερώτημα <i>ποιος φονεύει τον άνθρωπο που αυτοκτονεί;</i>δεν θα σταματήσει να έρχεται, ούτε τα κύματα από τις μνήμες θα κοπάσουν, ακόμα κι όταν στη νέα του ζωή στο γερμανικό γίγνεσθαι του 21ου εμφανίζεται ο Ανσέλμ, ο φίλος θεραπευτής που βοηθάει στην ίαση της ψυχής του.</div><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">Περιεχόμενα</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: center;"><i><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="text-align: left;">πρώτη Μαρτίου δύο χιλιάδες πέντε (Παρίσι) 15</span></span></i></div><div style="text-align: center;"><i><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="text-align: left;"><br /></span></span></i></div><i><div style="text-align: center;"><i><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="text-align: left;">η γενεαλογία των ανθρώπων που πεθαίνουν (1937-1939) 35</span></span></i></div><div style="text-align: center;"><i><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="text-align: left;"><br /></span></span></i></div><span style="font-family: Nanum Gothic;"><div style="text-align: center;"><i><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="text-align: left;">ξανάνοιξα, χθες, κούτες γεμάτες εικόνες (Βερολίνο, 2017) 79</span></span></i></div><div style="text-align: center;"><i><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="text-align: left;"><br /></span></span></i></div><span style="text-align: left;"><div style="text-align: center;"><i style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="text-align: left;">οι πρώτες ρωγμές (1969-2005) 111</span></span></i></div><div style="text-align: center;"><i style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="text-align: left;"><br /></span></span></i></div></span><span style="text-align: left;"><div style="text-align: center;"><i style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="text-align: left;">να αποστρέψεις το πρόσωπό σου από εκείνο της μητέρας, </span></span></i></div><div style="text-align: center;"><i style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="text-align: left;">να ξαναβρείς τον αδερφό (2017-2018) 179</span></span></i></div><div style="text-align: center;"><i style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="text-align: left;"><br /></span></span></i></div></span><span style="text-align: left;"><div style="text-align: center;"><i style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="text-align: left;">ακολουθώντας το νήμα της πληγής (Γενάρης 2019) 225</span></span></i></div><div style="text-align: center;"><i style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="text-align: left;"><br /></span></span></i></div></span><span style="text-align: left;"><div style="text-align: center;"><i style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="text-align: left;">οπότε κι αρχίζει ο αδερφός να μιλάει (άνοιξη 2019) 247</span></span></i></div><div style="text-align: center;"><i style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="text-align: left;"><br /></span></span></i></div></span><span style="text-align: left;"><div style="text-align: center;"><i style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="text-align: left;">τα γράμματα του Νισίμ (1914-1918) 267</span></span></i></div><div style="text-align: center;"><i style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="text-align: left;"><br /></span></span></i></div></span><span style="text-align: left;"><div style="text-align: center;"><i style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="text-align: left;">η αυτοκτονία του Ταλμάι (30 Νοεμβρίου 1939) 319</span></span></i></div></span><span style="text-align: left;"><div style="text-align: center;"><br /></div></span></span></i></div><div style="text-align: center;"><i><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="text-align: left;">υστερόγραφο</span></span></i></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div> Ο Θησέας του Ντε Τολεντό επέλεξε το πολυπολιτισμικό (και ίσως λίγο λιγότερο υποκριτικό από το Παρίσι ως προς την ανοχή στους λογής ξένους) Βερολίνο του 2005 (τη χρονιά που η΄<a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%B1_%CE%9C%CE%AD%CF%81%CE%BA%CE%B5%CE%BB" target="_blank">Ανγκελα Μέρκελ</a>, μια πρώην Ανατολικογερμανίδα, ξεκινά τη δική της πορεία στην ενωμένη χώρα) για να ξεφύγει από τις ερινύες του, να εξαγνιστεί και να αφήσει πίσω όσα του λιγοστεύουν την ανάσα και κάνουν δυσοίωνη τη ζωή των παιδιών του αλλά και πάλι,θα γινόταν έτσι απλά αυτό, πηγαίνοντας εκεί; Το Βερολίνο είναι κι αυτό μια μεγαλούπολη, όμορφη, έξυπνα και λειτουργικά εξωραϊσμένη ώστε να κρύβει τις παλιές και σημερινές ασχήμιες της, παραμένει όμως και μια πόλη ενθύμησης του αλλοτινού μίσους, τεράτων που όχι και πολύ πίσω στον ιστορικό χρόνο έστελναν όλη την Ευρώπη στον θάνατο, τόπος γεμάτος από πόνο και ενοχές, πόλη με βαρύ παρελθόν που ξεπηδάει μπροστά του και σ΄αυτή τη δεύτερη ζωή. Έκανε λοιπόν καλά;Έπραξε συνετά;Ή μήπως τον αφορά το<i> γερμανικό</i> παρελθόν τόσο όσο και το <i>γαλλικό</i> που τον πονά αμείωτα όταν απλώνει στο πάτωμα τα κουφάρια της μνήμης που έχει στα χαρτόκουτά του; </div><div> Δεν ξέρω, αν μπορούσα θα διάλεγα κι εγώ αυτή την ίσια,ειρηνική,πράσινη,πολυπολιτισμική πόλη για να ζήσω,την ξέρω κάπως και νιώθω την αύρα της μαζί με την βαριά σκιά της,είναι η πόλη με τα πιο ετερογενή σταυροδρόμια συλλογικής μνήμης που κρατιέται ζωντανή από την πολυπολιτισμικότητα και τους καλλιτέχνες, τους διανοούμενους και τους ακτιβιστές(όποιους ακόμα ασχολούνται)που συρρέουν εκεί. Ο πόνος από τους πολέμους, από τον χωρισμό της πόλης σε δυτική και ανατολική,από το ηλίθιο τείχος,από την επανένωση -που εγώ δεν είμαι σίγουρη πόσο πέτυχε και για ποιους ακριβώς-, υπάρχει και είναι ορατός και στον κάτοικο και στον επισκέπτη,πρωτίστως στα δεκάδες καλλιτεχνικά έργα απότισης στοιχειώδους τιμής,που τα συναντάς παντού (το αν αυτό σημαίνει ότι είναι και με γνήσια συντριβή βαλμένα ή διεκπεραιώνουν την απενοχοποίηση να το συζητήσουμε, πάντως η γερμανική Ιστορία στο Βερολίνο δεν έχει γίνει ολόκληρη ένα τουριστικής λογικής φολκλόρ,τουλάχιστον όχι ακόμα-αυτή την ετικέτα την θέλησαν από την αρχή για το πρώην Ανατολικό κομμάτι και για λόγους που δεν είναι της παρούσης). Η συνεχής υπενθύμιση του άλγους υπάρχει και σε εκείνα της <a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/search/label/%CE%9A%CE%9F%CE%9B%CE%92%CE%99%CE%A4%CE%A3%20%CE%9A%CE%91%CE%99%CE%A4%CE%95" target="_blank">Καίτε Κόλβιτς</a> [2] που σεβαστικά, θαρρώ, αναφέρει ο Ντε Τολεντό και που κλείνουν εντός τους την μεγαλοσύνη της ίδιας ως καλλιτέχνιδας αλλά και το μεγαλείο της μνήμης των ανθρώπων που έπραξαν, υπέστησαν και τώρα συγχωρούν μα δίχως να ξεχνούν αλλά και εκείνων,των νεότερων, που έχουν δικαίωμα να μην νιώθουν πια ένοχοι για τις πράξεις των προγόνων τους τρεις και τέσσερις γενιές πίσω αλλά παράλληλα δεν έχουν δικαίωμα να αγνοούν και η Τέχνη τούς δείχνει το πώς.Να πιστέψουμε λοιπόν και πάλι στην Τέχνη; Να ελπίσουμε; Εγώ θα πω,ναι.</div><div><br /></div><div><br /></div></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><blockquote style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCpHoGCA-AePPhXGoArFa4X77bX4dxh5flsHSvEMNJCdFdZ7oTiSDWc2yhrt5tCWWUEAb4K-x4p1F_8sn4C_GPL7uazYkSleQahlTqrntaQQvSCO3GygwjjyfwndA7VVp4iMeS38zsOqF1OsA66CISFH7mz9Yqwrfwu92xodz9D_8Il0WduhpMRDnmsU3X/s1000/41W0mhTIw1L._AC_UF894,1000_QL80_.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1000" data-original-width="636" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCpHoGCA-AePPhXGoArFa4X77bX4dxh5flsHSvEMNJCdFdZ7oTiSDWc2yhrt5tCWWUEAb4K-x4p1F_8sn4C_GPL7uazYkSleQahlTqrntaQQvSCO3GygwjjyfwndA7VVp4iMeS38zsOqF1OsA66CISFH7mz9Yqwrfwu92xodz9D_8Il0WduhpMRDnmsU3X/w127-h200/41W0mhTIw1L._AC_UF894,1000_QL80_.jpg" width="127" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGX4CvndJ2GBlr3vuRt9LKEJ6kH8dPU4y_gYrROQtysSjYU6-y3zEE06qhzTdM6djpeMysLT27g465qY4p1Og1fvsFkqZjJBvY9UIqsRqDPJ8kmCA7-umutF7p6yiO5Y8Nd8FoI37INtvmQasNPBxnuAvjYRirohYDPlMVdQx34f7jUtmVfmBeiXn1JENN/s1080/images.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="708" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGX4CvndJ2GBlr3vuRt9LKEJ6kH8dPU4y_gYrROQtysSjYU6-y3zEE06qhzTdM6djpeMysLT27g465qY4p1Og1fvsFkqZjJBvY9UIqsRqDPJ8kmCA7-umutF7p6yiO5Y8Nd8FoI37INtvmQasNPBxnuAvjYRirohYDPlMVdQx34f7jUtmVfmBeiXn1JENN/w131-h200/images.jpg" width="131" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbbL227z96DeMvCtStU4stxWJgwB_nRjjkJ1diWXL5chvFAS_Vc885OzEGc4dxsTiww1sm93GEJMvxbICEYH5bJBLHUTVg7KD8hZkuMvKas7AHxNhdeRElldTTTM0ZRRM51zADvEwQTx2U9EvhBhjNd4CpNp1LL3_cYWqA6uE1VnuoMROwKHjYyRM-i2iw/s1417/61PoDMiY9YL._SL1417_.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbbL227z96DeMvCtStU4stxWJgwB_nRjjkJ1diWXL5chvFAS_Vc885OzEGc4dxsTiww1sm93GEJMvxbICEYH5bJBLHUTVg7KD8hZkuMvKas7AHxNhdeRElldTTTM0ZRRM51zADvEwQTx2U9EvhBhjNd4CpNp1LL3_cYWqA6uE1VnuoMROwKHjYyRM-i2iw/s1417/61PoDMiY9YL._SL1417_.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1417" data-original-width="853" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbbL227z96DeMvCtStU4stxWJgwB_nRjjkJ1diWXL5chvFAS_Vc885OzEGc4dxsTiww1sm93GEJMvxbICEYH5bJBLHUTVg7KD8hZkuMvKas7AHxNhdeRElldTTTM0ZRRM51zADvEwQTx2U9EvhBhjNd4CpNp1LL3_cYWqA6uE1VnuoMROwKHjYyRM-i2iw/w121-h200/61PoDMiY9YL._SL1417_.jpg" width="121" /></a></blockquote><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div></div><div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: right;"></div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> [1] Νομίζω ότι μπορούμε να μιλήσουμε και για <i>ζεμπαλντισμό</i> καθώς δείχνει να είναι ισχυρή επίδραση ως προς την τεχνική τουλάχιστον,μια ωραία αφομοιωμένη επιρροή από τον σπουδαίο <a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/search/label/%CE%96%CE%95%CE%9C%CE%A0%CE%91%CE%9B%CE%9D%CE%A4%20%CE%9C%CE%91%CE%9E" target="_blank">Μαξ Ζέμπαλντ</a> και ορισμένους άλλους αυτής της σχολής/κλάσης που συνήθως εμείς οι απλοί αναγνώστες πιο εύκολα αναγνωρίζουμε λόγω της παράθεσης φωτογραφιών και η οποία εδώ μετασχηματίζεται σε προσωπικό στυλ, καθώς ο Ντε Τολεντό την ενσωματώνει λαμπρά σε ένα δικό του μυθιστορηματικό σύστημα το οποίο υπηρετούν εξ ίσου καλά ως κεντρική του ιδέα/θέμα η αληθοφανής ιστορία με πρωταγωνιστές συνηθισμένους και ανώνυμους λεγόμενους ανθρώπους του σήμερα και του χτες και η ποσοτικώς καλά ζυγισμένη μοντερνιστική,<i>εικαστικής, </i>θα επαναλάβω<i>,</i>διάθεσης διάταξη/τεχνοτροπία των ιστορούμενων με την αρωγή πρωτίστως της αναγωγής στον μύθο του Θησέα,της ισχνής παρουσίας των κεφαλαίων γραμμάτων,της επιλεγμένης στίξης, των αποσπασμάτων από επιστολές ,των ελεγειακών ριπών στοχασμού οβιδιακής αντίληψης, φυσικά των φωτογραφιών και όλων, που ήδη ανέφερα πιο πάνω, των άλλων.</div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgyy_xRQJZ5Y3WqyYq47Lyc-jyhgzngONPHpZ6CLJZuyNNIpENUn6fNuqf99dRw8FgqTjpw3Meelb-GmZR0KDwjsFyd6VZPzgQQ8HDGyIb8pmCICGwfBUDxGj4p4zdQQPkyl0FEAwEcnabzb6JdBP3nq9-NsOk4ub7TNRtAvr_HH-ZpoZ98Gxfhoqs8f_k/s2336/e1095204505a48efc172021988334e39OqyEbkF9HP188nBO-0.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1701" data-original-width="2336" height="233" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgyy_xRQJZ5Y3WqyYq47Lyc-jyhgzngONPHpZ6CLJZuyNNIpENUn6fNuqf99dRw8FgqTjpw3Meelb-GmZR0KDwjsFyd6VZPzgQQ8HDGyIb8pmCICGwfBUDxGj4p4zdQQPkyl0FEAwEcnabzb6JdBP3nq9-NsOk4ub7TNRtAvr_HH-ZpoZ98Gxfhoqs8f_k/s320/e1095204505a48efc172021988334e39OqyEbkF9HP188nBO-0.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZbmlvqMAlhTwGkSqu9DjMIzqkbQdEzVTHSKOlraxHngDkK03IZYZXIcgCBpa5lygmXr5PL1aUz-_nwmTTtYEPi-et6jPzbWdtaqiAFS_7KfevacEsc-rDiNk9pkUvQb2uAwzn68JufL6VV_CPKsHGAbINLYs3pEH3KuFM5XrYRnDxKZv7RmsDOpJM1rvq/s2261/e1095204505a48efc172021988334e39OqyEbkF9HP188nBO-1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1659" data-original-width="2261" height="235" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZbmlvqMAlhTwGkSqu9DjMIzqkbQdEzVTHSKOlraxHngDkK03IZYZXIcgCBpa5lygmXr5PL1aUz-_nwmTTtYEPi-et6jPzbWdtaqiAFS_7KfevacEsc-rDiNk9pkUvQb2uAwzn68JufL6VV_CPKsHGAbINLYs3pEH3KuFM5XrYRnDxKZv7RmsDOpJM1rvq/s320/e1095204505a48efc172021988334e39OqyEbkF9HP188nBO-1.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmn3TDr2Z40z6XyC3DZ8j6EJUMb-zAj19iUVEtwpT8-NhtznVliSuQBDFk0soJaMLOQb_kfi613bKbqLZ2rXFA2N29YYeFae-ZDWMkPcDfU8Pke0Ze6YqLphZOdvSXN-fcjtJNhzdJ9AiEnjHXRq2iJYzOuCkGsNeiCsBn9U8Ix-TMlu_UhvT_XX7VHEj4/s2336/e1095204505a48efc172021988334e39OqyEbkF9HP188nBO-2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1701" data-original-width="2336" height="233" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmn3TDr2Z40z6XyC3DZ8j6EJUMb-zAj19iUVEtwpT8-NhtznVliSuQBDFk0soJaMLOQb_kfi613bKbqLZ2rXFA2N29YYeFae-ZDWMkPcDfU8Pke0Ze6YqLphZOdvSXN-fcjtJNhzdJ9AiEnjHXRq2iJYzOuCkGsNeiCsBn9U8Ix-TMlu_UhvT_XX7VHEj4/s320/e1095204505a48efc172021988334e39OqyEbkF9HP188nBO-2.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpm7vShUl3VusUpt65RazWQfIRvDQUTFktKH6ueg2kjmS4sIeWLxe0VzT4Qn9NirelvQk0w-tIon2vZuYKcrCw5og-7HVkUJS2wNKpjzbB5djicbL94zmaeeTNLxswCZ9Wi9fCDeOxfak3w4itctUythl_bk_54w3DAF4X9_blk93WarJZ1lEumB3ZuTyQ/s2336/e1095204505a48efc172021988334e39OqyEbkF9HP188nBO-3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1701" data-original-width="2336" height="233" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpm7vShUl3VusUpt65RazWQfIRvDQUTFktKH6ueg2kjmS4sIeWLxe0VzT4Qn9NirelvQk0w-tIon2vZuYKcrCw5og-7HVkUJS2wNKpjzbB5djicbL94zmaeeTNLxswCZ9Wi9fCDeOxfak3w4itctUythl_bk_54w3DAF4X9_blk93WarJZ1lEumB3ZuTyQ/s320/e1095204505a48efc172021988334e39OqyEbkF9HP188nBO-3.jpg" width="320" /></a></div><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjURqhGQhWrlhUdcQLEHG8mvtsLLl08NphGNzNQfEreLbgctRw4EtytuF4gO5B6vkKHfbJ3IrKLuHwg1DMehewgRkhIuPRJtvDP-hn46Qx9Sl3hudCzluT1-HnKnMXOf37aWWylOzt4X1soNkPWtT_cJvXViPWqK7erO3z2zqwJLSxAMZ1Afs0nLZZ1KjhI/s2336/e1095204505a48efc172021988334e39OqyEbkF9HP188nBO-4.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1701" data-original-width="2336" height="233" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjURqhGQhWrlhUdcQLEHG8mvtsLLl08NphGNzNQfEreLbgctRw4EtytuF4gO5B6vkKHfbJ3IrKLuHwg1DMehewgRkhIuPRJtvDP-hn46Qx9Sl3hudCzluT1-HnKnMXOf37aWWylOzt4X1soNkPWtT_cJvXViPWqK7erO3z2zqwJLSxAMZ1Afs0nLZZ1KjhI/s320/e1095204505a48efc172021988334e39OqyEbkF9HP188nBO-4.jpg" width="320" /></a><br /><br /></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-family: Architects Daughter;"> </span><span style="font-family: Handlee;">Αντί αποσπασμάτων για του λόγου μου το αληθές περί εικαστικότητας, <br />μοντερνιστικής κτλ διάταξης παραθέτω μερικές σελίδες εν είδει εικόνων.<br />Κλικάρετε και μεγαλώστε τις για να τις διαβάσετε<br />(οι σημειώσεις μου στο περιθώριο είναι μη σημαντικές,μην ασχοληθείτε)</span></td></tr></tbody></table><br /><div><br /></div><div><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Κλείνοντας θα πω ότι ξεχώρισα το βιβλίο για όλα τα παραπάνω μα και επειδή ξεκάθαρα δικαιώνει κι εμένα και όσους ο όρος <i>μεταμοντέρνο</i> δεν μας έπειθε και βλέπαμε εφικτή την ένωση ρεαλισμού και μοντερνιστικών τεχνικών αφήγησης και μιλούσαμε -αν και δεν είμαστε θεωρητικοί της Λογοτεχνίας -, ήδη για τον καρπό της ένωσης αυτής: το νέο υβριδικό μεγάλο μυθιστόρημα του 21ου αιώνα στο οποίο το αληθοφανές ή και ιστορικό/πολιτικό κτλ θέμα φορώντας το μοντερνιστικό του ρούχο,την τεχνική,θα φτάνει σε μας προσφέροντάς μας ό,τι όλοι περιμένουμε, συναισθηματική και αισθητική πλήρωση και πολιτισμική αφύπνιση, γιατί όχι.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">[2] όταν είδα την αναφορά του Ντε Τολεντό στην Κόλβιτς (σελ.236,237) ένιωσα σαν να μιλάμε με τον Ντε Τολεντό την ίδια "γλώσσα" και αν πριν είχα εκατό λόγους να προτείνω ανεπιφύλακτα το σπουδαίο βιβλίο του τώρα έχω άλλους τόσους </div><div style="text-align: justify;"><ul><li><a href="https://www.kaethe-kollwitz.berlin/">https://www.kaethe-kollwitz.berlin/</a> </li><li><a href="https://www.youtube.com/watch?v=IG2UF0qrCEE&ab_channel=MarcoZaccaria">https://www.youtube.com/watch?v=IG2UF0qrCEE&ab_channel=MarcoZaccaria</a></li></ul></div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-38187936907571361012023-06-22T12:03:00.025+03:002023-07-04T21:25:16.855+03:00Και οι Νεκροί ας Θάψουν τους Νεκρούς τους , Μιχάλης Αλμπάτης<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><b style="text-align: center;">όταν στη μυρμηγκοφωλιά της σκέψης</b><span style="font-family: "Nanum Gothic"; font-size: medium; text-align: center;"><b>¹</b></span><b style="text-align: center;"> δοξάζεται η σάρκα </b></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><h4 style="text-align: left;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijyp4JdKwhTTLh4ntGcWnYVuq3Un57wiD-JSdqZVNHomYm-ssyevgOHrfi8w91BEn6Ke-zmNdqHdNhUgf9s5WLA_BYQQqtMpy4A03EUZxzEJOXga-6P8AcX4e261VHZlXsxr3yjaC0hfs1XUx-j3RZeYbLb8zwt-IbAa3HrhZAFF_-TTHjTsQvVQjovQ/s841/b267742.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="841" data-original-width="505" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijyp4JdKwhTTLh4ntGcWnYVuq3Un57wiD-JSdqZVNHomYm-ssyevgOHrfi8w91BEn6Ke-zmNdqHdNhUgf9s5WLA_BYQQqtMpy4A03EUZxzEJOXga-6P8AcX4e261VHZlXsxr3yjaC0hfs1XUx-j3RZeYbLb8zwt-IbAa3HrhZAFF_-TTHjTsQvVQjovQ/s320/b267742.jpg" width="192" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b style="text-align: left;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><i>Και οι Νεκροί ας Θάψουν τους Νεκρούς του</i>ς , <br />Μιχάλης Αλμπάτης,<br />εκδ.Νήσος,2022</span></b></td></tr></tbody></table></h4><div><span style="font-family: Nanum Gothic;"><b><br /></b></span><div style="text-align: justify;"> Δεν ξέρω αν τη σάρκα τους τη δοξάζουν πραγματικά οι τωρινοί ζωντανοί στη διάρκεια του βίου τους ή τη σέρνουν σε λογής πασαρέλες και αρένες για παντός είδους χρήση και επίδειξή της και αυτό είναι όλο,ούτε και τι θα μαρτυρούσαν γι΄αυτή σε μια μεταθανάτια "κουβέντα",μα οι <i>παλιοί</i> νεκροί σ΄ εκείνον τον <i>παλιό</i> κόσμο που είναι καμβάς στο μυθιστόρημα του <a href="https://biblionet.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF/?personid=120660" target="_blank">Μιχάλη Αλμπάτη</a> (γ.1973,Ζαρός Κρήτης) αυτό κάνουν, τη δοξάζουν όταν έρθει η κρίσιμη ώρα,είτε την έχουν χαρεί είτε την έχουν στερηθεί, ως ζωή ανακαλώντας την και υμνώντας την ακόμα κι αν τους έχει διαψεύσει. Η δε κρίσιμη ώρα είναι βέβαια εκείνη που τους μένει λίγο πριν χωριστούν οριστικά από τους ζωντανούς, δικούς και ξένους, λίγο πριν πάρουν μαζί τους νίκες και ήττες που βίωσαν στον πολύχρωμο και βουερό κόσμο των αισθήσεων, χαρές και λύπες, επιβεβαιώσεις και απορρίψεις, στέρηση και χόρτασμα από την όραση,την ακοή,την αφή,την όσφρηση και τη γεύση,δίχως τώρα πια να έχουν τη βοήθεια του σώματος, καθώς αυτό χάνει και την τελευταία του ζεστασιά, οπότε αναθυμούνται με ό,τι θα μπορούσε να έχει απομείνει εν κινήσει, με την ψυχή τους, τη διάνοια,την ενέργεια,ποιος ξέρει. </div><div style="text-align: justify;"> Η ιδέα και μόνο του συγγραφέα να βυθιστούμε, και αυτός κι εμείς, στο μυαλό των πεθαμένων όσο τα ακίνητα πια σώματά τους ετοιμάζονται από τους οικείους τους για το επόμενο στάδιο του μεγάλου, όπως το λένε, ταξιδιού, είναι εξαιρετική και ο τρόπος τον οποίο εκείνος μετέρχεται στη συνέχεια για να αφηγηθεί αυτά που θέλει αλλά και η γλώσσα που επιλέγει -ένα κράμα κρητικής ντοπιολαλιάς όταν χρειάζεται,στους διαλόγους,που δεν φρενάρει τη φόρα του κειμένου και μιας λόγιας,καθαρής και χωρίς ακκίσματα γλώσσας στο υπόλοιπο σώμα του κειμένου-, παράγουν ένα στο σύνολό του ξεχωριστό, ισορροπημένο και ελκυστικό μυθιστόρημα που καταφέρνει, σε ανύποπτο χρόνο καθώς το διαβάζεις, να βγει από την τοπικότητα του αφηγηματικού του καμβά και τον ιστορικό χρόνο στον οποίο τοποθετείται και να γίνει σύγχρονό μας. </div><div style="text-align: justify;"> Προσωπικά μου δημιουργήθηκε η περιέργεια τι είδους μυθιστόρημα και ποιας εμβέλειας -ως προς την αποδοχή του από ευρύ κοινό-, θα ήταν εκείνο στο οποίο από έναν συγκαιρινό μας μυθιστορηματικό χαρακτήρα θα μαθαίναμε τι θα έλεγαν/ομολογούσαν κάποιοι επίσης τωρινοί νεκροί αλλά το ποιοι θα μπορούσαν να είναι αυτοί σ΄ένα κείμενο που καλείται να κυλιστεί εδώ και τώρα μαζί μας στον βόθρο του κυνισμού στον οποίο έχουμε αυτοβούλως πέσει είναι μεγάλη κουβέντα και ας μην την κάνουμε, άλλωστε δεν (μου φάνηκε να) ήταν πρόθεσή του να γράψει ένα σύγχρονο γοτθικό, για παράδειγμα, μυθιστόρημα μιμητικά ρίχνοντας στοιχεία τρόμου,αλληγορίας,μεταφυσικού κτλ σε εγχώριο καλούπι και ό,τι ήθελε προκύψει, οπότε αυτό το σκηνικό παλιάς κοπής που χρησιμοποιεί είναι το ιδανικό για τη διαχρονική φιλοσοφική έκταση και την μετακύλιση της σκέψης του συγγραφέα στον αναγνώστη μέσα από αληθινούς,διαχρονικούς λίγο πολύ χαρακτήρες που ψαύουν μεν και οι ίδιοι τα της ύπαρξής τους μα τέλος πάντων δεν έχουν μελετήσει και όλον τον Σαρτρ.</div><div style="text-align: justify;"> Ο Αλμπάτης δεν ξοδεύει λέξεις για να οικοδομήσει ασταθή νεογοτθικά μυθοπλαστικά περιβάλλοντα αλλά υφαίνει περίτεχνα,υποβλητικά,και την ίδια στιγμή με χιούμορ,ενσυναισθητικά και ευθύβολα ένα ελληνοκεντρικό,τολμηρό,έντονα ερωτογραφικό (αλλά όχι, έτσι νομίζω, πορνογραφικό, διότι στη διεθνή λογοτεχνία την πορνογραφία την υπηρετούν άλλες γραφές) σύνολο,ένα ισχυρό εν τέλει μυθιστόρημα που το οργανώνει μεθοδικά για να αναδείξει, επιμένω σ΄αυτό, τη δύναμη και την αδυναμία κυρίως της σάρκας, που όσο είναι ζωντανή καλείται ή να ασκητέψει ή να υποκριθεί, όμως εδώ υμνείται επιτέλους απαλλαγμένη από τις ταξικές, πολιτικές, ιστορικές, μορφωτικές και λοιπές, επίκτητες όλες, ιδιότητες της διάνοιάς μας,τις αναστολές,τις αγκυλώσεις, τις προκαταλήψεις,τις ιδέες και όσα εκπαιδευόμαστε να κουβαλάμε εφ΄όρου ζωής και επίσης και τις νεόκοπες (και τις πιο υποκριτικές απ΄όλες,θα ισχυριστώ) πολιτικές ορθότητες που κυριαρχούν στον 21ο αιώνα από τα πάνω επιβαλλόμενες ως σύστημα σκέψης οδηγώντας σε δικαιωματισμούς που, κατά την ταπεινή μου γνώμη, και ανώδυνοι είναι για την αδικία στην οποία συναινούμε -με ανάθεση που μας ζητείται με πλάγιο τρόπο βαφτισμένη "δημοκρατικές διαδικασίες", πόσο γελοίο-, και όλο πιο συχνά και ακραία παραπλανητικοί. </div><div style="text-align: justify;"> Ελέω μπλογκ λέω τα δικά μου,ως συνήθως, αλλά εσείς,καλοί μου εν βιβλίοις συνοδοιπόροι,να κάνετε διαπιστώσεις όπως σας οδηγεί το αναγνωστικό σας ένστικτο,προσθαφαιρώντας ενδεχομένως στα παραπάνω,τιμή μου, και αν αφού διαβάσετε το έτσι κι αλλιώς σπουδαίο βιβλίο του Αλμπάτη θελήσετε να αρχίσετε να το επεξεργάζεστε και φιλοσοφικά, καλώς. Αν πάλι αρκεστείτε στο <i>πόσο ωραία τα΄γραψε ο άτιμος ο Κρητικός που είναι και γαμώ τους τυπάδες </i>και πόσο <i>απολαυστικό ήταν αυτό το μετα-ηθογραφικό κτλ κτλ μυθιστόρημα </i>και πάλι με γειά σας με χαρά σας.</div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><blockquote><blockquote style="text-align: justify;">»Τρίτη φορά που θα πήγαινα να κλέψω απ΄το κρασί της Αγίας,μα δεν επρόλαβα,μπορεί και να΄ τανε τιμωρία απ΄τον Θεό,γιατί μόλις ανέβηκα στο τοιχιό ,μου΄ρθε μια ζάλη κι έπεσα τα ίσα πίσω,στο χωράφι της Λαφοελένης. Έμεινα ξάπλα εκεί ως το πρωί που ήρθανε και με μαζέψανε,και μόνο τότε κατάλαβα πως ήμουν ποθαμένος.Στην αρχή θαρρούσα πως είχα σπάσει τους κοκάλους μου και γι΄αυτό δεν μπόραγα να κουνηθώ,όμως μετά που εβρέθηκα ανάμεσα σ΄ανθρώπους κι εγώ τους άκουγα δίχως ν΄ακούν αυτοί εμένα, κατάλαβα πως είχα τινάξει πια τα πέταλα,που λένε...Μετά με φέρανε στο σπίτι κι άρχισε τον θρήνο η γιαγιά σου και η θεία σου η Μάρω καιήρθανε κι άλλες γειτόνισσες και με γδύσανε τσιτσίδι και πήραν να με πλένουν με κρασί! Το πιο όμορφο μπάνιο της ζωής μου!Ούτε πασάς να΄μουνα! Τα χέρια τεσσάρων γυναικών -κι ας ήταν σιτεμένες!- να σε πασπατεύουνε και να σε ξεπλένουνε με φίνο κοκκινέλι!Άξιζε τον κόπο που τα τίναξα! Όμως μετά μου φορέσανε τούτο το σκοροφαγωμένο κουστούμι και με χώσανε στην κάσα,κι έρχονται όλοι οι κερατάδες που τόσονα καιρό ούτε ένα ποτηράκι τσικουδιά δεν με κερνάγανε και στέκονται από πάνω μου μουρμουρίζοντας "ο Θεός να τον συγχωρέσει", και θα΄θελα ν΄άνοιγα το στόμα να τους σιχτιρίσω,μα μου το΄ χουνε δεμένο με το μαντίλι,κι έτσι κι αλλιώς δεν έχω μπλιό φωνή,κι είναι και τούτες οι μπαμπόγριες που κάθονται τριγύρω και μ΄έχουνε ζαλίσει με το μοιρολόι τους...όμως πάλι καλά που εσύ μπορείς και με ακούς και θα μου κάνεις παρέα μέχρι να με χώσουνε κάτω απ΄τη γης,γιατί,πίστεψέ με,Φανουράκι μου,είναι μεγάλη η μοναξιά των πεθαμένων...(σελ.23,24)</blockquote></blockquote></span></div><div style="text-align: justify;"> Το μυθιστόρημα του Αλμπάτη το διάβασα τυχαία,φαντάζομαι και πολλοί άλλοι,έπεσα πάνω του όταν μετά την ανάγνωση της υπέροχης συλλογής διηγημάτων <i><a href="https://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2023/05/blog-post.html" target="_blank">Ώπα Ώπα,Μπλάτιμοι </a></i>του Κωνσταντίνου Δομηνίκ που η πένα του με έχει καταγοητεύσει, άρχισα να ξαναψάχνω το καθ΄ ημάς μεταφυσικό και το ανείπωτο με τα μυθιστορήματα της Ζυράνας Ζατέλη στο προσωπικό μου αναγνωστικό βάθρο ανεβασμένα και πάλι στο πρώτο σκαλί, φερμένα από το μέρος εκείνο του μυαλού μου στο οποίο εδώ και χρόνια είναι σεβαστικά τοποθετημένα.Τον Μιχάλη Αλμπάτη τον αναζήτησα κάπου στις συνεχώς μεταβαλλόμενες παρυφές της ελληνικής λογοτεχνίας του φανταστικού, εκεί που δεν φτάνει εύκολα ο προσκυνητής-αναγνώστης, γιατί πια τους δρόμους της ανάγνωσης τους δείχνουν λουσάτες πινακίδες που τον οδηγούν κυρίως προς την ό,τι να΄ναι αρκεί μεταφρασμένη να΄ναι (από τον δείνα και τον τάδε κορυφαίο) λογοτεχνία και σ΄εκείνη την γραμμένη μεν στην γλώσσα μας που όμως έξι φορές στις δέκα είναι μιμητική και ετερόφωτη και δεν οδηγεί σε τίποτα καινούργιο.</div><div style="text-align: justify;"> Με τράβηξε και το εξώφυλλο, το λέω, και συνέβαλε και το κείμενο του οπισθόφυλλου στην αίσθηση ότι κάτι θα έχει εντός του αυτό το βιβλίο και βέβαια βρήκα το λιγότερο γοητευτική την ιδέα καθαυτή της συνομιλίας ενός έφηβου αγοριού με νεκρούς που καλή κακή την έχουν φάει με το κουτάλι τη ζωή τους.Στην πορεία διαβάζοντας διαπίστωσα ότι άλλα νόμιζα ότι είναι εκεί μέσα γραμμένα (ας όψεται και το κοκκινόμαυρο του εξωφύλλου) και άλλα βρήκα μπροστά μου μα κι αυτά που βρήκα σημαντικά τα θεωρώ και ενδιαφέροντα όμως μιας και σταθερά προτιμώ την πολιτικού/κοινωνιολογικού χαρακτήρα προσέγγιση των βιβλίων και δεν τα έχω καλά με την λεγόμενη ερωτογραφική λογοτεχνία (η απίστευτα βίαια και σοκαριστική <i><a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2015/03/blog-post.html" target="_blank">Λαγνεία</a> </i>της Ελφρίντε Γιέλινεκ είναι πρωτίστως ένα σφυροκοπηματικό πολιτικό μανιφέστο,αντιφασιστικό και όχι μόνο), παρακινήθηκα και διάβασα ορισμένα πράγματα γι΄ αυτήν. <b>² </b></div><div style="text-align: justify;"> Νομίζω λοιπόν,ή μάλλον είμαι σίγουρη,ότι ο Μιχάλης Αλμπάτης προσθέτει μια εξαιρετική σελίδα, εκατό τοις εκατό λογοτεχνική, στο παραγκωνισμένο από την εντός και εκτός σόσιαλ κυρίαρχη κριτική κεφάλαιο <i>ερωτογραφία</i> της<i> </i>Ιστορίας της Νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας<i> </i>του οποίου το μισό, μπορεί και παραπάνω, καταλαμβάνει, θαρρώ,ο <i><a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%9C%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82_%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82" target="_blank">Μέγας Ανατολικός</a></i> του Ανδρέα Εμπειρίκου,καλώς ή κακώς,δεν το έχω ψάξει και πάνε χρόνια από τότε που (άντεξα και) διάβασα τους δύο από τους οκτώ τόμους. Αλλά τι, δεν είναι ερωτικός ο Γιάννης Ρίτσος στα υπέροχα εκείνα εννέα πεζά του από το <i><a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2013/10/blog-post_2376.html" target="_blank">Εικονοστάσιο Ανωνύμων Αγίων</a>;</i> Και πόσοι άλλοι σημαντικοί άλλων εποχών,υποτίθεται πιο πουριτανικών, και θυμάμαι, έτσι πρόχειρα τώρα μερικούς; Και ο Νάνος Βαλαωρίτης "άσεμνος" δεν ήταν συχνά πυκνά στα γραπτά του; Δεν τον έχω διαβάσει συστηματικά για να πω με σιγουριά αν συγκαταλέγεται όντως εδώ, επίσης εμένα μου φαινόταν ειδικά σε κάτι ποιήματά του και αφόρητα σεξιστής ο συγχωρεμένος -άλλες εποχές βέβαια και μ΄έναν άλλο τρόπο, ασφυκτικό και ρατσιστικό σε κάθε περίπτωση, εκλαμβάνονταν ως φαλλοκρατικές/πατριαρχικές οι εποχές και οι κοινωνίες-, και τέλος πάντων μάλλον δεν γίνεται να λείπουν από την πρόχειρη λίστα που έφτιαξα μόλις, δίχως να κάνω συγκρίσεις τους με τον Εμπειρίκο ή άλλους -δεν έχω γνώσεις του είδους και επαρκή διαβάσματα, ούτε σκοπεύω να ασχοληθώ-, οι εν ζωή και κατά διαστήματα πολυσυζητημένοι Ανδρέας Στάικος και Βαγγέλης Ραπτόπουλος για τα κείμενα των οποίων είχε υπάρξει έντονος διάλογος, η υπέροχη Έρση Σωτηροπούλου που <a href="https://www.tanea.gr/2008/04/15/lifearts/culture/kynigi-magisswn-kai-pornografimatwn/" target="_blank">κυνηγήθηκε</a> από τον ανεκδιήγητο Πλεύρη το 2008 και, φαντάζομαι, κι άλλοι που γράφουν αν μη τι άλλο τολμηρά, σύμφωνα καθένας εκτιμώ με τον γενικότερο τρόπο του αντίληψης των πραγμάτων. Στις παρούσες συνθήκες της τεράστιας συντηρητικοποίησης από τη μια αλλά των pride parade από την άλλη -βέβαια δεν είναι δίχως εξήγηση αυτή η φαινομενική αντίφαση, απλά δεν έχω όρεξη τώρα να ξεκινήσω να γράφω άλλα σεντόνια-, διαφαίνεται άραγε μια νέα άνθιση του είδους λόγω της διείσδυσης του Αλμπάτη,που κάνει βέβαια λογοτεχνία, σε μεγαλύτερα κοινά που όμως ενώ διάβασαν το βιβλίο του το αποκάλεσαν απλώς <i>απολαυστικό</i> και ξεμπέρδεψαν; Θα δείξει. </div><div style="text-align: justify;"> Στο μεταξύ το βιβλίο έχει πράγματι "γκαζώσει" και εκδοτικά/αναγνωστικά και από άποψη προβολής και από αυτή τη δεύτερη, της προβολής, που έχει το δικό της ρίσκο, έχουν γεννηθεί στα ετερογενή κοινά που το διαβάζουν αυτή τη στιγμή δύο είδη ενδιαφέροντος για το περιεχόμενό του,το αμιγώς λογοτεχνικό -την κεντρική ιδέα και τη δομή-, και το (όποιο) φιλοσοφικό δια ταύτα,αν και εφ΄όσον αυτό γίνει αντιληπτό. Μου κάνει τρομερή εντύπωση,ξαναλέω, που το οφθαλμοφανώς ερωτικό στοιχείο- και τόσο ατόφιο και έντιμο σε τελική, να το πω και <i>αντρίκειο<b>³</b> </i>(με <i>ει </i>,έχει σημασία),θα το πω και ας μου κηρύξει η αστυνομία των λέξεων πόλεμο πολιτικής ορθότητας,τι λες εκεί-, δεν σχολιάζεται, μόνο εγώ η μη ασχολούμενη το βλέπω; Ή γι΄αυτό ακριβώς το βλέπω και το σχολιάζω;</div><span style="font-family: Nanum Gothic;"><div style="text-align: justify;"></div><blockquote><div style="text-align: justify;"></div><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000;">Αρχές της δεκαετίας του 1950, σ' ένα χωριό της Κρητικής ενδοχώρας, ένα νεαρό αγόρι ανακαλύπτει, στην κηδεία κάποιου συγγενή του, πως έχει την ικανότητα να ακούει τις σκέψεις των νεκρών. Κανείς δεν τον πιστεύει αρχικά, όταν όμως αποδεικνύει δημόσια το αληθές των ισχυρισμών του, ένας θείος του, συνειδητοποιώντας τις δυνατότητες οικονομικής εκμετάλλευσης που ανοίγονται μπροστά τους, τον πείθει να φύγουν απ' το χωριό και ν' αρχίσουν να περιοδεύουν στα χωριά του κάμπου προσφέροντας τις υπηρεσίες τους σαν "διερμηνείς των πεθαμένων".</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000;">Από χωριό σε χωριό κι από κηδεία σε κηδεία, κάθε νεκρός διηγείται την δική του ιστορία, φανερώνει τα δικά του μυστικά και δίνει τις δικές του απαντήσεις στον γρίφο της ύπαρξης· μόνο που οι νεκροί λένε πάντα την αλήθεια, και οι ζωντανοί δεν θέλουνε αλήθειες να ακούσουν...(οπισθόφυλλο)</span></div></blockquote></blockquote></span><div style="text-align: justify;"> Νεκροί λοιπόν,επανέρχομαι, που λίγο πριν γίνουν χώμα και μνήμη,κι αν γίνουν απ΄αυτό το δεύτερο δηλαδή, "μιλάνε" στον εκλεκτό του Θεού (ή του Διαβόλου,ποιος τα ξέρει αυτά με σιγουριά και τι έγινε κιόλας αν δεν τα ξέρει) τον δεκαπεντάχρονο Φανούρη που ήθελε δεν ήθελε τιμόνεψε καιρό το πλοίο των νεκρών της γενέτειράς του πριν αυτό σαλπάρει για τις στιλπνές μαύρες ακίνητες θάλασσες της σιωπής, προκειμένου να φανερώνει τα τελευταία τους λόγια.Φανούρης όνομα και πράγμα, φανερώνει σε τέτοιο τιμόνι καθισμένος στα καλά του καθουμένου από τον Θεό ή τον Διάβολο (μην τα ξαναλέμε) και φανερώνει και λέει και δεν φανερώνει και δεν λέει καμιά φορά ή μισοφανερώνει και τελειωμό δεν έχει ή μήπως έχει τέλος ετούτο το τρομερό,το πάνω από τα ανθρώπινα; </div><div><div style="text-align: justify;"> Το Φανουράκι,όπως τον αποκαλεί ο θείος του ο Κρασογιώργης,ο πρώτος νεκρός που το αγόρι έκπληκτο αφουγκράζεται την ύστατη λαλιά του στο μετέωρο του νεκρικού χρόνου,είναι ο ορφανεμένος γιος ενός <i>πραματευτή που γύρναγε από τη ρίζα του Ψηλορείτη μέχρι χαμηλά στον κάμπο</i>,το εργατικό μπακαλόπαιδο <i>στη δούλεψη του Σπαγούλιου που είχε το μεγαλύτερο παντοπωλείο στη μέση του χωριού, </i>είναι αυτός που σύντομα θα γίνει ο δέκτης και ο αναμεταδότης των λόγων εκείνων που πια δεν θα μπορούν να είναι παρόντες και να μιλούν.Βαρύ το τιμόνι και πώς να το κουμαντάρει το άβγαλτο στη ζωή αγόρι και πράγματι δεν το κουμαντάρει μονάχο του,στην αρχή τουλάχιστον, το εμπορικό πλοίο που του λαχαίνει.Την ιδέα να γίνει επιχείρηση το μακάβριο ταλέντο του παιδιού,πραμάτεια δίχως υλικό βάρος που θα τη γυρίζουνε μια χαρά σε όλη την Κρήτη κι ακόμα,ποιος ξέρει,παραπέρα,την έχει ο εκ μητρός θείος του,υποψιασμένος και κοσμογυρισμένος μπερμπάντης που γύρισε από την Αμερική και ουδείς ξέρει γιατί δεν στέριωσε και σε τι και με ποιους ακριβώς είχε μπλέξει και που δεν θέλει αυτός τώρα να είναι εργάτης και καλλιεργητής στις περιουσίες των αλλονών και έτσι του έρχεται μάννα εξ ουρανού η ικανότητα του ανιψιού. Πείθει λοιπόν τη μάνα του δεκαπεντάχρονου, πείθει και τη δική του μάνα και γιαγιά του παιδιού και οι δυο τους εξοπλισμένοι με στρωσίδια,αλλαξιές και φαγώσιμα, καβάλα σ΄ένα δανεικό μουλάρι και τον γάιδαρο της γιαγιάς ορμάνε σαν άλλοι Δον Κιχώτες και Σάντσοι και μαζί Γαργαντούες και Πανταγκρυέλ στον κοντινότερό τους κόσμο των νεκρών,αυτόν της Κρήτης του΄50. </div><div style="text-align: justify;"> Γιατί Δον Κιχώτες και Γαργαντούες; Μα επειδή ραμπελικά και θερβαντικά χαρακτηριστικά θα προσδώσει στο οδοιπορικό τους ο Αλμπάτης στη συνέχεια,δίχως να μιμείται τίποτα και κανέναν αλλά με τον δικό του συνετό και όπου χρειαστεί παθιασμένο τρόπο,ραμπελικά<i><b><span style="font-size: medium;">⁴ </span></b></i>γιγαντώνοντας το εφικτό ανθρώπινο απέναντι στο ανέφικτο άυλο και θερβαντικά παρωδώντας και την ίδια στιγμή πενθώντας την ωραία χίμαιρα της ζωής παραγκωνισμένη τώρα από τη στεγνή βεβαιότητα του θανάτου. Αλωνίζουνε λοιπόν θείος και ανιψιός το νησί,συγχρωτίζεται ο Φανούρης με τους νεκρούς του κρητικού μικρόκοσμου και μεταφέρει τα λόγια τους στους συγγενείς που τους ξενυχτάνε πριν τις κηδείες αλλά αρχίζει ο ίδιος να ζει μακριά από τις φτερούγες της μάνας και της γιαγιάς αλλά και τον άγουρο και πλατωνικό ερωτά του για την γειτονοπούλα του τη Ρηνιώ, παρατηρητής στην αρχή αλλά και σύντομα συμμέτοχος στο ζύμωμα των ανθρώπων και σκάνε καταπάνω του καινούργιες εμπειρίες που του αναποδογυρίζουν την ψυχή και τη σάρκα πότε γλυκαίνοντας και πότε πικραίνοντάς τον.</div><div style="text-align: justify;"> Στο μεταξύ πέφτει χρήμα με τη σέσουλα και ξοδεύεται αναλόγως. Πού; Mα φυσικά εκεί που θεωρεί ο ξεσκολισμένος στη ζωή θείος Σήφης πως βρίσκεται το μείζον νόημά της: στις πολλαπλές χαρές των αισθήσεων, της σάρκας, που ντυμένη με τα όμορφα ρούχα που φέρνει το παραδάκι, χορτάτη και τρυφηλή από τα πλούσια φαγητά και τα ποτά της πολυτέλειας, νοηματοδοτείται με και μέσα από την υπέρτατη ηδονή τής κάθε ανάσας τους στον αενάως παλλόμενο κόσμο. Αν και οι έρωτες νεκρών και ζωντανών -και του Φανούρη και του θείου του πρώτοι και καλύτεροι στις ανάπαυλες από τις συνάφειές τους με τους νεκρούς και τους συγγενείς τους-, είναι σφοδροί και η περιγραφή τους ποίηση των καταραμένων, δεν είναι μονάχα έρωτες και επικές συνουσίες θείου,ανιψιού και πεθαμένων που ο Αλμπάτης περιγράφει εκτενώς,επιστρατεύοντας λέξεις που υποκριτικά τις λέμε <i>βρώμικες,</i>κεντράροντας στη γυναικεία σάρκα <i> </i>δίχως όμως να ξεπέφτει σε σεξιστική αερολογία, ούτε σε μισογυνισμό, ίσα ίσα, είναι και άλλα πράγματα που βγαίνουν στην επιφάνεια και κάνουν το μυθιστόρημα αξιανάγνωστο και πολύ ενδιαφέρον.<b>⁵</b></div><div style="text-align: justify;"> Αυτά τα άλλα κάποιοι τα σχολίασαν σε προσεγγίσεις του μυθιστορήματος που έκαναν και δεν βλέπω λόγο να τα επαναλάβω,εγώ ό,τι ήθελα να πω γύρω απ΄ό,τι μου έκανε τόση εντύπωση το είπα πιο πάνω. Σας παραθέτω όμως το πιο μεστό από τα κριτικά κείμενα που διάβασα (απ΄όσα διάβασα) αλλά που δεν το είδα στη βιβλιονέτ, γιατί; Είναι της φιλολόγου Αθηνάς Παπανικολάου, και ένα μικρό του μέρος το άκουσα στην Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης από την ίδια ως εισηγήτρια στην παρουσίαση του βιβλίου.Δεν μπορούσα να μείνω στην παρουσίαση,αν και ήθελα να ακούσω και τον συγγραφέα να μιλάει για το έργο του, έτσι όταν την εισήγηση τη διάβασα,όλη πια,μου φάνηκε εξαιρετική,ακόμα πιο πλήρης, ειλικρινής και εύστοχη σε όλα.</div><div style="text-align: justify;"><blockquote>[<i>Και στο «Πέδρο Πάραμο» του Μεξικανού Χουάν Ρούλφο, το εμβληματικό μυθιστόρημα που εγκαινίασε τον Μαγικό Ρεαλισμό των Λατινοαμερικάνων, ο Χουάν Πρεσιάδο, αναζητώντας τον πατέρα του, επιστρέφει στην Κομάλα, χωριό νεκρό και τόπο φαντασμάτων με τα οποία συνομιλεί χωρίς να κάνει τον μεσάζοντα ανάμεσα στις σκιές και στους ζωντανούς. Η Κομάλα των νεκρών του Ρούλφο είναι μια κόλαση, Αντίθετα, στο μυθιστόρημα του Μ.Αλμπάτη ο Φανούρης λειτουργεί ως διαμεσολαβητής ανάμεσα στους δύο κόσμους και η κόλαση κατοικοεδρεύει στον κόσμο των ζωντανών. Οι νεκροί απελευθερωμένοι από τα δεσμά των συμβάσεων και τον νόμο της σιωπής μπορούν πια να πουν τα ανείπωτα. Ο λόγος τους εξομολογείται όσα σιγόκαιγαν για χρόνια την ψυχή τους Μου έφεραν στη μνήμη μια αγαπημένη παροιμία της μητέρας μου και της μικρής μου πατρίδας. «Καίγομαι και δεν καπνίζω» συνήθιζε να λέει για όσα τη βασάνιζαν και ήταν αδύνατον να εκφραστούν δημόσια.]</i></blockquote></div><div style="text-align: justify;"><blockquote><i>[Θα αναρωτηθείτε εύλογα με όσα είπα μέχρι τώρα. Τι είναι τούτο το βιβλίο; Επαναφορά του ηθογραφίας του προηγούμενου αιώνα, πετυχημένη μείξη μαγικού ρεαλισμού με ρεαλιστική γραφή, τραγικομωδία, δράμα, σουρεαλιστική κωμωδία, μυθοπλασία της ιστορίας της ελληνικής κοινωνίας με κοινωνιολογικές και ψυχολογικές προεκτάσεις, σενάριο για τον νέο ελληνικό κινηματογράφο με υλικά του παρελθόντος; Αν και δεν με αφορούν οι κατατάξεις, θα πω ταπεινά πως το βιβλίο συνιστά θαυμαστό συνδυασμό όλων των παραπάνω. Ευτυχώς, αν και στον αιώνα μας επανήλθαν αβάσταχτα δεινά σε έθνη και κοινωνίες και παλιές έχθρες αναβίωσαν, εντούτοις η λογοτεχνία, η μόνη ελεύθερη πατρίδα, άφησε ανοιχτόκαρδο το πέλαγός της ώστε να συμπλέουν όλα τα ρεύματα και οι τεχνοτροπίες.]</i></blockquote></div><div style="text-align: justify;">Εδώ μπορείτε να χαρείτε την γενναιόδωρη,πανοπτική κριτική της Αθηνάς Παπανικολάου ολόκληρη:</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><a href="https://alterthess.gr/kai-oi-nekroi-as-thapsoyn-toys-nekroys-toys-tis-athinas-papanikolaoy/?fbclid=IwAR1vuNGTzH1n7QSltvwBWq_r9NWDlcE8yfvV5L6DfJJW1PvMwZRxzpTqINI">https://alterthess.gr/kai-oi-nekroi-as-thapsoyn-toys-nekroys-toys-tis-athinas-papanikolaoy/?ㅡfbclid=IwAR1vuNGTzH1n7QSltvwBWq_r9NWDlcE8yfvV5L6DfJJW1PvMwZRxzpTqINI</a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Κλείνοντας σκέφτομαι αν σημασία έχει περισσότερη ο προορισμός ή το ίδιο το ταξίδι. Το πού θα πας ή οι σκευές,η Αρετή και η Αμαρτία που παίρνεις μαζί σου κουβαλημένες μοναχικά ή όχι στην πορεία. Αν βαραίνει πιο πολύ η πάλη σου για το ποια απ΄αυτές είναι του Θεού και ποια του Διαβόλου ή το αποτέλεσμα και ποιος τα κρίνει όλα οριστικά δίνοντας εξόφληση, δικαίωση και τιμωρία, μπόλικα σκουλήκια και δυο μέτρα χώμα.Μη μου απαντήσετε,δεν γυρεύω απαντήσεις, ήθελα απλώς να πω φωναχτά τη σκέψη μου.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: Architects Daughter; font-size: x-large;">↔↔↔</span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><span style="text-align: center;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Nanum Gothic"; font-size: large;"><b>¹</b></span><b style="font-family: "Nanum Gothic"; font-size: large;"> </b>Της σκέψης του συγγραφέα.Η λέξη <i>μυρμηγκοφωλιά</i> είναι δική του,παρμένη από τη σελίδα 67.</div></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b>² </b>Ιδού μερικοί χρήσιμοι,πιθανόν,σύνδεσμοι περί ερωτικής λογοτεχνίας (δίχως να πιάσουμε ξανά μανά την ίδια συζήτηση για την άθλια και απολύτως καταδικαστέα πλην ακόμα κυρίαρχη φανερά και συγκαλυμμένα "χρήση" της γυναίκας ως σκεύος και τον έμφυλο ρατσισμό που υφίσταται σε όλον τον κόσμο και την πορνεία και το έμφυλο trafficking και όλα τα ελεεινά, γιατί θα φεύγαμε πολύ από το βιβλίο που αυτό είναι η αιτία του παρόντος κειμένου).</div><div><ul style="text-align: left;"><li><a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Erotic_literature">https://en.wikipedia.org/wiki/Erotic_literature</a> </li></ul><ul style="text-align: left;"><li style="text-align: justify;"><a href="https://www.efsyn.gr/tehnes/ekdoseis-biblia/anoihto-biblio/265691_erotismos-sexoyalikotita-pornografia">https://www.efsyn.gr/tehnes/ekdoseis-biblia/anoihto-biblio/265691_erotismos-sexoyalikotita-pornografia</a> (εδώ ο Αριστοτέλης Σαΐνης του οποίου εκτιμώ πολύ τη φιλολογική δουλειά συγκαταλέγει και τον Μιχάλη Αλμπάτη στους σύγχρονους ερωτογράφους για ένα άλλο του βιβλίο ,που δεν το έχω διαβάσει αλλά μετά τα παραπάνω και κρίνοντας από τον τίτλο του, φαντάζομαι με τι καταπιάνεται. Ο Σαΐνης κλείνει το κείμενό του καταπληκτικά, δεν αντέχω στον πειρασμό και το παραθέτω: </li></ul><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><i><blockquote>΄Οπως και να έχει, σήμερα, χρόνια μετά την κορύφωση του ερωτικού λόγου, τον υπερρεαλισμό, τον φροϊδισμό και τη σεξουαλική επανάσταση και ενώ η ερωτογραφία βάλλεται από την ισοπεδωτική ασυδοσία του διαδικτύου και δέχεται τις ασύμμετρες πιέσεις της παραλογοτεχνίας υπάρχει πεζογραφία με αισθητικές και υφολογικές αξιώσεις που αγωνίζεται να αφουγκραστεί τις ανθρώπινες, ομολογημένες, κρυφές ή καταπιεσμένες επιθυμίες, να δείξει αμέριστη κατανόηση στο πάσχον σώμα και να αποπειραθεί με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία την καθήλωσή τους στο χαρτί.</blockquote></i></span></div><ul style="text-align: left;"><li><a href="https://www.oanagnostis.gr/%CE%B7-%CF%83%CF%8D%CE%B3%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B7-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%BD%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9/">https://www.oanagnostis.gr/%CE%B7%CF%83%CF%8D%CE%B3%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B7%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%BD%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9/</a></li></ul></div><div><br /></div><div><b>³</b> <i>αντρίκειο</i> θα ήταν/είναι κι αν το αντικείμενο του πόθου κάποιου,εντός και εκτός βιβλίου, ήταν/είναι ένας άλλος άντρας </div><div><br /></div><div><i style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">⁴ </span></i>Μιχαήλ Μπαχτίν,<i>Ο Ραμπελαί και ο </i><i>Κόσμος του.Για τη λαϊκή κουλτούρα του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης, </i>μτφρ.Γιώργος Πινακούλας,ΠΕΚ,Ηράκλειο,2017</div></div><div><br /></div><div><b style="text-align: justify;">⁵ </b>Δεν τα μπλέκει τα πράγματα ο συγγραφέας, και μάλλον σοφά πράττει, το σχεσιακό δίπολό του είναι <span style="text-align: justify;">:<i> Άντρας-Γυναίκα.</i></span><span style="text-align: justify;"> Αν το διαφοροποιούσε έχοντας έστω και μία παραλλαγή σ΄αυτό το μοτίβο,πιθανόν θα στρεφόταν σε αδιέξοδο νοηματικό. Διδακτισμός επομένως θα μου πείτε και θεματική ασφάλεια; Αν, ας πούμε, <i>ναι,έτσι κάνει</i>, πού είναι το πρόβλημα την εποχή των δικαιωματισμών ;Θα εγκρίνουμε μόνο τις θεωρούμενες ως πολιτικά ορθές παραγγελιές για να μην κόψει το πολιτικαλκορέκτ αυγολέμονο; Ελάτε τώρα...</span></div>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-35974724496467853352023-06-19T15:12:00.004+03:002023-06-19T15:13:22.786+03:00Παρακαταθήκη, Ερνάν Ντίαζ/Hernan Diaz,Trust<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><i>Παρακαταθήκη</i>,Ερνάν Ντίαζ,μτφρ.Κάλλια Παπαδάκη, Μεταίχμιο,Αθήνα,2023</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixkLDBhp7v5ckKxvoqa0xgVc_Z9dnlYE_URgfphameP80oXiQwPjFwSz9GSOlDaiYdm6ptxNnCDz5Ett5Hp8KgjQpyHYGmxV4Dm2-nlSQHN4jrDXZw0lstEyu3xZjFJAHPMIAA8sBSYqlg0KYbBiFNPscykiG6oIqF4TB9Sz68UMfpzVaiFnMidjuaaQ/s968/b275347.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="968" data-original-width="671" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixkLDBhp7v5ckKxvoqa0xgVc_Z9dnlYE_URgfphameP80oXiQwPjFwSz9GSOlDaiYdm6ptxNnCDz5Ett5Hp8KgjQpyHYGmxV4Dm2-nlSQHN4jrDXZw0lstEyu3xZjFJAHPMIAA8sBSYqlg0KYbBiFNPscykiG6oIqF4TB9Sz68UMfpzVaiFnMidjuaaQ/s320/b275347.jpg" width="222" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: justify;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both;"><div><span style="text-align: justify;"> </span>Αν ένας επίδοξος συγγραφέας έχει στο μυαλό του κάποιο καλό θέμα να μοιραστεί ως λογοτεχνία με τους αναγνώστες και δεν φοβάται να σπάσει τις παλιές και να δημιουργήσει νέες δομικές φόρμες τότε η <i>Παρακαταθήκη</i> του Νεοϋορκέζου Ερνάν Ντίαζ (γ.1978,Αργεντινή) -που πήρε το φετινό Πούλιτζερ και είχε στο ενεργητικό του ένα PEN/Faulkner -,η <a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2022/09/asbyattpossession.html"><i>Εμμονή</i></a> της Α.Σ.Μπάιατ,τα <a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2016/06/eleanor-cattonthe-luminaries.html"><i>Φώτα</i></a> της Έλενορ Κάτον, <a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2019/03/blog-post_19.html"><i>Η Σκιά στο Δέντρο</i> </a>του Θανάση Σταμούλη, το <a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2023/06/blog-post_16.html"><i>Μνήμες-Μνήματα-Μνημεία</i></a> του Στρατή Γαλανού, το <i><a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2020/12/blog-post.html">Μέλος Φάντασμα</a> </i>της Μαρίας Γιαγιάνου, οι <a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2018/05/blog-post.html"><i>Τυφλοί</i> </a>του Νίκου Μάντη (αυτό όχι μόνο για τις τεχνικές του ) και άλλα ακόμα που δεν ανακαλώ τώρα,[1] σίγουρα θα του διδάξουν ευρηματικές τεχνικές συνδυασμού καλού θέματος και ευρηματικής τεχνικής.<br /><div style="text-align: justify;"> Το ότι τα μελετητικά παραδείγματα φέρουν, το επισημαίνω, υπογραφή συγκαιρινών μας συγγραφέων κάνουν να μην μοιάζει εντελώς τρελή η ελπίδα εμού και πολλών ότι η λιγότερο ή και η καθόλου προϊοντοποιημένη λογοτεχνία -εξαρτάται κι από το θέμα της βέβαια-,δεν κινδυνεύει από καμιά τεχνητή νοημοσύνη,τουλάχιστον όχι άμεσα,που θα σκαρώνει νέα μυθιστορήματα εκτροφείου για τη λούμπεν πλέμπα και το εγγράμματο δουλαριάτο που έχει πάρει θέση στο παρόν ανθρωπογεωγραφικό τοπίο -φροντίζουν οι <i>ολίγοι </i>μετά των βοηθών τους γι΄αυτό-, (και αν λέτε τώρα εσείς ότι γίνομαι υπερβολική και ότι αυτά είναι μη υλοποιήσιμη πολιτική δυστοπία, μακάρι να έχετε δίκιο, σας απαντώ)<span style="text-align: justify;">.</span></div></div></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Το μυθιστόρημα ως προς την ατμόσφαιρα τρυφηλότητας που ο Ντίαζ υφαίνει από την πρώτη ιστορία, παραπέμπει στο κλίμα των βιβλίων του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ,είναι το οφθαλμοφανές στοιχείο που έρχεται εύκολα στον νου μας, όμως η διαπίστωση πρέπει να αφορά μονάχα την ατμόσφαιρα, πιστεύω, που πράγματι στον Φιτζέραλντ είναι αστική, χλιδάτη, νωχελική, εύθραυστη και μαζί μελαγχολική λόγω της συσσώρευσης μυστικών,ανίας, παθών κτλ και προσθέτει γοητεία στο ενιαίο θέμα, ενώ εδώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει καθώς υπάρχουν τέσσερα θέματα τα οποία υποτάσσονται στην καταπληκτική τεχνική της αφήγησης και ο Ντίαζ, αυτόφωτος συγγραφέας ων, δημιουργεί δικά του μοτίβα χαρακτήρων που σφυρηλατούνται σε καταστάσεις διάρκειας περίπου εκατό χρόνων.</div><div style="text-align: justify;">Σ΄εκείνο το αναγνωρίσιμα αμερικανικό μεσοπολεμικό τοπίο -θυμάστε την αφήγηση;- στους <i><a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2014/06/blog-post_12.html?q=%CE%A6%CE%B9%CF%84%CE%B6%CE%AD%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%BD%CF%84" target="_blank">Όμορφους Καταραμένους</a></i>,για παράδειγμα,ο Φιτζέραλντ υμνεί τη ζωή μέσα από τους υπέροχους και <i>τεμπέληδες από άποψη</i> ήρωές του, τον Πατς και την κοκέτα Γκλόρια,ενώ οι ήρωες του Ντίαζ είναι λιτοί, από άποψη ασκητικοί, μη κοσμικοί τύποι, καπιταλιστές προτεσταντικής θα λέγαμε κοπής [2] που δουλεύουν απερίσπαστοι στα βεβαίως,τι άλλο, τρομαχτικά πλούσια περιβάλλοντά τους (ο ίδιος ο Ντίαζ στη σελίδα 399 κάνει με κάποια πρόφαση αναφορά στον <i>Υπέροχο Γκάτσμπυ</i> του Φιτζέραλντ) καθένας για τη δική του τρέλα και η ατμόσφαιρα σύντομα μπαίνει,κατά τη γνώμη μου πάντα, στην αναγνωστική άκρη καθώς η τεχνική κατατροπώνει την ιδέα και το ίδιο θα συνέβαινε όποιο θέμα και να διάλεγε ο <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Hernan_Diaz_(writer)" target="_blank">Ερνάν Ντίαζ</a> εφόσον το έγραφε με τον ίδιο τρόπο.</div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: "Nanum Gothic";"></span><blockquote><span style="color: #660000; font-family: "Nanum Gothic";"></span><blockquote><span style="color: #660000; font-family: "Nanum Gothic";">Τον συνεπήραν </span><b style="color: #660000; font-family: "Nanum Gothic";">οι ελικοειδείς κινήσεις του χρήματος -το πώς μπορούσε να αναδιπλωθεί για να τροφοδοτήσει την ίδια του τη ροή</b><span style="color: #660000; font-family: "Nanum Gothic";">.Η απομονωμένη, αυτάρκης φύση της κερδοσκοπίας ταίριαζε στον χαρακτήρα του,αποτελώντας </span><b style="color: #660000; font-family: "Nanum Gothic";">πηγή δέους και αυτοσκοπό,ασχέτως των όσων αντιπροσώπευαν ή εξασφάλιζαν τα κέρδη του.Η πολυτέλεια ήταν ένα χυδαίο βάρος</b><span style="color: #660000; font-family: "Nanum Gothic";">.Η πρόσβαση σε νέες εμπειρίες δεν ήταν κάτι που το μοναχικό πνεύμα του λαχταρούσε.Η πολιτική και το κυνήγι της εξουσίας δεν ασκούσαν καμιά γοητεία στο αντικοινωνικό μυαλό του.Τα παιχνίδια στρατηγικής,όπως το σκάκι ή το μπριτζ, ποτέ δεν τον ενδιέφεραν.Αν τον ρωτούσαν,ο Μπέντζαμιν θα δυσκολευόταν ενδεχομένως να εξηγήσει τι ακριβώς τον έλκυε στον κόσμο της οικονομίας.Ήταν ,σίγουρα,η πολυπλοκότητά του,αλλά και το γεγονός ότι έβλεπε το κεφάλαιο ως έναν ασηπτικό ζωντανό οργανισμό. Κινούνταν, καταβρόχθιζε, αναπτυσσόταν, αναπαραγόταν,έφθινε και μπορούσε να χαθεί.(σελ.26,27)</span></blockquote></blockquote></div><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;"> Ο ρεαλισμός,η πραγματική ζωή του χτες και ενός σχετικά κοντινού και σε μας σήμερα, τροφοδοτούν τον Ντίαζ με μια κεντρική ιδέα εμπνευσμένη από ιστορικώς βεβαιωμένες περιόδους,δημοφιλείς στην πεζογραφία (μεσοπόλεμος στην Ευρώπη,Κραχ του΄29 στις ΗΠΑ κά) και αληθοφανείς χαρακτήρες σε αλληλεπίδραση μεταξύ τους και με το περιβάλλον γύρω τους σε τόπους και καιρούς που δηλώνονται ονομαστικά, όπως γίνεται και σε όλους τους συγγραφείς που ανέφερα πιο πάνω για μελέτη. Το ρεύμα -τι ρεύμα,ποτάμι τεράστιο και πλούσιο-, έχει ξαναβρεί την ορμή του εδώ και καμιά εικοσαριά χρόνια γενικότερα στην λογοτεχνία, και τι καλά για μας τους πιστούς του ακόμα κι αν του κάνουμε ασυστόλως απιστίες με άλλα (στην περίπτωσή μου με τον μοντερνισμό ) και η επανεμφάνισή του δεν σχετίζεται με τη γραμμική ευκολία που χρειάζονται τα κυρίαρχα στην αγορά βιβλία,αυτά που λέμε <i>ευπώλητα</i>,κυρίως, για να κρατούν σταθερά τα αναγνωστικά τους πελατολόγια αλλά με την εύλογη φθορά, κόπωση και, ίσως, το αδιέξοδο του μοντερνισμού ως ρεύμα και κατά συνέπεια την ανάγκη να σχηματιστούν νέες φόρμες, υβριδικές τώρα πια και γιατί όχι. Τα έχω πει αυτά στην <i>Εμμονή</i>, την κορωνίδα των αποδείξεων του πώς ένα ρομάντζο βικτωριανών προδιαγραφών,για ένα δίπολο παράλληλων αλλά σε διαφορετικούς ιστορικούς χρόνους ερώτων,μπορεί κάλλιστα να συνιστά λογοτεχνία απαιτήσεων.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Πρώτη ιστορία</span></div><i style="text-align: left;"><div style="text-align: center;"><i><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><b>ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ</b></span></i></div></i><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Χάρολντ Βάνερ</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">(ΕΝΑ,ΔΥΟ,ΤΡΙΑ,ΤΕΣΣΕΡΑ)</span></div><p style="text-align: left;"></p><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Δεύτερη ιστορία</span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: center;"><i><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><b>Η ΖΩΗ ΜΟΥ</b></span></i></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Άντριου Μπέβελ</span></div></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Πρόλογος</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><b style="background-color: white;">I</b>. Καταγωγή</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Γουίλιαμ</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Κλάρενς</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Έντουαρντ</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><b style="background-color: white;">II. </b>Εκπαίδευση</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Παιδικά χρόνια</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Πανεπιστήμιο</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Επαγγελματική Μαθητεία</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><b style="background-color: white;">II</b><b style="background-color: white;">I.</b><span style="background-color: white;">Επιχειρείν</span></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><b style="background-color: white;">IV.</b><span style="background-color: white;">Μίλτρεντ</span></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="background-color: white; color: #660000;">Μια καινούργια ζωή</span></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="background-color: white; color: #660000;">Σπιτικό</span></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="background-color: white; color: #660000;">Ευεργέτιδα</span></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="background-color: white; color: #660000;">Αποχαιρετισμός</span></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><b style="background-color: white;">V.</b> Ευημερία και οι Εχθροί της</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Η εκπλήρωση ενός Πεπρωμένου</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Η Μέθοδος</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000;"><span style="font-family: Nanum Gothic;">Η Προδοσία </span><span style="font-family: "Nanum Gothic";">ενός Πεπρωμένου</span></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><b style="background-color: white;">VI.</b> Αποκαθιστώντας τις αξίες μας</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><b style="background-color: white;">VII.</b> Παρακαταθήκη</span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Τρίτη ιστορία</span></div></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: center;"><i><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><b>ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΩΝ</b></span></i></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Άιντα Παρτένζα</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Τέταρτη ιστορία</span></div></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><b>ΜΕΛΛΟΥΜΕΝΑ</b></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Μίλντρεντ Μπέβελ</span></div></div></div><div style="text-align: justify;">.</div><p></p><p></p><div style="text-align: justify;"> Η <i>Παρακαταθήκη </i>αποτελείται από τέσσερις άνισες ως προς την αφηγηματική τους έκταση αλλά εξ ίσου ισχυρές και σφιχταγκαλιασμένες ιστορίες συναντώμενες με ορμή στον αφηγηματικό τους χρόνο. Πρώτη τίθεται εκείνη της οικογένειας των διανοούμενων,φιλότεχνων και ιδιόρρυθμων Μπεβόρτ στις ΗΠΑ και την Ευρώπη και του πάμπλουτου μη κοσμικού Μπέντζαμιν Ρασκ (και εν μέρει της πατρικής του γραμμής ) πριν και μετά τον γάμο του με την κόρη των Μπρεβόρτ, την πολύπλευρα μορφωμένη, ευφυή και αντικοινωνική Έλεν. Τα πολλά και ενδιαφέροντα διαδραματιζόμενα τα παρακολουθούμε δοσμένα στο πρώτο κεφάλαιο ως αυτοδύναμο τυπικό (συνεπές στους επικρατούντες συγγραφικούς κανόνες δηλαδή,τύπου αρχή,μέση,τέλος,χαρακτήρες,χρόνος κτλ) μυθιστόρημα με τον πολύσημο,όπως θα καταλάβουμε αργότερα, τίτλο <i>Ομολογίες.Τ</i>ο<i> </i>υπογράφει ως εξωδιηγητικός και με μηδενική εστίαση αφηγητής ο Χάρολντ Βάνερ και οι εκατόν πενήντα έξι μεστές σελίδες του λειτουργούν ως η ιδανική είσοδος στον περίτεχνο μυθιστορηματικό ουρανοξύστη που ο Ερνάν Ντίαζ υψώνει σχηματίζοντας σε όλες τις ιστορίες και με καθαρές περιγραφές τα πρόσωπα και τους χώρους στους οποίους κινούνται, αρχίζοντας από τον Μπέντζαμιν τον οποίο παρουσιάζει ως νεαρό καπιταλιστή των αρχών του 20ού αιώνα, άνθρωπο χαμηλών τόνων,έξυπνο ,με μια ικανή να τον προφυλάσσει,δίχως να τον εμποδίζει να πλουτίζει, μια ηθική αντίληψη του επιχειρείν, μια ηθική εσωτερική φωνή που τον βοηθάει να μην μετατραπεί σε άρπαγα που πατάει επί πτωμάτων. [3]</div><div style="text-align: justify;"> Η οικογένεια Μπρεβόρτ μπαίνει δυναμικά στη μυθοπλασία μετά την γνωριμία του αναγνώστη με τους Ρασκ και κυρίως τον Μπέντζαμιν.Το ενδιαφέρον, και το συγγραφικό θα έλεγα φως, πέφτει αφειδώλευτα στην Έλεν,την χαρισματική και, όπως ειπώθηκε ήδη,αποκλίνουσα από τα συνήθη των σαλονιών κόρη τους,και υποψιαζόμαστε ότι αυτή είναι που θα σχετιστεί με τον επίσης περίεργο σ΄αυτά Μπέντζαμιν.Υπάρχει γενικότερα στην εξέλιξη της ιστορίας ελεγχόμενη και νοικοκυρεμένη είσοδος των ποικίλων προσώπων στο μυθοπλαστικό προσκήνιο και καθένα τους με τα πραγμένα του, καλά ή κακά καμωμένα, δίνει νέα ώθηση στην αφήγηση που δια χειρός Ντίαζ/Βάνερ δεν διστάζει να ψηλαφήσει τις σχέσεις μεταξύ τους και τις συμπεριφορές στην όποια επικοινωνία με τον περίγυρό τους και όπου εντοπίσει την υστεροβουλία,για παράδειγμα,την οργή,την φιλαυτία κτλ να τις ψέξει έστω και έμμεσα. </div><p></p><p style="text-align: justify;"> Στη συνέχεια το κλίμα αλλάζει ελαφρώς και την αφηγηματική σκυτάλη παίρνει ο Άντριου Μπέβελ, δεν θα πω ποιος ή τι είναι αυτός παρά μονάχα ότι ζει και επιχειρεί στην Νέα Υόρκη του παρελθόντος, και με πρωτοπρόσωπη ενδοδιηγητική αφήγηση δίνει ελλειμματικά, εν είδει σημειώσεων θα λέγαμε -και υπάρχει και γι΄αυτή την επιλογή του Ντίαζ λόγος-, τα πορτραίτα της οικογένειάς του αποκαθιστώντας περιγραφές τους που έχουν προηγηθεί και που εκείνος τις θεωρεί διαστρεβλώσεις της αλήθειας.</p><p></p><div style="text-align: justify;"> Βρισκόμαστε στον ίδιο ημερολογιακό χρόνο και αυτό είναι πολύτιμο στοιχείο για το ξεκλείδωμα της αφήγησης που θα αρχίσουμε να κάνουμε στο επόμενο μέρος που έχει τίτλο <i>Μνήμες Απομνημονευμάτων</i> και το υπογράφει η Άιντα Παρτένζα που αρχίζει, και αυτή πρωτοπρόσωπα, να εξιστορεί μια εξόχως γοητευτική ιστορία,τη δική της ως η προσγειωμένη και συνετή μοναχοκόρη ενός συνειδητοποιημένου ουτοπιστή,αναρχικού Ιταλού τυπογράφου,μετανάστη του 20ού αιώνα -φέρτε σχετικά φιλμ στον νου σας και θα τους δείτε, πατέρα και κόρη, στη Νέα Υόρκη του μεσοπολέμου-,τον οποίο ο Ντίαζ φτιάχνει με φοβερή μαστοριά και,ίσως, βάζοντάς τον και κάποια σκαλιά πιο ψηλά από τις πατρικές φιγούρες των άλλων,του νάρκισσου και ημίτρελου πατέρα της Έλεν και του αδιάφορου πατέρα του Μπέντζαμιν αλλά και ως υπάλληλο του...α,όχι, δεν σας λέω ποιου -νά η φορά που τη σαχλή καραμέλα του spoiler alert θα την καταπιώ αδιαμαρτύτητα-, φτάνοντάς την ως την δεκαετία του 1980, όταν η Άιντα κάνει την βαθιά βουτιά στο παρελθόν της και παρελθόν κάποιων άλλων.</div><div style="text-align: justify;">Η ιστορία της Παρτένζα είναι η εκτενέστερη, 214 σελίδες πυκνά και υποδειγματικά γραμμένες, με εμφανή τα χαρακτηριστικά του μείζονος πολιτικού /ιστορικού/κοινωνικού κτλ μυθιστορήματος -αυτού που λέμε <i>μεγάλο</i> και που στην Ελλάδα το ψάχνουμε με το φανάρι του Διογένη-, τα οποία όμως εδώ υποχωρούν,και σωστά,ο σκοπός του Ντίαζ δεν είναι αυτός(ομολογώ πάντως ότι η γειωμένη και πιο φανερά αν και χαμηλών τόνων πολιτική αυτή ιστορία έγινε κατά την ανάγνωση η αγαπημένη μου).</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Η ευρηματικότητά του Ντίαζ εδώ εκτοξεύεται, νέα ελκυστικά πρόσωπα βρίσκουν τη θέση τους στην πλοκή και παρόλο που η Παρτένζα αν και κομβική ηρωίδα δεν αναπτύσσεται πιο στοχευμένα -θα το ήθελα-, είναι εκλεκτός χαρακτήρας του οποίου η δυναμική έμφυλη πλευρά,η διακριτά γυναικεία οπτική των πραγμάτων -διάβολε,με δαύτην την <i>πολιτική</i> περί φύλων <i>ορθότητα</i> του να μην πω τίνος τύπου, μας έχετε φέρει στα όρια της υπομονής για την υποκρισία σας, κόρη ενός άνδρα του προηγούμενου αιώνα είναι η Παρτένζα στο κάτω κάτω-, με την στάση και τις επιλογές της δεν διαταράσσει την πλοκή στο ελάχιστο.Η τρίτη αυτή ιστορία είναι το κύριο δοκάρι που στηρίζει το οικοδόμημα .Με την εξαιρετική της κεντρική ιδέα γραμμένη με τεχνηέντως συμβατικό τρόπο στηρίζει τις υπόλοιπες και με τις εγκιβωτίσεις της,τις αναδρομές, τα σχόλια-σκέψεις της Παρτένζα και όλα τα υπόλοιπα που έχουν ενδυναμώσει το κείμενο εκτινάσσει την αγωνία του αναγνώστη στα ύψη: με ποιο τρόπο ο πολυμήχανος Ντίαζ θα μαζέψει το καταπληκτικό κουβάρι καταστάσεων που ξετύλιξε δίχως να εξέχει η παραμικρή κλωστούλα, μπροστά στα έκθαμβα μάτια του αναγνώστη; </div><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;"> Κι όμως το κάνει και αυτό με άψογο και οργανωμένο τρόπο, με ένα ακόμα εύρημα.Η αφήγηση κλείνει αποκαλύπτοντας τις προθέσεις και το μεγάλο ταλέντο του Ερνάν Ντίαζ, με μια τέταρτη, ολιγοσέλιδη αυτή, ιστορία επιλόγου με μορφή...και πάλι δεν θα αποκαλύψω όμως, με τίτλο <i>Μελλούμενα</i> και την υπογράφει η Μίλτρεντ Μπέβελ,σύζυγος του Άντριου της δεύτερης αφήγησης και ο επίλογος, λιτός, έξυπνος, ταιριαστός σε ό,τι έχει ως εκείνη τη στιγμή εξιστορηθεί, είναι ένας από τους πιο πλήρεις που έχω δει τα τελευταία χρόνια και σε λίγους σημερινούς συγγραφείς.</div><div><div style="text-align: justify;"></div><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><b></b></span></div><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><b>ΒΡΑΔΥ</b></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Μπορώ τώρα να διαβάσω.Έψαξα στην κούτα με τα καινούργια βιβλία.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Ξεκίνησα το "Ταξίδι στο σκοτάδι". Η ουαλή(;)συγγραφέας φαίνεται να έχει μεγαλώσει στις Δυτικές Ινδίες.Διαβάζεται σαν ένα είδος απομνημονευμάτων.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">'Ένα φυτό φτιαγμένο από πλαστικό,με γυαλιστερά κατακόκκινα φύλλα σαν πεντάστικτα αστέρια.Δεν μπορούσα να πάψω να το κοιτάζω.Έμοιαζε περήφανο για τον εαυτό του,λες και ήξερε ότι θα ζήσει για πάντα".</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">"Η ορχήστρα έπαιζε Πουτσίνι και εκείνο το είδος της μουσικής που πάντα γνωρίζεις τι έπεται,που μπορείς να το ακούσεις πριν παιχτεί,θαρρείς".</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Τόσο ωραία διατυπωμένο.Αυτό ορίζει την κλασική φόρμα.Μουσική που σχεδόν δεν χρειάζεται να την ακούσεις,επειδή η ανάπτυξή της υπονοείται από τη φόρμα.Όπως λέει η Ρις [4]στο απόσπασμά της,"πάντα γνωρίζεις τι έπεται". Τούτη η μουσική δημιουργεί ένα αναπόφευκτο μέλλον για τον εαυτό της.Δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση.Υπάρχει μονάχα εκπλήρωση.Είναι μοιραία μουσική. Σαν το καμπάνισμα που ακούω καθημερινά.Η μελωδική φράση ΡεΦα#<span> Μι Λα φυτεύει στο μυαλό+καλλιεργεί τον σπόρο της φράσης Λα Μι Φα# Ρε προτού καν μπορέσει το αυτί να την ακούσει.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><b>Π.Μ.</b></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Μορφίνη.</span></span></div></blockquote><div style="text-align: justify;"><span><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"></span></span></div><div style="text-align: justify;"></div></blockquote><div style="text-align: right;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="color: #660000;"></span><blockquote><blockquote>(σελ.464)</blockquote></blockquote></span></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div>[1] φέρνω ως παραδείγματα βιβλία που έχω διαβάσει,αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κι άλλα</div><div><br /></div><div>[2] <a href="http://flip.metaixmio.gr/apospasmata/PARAKATATHIKH/index.html">flip.metaixmio.gr/apospasmata/PARAKATATHIKH/index.html</a><br /><p style="text-align: justify;">[3] ένας νουνεχής ευρωπαίος πολίτης ταλαιπωρημένος από τον κυνικό νεοφιλελευθερισμό που τον υποβαθμίζει ποικιλοτρόπως θα μειδιάσει βέβαια με τον ηθικό καπιταλιστή του Ντίαζ/Βάνερ αλλά αν φανεί υπομονετικός γρήγορα θα κατανοήσει τον συγκεκριμένο για τις συγκυρίες χαρακτήρα που του συστήνει</p><p style="text-align: left;">[4] Πόσο αγαπώ <a href="http://biblionet.gr/titleinfo/?titleid=104108&return_url" target="_blank">την Ρις </a>και πόσο εκτίμησα κι άλλο τον Ντίαζ που για να την παραθέτει την ξέρει κι αυτό από μόνο του εμένα μου λέει πολλά </p></div></div>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-70837990698085761912023-06-16T19:20:00.002+03:002023-06-16T22:59:47.050+03:00Μνήμες- Μνήματα -Μνημεία, Στρατής Γαλανός<p></p><div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><h4 style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><blockquote><blockquote>Μνήμες-Μνήματα-Μνημεία, Στρατής Γαλανός,εκδ.Μωβ Σκίουρος,Αθήνα,2023</blockquote></blockquote></span></h4><div style="text-align: justify;"></div><blockquote><div style="text-align: justify;"><blockquote><span style="color: #660000;">Δ<span style="font-family: "Nanum Gothic";">ύο ειλικρινή και καθ’ όλα αξιοσέβαστα πρόσωπα περιγράφουν το ίδιο περιστατικό. Τότε μοιραία προκύπτουν δύο παραλλαγές πάνω σ’ ένα θέμα, δύο διαφορετικές αφηγήσεις. Αυτό συμβαίνει με μαθηματική ακρίβεια, σχεδόν νομοτελειακά και διόλου δεν σχετίζεται με την αλήθεια ή το ψέμα όπως επιπόλαια νομίζουν οι περισσότεροι κι ούτε εξαρτάται από τις καλόπιστες ή απατηλές προθέσεις του ομιλητή. Γιατί κάθε φορά που αφηγούμαστε ένα γεγονός, τότε αναγκαστικά το επινοούμε εξ’ αρχής. Κι αφού το διηγηθούμε, μετά παύουμε να θυμόμαστε το ίδιο το γεγονός και αυτό που θυμόμαστε πλέον είναι η αφήγησή του, δηλαδή οι λέξεις που χρησιμοποιήσαμε. Η επινόηση του μύθου είναι αλληλένδετη με την επιλογή των λέξεων που ειπώθηκαν. Νομίζετε πως είναι το ίδιο αν πούμε πως ο Ζαφείρης σκοτώθηκε, εκτελέστηκε, «έπεσε» ή «ξεκουράστηκε»; Διαλέξτε μιαν οποιαδήποτε λέξη κι αμέσως φτιάξατε μια νέα ιστορία. Αντικαταστήστε την και μια καινούργια συναισθηματική απόχρωση έχει δημιουργηθεί.</span></span></blockquote><span style="color: #660000; font-family: "Nanum Gothic";"></span></div><blockquote><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><div style="text-align: justify;">Δύο ειλικρινή και καθ’ όλα αξιοσέβαστα πρόσωπα ανασκαλεύουν το παρελθόν. Νομίζουν πως ξεθάβουν κάτι σκληρό, ατόφιο κι αναλλοίωτο, θαμμένο κάτω απ’ τις επιχωματώσεις της λήθης, όμως όσο σκάβουν, ανακαλύπτουν ένα υλικό μαλακό κι εύπλαστο σαν τον πηλό ή τη ζύμη. Μ’ εργαλείο τους τις λέξεις, το πλάθουν, το διαμορφώνουν, του δίνουν σχήμα και νόημα κι εκείνο υπακούει αγόγγυστα, ιδανικό θύμα, ανήμπορο να υπερασπίσει τον εαυτό του, ευάλωτο σε κάθε παραχάραξη, αποσιώπηση, διαστρέβλωση ή εξωραϊσμό, σαν ναρκωμένο κορίτσι στα χέρια βιαστή. Τι μαυλιστική εξουσία! Τι πειρασμός! Σ’ αυτούς που απέτυχαν διπλά και τριπλά, π’ απέτυχαν ν’ αλλάξουν τον εαυτό τους, τη ζωή τους, το μέλλον και τον κόσμο, ποια άλλη παρηγόρια μένει από το ν’ αλλάξουν το παρελθόν; Το χθες τροποποιείται ευκολότερα και πιο ανώδυνα από το σήμερα.</div></span></blockquote></blockquote><blockquote><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><div style="text-align: justify;"></div></span></blockquote><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><div style="text-align: justify;"></div></span><div style="text-align: right;"><blockquote><blockquote><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">(σελ.38,39)</span></blockquote></blockquote></div><div class="separator" style="clear: both;"><br /><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5TRmvXS060iaMhisvSYRUFujOqE0NiyMeI-CATvxSHaUNo0ZOkAvf1JzpE-zlOuZJSeA0sTweY7lJKImpdPqaTqGCXio2Vz24aTT4dGe07PQF8mJooOkyooPzluf6xFGwkAMmB3pX0WJQjTHY5nFCvopjM2ppCGKUswYui4BVUoS906RUaeO0Qvw2DQ/s1403/%CE%93%CE%91%CE%9B%CE%91%CE%9D%CE%9F%CE%A3%202.png" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1189" data-original-width="1403" height="542" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5TRmvXS060iaMhisvSYRUFujOqE0NiyMeI-CATvxSHaUNo0ZOkAvf1JzpE-zlOuZJSeA0sTweY7lJKImpdPqaTqGCXio2Vz24aTT4dGe07PQF8mJooOkyooPzluf6xFGwkAMmB3pX0WJQjTHY5nFCvopjM2ppCGKUswYui4BVUoS906RUaeO0Qvw2DQ/w640-h542/%CE%93%CE%91%CE%9B%CE%91%CE%9D%CE%9F%CE%A3%202.png" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-family: Architects Daughter; font-size: medium;"><b>Synthesis V.G.</b></span></td></tr></tbody></table><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></div></div><div style="text-align: justify;"><i style="font-style: italic;"> Μνήμες-Μνήματα-Μνημεία</i> είναι ο παιγνιωδώς ευρηματικός τίτλος του βιβλίου του <a href="https://www.stratisgalanos.com/" target="_blank"> Στρατή Γαλανού</a>, -όχι όμως γελαστικά παιχνιδιάρικος,τουναντίον, οι συγκεκριμένες μνήμες,τα μνήματα και τα μνημεία πάνω στα οποία στηρίζεται και από τα οποία ο συγγραφέας αντλεί υλικό για το συμπαγές κειμενικό του οικοδόμημα είναι αιτία για σοβαρή περίσκεψη και πιθανόν να φέρει και θλίψη στον σκεπτόμενο αναγνώστη. Όταν άρχισα την ανάγνωση ήξερα ότι κρατούσα στα χέρια ένα πόνημα αξιόλογο αφού γνωρίζοντάς τον έστω και ελάχιστα από συζητήσεις σε διαδικτυακή λέσχη ανάγνωσης δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από μια έντιμη λογοτεχνία απαιτήσεων,μα ο προσδιορισμός <i>αξιόλογο </i>δεν αρκεί για το κομψοτέχνημα αυτό από τις εκδόσεις <i><a href="https://www.facebook.com/p/%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%80%CF%89%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CE%9F-%CE%9C%CF%89%CE%B2-%CE%A3%CE%BA%CE%AF%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%82-100064240792993/?paipv=0&eav=AfYEwd-YDQcWubMTJDjQHi_ZvL_pPfRZDxBGrHR7oJirQQ8JkgUz10-LkbY6enMCbVs&_rdr" target="_blank">Μωβ Σκίουρος</a>.</i></div><div style="text-align: justify;"> Σε αυτό ή με αυτό ως όπλο ο Γαλανός παλεύει με τα σκαιά φαντάσματα ενός παρελθόντος που ποτέ δεν έφυγε από το σεισμογενές εθνικό μας πολιτικό προσκήνιο για να αφήσει χώρο,επιτέλους,σε μια δημιουργική συνέχεια,μια συζήτηση, έστω, για το πώς θα πάμε μπροστά και βέβαια όχι με τις εκ του πονηρού γενόμενες αναμοχλεύσεις του αλλά με μια ορθώς -και προφανώς δεν εννοώ με τους τρόπους της <i>πολιτικής ορθότητας</i> του συρμού ,όπως την αντιλαμβάνονται οι ίδιοι ακριβώς που αναμοχλεύουν την περίοδο για να αποκομίσουν μικροπολιτικά οφέλη-, μια ορθώς λοιπόν εννοούμενη εθνική σύμπνοια. Ο Γαλανός αποδεικνύει, ανάμεσα στα άλλα,τα αμιγώς λογοτεχνικά,την καθοριστική σχέση της Λογοτεχνίας με την Ιστορία ή και το αντίστροφο, με έναν ατόφιο,ευθύβολο, συγκινητικό και εν τέλει πολύ ξεκάθαρο τρόπο.</div><div style="text-align: justify;"> Αρχικά βέβαια αναρωτήθηκα, για να πω τη μαύρη αλήθεια, <i>ωχ, άλλο ένα βιβλίο για τον Εμφύλιο;</i>Και όχι μόνο γι΄αυτόν αλλά και για την Κατοχή,για τον Μεσοπόλεμο,για τα ντροπιαστικά για κάθε νοήμονα πολίτη ξερονήσια/στρατόπεδα εκτοπισμού στα οποία έστελναν τους αντιπάλους τους, για τις φυλακές και τα υπόλοιπα τα οπωσδήποτε φρικιαστικά;</div><div style="text-align: justify;"><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 150%;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"></span></span></p><blockquote><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="color: #660000;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 150%;"></span></span></p><blockquote><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 150%;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Φράσεις ανάκατες, μισοειπωμένες,
τεμαχισμένες από τραυλίσματα, κομπιάσματα, βαθιές ανάσες κι αμήχανες σιωπές,
λέξεις ξεφτίδια, απομεινάρια μιας άλλοτε παντοδύναμης φρίκης που δυνάστευε τα
πρόσωπα και τις ψυχές μα που σταδιακά εξέπεσε από τον αιμάτινο θρόνο της και
περιπλανιέται εξόριστη στην επικράτεια της λήθης, φρίκη που διδάσκεται σε
σχολικά εγχειρίδια, που τυπώνεται, μελετάται κι αναλύεται από τους νεωτέρους
και τους ιστορικούς, φρίκη που αναλυόμενη παύει να τους (μας) τρομάζει, φρίκη
ανενεργή κι αχρείαστη <i>σα σκιάχτρο σε στέρφο χωράφι, φρίκη για τον λόγο αυτό
ακατανόητη,</i><i> </i>ακατάληπτη, σαν παιδικό παραμύθι με μάγισσες και δράκους για τον
ενήλικα, φρίκη ανεξιχνίαστη για όσους (τυχερούς) δεν την αντίκρισαν, μόνο οι
παλιοί γνωρίζουν, οι γέροι, που τότε παιδιά ήταν, παιδιά ή νέοι, αυτοί
θυμούνται, με κόπο βέβαια, άθελά τους σχεδόν, πως η φρίκη κάποτε σύχναζε στα
μέρη τους, πως είχε μάλιστα και πρόσωπο ανθρωπινό και μερικές φορές την είχαν
δει να τους χαμογελά, στερεωμένη σ' ένα ψηλό κοντάρι, μ' ένα χαμόγελο απαίσιο
σα μορφασμό… </span></span></p><span style="color: #660000; font-family: "Nanum Gothic"; text-align: right;">(σελ.20,21)</span></blockquote></blockquote></div><div style="text-align: justify;"> Πόσο και πώς,ως πότε και γιατί να μας απασχολεί τόσο δαιμονοποιημένο και συνεχώς το μεγαλύτερο και τραγικότερο, κατά κοινή ομολογία , συλλογικό τραύμα της νεότερης Ιστορίας μας; Ποια ακριβώς είναι αυτή η πικρή Ιστορία; Είναι εκείνη των νικητών ή αυτή η ακόμα πιο πικρή των ηττημένων; Είναι ένας εξωραϊσμένος ή ένας κραυγαλέος ένθεν και ένθεν συγκερασμός τον οποίο καθένας παρουσιάζει κατά το συγκυριακό του δοκούν και συμφέρον; Είναι εκείνη που αποφεύγει να καταμαρτυρήσει ο ταλαιπωρημένος από τα λάθη και πάθη του (και συχνά συναίτιος ως μονίμως πάσχων από το σύνδρομο του ή<i>θελές τα και παθές τα)</i>λαϊκός κόσμος ή το, σε δυστυχώς μεγάλο βαθμό, μη επιστημονικό και συχνά λειψό αφήγημα πειραγμένων/διορθωμένων ιστορήσεων, συρραφών και αποκρύψεων φερμένων στα μέτρα του νικητή στα προχειρογραμμένα σχολικά βιβλία;</div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: center;"><br /></div></div><div style="text-align: justify;"> Τις απαντήσεις, κάποιες τουλάχιστον,αποπειράται να δώσει ο ίδιος ο συγγραφέας δια στόματος των alter ego του που αναλαμβάνουν ρόλο αφηγητή που είναι είτε δυναμικά ενδοδιηγητικός είτε εντός μεν της αφήγησης και πρωτοπρόσωπα, ελαφρώς όμως αποστασιοποιημένος, όπως ο αστυνόμος στο διήγημα <i>Πέτρος και Χάρης, </i>συντοπίτης τους και παλιός συμμαθητής και ο νεαρός δημοσιογράφος της μεταπολίτευσης που με το μαγνητόφωνό του υπό μάλης κυνηγάει γέρους στα καφενεία και γερόντισσες στα έρημα κονάκια τους για να μάθει ,για να καταλάβει -και να πει στη συνέχεια και στους άλλους της δικής του γενιάς-,τι έγινε στο ένα και το άλλο χωριό της Πελοποννήσου εν προκειμένω και τι απέγινε ο Τάδε που συντάχθηκε με τους Ελασίτες και τι έγινε ο Δείνα που ήταν με τους Χίτες, πώς κάποιος πέθανε εξόριστος στην Ικαρία και ένας άλλος σακατεύτηκε στα Δεκεμβριανά όμως βρέθηκε και στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και πώς και πότε και γιατί και αν και όλα τα βαριά σακιά-τα μνήματα,οι μνήμες,τα μνημεία-, που κουβαλάνε οι λιγότερο ή περισσότερο εμπλεκόμενοι στις αγκάθινες ιστορίες φιλτραρισμένες πια από τον χρόνο που πέρασε από πάνω τους αδυσώπητος και μαζί πανδαμάτωρ. </div><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: left;"><span style="background-color: white; font-family: "Nanum Gothic";"> Προκήρυξις</span></div><span style="font-family: Nanum Gothic;"><div style="text-align: center;"><ol><li style="text-align: left;"><span style="background-color: white;">Του Νεκρού Αδερφού</span></li><li style="text-align: left;">Του Μαγγανά</li><li style="text-align: left;">Οι δύο Θάνατοι του Μιχάλη Μπεζεντάκου ή Μπεζαντάκου</li><li style="text-align: left;">Πέτρος και Χάρης</li><li style="text-align: left;">Προμνησία</li><li style="text-align: left;">Τα Χιόνια τ' Απρίλη</li></ol></div></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Ο Στρατής Γαλανός μέσα από έξι πυκνά διηγήματα δομημένα θαυμάσια από τεχνικής πλευράς και βαλμένα στη συλλογή με το περίπου ΑΩ σχήμα παράθεσής τους -ευφυώς πρώτη σελίδα η <i>Προκήρυξις</i> αν και δεν είναι διήγημα και προτελευταία ιστορία η <i>Προμνησία</i> -,σε μια διάταξη δηλαδή που μας επιτρέπει να την εκλάβουμε και ως ιδιόμορφο σπονδυλωτό μυθιστόρημα<span face="Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif"><span style="background-color: #fafafa; font-size: 14px;"><b>,</b></span></span> έξι ιστορίες παρμένες από την Ιστορία των τελευταίων πάνω κάτω 100 χρόνων,ειπωμένες και έτσι και αλλιώς από υπαρκτούς και επινοημένους ομιλητές για υπαρκτά και επινοημένα γεγονότα χάριν της μυθοπλασίας (που πάντως έχουν αλήθεια στον πυρήνα τους), συγκρουόμενες ή συγκλίνουσες, καταγεγραμμένες διαφορετικά στη μνήμη καθενός που τις αφηγείται τριάντα και βάλε χρόνια μετά (η δημοσιογραφική καταγραφή γίνεται κάπου στα 1980), επανεισάγει, εκτιμώ, σύνεση και ήθος στην τεχνηέντως εμφυλιοπολεμική συγκυρία που ζούμε και εμείς εδώ και τώρα. Με συγκινεί δε η στοχαστικότητα και η απουσία μίσους, κυρίως αυτό, από μεριάς του,το ότι βλέπει με μύχιο σπαραγμό ομόγλωσσους ανθρώπους σε αδελφοκτόνο (και ξενοκίνητο θα πω εγώ, συνδαυλισμένο από συγκεκριμένα εγχώρια και μη συμφέροντα) πόλεμο κι όχι τάχα αορίστως <i>καλούς και κακούς</i> (που δίχως λόγο και αιτίες δημιουργούν μονάχοι αφορμές για αδικία και θάνατο) και γι΄αυτό ζητά,δίχως αριστερές ή δεξιές αγκυλώσεις,μια αληθινή συμφιλίωση,αυτή που πράγματι θα μας ανεβάσει έστω λίγο ψηλότερα ως ομόγλωσσο -και θα επιμένω σε αυτό-, λαό. </div><div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"></span></div><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"></span></div><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Δύο ειλικρινή και καθ’ όλα αξιοσέβαστα πρόσωπα περιγράφουν το ίδιο περιστατικό. Ένας τρίτος άνθρωπος, αποστασιοποιημένος και συναισθηματικά αμέτοχος, παίρνει τις αφηγήσεις τους και τις ξαπλώνει στην κλίνη του Προκρούστη. Ψυχρά, μεθοδικά κι ανενδοίαστα χειρουργεί το παρελθόν, τις ιστορίες που του εμπιστεύθηκαν ή υφάρπαξε. Αυθαίρετα, σαν νέος Φράνκενστάιν κόβει το κεφάλι της μιας και το κολλά στο σώμα της άλλης, ανακατεύει τα διάσπαρτα μέλη τους, μεταμοσχεύει όργανα, προσθέτει εμφυτεύματα, αφαιρεί κακοήθεις όγκους. Προσπαθεί να εμφυσήσει ζωή στην από χρόνια νεκρή ύλη. Φτηνό υλικό για μεγάλο οικοδόμημα. Μα μήπως κι ο θεός από λάσπη δεν έπλασε τον άνθρωπο, την κορωνίδα της δημιουργίας; Θα επαναληφθεί άραγε το θαύμα; Κι αν ναι, τι θα προκύψει από αυτή την ανόσια γένεση; Ένα τέρας ή μια νεράιδα;</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Ποιος λέει ψέματα λοιπόν; Ο αντάρτης, η γερόντισσα ή μήπως ο αφηγητής; Ποιος λέει την αλήθεια; Και έχει εντέλει τόση σημασία; Μήπως από μια παρακαμπτήριο πεποιημένων επινοήσεων μπορούμε να φτάσουμε ταχύτερα στο κέντρο της πραγματικότητας;</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Κανέναν μην εμπιστεύεσαι φίλε αναγνώστη! Μείνε δύσπιστος σε όποιον ισχυρίζεται πως κατέχει την αλήθεια. Προπαντός φυλάξου από τις παγίδες που σου ‘στησα. Η αλήθεια δεν είναι κάτι που ανακαλύπτεις, την αλήθεια την δημιουργείς μοναχός σου.</span></div></blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"></span></div></blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"></span></div><div><blockquote><blockquote><blockquote style="text-align: right;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">(σελ.39)</span></blockquote></blockquote></blockquote><div style="text-align: justify;"> Ο Γαλανός με το έργο <i>Μνήμες-Μνήματα-Μνημεία </i>πετυχαίνει να αναδείξει ένα μείζον ρεαλιστικό/ιστορικό/πολιτικό θέμα ταλαιπωρημένο όσο λίγα από καιροσκόπους γραφιάδες και το επιχειρεί παίρνοντας μεγάλο ρίσκο με τον συνδυασμό των μοντερνιστικών τεχνικών που εφαρμόζει που αν και είναι αρκετές και πολύ ελκυστικές δεν αποσπούν την προσοχή του αναγνώστη από το ιστορικό βάρος του περιεχομένου επειδή ο λόγος παραμένει εστιασμένος στη αρχική συγγραφική πρόθεση που εκδηλώνεται ευθαρσώς στην εμπασιά του βιβλίου, αυτή τη μία μόλις σελίδα που φέρει τον δηλωτικό τίτλο <span style="background-color: white; font-family: "Nanum Gothic"; text-align: center;"><i>Προκήρυξις</i></span> :</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><blockquote><blockquote><span style="color: #660000;">Η δύσκολη μνήμη… Είναι κάποιες αναμνήσεις βαθιά χωμένες, που αρνούνται να βγουν στην
επιφάνεια, να αναδυθούν στον προβολέα της λογικής από το ημίφως του υποσυνείδητου και
δεν αρκεί μια μυρωδιά ή η βουτυρένια γεύση μιας μαντλέν βουτηγμένης στο τσάι για να τις
ανασύρει. Τις αναμνήσεις αυτές πρέπει να τις ξεριζώσεις από τα ίδια σου τα σπλάχνα, να τις
τραβήξεις με δύναμη κι επιμονή σαν να τις εκμαιεύεις σε μια γέννα οδυνηρή κι επίπονη με
εμβρυουλκία. Και πάλι όμως αντιστέκονται, πισωδρομούν, πεισμώνουν, εσύ τραβάς προς τα
εμπρός κι εκείνες προς τα πίσω, ποιος θα ‘ναι ο νικητής σ’ ετούτη τη διελκυστίνδα; Γίνε
χειρούργος μαιευτήρ και με τομή καισαρική απ’ ατσάλινο νυστέρι στο φως αποκάλυψέ τις.
Αλλά ακόμα κι όταν καταφέρνεις τελικά να τις ξεγεννήσεις με τοκετού ωδίνες και θλίψη
επιλόχειο, εκείνες, στο φως της ημέρας μοιάζουν φρικτές κι απαίσιες, γεμάτες αίματα κι
αμνιακό υγρό που φέρνει αηδία· ως κι η ίδια η μάνα τους θα σιχαινότανε να τις σφίξει στο
στέρνο της και να τις αγκαλιάσει, χίλιες φορές καλύτερα να έμεναν κρυμμένες για πάντα στο
σκοτάδι.
Κι όμως! οι μνήμες αυτές οι αιμάσουσες, οι δύσκολα ανακτημένες, είναι και οι πιο πολύτιμες,
οι πιο γόνιμες, εκείνες που μας στιγμάτισαν και μας έκαναν ότι είμαστε, που μέσα μας
μεγάλωσαν αθέατα και μυστικά σαν έμβρυα στην μήτρα και τώρα που γεννήθηκαν με πόνο
και ιδρώτα, είναι σαν να τους μέλλεται να μεγαλώσουν κι άλλο, να ζήσουν τη δική τους τη
ζωή, να διαμορφώσουν χαρακτήρα, σαν βρέφος που ενηλικιώνεται και γίνεται άνθρωπος
ενήλικος με ανεξαρτησία. Από σένανε γεννήθηκαν μα πλέον δεν σου ανήκουν, ξεφύγαν,
αποδεσμεύτηκαν, απογαλακτίστηκαν, πώς να τις κηδεμονεύσεις που νιώθεις ότι εκείνες πια σε
ορίζουνε και σε γηροκομούνε; Φέρε μολύβι και χαρτί και κάτσε να τις γράψεις, μονάχα έτσι
σώζονται απ’ τον στραβό τον δρόμο που οδηγεί στη λησμονιά, στον θάνατο, στη λήθη…</span></blockquote></blockquote></span></div></div><p style="text-align: justify;"> Για να διευκολύνει και να οργανώσει καλύτερα την ανάγνωσή του κάποιος προτείνω να τη σπάσει,να της δώσει δύο κύρια νοητά σημεία αναφοράς,στο ένα ας βάλει μόνο του το θέμα και στο άλλο την δέσμη των μοντερνιστικών αφηγηματικών τεχνικών που χρησιμοποιεί ο Γαλανός για να το καταστήσει έργο τέχνης με εικαστικές τρόπον τινά διαστάσεις φανερές ακόμα και στα μη ασκημένα αναγνωστικά μάτια[1].Το θέμα θα το συσχετίσει τότε με την Ηθική της σκέψης και της γραφής και την τεχνοτροπία με την Αισθητική κι έτσι θα δει μπροστά του ακόμα πιο καθαρά πώς αυτές,στην εξέλιξη της μυθοπλασίας και ειδικά στο σμίξιμο της Ιστορίας με τη Λογοτεχνία, γίνονται ένα άρτιο καλλιτεχνικό σύνολο που ανταποκρίνεται στην δίπολη αναγνωστική προσδοκία: εκλεκτή και αναγνώσιμη κεντρική ιδέα/θέμα - εκλεκτικά/ποιοτικά οργανωμένη/ελκυστική εξιστόρηση.Το θέμα (και εδώ) είναι κατά κύριο λόγο ο πόνος του ανθρώπινου υποκειμένου,πέρα και πάνω από το φύλο μα και την αφορμή (η Αντιγόνη και η Άτοσσα),πόνος πανάρχαιος, διηπειρωτικός, διαχρονικός, ομηρικός, <a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2013/01/blog-post_2.html" target="_blank">μακαρθικός</a>, ας τον πει/δει/διαβάσει όπως θέλει καθένας, το ηθικό εκείνο φορτίο που η συγγραφική/καλλιτεχνική τεχνική [2] ως όχημα και με κινητήρια,και εδώ, δύναμή της, με καύσιμό της τη γλώσσα θα το φέρει εκεί που στοχεύει εξ αρχής ο άνθρωπος-δημιουργός, στον αποδέκτη του και κ ύ ρ ι ο κριτή του, τον άνθρωπο-αναγνώστη.</p><p style="text-align: justify;"> Κλείνοντας θα τολμήσω να πω και κάτι ακόμα: ο Γαλανός συνομιλεί θεματικά με δύο τεράστια έργα της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας,τον <a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2020/07/blog-post_30.html" target="_blank"><i>Λοιμό </i>του Αντρέα Φραγκιά</a> και το <a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2014/10/blog-post_24.html" target="_blank"><i>Αντιποίησις Αρχής </i>του<i> </i>Αλέξανδρου Κοτζιά</a>, έργα μοντερνιστικά,γραμμένα με δεινότητα και απίστευτη τόλμη σε χαλεπούς καιρούς,για ιστορικά γεγονότα που η λήθη δεν θα καταπιεί χάρη σε αυτά και που επηρέασαν βαθιά και με έναν αιρετικό θα έλεγα τρόπο την μεταγενέστερή τους λογοτεχνία, καθώς εκτός των άλλων και τα δύο κονιορτοποίησαν τα καλούπια του είδους που τυπικά έμοιαζε πως ανήκαν. Δεν θα πω περισσότερα, έχω γράψει και για τα δύο και εξηγήσει και πει πολλές φορές, όποτε μου δόθηκε η ευκαιρία, καθαρά και επίμονα για ποιους λόγους τα θεωρώ κορυφαία.Όσο για τα δύο άλλα θαυμάσια βιβλία του κολλάζ στην εισαγωγική εικόνα της ανάρτησης,τα <i><a href="https://biblionet.gr/titleinfo/?titleid=198213&return_url" target="_blank">Δεκεμβριανά</a></i> του Μενέλαου Χαραλαμπίδη και το <i><a href="https://biblionet.gr/titleinfo/?titleid=80970&return_url" target="_blank">Ζούσε τη Ζωή του σαν να τη Θυμόταν</a></i> του Δημήτρη Παπαχρήστου,δεν θα πω παρά μονάχα πως αξίζουν και με το παραπάνω να τους δώσετε λίγο από τον πολύτιμο,το ξέρω, αναγνωστικό σας χρόνο.</p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;">[1] Ιδού τι εννοώ:</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi58XIdPCIcM9M_OCwBaaeBn-rhja_k9zvGbD-RKH0H-ftD7zMqG4OwVguMnYfX1VWBNnMKqhBzBJt7Ra8dQZflKQXQYzfAaGs3H4X2IaL1Gs05GJLY_Z-4SzdybAgjfGdGdj8Nt8aThHXcUAwfeuZg5m3UqPQJ0eTT_MSzHpb1WocWnLT-F11K9suR1g/s2336/%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82-1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1701" data-original-width="2336" height="233" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi58XIdPCIcM9M_OCwBaaeBn-rhja_k9zvGbD-RKH0H-ftD7zMqG4OwVguMnYfX1VWBNnMKqhBzBJt7Ra8dQZflKQXQYzfAaGs3H4X2IaL1Gs05GJLY_Z-4SzdybAgjfGdGdj8Nt8aThHXcUAwfeuZg5m3UqPQJ0eTT_MSzHpb1WocWnLT-F11K9suR1g/s320/%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82-1.jpg" width="320" /></a></div><div><br /></div><p style="text-align: justify;">[2]<span style="text-align: left;">Τι θέλετε να εντάξουμε σ΄αυτό; Σήμερα που έχουν σπάσει οι κανόνες συγγραφής -καλώς ή κακώς είναι μια άλλη συζήτηση-,και σε πολλούς από μας </span><span style="text-align: left;">οι μανιέρες</span><span style="text-align: left;"> </span><span style="text-align: left;">φέρνουν αλλεργία τέτοια δοκιμασμένα συγγραφικά ευρήματα σαν τα παρακάτω, παρατιθέμενα ενδεικτικά, και άλλα που θα τα εντοπίζαμε και ονομάζαμε εμείς (γιατί η παραγωγή θεωρίας δεν έχει σταματήσει και ούτε είναι αποκλειστικά έργο των φιλολόγων),θα πέσουν στην αντίληψή μας:</span></p></div><div><ul style="text-align: left;"><li style="text-align: justify;">εναλλαγή αφηγητών</li><li style="text-align: justify;">διάλογοι αρμονικά ενσωματωμένοι στο κειμενικό σώμα</li><li style="text-align: justify;">διαχρονικότητα</li><li style="text-align: justify;">διακειμενικότητα</li><li style="text-align: justify;">διακαλλιτεχνικότητα</li><li style="text-align: justify;">εικαστικότητα (κείμενο που παρατίθεται μέσα σε χρωματισμένο πίνακα και σε στήλες παράλληλα βαλμένες στην ίδια σελίδα)</li><li style="text-align: justify;">στοχασμοί δοκιμιακής διάθεσης ως σφήνες προθέσεων ή και, αμιγώς, απόψεων του αφηγητή στα δρώμενα</li><li style="text-align: justify;">εσωτερικοί μονόλογοι</li><li style="text-align: justify;">εγκιβωτίσεις</li><li style="text-align: justify;">προοικονομία </li><li style="text-align: justify;">κυριολεκτική οικονομία αφηγηματικού χρόνου με τις απομαγνητοφωνήσεις, για παράδειγμα ,που εδώ αντικαθιστούν επιστολές,σελίδες ημερολογίου κτλ</li><li style="text-align: justify;">επανάληψη</li><li style="text-align: justify;">υποσημειώσεις στο τέλος κάθε διηγήματος τύπου πανεπιστημιακής εργασίας/έρευνας/εγχειριδίου που εκτός της πληροφορίας καθαυτής κι αυτές εξοικονομούν έξυπνα αφηγηματικό χρόνο (το τέχνασμα το είχα δει και στον <i><a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2018/02/blog-post_15.html" target="_blank">Έλληνα Γιατρό</a></i> της Καρολίνας Μέρμηγκα)</li><li style="text-align: justify;">παλιλλογίες</li></ul></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgN1loccl4OxECxpfgL81Wzm48t3PLNsGhxQWWF6D7HbR_lDuPWdsPtT4GryvlQPqfcawIlxFDb6fqwbQ7VtyCsXGPxTyr8z0Z1UdneAWT6zQTx-c4rRo0ZJPhJO2adc8WdSySJ9pnPyV_mXi9H4YBwLH69SrxBRBsMr5oFPLE4Kfr0K7t1Ega9ZSoOYg/s2336/8152649b60cf44eac3eebebcf862b6caEr0bzeM39R2be6Mh-1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1701" data-original-width="2336" height="233" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgN1loccl4OxECxpfgL81Wzm48t3PLNsGhxQWWF6D7HbR_lDuPWdsPtT4GryvlQPqfcawIlxFDb6fqwbQ7VtyCsXGPxTyr8z0Z1UdneAWT6zQTx-c4rRo0ZJPhJO2adc8WdSySJ9pnPyV_mXi9H4YBwLH69SrxBRBsMr5oFPLE4Kfr0K7t1Ega9ZSoOYg/s320/8152649b60cf44eac3eebebcf862b6caEr0bzeM39R2be6Mh-1.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><p style="text-align: justify;">υγ. μεγάλη μου τιμή (το εννοώ) που βρέθηκα με τον Στρατή και εξαιρετικούς ανθρώπους στην παρουσίαση του βιβλίου του στον Μωβ Σκίουρο </p><p style="text-align: justify;"><a href="https://www.facebook.com/estragal/posts/pfbid02AEBvkHj7KyfCXTkVSpeg1DC9Fv3aPzgbw1pEe6YQWSJ1Y1trz6obXE6445Za9whql?notif_id=1686907254160595&notif_t=feedback_reaction_generic_tagged&ref=notif">https://www.facebook.com/estragal/posts/pfbid02AEBvkHj7KyfCXTkVSpeg1DC9Fv3aPzgbw1pEe6YQWSJ1Y1trz6obXE6445Za9whql?notif_id=1686907254160595&notif_t=feedback_reaction_generic_tagged&ref=notif</a></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 24px;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 24px;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"></span></span></p></div><p></p>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-4969057270901275282023-06-15T22:16:00.152+03:002023-06-17T11:28:53.646+03:00 Καλημέρα σας, κυρία Παχλαβί. Ουλρίκε Μαρί Μάινχοφ<p> Ουλρίκε Μαρί Μάινχοφ,<i>Καλημέρα σας κυρία Παχλαβί,</i> μτφρ.Αλέξανδρος Κυπριώτης,εκδ. η βαλίτσα, Αθήνα, 2022</p><span style="font-family: Nanum Gothic;"><div style="text-align: justify;"></div></span><p> </p><blockquote><span style="font-family: Nanum Gothic;"><div style="text-align: justify;"><blockquote><blockquote style="text-align: justify;"><b>Είναι λες και ένας άδικος κόσμος ακόμα δυσκολεύεται να μοιράσει τουλάχιστον δίκαια τις αδικίες του.</b><span style="font-size: medium;"> </span><b> </b> </blockquote></blockquote></div></span></blockquote><div style="text-align: right;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><blockquote><blockquote><blockquote>(<i>Εσφαλμένη Συνείδηση</i>, Ουλρίκε Μαρί Μάινχοφ,1968)</blockquote></blockquote></blockquote></span></div><div style="text-align: right;"><br /></div> <div style="text-align: justify;"></div><div><p></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPSQ0rvK3xGChHHPk1AroehPHIny5-CxweP-knTZHT5bJcPbpLkcUBGKlHmrPhVZY6JF_gX6ZKLfDpm646F9r2dofj2vnAo5wrXp52x3G4iHwBwCrS3dHXAFtO2zue7O9sBWseNKK-KMXuoi9tuX2OaYU1pPmk95lSCegvF3gbQ9bRO_Cgi8I9qQSrPA/s1218/%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B1.png" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1218" data-original-width="907" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPSQ0rvK3xGChHHPk1AroehPHIny5-CxweP-knTZHT5bJcPbpLkcUBGKlHmrPhVZY6JF_gX6ZKLfDpm646F9r2dofj2vnAo5wrXp52x3G4iHwBwCrS3dHXAFtO2zue7O9sBWseNKK-KMXuoi9tuX2OaYU1pPmk95lSCegvF3gbQ9bRO_Cgi8I9qQSrPA/w298-h400/%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B1.png" width="298" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-family: Architects Daughter;"><b><span style="color: #990000; font-size: medium;">Synthesis V.G.</span></b></span></td></tr></tbody></table></div><div><br /></div><div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Διάβασα προσεκτικά την επιστολή αυτής της ευφυούς,όπως βεβαιώνουν τα ίδια τα οξυδερκή κείμενά της όταν δημοσιογραφούσε και όπως παραδέχονται φίλοι της και εχθροί,της συνειδητοποιημένης και στη συνέχεια με έναν απελπισμένο και αδιέξοδο τρόπο οργισμένης γυναίκας,της <a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%BB%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B5_%CE%9C%CE%AC%CE%B9%CE%BD%CF%87%CE%BF%CF%86" target="_blank">Ουλρίκε Μάινχοφ</a> -που οι παλιότεροι δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στο διαδίκτυο για να βρούμε ποια ήταν και με τι συνδέεται το όνομά της, γινόταν πάταγος το ΄70 μα και την επόμενη δεκαετία με τη δράση και τον θάνατό της στα περιβόητα λευκά κελιά της Δυτικής τότε Γερμανίας-,και αναρωτήθηκα,εύλογα νομίζω, σε ποιο βαθμό μπορεί στα δικά μας πέτρινα χρόνια αυτή η επιστολή να ευαισθητοποιήσει και αν ναι, ποιο κοινωνικό στρώμα/πληθυσμιακή ομάδα; Ποιους θα αφύπνιζε ως διαχρονικό στην ουσία του το καλοσυνταγμένο,αληθές/ακριβές από ιστορική άποψη περιεχόμενό της, περίτεχνη μαχαιριά λέξεων στραμμένη σε πρόσωπα που συμβόλιζαν τότε,όσο ίσως ελάχιστα άλλα στον πλανήτη,το απόστημα της αδικίας,της αβυσσαλέας ταξικής διαφοράς και ταυτόχρονα της πολιτικής ηλιθιότητας του πλήθους. Και αν αφυπνιζόταν το εκμαυλισμένο πλήθος των νεό-φτωχων και μαζί νεονάρκισσων καταναλωτών του 21ου αιώνα τι θα έκανε;Θα επανακαθόριζε -και άραγε τι θα ονόμαζε δίκαιο και δίκιο του σήμερα-,και θα το επαναδιεκδικούσε;Πώς;Ατομικά,ειρηνικά, με πράξεις ατελέσφορης βίας (όπως η Μάινχοφ), με κινηματικές -και ποιες;- και συλλογικές διαδικασίες;Πώς;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Αυτή τη στιγμή,στη σκιά του εκλογικού αποτελέσματος της 21ης Μαΐου -το οποίο πολλών διανοητών τα αποκτημένα με πολυετή μελέτη επιστημονικά εργαλεία αδυνατούν να ερμηνεύσουν πειστικά μέσα στις συνθήκες της φτώχειας που μαστίζει από το 2009 τη χώρα-,δεν ξέρω, ειλικρινά, ούτε το πόσοι και, κυρίως, ούτε το ποιοι αναγνώστες (που δεν είναι αδαείς πολιτισμικοί καταναλωτές/συλλέκτες τίτλων) είναι σε θέση να αντιληφθούν το εκπληκτικό και μαζί τρομακτικό εξαγόμενο από το καθ΄όλα έξοχο βιβλίο: αλλάζοντας κάποιος τα ονόματα και τους τόπους που αναφέρει η επιστολή θα συντριβεί από το βάρος των ομοιοτήτων της με τον χρόνο και τον τόπο,το σήμερα και το πού, γιατί αυτό το σήμερα είναι το δικό μας του 2023 στην Ευρώπη (των δύο παγκοσμίων πολέμων και των πολλών ακόμα πολέμων στα εδάφη της και βέβαια του ολοκαυτώματος) και εκτός από τη νεο-φτώχεια,το συνδαυλιζόμενο πολύμορφο ρατσιστικό μίσος και τις καλλιεργούμενες διαιρέσεις ανάμεσα σε λαούς και άτομα περιλαμβάνει ξανά και <a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CF%83%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%9F%CF%85%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1" target="_blank">αίμα</a>, πάρα πολύ <a href="https://www.kathimerini.gr/society/562471159/nayagio-stin-pylo-i-anatomia-mias-tragodias/" target="_blank">αίμα</a> ,δημιουργώντας μια νέα ιδεοληπτική και στην πράξη δίχως αιδώ εκφραζόμενη βία η οποία μετά από τόσες συμφορές θα έπρεπε να είχε, αν όχι εκλείψει, πάντως κοπάσει.</div><div style="text-align: justify;"></div><blockquote><div style="text-align: justify;"></div><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Όταν ο σάχης της Περσίας Μοχαμάντ Ρεζά Παχλαβί επισκέφθηκε επισήμως την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας από τις 27 Μαΐου έως τις 4 Ιουνίου 1967 μαζί με την τρίτη σύζυγό του, τη Φαράχ Ντιμπά, ο Τύπος και τα ΜΜΕ εκθείαζαν την ομορφιά, την κομψότητα και την καλλιέργειά της, αποσιωπώντας την πολιτική κατάσταση και τις συνθήκες διαβίωσης στο Ιράν.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Η Ουλρίκε Μαρί Μάινχοφ, δημοσιογράφος που έκανε αίσθηση με την πολεμική των άρθρων της εκείνη την εποχή, επιλέγει να απευθυνθεί στη Φαράχ Ντιμπά, την κυρία Παχλαβί, για να αποκαλύψει στη γερμανική κοινή γνώμη την αλήθεια για τον σάχη της Περσίας και το Ιράν, γράφοντας και δημοσιεύοντας στο περιοδικό konkret την «Ανοιχτή επιστολή στη Φαράχ Ντιμπά», χωρίς να παραλείψει να αφήσει αιχμές τόσο για την πολιτική ηγεσία της Γερμανίας όσο και για τον ρόλο του γερμανικού Τύπου.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Φοιτητές και φοιτήτριες της Παιδαγωγικής Σχολής του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου χρησιμοποίησαν την επιστολή της Μάινχοφ και συνέταξαν μια προκήρυξη, την οποία μοίρασαν στις διαμαρτυρίες κατά του σάχη στις 2 Ιουνίου 1967. Μεταξύ άλλων σημείωναν: «Αυτή η “Ανοιχτή επιστολή στη Φαράχ Ντιμπά” σκοπό έχει να συμβάλει στην κατανόηση των διαμαρτυριών κατά των απάνθρωπων συνθηκών διαβίωσης, ανεξαρτήτως του αν αυτές υφίστανται στη Γερμανία, στο Βιετνάμ, στην Ελλάδα, στην Περσία ή σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου».</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Ο απολογισμός εκείνης της ημέρας των κινητοποιήσεων στο Βερολίνο ήταν πολλοί τραυματίες και ένας νεκρός. Λίγες ημέρες αργότερα η Μάινχοφ θα ακουγόταν να λέει στο σχόλιό της στη γερμανική τηλεόραση για την επίσκεψη του σάχη: «Οι διαμαρτυρίες εναντίον του αρχηγού ενός αστυνομικού κράτους ξεσκέπασαν το δικό μας κράτος ως αστυνομικό κράτος. Η τρομοκρατία της αστυνομίας και του Τύπου κορυφώθηκαν στις 2 Ιουνίου στο Βερολίνο».</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">Η επιστολή της Ουλρίκε Μαρί Μάινχοφ μεταφράζεται και δημοσιεύεται μαζί με το κείμενο της φοιτητικής προκήρυξης, συνοδευόμενη από εκτενές επίμετρο τόσο για την ίδια όσο και για την πολιτική ιστορία του Ιράν και της Γερμανίας.</span></div></blockquote></blockquote><p style="text-align: right;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"></span></p><blockquote><blockquote><blockquote style="text-align: right;"><span style="font-family: Nanum Gothic;">(το κείμενο στο δελτίο τύπου του βιβλίου,από το σάιτ του εκδότη)</span></blockquote></blockquote></blockquote><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Το τολμηρό για τις συγκυρίες μας βιβλίο με την ανοιχτή επιστολή της Μάινχοφ προς την φαινομενικά αφελή αστή Φαράχ Ντιμπά,τρίτη σύζυγο του Σάχη του <a href="https://logotexnia21.blogspot.com/search/label/%CE%99%CE%A1%CE%91%CE%9D" target="_blank">Ιράν</a> (μόρφωση,λούσα και χλιδάτη ζωή η ίδια, ψευδείς ισχυρισμοί για τις συνθήκες ζωής της πλειοψηφίας των πολιτών,φιλανθρωπίες και εκδηλώσεις πολιτισμού αργότερα για το θεαθήναι)είναι το δεύτερο της εκδοτικής προσπάθειας του <a href="https://biblionet.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF/?personid=40059" target="_blank">Αλέξανδρου Κυπριώτη </a>,που έχουμε μόνο θετικά λόγια για όλες τις μεταφράσεις που φέρουν την υπογραφή του, και του νεοσύστατου εκδοτικού οίκου <i><a href="https://www.valitsa.org/" target="_blank">η βαλίτσα</a>.</i>Είναι και αυτό,όπως ο <i>Μπλουμφελντ</i> του Φραντς Κάφκα ένα μικρόσχημο χάρτινο αντικείμενο τέχνης με υπέροχο εξώφυλλο από τη Μελίνα Γαληνού, πλούσιο επίμετρο του εκδότη για τη Μάινχοφ, την πολιτική ιστορία του Ιράν και της Γερμανίας,διαφωτιστική εισαγωγή και μετάφραση και πάλι εξαιρετική.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span><span style="font-family: Nanum Gothic;"><i> </i></span></span>Τα λόγια της Μάινχοφ "<i>είναι λες και ένας άδικος κόσμος ακόμα δυσκολεύεται να μοιράσει τουλάχιστον δίκαια τις αδικίες του", </i>που πήρα από τον σελιδοδείκτη που συνοδεύει την έκδοση, είναι και αυτά μία αλήθεια διαχρονική,μία πικρή σήμερα διαπίστωση κάθε εχέφρονος ανθρώπου,πέρα από ιδεοληψίες και εξαρτήσεις,ότι πέρασαν στα αζήτητα οι διαφωτισμοί και οι μεγάλες, ελπιδοφόρες (παρά την βία που τις συνόδεψε) επαναστάσεις και ότι στην Ευρώπη του ρομαντικού Γκαίτε και του επαναστάτη Μπρεχτ,του Ντίκενς και των τεράστιων Ντοστογιέφκσι και Τολστόι, για να μείνω σ΄αυτούς, τα μεγάλα μυαλά είναι λήμματα στα λογοτεχνικά λεξικά ,σκονισμένο καταφύγιο για τους γραφικούς που οραματίζονται ακόμα έναν πιο δίκαιο κόσμο. </div><p></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p></p></div>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-44506747740597694512023-06-11T21:33:00.004+03:002023-06-13T20:05:39.475+03:00Συλλέκτης Μανιταριών,Κώστας Αρκουδέας<p style="text-align: justify;"></p><h3 style="text-align: justify;"><span><span style="font-family: Nanum Gothic;">Σεντούκι πολύτιμων ιδεών και στοχασμών</span></span></h3><p style="text-align: justify;"><span style="text-align: start;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"></span></span></p><p style="text-align: justify;"> </p><blockquote><blockquote><blockquote style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="color: #660000;">« Άλλη είναι η αξιολόγηση που κάνει ο άνθρωπος και άλλη εκείνη που κάνει η φύση.΄Ο,τι είναι κακό για τον άνθρωπο, είναι αναγκαίο για τη φύση προκειμένου να επιβιώσει.<b>Η καλοσύνη είναι μια πολιτισμική κατάκτηση </b>».</span></span></blockquote></blockquote></blockquote><blockquote><blockquote><blockquote style="text-align: right;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="color: #660000;"><blockquote style="text-align: right;">(σελ.38)</blockquote></span></span></blockquote></blockquote></blockquote><p></p><div class="separator" style="clear: both;"><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiRbqTkjV4_DDmrKHgk9k7RzwaHpzZnagrv7Ys5oEtYN-qft97BYqX0Ra0yjvo1A2hLqsxpkN-jxghX8evxY8pXi3cf0QpMS_0u_Z7eruYQ5zvPECMw-jP0Zxn2Un7bAjnIF1wDLWoCHWwKFcYJ6Sj-J4IDWC31DLw_jgEdLx4oEaXHwAhuVyNM-NZgw/s1350/%CE%A3%CE%A5%CE%9B%CE%9B%CE%95%CE%9A%CE%A4%CE%97%CE%A3-%CE%9C%CE%91%CE%9D%CE%99%CE%A4%CE%91%CE%A1%CE%99%CE%A9%CE%9D-1.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1073" data-original-width="1350" height="509" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiRbqTkjV4_DDmrKHgk9k7RzwaHpzZnagrv7Ys5oEtYN-qft97BYqX0Ra0yjvo1A2hLqsxpkN-jxghX8evxY8pXi3cf0QpMS_0u_Z7eruYQ5zvPECMw-jP0Zxn2Un7bAjnIF1wDLWoCHWwKFcYJ6Sj-J4IDWC31DLw_jgEdLx4oEaXHwAhuVyNM-NZgw/w640-h509/%CE%A3%CE%A5%CE%9B%CE%9B%CE%95%CE%9A%CE%A4%CE%97%CE%A3-%CE%9C%CE%91%CE%9D%CE%99%CE%A4%CE%91%CE%A1%CE%99%CE%A9%CE%9D-1.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span style="color: #38761d; font-family: Architects Daughter; font-size: medium;">Synthesis V.G.</span></b></td></tr></tbody></table><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div></div></div><p></p><p style="text-align: justify;"> Τον Μάρτιο του 2023 ο πολυγραφότατος <a href="https://biblionet.gr/%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%89%cf%80%ce%bf/?personid=1933">Κώστας Αρκουδέας </a>προσφέρει στο καθ΄ημάς αναγνωστικό κοινό ένα εκλεκτό δώρο με τη μορφή, τι άλλο φυσικά, ενός (και εκδοτικά) καλοφροντισμένου βιβλίου. Με τίτλο <i>Συλλέκτης Μανιταριών</i> το ολιγοσέλιδο και την ίδια στιγμή πυκνότατο ως προς το περιεχόμενό του βιβλίο αρχίζει ανοδική πορεία στην εγχώρια εκδοτική/συγγραφική/αναγνωστική σκηνή (και μακάρι σύντομα να βγει και εκτός αυτής με μια μετάφραση που πρωτίστως θα το σέβεται) χάρη στο θέμα του καθαυτό αλλά και το άρτιο δομικά και εξόχως αλληγορικό κείμενό του.</p><p style="text-align: justify;"> Πρόκειται για ένα ευρηματικό στη σύλληψη/κεντρική του ιδέα αλλά και στην αποτύπωση κείμενο που συγκινεί με τη δίχως δασκαλίστικους διδακτισμούς στοχαστικότητά του,τέρπει αφηγηματικά με την οργανωμένη κλιμάκωσή του και τη μελίρρυτη και ταυτόχρονα αποκαλυπτική θέρμη και έντασή του, βεβαίως προβληματίζει και θέτει προς όλους μας καίρια πολιτικά ερωτήματα δίχως να υψώνει κανενός την κομματική σημαία, έχει εμφανή οικολογική ευαισθησία, όμως- θα τολμήσω να ισχυριστώ-, με αυτές του τις συναρπαστικές 114 σελίδες κάνει κάτι πιο σημαντικό που στον 21ο επιχειρείται όλο και πιο σπάνια στην πράξη: αντιστέκεται, με τσαγανό και παρρησία, στην καρκινωματική ασχήμια των καιρών, μια πρωτοφανή για τη νεωτερικότητα και τα σαφή επιτεύγματά της ασχήμια η οποία τείνει, αν δεν το έχει επιτύχει ήδη,να μετατρέψει τους (δυτικούς κυρίως και τους δυτικοποιημένους, ας είμαστε ειλικρινείς) πολίτες από εν δυνάμει κριτικούς συνεχιστές της διαλεκτικής πχ του Διαφωτισμού σε έναν <i>πολτό </i>[1] άβουλων πλην βουλιμικών και δη παμφάγων και όχι εν αγνοία τους,πιστεύω,πολιτισμικά (και όχι μόνο)χειραγωγούμενων καταναλωτών/χρηστών/ανακυκλωτών αυτής της κακομαγειρεμένης και κονσερβοποιημένης παγκόσμιας υποκουλτούρας που παριστάνει την Τέχνη, ενώ την ίδια στιγμή -κι αυτό είναι το γκροτέσκο του πράγματος-, δεν του αφήνεται στην ουσία, αυτού του <i>πολτού,</i> ο παραμικρός λόγος/συμμετοχή σε καμία λήψη αποφάσεων ακόμα κι αν αφορά τη ζωή και τον θάνατό του, μαζικά ή ατομικά (και σας παρακαλώ μη μου μιλήσετε για τα εκλογικά συστήματα ως έκφραση πολιτικής ελευθερίας στην αστική δημοκρατία κτλ ούτε για ατομικά δικαιώματα, δικαιωματισμούς του συρμού και πολιτικές κατά το δοκούν ορθότητες -γιατί δεν είναι μία,αμ,δεν είναι-,καθώς η πολιτική και λοιπή σανοφαγία έχει κι αυτή όρια). </p><p style="text-align: justify;"> Ο Κώστας Αρκουδέας χρησιμοποιεί την μέθοδο του <i>κρεμμυδιού </i>[2]<i> </i>και κατασκευάζει ένα<i> </i>χάρτινο κρεμμύδι ,μια υδατογραφία σε χαρτί,ένα έργο τέχνης με επιφάνειες/σελίδες/φλούδες σαν τις φλούδες ενός<i> </i>νοητού κρεμμυδιού άπειρων και λεπτότατων αποχρώσεων -και γι΄ αυτό και τόσο δύσκολο να αποδοθούν στο σύνολό τους δίχως να χαθεί κάποια-, το οποίο εκείνος χρωματίζει με την ελληνική του γλώσσα ως χρωστήρα και τις συγκρατεί όλες με πειθαρχία στην αρμοδέτηση και προσήλωση στο επαναλαμβανόμενο μοτίβο του,την Αλήθεια<i>.</i> Πώς μπορεί κάποιος στις μέρες μας να τη βρει και, εφόσον βεβαιωθεί στοιχειωδώς ότι πράγματι πρόκειται για την Αλήθεια και όχι ένα ακόμα matrix, να την κατακτήσει και εκουσίως να την μοιράζεται εύλογα και λογικά,δίκαια και ηθικά με τους συγκατοίκους του, ζώα και ανθρώπους, στην Γη;</p><p style="text-align: justify;"> Ο αναγνώστης διαβάζει άραγε ένα παραμύθι με πολλές αλήθειες κρυμμένες στα σπλάγχνα του ή διαβάζει με τον τρόπο του παραμυθιού (για) την Αλήθεια, αλήθεια της ζωής και του θανάτου του πάσχοντος ανθρώπινου υποκειμένου στην εποχή των ποικίλων <i>μετά-</i> ,στην εποχή της<i> μετα-αλήθειας</i> και του <i>μετα-ανθρώπου</i>, δοσμένη εδώ με λόγο αλληγορικό, παραμυθητικό, ενσυναισθητικό, με ενόραση,με φως,με αγάπη για το ανθρώπινο, με αρωγό έναν βαθύ στοχασμό που παραπέμπει στην αφοπλιστική ευφυία του μεγάλου Σαραμάγκου,ω,ναι, προσεκτικά βαλμένο σε ένα κείμενο-σεντούκι πολύτιμων ιδεών; Τι από όλα αυτά;Θα έλεγα όλα αυτά ταιριασμένα αρμονικά μεταξύ τους,ομολογημένα με τόλμη και την ίδια στιγμή με σύνεση σε μια συγκυρία σφοδρής σύγκρουσης της Αισθητική/Ηθικής με το ψεύδος και με την εμπορευματοποίηση της ζωής με την πρώτη εκ των δύο, την Αισθητική, να έχει υποστεί βαρύτατη ήττα και την Ηθική να γίνεται ολοένα και πιο αχνή σκιά του εαυτού της.</p><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="color: #660000;"></span></span></div><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><span style="color: #660000;"> Ο πολιτικάντης ήταν μιμητικό ον. Δανειζόταν συμπεριφορές από τους ανθρώπους γύρω του και μεταμφιεζόταν ανάλογα με την περίσταση. Άλλοτε γινόταν στοχαστικός σαν τον πατέρα του, άλλοτε χειριστικός κι ευέξαπτος σαν τη μητέρα του, άλλοτε θορυβώδης, κακομαθημένος και σπάταλος σαν τα αδέρφια του. Μιας και κανένας δεν ήξερε ποιος ήταν ο αληθινός του χαρακτήρας, θύμιζε κινούμενη άμμο. Ευμετάβλητος και απρόβλεπτος, δεν ενέπνεε καμία εμπιστοσύνη σε όσους έρχονταν σ’ επαφή μαζί του. Τον θεωρούσαν ικανό για όλα. Μπορεί να τον άκουγες να εκφράζεται με τα καλύτερα λόγια για κάποιον, να τον κολακεύει και να τον ανεβάζει στα ουράνια, και λίγο αργότερα να μιλάει με τον χειρότερο τρόπο για το ίδιο άτομο, να τον υποβαθμίζει και να τον αποδομεί. Είχε όμως την ικανότητα να μαγεύει τα πλήθη, να τα παραπλανά με φρούδες υποσχέσεις και ψεύτικες ελπίδες.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"> Οι κάτοικοι των πόλεων τον αποθέωσαν και τον ανακήρυξαν παμψηφεί Ευεργέτη-Τύραννο. Του ανέθεσαν εν λευκώ την εξουσία, με την προϋπόθεση να τους οδηγήσει στη νέα εποχή. Ο Ευεργέτης-Τύραννος ξεκίνησε από χαμηλά –σε όλους άρεσαν οι ιστορίες με αυτοδημιούργητους– σαν ρουφιάνος, καταδίδοντας χωρίς αιδώ αθώους κι ενόχους. Αναρριχήθηκε στα ύπατα αξιώματα χρησιμοποιώντας κάθε είδους μηχανορραφίες, ξεπαστρεύοντας όποιον στεκόταν εμπόδιο στο δρόμο του. Ήταν ένας εύρωστος άντρας, ροδοκόκκινος, με κρανίο εξαιρετικά στιλπνό, αραιά μαλλιά και μάτια όμοια με των ινδικών χοιριδίων. Ο κακόβουλος αυτός άντρας δεν έμοιαζε με κανέναν. Αντιθέτως υπήρχαν πολλοί που ήθελαν να του μοιάσουν, να αποκτήσουν όσα είχε ο ίδιος. <b>Τα λόγια του ήταν κούφια, μα αυτό δεν εμπόδιζε τους οπαδούς του να τα πιστεύουν και να ορκίζονται σ’ αυτά. Λένε πως ο καλύτερος τρόπος για να εξαπατάς τα πλήθη είναι να τους λες στην αρχή μια αυταπόδεικτη αλήθεια, μια αλήθεια που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, κι έπειτα, έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, να τους αραδιάζεις το ένα ψέμα πίσω από το άλλο. Ο ίδιος πίστευε ότι ο όχλος τρέφεται αποκλειστικά με ψεύδη. Όσο πιο χοντρά, τόσο το καλύτερο.</b> Πίστευε ακόμη ότι όπου υπάρχουν μεγάλα πλήθη υπάρχουν και μεγάλες ψευδαισθήσεις. «Απ’ όλα τα πρόσωπα που βλέπω γύρω μου ξεχωρίζω τα πιο φωτεινά», έλεγε. «Απ’ τα γέλια που ακούω ξεχωρίζω εκείνα που βγαίνουν μέσ’ απ’ την καρδιά». Όλοι τον επευφημούσαν, όλοι τον ζητωκραύγαζαν, χαρούμενοι που είχαν τέτοιον ηγέτη.<b>Λένε πως ο καλύτερος τρόπος για να εξαπατάς τα πλήθη είναι να τους λες στην αρχή μια αυταπόδεικτη αλήθεια, μια αλήθεια που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, κι έπειτα, έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, να τους αραδιάζεις το ένα ψέμα πίσω από το άλλο. Ο ίδιος πίστευε ότι ο όχλος τρέφεται αποκλειστικά με ψεύδη.</b></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"> Η βάση του κόσμου εκείνου ήταν η υποκρισία. Η ψευτιά, η απάτη. Λίγες οι φωτεινές εξαιρέσεις, εκτυφλωτικές σχεδόν, πολλοί οι πρόθυμοι να τις απομονώσουν και να τις εξαφανίσουν.</span></div></blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"></span></div><div style="text-align: right;"><blockquote><blockquote><span style="font-family: Nanum Gothic;">(σελ.72)</span></blockquote></blockquote></div><p></p><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;"> Ο Αρκουδέας αντιστέκεται στην ήττα και την ηττοπάθεια που παγιώνεται ως πολιτική/κοινωνική κατάσταση και συμπεριφορικό στάτους των πολλών (του <i>πολτού </i>όπως αποκλήθηκε πιο πάνω) με τη νουβέλα του αυτή η οποία κινείται με δύο ταχύτητες ,εκείνη που της δίνει το θέμα και εκείνη που της προσθέτει η τεχνική του και η εξαιρετική, πότε λόγια πότε λαϊκότροπη, γλώσσα.Το αποτέλεσμα είναι μια ευέλικτη in medias res αφήγηση, καλά ενισχυμένη με εναλλαγή αφηγητών, ανθρώπους αλλά και ζώα βγαλμένα σεβαστικά και κατευθείαν θαρρείς από τον Αίσωπο,αφήγηση με τις εγκιβωτίσεις της ,με πλούσια σχήματα λόγου, δοκιμιακής εμφύσησης πλην εύληπτους στοχασμούς,με διακαλλιτεχνικότητα που δεν κομπάζει, αφήγηση μελετημένη και με έρευνα ως προς όσα αναφέρονται στο κείμενο ως πληροφορία (τα περί μανιταριών για παράδειγμα),με εμψύχωση,με σάρκωση,με προσωποποιήσεις και μεταφορές,με ωραίους και ουσιαστικούς διαλόγους και όλα τα καλά,θα πω,εν τέλει και τα καλώς ζυγισμένα λόγου αφειδώλευτου και εμπνευσμένου-, κινούμενος στο φανταστικό σκηνικό ενός Σύμπαντος ορθώς μη κατονομαζόμενου,που όμως ο αναγνώστης νιώθει εξ αρχής πως του είναι οικείο, και στο ρεαλιστικό δύο τρομερών και μαζί έντρομων από την ίδια τους τη δύναμη πλασμάτων : του Λύκου και του Ανθρώπου που συναντώμενοι στο κατεξοχήν τοπίο του υπερφυσικού και ταυτόχρονα του απόλυτα φυσικού, στο Δάσος, επαναπροσδιορίζουν με τον δικό του τρόπο καθένας την κυριαρχική του θέση στον πλανήτη.</div><div style="text-align: justify;"> Ο πλανήτης μοιάζει τώρα (και) με σκάκι απλωμένο σε ανώμαλο έδαφος και τα δυο δυνατά και μαζί αδύναμα πλάσματα επιδίδονται σε έναν λεκτικό/φιλοσοφικό και,γιατί όχι, ποιητικό αγώνα επιβίωσης,(συν)ύπαρξης, συνέχειας αλλά και αγώνα υπεροχής στην ταλαιπωρημένη από τις συγκρούσεις και την αφαίμαξη πόρων Φύση στην οποία τα χνάρια της καπιταλιστικής βίας για ατέρμονη κερδοσκοπία είναι στον 21ο κάτι περισσότερο από ορατά,δεν είναι καν χνάρια,είναι ανεξίτηλα σφραγίσματα του <i>Κακού</i> (και ας το ερμηνεύει όπως θέλει καθένας το <i>Κακό</i>) στα λυγισμένα από την ήττα σαρκία μας, καθώς βαδίζουμε εφ΄ενός ζυγού στο μονοπάτι ενός δυστοπικού γίγνεσθαι που διαβάζαμε ιστορίες γι΄αυτό στην ανάλογη λογοτεχνία και μειδιούσαμε, οι αφελείς<b>˙</b> καθώς ψαύουμε στα τυφλά την έξοδο από την ατραπό ενός ζοφερού μέλλοντος που νομίζαμε ,πάντα αφελείς ή μήπως τραγικά νάρκισσοι, ότι ήταν απλώς τα σκηνικά των ταινιών του Χόλυγουντ όμως νά,αυτό είναι ήδη εδώ,έχοντας φέρει μαζί του και στρέψει καταπάνω μας,<i><a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7" target="_blank">απανθρωποίηση</a></i>, φανατισμούς,αποκτήνωση,ψέμα,μίσος, <i>μιμητική έξαψη</i>,άκριτη υπερέκθεση, χειραγώγηση, υποκρισία, μηχανοποιημένη καθημερινότητα,φθορά,θλίψη,αφανισμό.</div><p></p><blockquote><div style="text-align: justify;"></div><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"> <span style="color: #660000;">Το πρόβλημα του υπερπληθυσμού είχε αντιμετωπιστεί προ πολλού μέσω του ελέγχου των γεννήσεων. Είχαν εξαλειφθεί και οι τελευταίες εστίες πολέμου.Η φρίκη έμοιαζε να ανήκει στο παρελθόν.Οι άνθρωποι είχαν περιοριστεί στις πόλεις και στα προάστιά τους επιτρέποντας στα δάση να καθαρίσουν την ατμόσφαιρα.Ο αντιφατικός όρος "ανελεύθερη δημοκρατία" -αντιφατικός γιατί η ελευθερία ανέκαθεν ταυτιζόταν με τη δημοκρατία-είχε γίνει του συρμού. Μια σειρά από εκλεγμένες κυβερνήσεις διακινούσαν το σύνθημα "έλεγξε την επιθυμία της ψυχής σου για ελευθερία". Ισχυρίζονταν ότι ήταν οι φύλακες που εμπόδιζαν τη ζούγκλα να εισχωρήσει στους κήπους-σοβαρά μιλάω, δεν κάνω πλάκα, τέτοια παραμύθια τους λέγαν.Όλα κατέληγαν στην επωδό "η υπερβολική δημοκρατία βλάπτει", λες και υπήρχε μεζούρα για να τη μετράς. Πίσω από τις ωραίες λέξεις,φυσικά,η βία ακόνιζε τα νύχια της.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"> Οι κυβερνήσεις διοικούσαν με τρόπο απολυταρχικό.Έλεγχαν τα μέσα ενημέρωσης και παρουσίαζαν στον κόσμο μια εικόνα πλαστής ευημερίας.Το αποτέλεσμα ήταν να εξοβελιστούν τα άσχημα νέα. Παραμερίστηκαν οι </span><span style="font-family: "Nanum Gothic";">περιβαλλοντικές καταστροφές και τα ακραία καιρικά φαινόμενα.Παρελθόν πλέον τα ανατριχιαστικά ατυχήματα,όπως οι πνιγμοί λόγω βύθισης πλοίων,οι θάνατοι και οι ακρωτηριασμοί από συγκρούσεις τρένων και λεωφορείων,τα απανθρακωμένα και διαμελισμένα πτώματα από πτώσεις αεροπλάνων. </span><span style="font-family: "Nanum Gothic";">Μπουχτισμένοι οι κάτοικοι των πόλεων στις αποκρουστικές ειδήσεις απέκτησαν ένα είδος αλλεργίας απέναντί τους.Δεν ήθελαν να πληροφορούνται οτιδήποτε τους προκαλούσε πόνο,με συνέπεια να απομονώσουν τα παιδιά τους από καθετί άσχημο.Συμβουλεύτηκαν ψυχολόγους ειδικευμένους σε διαφορετικά στάδια της παιδικής ηλικίας κι εκείνοι αποφάνθηκαν πως οι δυσάρεστες ειδήσεις ήταν υπεύθυνες για μια σειρά από εφιάλτες.Εδώ που τα λέμε,δεν είχαν άδικο.Α,όλα κι όλα,το σωστό να λέγεται.</span></span></div></blockquote></blockquote><p style="text-align: right;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"></span></p><blockquote><blockquote style="text-align: right;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><blockquote>(σελ.72,73)</blockquote></span></blockquote></blockquote><p> <br /><br /></p><div style="text-align: justify;"> Μέσω ενός αισώπειου κόρακα, άξιου αφηγηματικού του εντολοδόχου, δεινού ρήτορα και ενδιάμεσου κρίκου ανάμεσα στον κύριο αφηγητή,εκείνον τριτοπρόσωπα και τις alter ego εκδοχές του, τη λυκίσια και την ανθρώπινη, ο Αρκουδέας ενώνει μαεστρικά ιστορίες από τον κόσμο που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας με εκείνες από το παραμύθι και την αλληγορία και ,ξέρετε, ούτε οι ρεαλιστικές μας ιστορίες έχουν ντε και καλά αίσιον τέλος ούτε τα παραμύθια είναι μωρών γλυκά νανουρίσματα αλλά είναι ή εύκολα γίνονται και ιστορίες με μεγάλο πόνο, με τιμωρία, με Αποκάλυψη.</div><div style="text-align: justify;">Και αυτό,ίσως περισσότερο τελικά απ΄όλα κάνει,έχω την αίσθηση, ο συγγραφέας : αποκαλύπτει. Τραβά τα πέπλα της συγκάλυψης, δίνει τα κλειδιά, δίνει τις ότρες από τα τραχιά κουβάρια που είναι οι ζωές μας για να σκεφτούμε τι έχουμε διαπράξει εναντίον της Φύσης (μας) και εναντίον ο ένας του άλλου και να βρούμε τα ψίχουλα του Κοντορεβυθούλη ακολουθώντας (που πριν την πολυπόθητη απόδρασή του από το κάστρο του Δράκου είχε κι αυτός αφήσει το κατιτίς του στο ταμείο του αίματος και του πόνου σκοτώνοντας τα παιδιά του Δράκου, θυμάστε,ε;) την δική μας την οπωσδήποτε συλλογική έξοδο από τους λογής εγκλεισμούς μας, τους εντός μας και τους από τα πάνω επιβαλλόμενους.</div><p></p><p style="text-align: justify;"> Και γιατί επιμένω να είναι αυτή η έξοδος συλλογική; Δεν επιμένω εγώ μονάχη ως άλλος Δον Κιχώτης, αυτό καταλαβαίνουν και άλλοι αναγνώστες [3], αυτό είναι και το δια ταύτα, εκτιμώ, του Κώστα Αρκουδέα: επανακαθορισμός του συλλογικού και επιστροφή της αλληλεγγύης στη ζωή μας μέσω της Αλήθειας που είναι ικανή να μας ανυψώσει ξανά ως διάνοιες και να διώξει από τα ταπεινά μας σαρκία την λάσπη του πηγαδιού στο οποίο μας έχει ρίξει το <i>Κακό,</i>ας το ονοματίσουμε γενικόλογα έτσι, και βεβαίως και η χαζομάρα μας.</p><blockquote><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"> Ο Ευεργέτης-Τύραννος είχε εκπρόσωπό του έναν λιπόσαρκο άνδρα με προγναθισμό, τεράστιο κεφάλι και κοντά ποδάρια. Τον ακολουθούσε η φήμη του δεξιοτέχνη της εξαπάτησης. Διέψευδε τα πάντα, ακόμη και όσα γίνονταν μπρος στα μάτια σου. Είχε την ικανότητα να κάνει το άσπρο μαύρο με τέτοια πειστικότητα, που ακόμη και οι απλές αλήθειες αποκτούσαν στο στόμα του διφορούμενη σημασία. Ο άρχοντας της σπερμολογίας. <b>Λένε πως για να γίνεις πιστευτός στα ψέματά σου πρέπει να τα πιστέψεις πρώτα ο ίδιος. Ζούσε κυριολεκτικά μες στο ψέμα. Ισχυριζόταν ότι δεν έλεγε ψέματα, απλώς όσα έλεγε αποτελούσαν μέρος της «μετα-αλήθειας», την οποία ενστερνιζόταν πλήρως. Η «μετα-αλήθεια» ήταν ένα σύμφυρμα από ανορθολογισμούς και εξωφρενικές δοξασίες με πολιτικά κίνητρα, που σκοπό είχε να συσκοτίσει την αλήθεια και να παρουσιάσει μια εναλλακτική εκδοχή της πραγματικότητας.</b> Ο άνδρας αυτός μπορούσε να ανασύρει από την αφάνεια τον πιο ανεπαίσθητο ψίθυρο, το πιο σιγανό τιτίβισμα, να τα μετατρέψει σε βρυχηθμούς και οιμωγές. <b>Γνώριζε πως η οργή είναι μια περαστική τρέλα και η οργή του όχλου γίνεται πανίσχυρο εργαλείο στα χέρια εκείνου που τη χειρίζεται</b>. Όταν στέρευε από επιχειρήματα, πούλαγε τρέλα, καθαρή τρέλα. Όλοι τον πίστευαν γιατί σκέφτονταν «δεν μπορεί να ’ναι τόσο τρελός».</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"> Ναι, καλά καταλάβατε. Ήταν ο ίδιος που κάρφωσε τον σουγιά στα πλευρά του λύκου.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"> Αν πιάσει κανείς την άκρη του νήματος και το ακολουθήσει, μπορεί να του φανεί φυσιολογική η εξέλιξη των γεγονότων. <b>Τα λέμε όμως αυτά κρίνοντας τα πράγματα εκ τους ασφαλούς. Τότε, κανείς δεν υποψιαζόταν πού οδηγούσαν.</b></span></div></blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"></span></div></blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Architects Daughter;"></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div style="text-align: justify;">[1] Η λέξη <i>πολτός</i> υπάρχει στη σελίδα 31 ως η λέξη που χρησιμοποιούν, κατά τον συγγραφέα, οι πλούσιοι για να να κατονομάσουν τα κατώτερα στρώματα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">[2] Μου αρέσει να αποκαλώ κρεμμύδι ένα πολυεπίπεδο κείμενο,γιατί στην ζωγραφική,για παράδειγμα, το ταπεινό φαινομενικά κρεμμύδι δεν αποδίδεται εύκολα ως νεκρή φύση ούτε χρωματικά ούτε ως όγκος, οπότε ελέω διακαλλιτεχνικότητας όταν διακρίνω εντός ενός κειμένου επιφάνειες/επιστρώσεις σαν τις φλούδες ενός κρεμμυδιού, εδώ στρώσεις νοημάτων προφανώς και μυθοπλασίας, που ιντριγκάρουν τον αναγνώστη προκαλώντας τον να τις ξεφλουδίσει μία μία για να φτάσει στον πυρήνα, στο δια ταύτα του,τότε το έργο το αποκαλώ <i>κρεμμύδι </i>επαινώντας το έτσι.</div><div><div><br /></div><div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4xQ4XcKXPJ4mle2e7wWfUA31r2x1pctYrOFYjlBwOch8Yjr6xjS-WWzLjh77XKktSpLlEXpPhJVO3CXYFZvk7gRghqu9URJcGMEd9JxckBPR6oYPCaUo1PANbevVbt3CYrBKs769SmGZNDNCREvFTu2_pcH08at6OMhUEgHZR4DnkFxMUAAav_Go2Ug/s700/1955.588.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="700" height="390" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4xQ4XcKXPJ4mle2e7wWfUA31r2x1pctYrOFYjlBwOch8Yjr6xjS-WWzLjh77XKktSpLlEXpPhJVO3CXYFZvk7gRghqu9URJcGMEd9JxckBPR6oYPCaUo1PANbevVbt3CYrBKs769SmGZNDNCREvFTu2_pcH08at6OMhUEgHZR4DnkFxMUAAav_Go2Ug/w640-h390/1955.588.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="background-color: white; color: #212529; text-align: left;"><br /><span style="font-family: Architects Daughter; font-size: medium;"><b>Pierre-Auguste Renoir, </b></span></span><span style="font-family: Architects Daughter; font-size: medium;"><b><span style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #212529; text-align: left;">Onions</span><span style="background-color: white; color: #212529; text-align: left;">, 1881, oil on canvas</span></b></span></td></tr></tbody></table><br /><br /><div style="text-align: justify;">[3] Στην άριστη προσέγγιση της φιλολόγου Σοφίας Μούτσου (και πρώτη κριτική που έγινε στη νουβέλα), <a href="https://www.fractalart.gr/syllektis-manitarion/">εδώ,</a> αυτή τη βεβαιότητα είχα διαβάζοντας και τη δική της κρίση,ότι δηλαδή η επάνοδος της αλληλεγγύης στη ζωή μας είναι το στοίχημα της αφύπνισης που ξεκάθαρα ο Κώστας Αρκουδέας καταφέρνει και κερδίζει και μοιράζεται μαζί μας με το εξαιρετικό του αυτό έργο.</div></div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-21045470004545760892023-05-26T02:53:00.055+03:002023-06-23T11:37:51.876+03:00Ώπα Ώπα,Μπλάτιμοι, Κωνσταντίνος Δομηνίκ <p> <i style="text-align: justify;">Ώπα Ώπα,Μπλάτιμοι ,</i><span style="text-align: justify;">Κωνσταντίνος Δομηνίκ (Αθήνα, Ενύπνιο, 2021)</span></p><p style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: Architects Daughter;"></span></i></p><blockquote><p style="text-align: justify;"><i><span style="color: #990000; font-family: Architects Daughter; font-size: medium;"></span></i></p><blockquote style="text-align: justify;"><i><span style="font-size: medium;"><span style="color: #990000; font-family: Architects Daughter;">Δεν έμεινε φτερό<b>˙</b>φτερό δεν έμεινε, γέμισαν τα χόρτα πούπουλα και μαύρους λάκκους. Ο Λάμπρος κρέμασε το όπλο του στον ώμο και κοντοστάθηκε ασθμαίνοντας. Ένιωθε γύρω του τη φοβερή σιγή να τον σκεπάζει βαλσαμικά. Ήξερε όμως, ότι δύσκολα ξεμπερδεύεις από τέτοιον εχθρό. Έσκυψε, πήρε μια ψόφια κράγκα, την κοίταξε καλά-καλά, κι ύστερα την έμπηξε προσεκτικά πάνω σ΄ένα γερτό κλαδί, όρθια ,με τα φτερά της ανοιχτά, ξεχειλωμένα. Κατόπιν προχώρησε, ακούγοντας ξαφνικά από το σπίτι κάτω, της φωνή της κερά-Ανοιξιάς που τον έκραζε. Δεν κουνήθηκε ούτε το βλέφαρό του. Αδέκαστος, γράπωσε μια δεύτερη κράγκα και την κρέμασε σ΄ ένα δέντρο παραδίπλα. Και μέχρι να σουρουπώσει, έπαιρνε και σκάλωνε σε όλο το περιβόλι, από δέντρο σε δέντρο, ένα-ένα τα θύματά του, αυτούς τους ασπρόμαυρους, μαδημένους σταυρούς που απέμειναν έπειτα να πεταρίζουν φρικαλέα στον άνεμο, σαν αλλόκοτα ρωμαϊκά λάβαρα.</span></span></i></blockquote><p></p></blockquote><p style="text-align: right;"></p><blockquote><blockquote style="text-align: right;"><span style="color: #990000; font-family: Architects Daughter;">(σελ.21,22) </span></blockquote></blockquote><p></p><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_7QrOI2G5L5379rzS9n-DjQ2lCLILFhciBRDOF8oER2wQK8ZsCtx-1xyiYXTiv9xMroIXv9z7kWIGeWRVrmryPiLC_rhyjuRdOZyfF5DrWYGn6o_YJI0VaS-Gk4iTv7mJ9BlkuUAqV3M0E8Vcn6y9V__yJWTcowO-Ys0xPgHWkL-VCtbdYIfXWK1Hpw/s824/b265492.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="824" data-original-width="511" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_7QrOI2G5L5379rzS9n-DjQ2lCLILFhciBRDOF8oER2wQK8ZsCtx-1xyiYXTiv9xMroIXv9z7kWIGeWRVrmryPiLC_rhyjuRdOZyfF5DrWYGn6o_YJI0VaS-Gk4iTv7mJ9BlkuUAqV3M0E8Vcn6y9V__yJWTcowO-Ys0xPgHWkL-VCtbdYIfXWK1Hpw/w248-h400/b265492.jpg" width="248" /></a></div><p><br /></p><p>18 μικροί αιμοπόρφυροι καρποί [1]</p><i><span style="font-family: Architects Daughter;">Ο Σκιάχτρος<br />Το ζωνάρι του Θεού<br />Αίμα για βάλσαμο<br />Βαλχάλλα<br />Σκιά εχθρού<br />Ο Μουράς<br />Ανεμώνα εκτός<br />Τα άγια και τα ανόσια<br />Λένα Μπατζή<br />Το Σαρακότσι<br />Για να μην μας πέσει ο κόσμος<br />Η Νεραδόπετρα<br />Ο Μαν<br />Ώπα-ώπα, μπλάτιμοι<br />Οι γκρανκάσες<br />Το φιδοπαίδι<br />Τα δρακολούλουδα<br />Βράζει χαλίκια</span><br /></i><div><br /></div><div><br /></div><div style="text-align: justify;"> Διαβάζοντας ένα ελκυστικό κείμενο -διήγημα,μυθιστόρημα,ποίημα -, μερικές φορές, μονάχα μερικές φορές, το νιώθεις να σου μιλάει<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: Architects Daughter;"><i style="font-weight: bold;">˙</i></span></span>σε σένα αποκλειστικά να μιλάει (κι ας ξέρεις ότι πρακτικά δεν γίνεται) σε μια γλώσσα μυστική, με κώδικες που δεν έχουν σπάσει από την πολυχρησία και τη <i>μισερή </i><i>έπαρση των άλλων,</i>τι εγωισμός βέβαια,ας είναι, και τότε μεταφέρεσαι σε κόσμους που μεταφυσικά,σκέφτεσαι, χτίζονται και γκρεμίζονται ακριβώς σαν εκείνους στα όνειρά σου που πότε σε γλυκαίνουν και αυτή τους η γλυκύτητα σε ακολουθεί σαν αύρα γύρω σου κι ας έχεις για τα καλά ξυπνήσει, και πότε σε τρομοκρατούν και σε κάνουν να πετάγεσαι κάθιδρος και έντρομος και να σταυροκοπιέσαι και να λες ένα από εκείνα τα τραγουδάκια με τα λόγια τα ακατάληπτα,όπως όταν ήσουν παιδί και γύρευες σε μαγικά παντοδύναμες λέξεις με ρυθμούς προσευχητικούς μιαν αόρατη σκέπη που εσύ,μόνο εσύ εκείνη τη στιγμή, την ένιωθες σαν θόλο εκκλησίας.</div><div style="text-align: justify;"> Αυτό ή κάτι σαν αυτό το σκοτεινό, εκστατικό,τραχύ και μαζί διαβατό και οικείο είναι το λογοτεχνικό σύμπαν του Κωνσταντίνου Δομηνίκ (γ.1988) που βρίσκει στη γλώσσα τα καλύτερά του αστέρια: όνειρο, δέος, συγκίνηση και συντριβή, απόλαυση, δικαίωση και νέμεση και όλες τις καλειδοσκοπικές πραγματικότητες που χωράνε στους άυλους, ρευστούς χωροχρόνους όλων μας. Διάβασα, είδα, άκουσα, οσμίστηκα, ένιωσα τη μυστικότητα και μαζί ριπή φωτός της μαστορικής γραφής του Δομηνίκ σαν ολόκληρο κόσμο,αθέατο και μαζί θεατό, γύρω μου κι εντός μου μήνες πριν και όμως η αισθητική επίδρασή της δεν έχει φθαρεί κι ούτε πρόκειται, νομίζω.</div><div style="text-align: justify;"></div><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="color: #990000; font-family: Architects Daughter; font-size: medium;"><i></i></span></div></blockquote><blockquote><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="color: #990000; font-family: Architects Daughter; font-size: medium;"><i>Αίφνης, έρχονται μέσα του και παλινδρομούνε οι μνήμες.Πριν από δυο χρόνια,τον βρήκαν οι καλόγεροι ημιλιπόθυμο,να παραληρεί, στους ερημότοπους έξω από τη Λόκοβη, ζητώντας εκδίκηση για τον χαμό της γυναίκας και του μοναχογιού του<b>˙</b> τους είχαν κάψει ζωντανούς οι κομιτατζήδες για αντίποινα.</i></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #990000; font-family: Architects Daughter; font-size: medium;"><i>Από τότε έμεινε με όρκο θανάτου στη μονή και μελετώντας νυχθημερόν, το ιερό βιβλίο των Αγλαών, το " Μαύρο Συναξάρι", έμαθε μέσω απόκρυφων διεργασιών να αποστάζει το μαύρο μίσος από μέσα του και να το μπολιάζει με τον αστρικό διακαμό της εξώτερης αβύσσου.</i></span></div><div></div></blockquote><div></div></blockquote><div><span style="color: #990000; font-family: Architects Daughter;"><blockquote><blockquote>(σελ.29)</blockquote></blockquote></span></div><div><div style="text-align: justify;"> Η συλλογή είναι το πρωτόλειο έργο του Δομηνίκ, μερικές ιστορίες είχαν δημοσιευτεί με άλλους τίτλους σε διάφορα περιοδικά και μακάρι κι άλλα πρωτάρικα έργα να βρίσκουν τα πατήματά τους και να έχουν πλούσια θεματική γκάμα,εικονοποιητική δύναμη, γοητευτική ατμόσφαιρα και υψηλή αισθητική που δεν τη μειώνει η ανάγκη των θεμάτων για γλωσσική, κυρίως, ελευθερία, και όλες της οι αρετές βγαίνουν στην επιφάνεια αυτόνομες, δίχως να σέρνουν ξέφτια από κεντίδια αναγνώσεων που, υποθέτω, προηγήθηκαν και επηρέασαν. Εντυπωσιάστηκα, με μια λέξη, από τον Δομηνίκ,χάρηκα που η τωρινή αυτή καθαρά ελληνική θεματικώς λογοτεχνία αγγίζει ξανά πολλούς αναγνώστες και τροφοδοτεί άρθρα κτλ κι ας κάνει την εμφάνισή της δειλά, πρώτα στα μικρότερα αναγνωστικά κοινά στα οποία διαδίδεται από στόμα σε στόμα. Και γιατί γίνεται αυτό; Μα επειδή συχνά είναι καλύτερη και το όραμά της το διακονεύει ακάματα και με περισσότερη αφοσίωση και ειλικρίνεια.</div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Σκέψεις που γεννήθηκαν από/μετά την ανάγνωση</div><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;"> Οι ντοπιολαλιές έχουν επανέλθει δυναμικά στην ελληνική λογοτεχνία εδώ και δυόμιση δεκαετίες και λειτούργησαν με δύο διαφορετικούς και ακραίους ίσως τρόπους : σε αρκετές περιπτώσεις πρόσθεσαν πράγματι χρώμα στις αφηγήσεις ικανών εν γένει συγγραφέων όμως στις περισσότερες ήταν κακοφτιαγμένο δεκανίκι για να περπατήσουν αγοραστικά πολλές ανέμπνευστες αφηγήσεις (για προφανείς λόγους παραδείγματα με τίτλους δεν θα φέρω, οι αναγνώστες που διαβάζουν ιστορικά μυθιστορήματα έχουν διαπιστώσει πρώτοι απ΄όλους πώς μεταχειρίζονται τα τοπικά ιδιώματα αρκετοί γραφιάδες-εκτελεστές παραγγελιών [2], εκτελεστές γενόμενοι έτσι τις περισσότερες φορές και της λογοτεχνίας).</div><div style="text-align: justify;"> Κάνω μονάχα μια αναγκαία παρένθεση εδώ για να ξαναθυμίσω ότι στις αρχές του ΄90 βγήκαν στο προσκήνιο από τον ταλαντούχο Σωτήρη Δημητρίου τα ηπειρώτικα,μαστόρικα βαλμένα,ανακατεμένα με αλβανικά, στο διήγημά του <i><a href="https://sarantakos.wordpress.com/2014/11/30/dimitriou/" target="_blank">Ντιάλιθ’ ιμ Χριστάκη</a> (της πρώτης του συλλογής το 1987),</i>ακολούθησαν τα χιώτικα στα τέλη του 2000 αρχές του΄10 από τον χαρισματικό <a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/search/label/%CE%9C%CE%91%CE%9A%CE%A1%CE%99%CE%94%CE%91%CE%9A%CE%97%CE%A3%20%CE%93%CE%99%CE%91%CE%9D%CE%9D%CE%97%CE%A3" target="_blank">Γιάννη Μακριδάκη</a> στο μυθιστόρημα <i>Ανάμισης Τενεκές</i> αλλά και στις ωραίες του νουβέλες (που έχουν αντέξει όχι τυχαία στον χρόνο) και τη μονιμοποίησή τους,τουλάχιστον ως προς την αποδοχή από το αναγνωστικό κοινό, έκανε ο Δημοσθένης Παπαμάρκος στα/με τα πολυσυζητημένα του διηγήματα στο <i><a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/search/label/%CE%A0%CE%91%CE%A0%CE%91%CE%9C%CE%91%CE%A1%CE%9A%CE%9F%CE%A3%20%CE%94%CE%97%CE%9C%CE%9F%CE%A3%CE%98%CE%95%CE%9D%CE%97%CE%A3" target="_blank">Γκιακ</a></i> με τα μαλεσιώτικα που μιλάνε οι ήρωές του. Σήμερα δεν μας ξαφνιάζει η συχνή της παρουσία σε μια μεγάλη ειδολογική βεντάλια αλλά (ας) ερευνώνται οι προθέσεις του συγγραφέα [3] για να μην σπαταλιέται πολύτιμος αναγνωστικός χρόνος . </div><div style="text-align: justify;"> Τοπικό ιδίωμα (και δεν εννοούμε τις λίγες ή πολλές λέξεις που διανθίζουν μια μυθοπλασία πχ σε διαλόγους αλλά τη γλώσσα που προτάσσει ο συγγραφέας ως σύνολο) με μεγάλο μερίδιο στην αφήγηση που συμβάλλει αρμονικά στην ατμόσφαιρά της χρησιμοποιεί ο <a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/search/label/%CE%93%CE%9A%CE%95%CE%96%CE%9F%CE%A3%20%CE%A7%CE%A1%CE%97%CE%A3%CE%A4%CE%9F%CE%A3%20%CE%91%CE%A1%CE%9C%CE%91%CE%9D%CE%A4%CE%9F" target="_blank">Χρήστος Αρμάντο Γκέζος</a> στο <i>Χάθηκε Βελόνι,</i>ντοπιολαλιές που δεν προσβλέπουν σε μια εφήμερη δημοφιλία σφραγίζουν εξόχως εικαστικά και τις συλλογές διηγημάτων <i><a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2022/08/blog-post.html" target="_blank">Λυκοχαβιά</a></i> του Κώστα Μπαρμπάτση και <i>Ώπα Ώπα, Μπλάτιμοι </i>του <i> </i>Κωνσταντίνου Δομηνίκ -που ελπίζω θα συγχωρήσει την παράθεση σκέψεων εκφραστικώς στεγνών με αφορμή τα δικά του υπέροχα,καλλικέλαδα διηγήματα-,και είχαμε και το <i>Βουνί</i> της Κύπριας Λουίζας Παπαλοΐζου και φαντάζομαι κι άλλα που όμως λόγω της εκδοτικής πλημμυρίδας είτε δεν τα πήρα(με) χαμπάρι είτε απλά έκαναν τη φασαρία τους και ξεθύμαναν ως χάρτινα προϊόντα με ημερομηνία λήξης. </div><div style="text-align: justify;"> Στο μεταξύ από τον Δεκέμβριο του 2021 που κυκλοφόρησε η συλλογή από τις εκδ. <i>Ενύπνιο</i> πολλοί έγραψαν σχετικά και ανέφεραν τα παραπάνω καθένας δίνοντάς τα με τη δική του αναγνωστική και θεωρητική/κριτική ματιά και είδα και τα καταχάρηκα τόσα ανέλπιστα ωραία άρθρα,διεισδυτικές κριτικές και πολύ γενναιόδωρες παρουσιάσεις που πιάνουν σφαιρικά το θέμα και ως μια νεοελληνική εκδοχή γκόθικ λογοτεχνίας και ως ψηλάφηση ντόπιου <a href="https://bookpress.gr/kritikes/elliniki-pezografia/15285-pipilis-konstantinos-dominik-enupnio-opa-opa-mplatimoi-drougalas" target="_blank">λαογραφικού τρόμου</a> και ως ανάδυση <a href="https://www.athensvoice.gr/politismos/vivlio/766134/opa-opa-blatimoi-edo-arhizei-to-polla-uposhomeno-taxidi-tou-konstadinou-dominik-ston-kosmo-tis-logotehnias/"> άγριας φαντασίας</a> και εξαιρετικού δείγματος <a href="https://www.lifo.gr/culture/vivlio/apo-gkiak-sto-opa-opa-mplatimoi-i-logotehnia-tis-ntopiolalias" target="_blank">ντοπιολαλιάς</a> και ακόμα πορείας και <a href="https://www.fractalart.gr/anases-grafis/" target="_blank">συμπόρευσης</a> γραφής κτλ.</div><div style="text-align: justify;"> Από τη δική μου μνεία σήμερα εδώ την απλή λόγω έλλειψης χρόνου που δεν επέτρεψε μια βαθύτερη μελέτη λείπουν πολλά στοιχεία αλλά δεν γίνεται να απουσιάζει ο Ανδρέας Νικολακόπουλος (<i>Μάκινα</i>, Ηδύφωνο, 2019,<i>Αποδοχή Κληρονομιάς</i>, Ίκαρος, 2020 και <i>Σάλτος</i>, Ίκαρος, 2022),ένας πολυεπίπεδος, βαθιά στοχαστικός και απείρως συναισθηματικός γραφιάς, ένας καλλιτέχνης ας πω καλύτερα με πολλές και έξοχες αφηγηματικές επιφάνειες ο οποίος βγήκε πρώτος,έτσι νομίζω,στη μετα-ηθογραφική σκηνή [4] και θα επανέλθω σ΄αυτόν πιο αναλυτικά.</div><div style="text-align: justify;"> Το ερώτημα (που βέβαια γεννήθηκε και σε μένα)είναι αν ορθώς εξ αιτίας,ανάμεσα σε άλλους λόγους, και της επελαύνουσας ντοπιολαλιάς μιλάμε για ευδιάκριτη επανεμφάνιση της ηθογραφίας, όπως αυτή ορίζεται <a href="http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/4716/Lexiko-Logotechnikon-Oron_Gymnasiou-Lykeiou_html-apli/index06.htm" target="_blank">εδώ</a> και <a href="https://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/education/literature_history/search.html?details=46" target="_blank">εδώ</a>, φωτίζοντας εν μέρει και την (όποια) σύνδεσή της, ατυχή ή όχι, με το ιστορικό μυθιστόρημα. Ντοπιολαλιές και ηθογραφία, ντοπιολαλιές και κλειστές μικροκοινωνίες σε πόλη ή στην ύπαιθρο/επαρχία είναι ακριβές να λογίζονται ως αφηγηματικά ζεύγη ή όχι;Έφερα στον νου μου την άνευ ντοπιολαλιάς διηγηματογραφία του Γιώργου Σκαμπαρδώνη και την επικαλούμαι σύνολη,από την πρώτη με τίτλο <i>Μάτι Φώσφορο,Κουμάντο Γερό (</i>Ιανός,1989 & Καστανιώτης,1992) ως την πρόσφατη <i>Προσοχή:Εποχιακή Διέλευση Βατράχων(</i>Αθήνα,Πατάκης,2021).Κάνει ηθογραφία ο Σκαμπαρδώνης ενός είδους και ύφους ήδη από το 1989 που πρωτοεμφανίζεται; Βέβαια κάνει, πώς δεν κάνει, έτσι λέω<b>˙</b> μας έχει φιλέψει με μιαν εντυπωσιακά ευρηματική θεματικώς και, κυρίως, όχι μιμητικά παπαδιαμαντίζουσα ηθογραφία αστικών και επαρχιακών τοπίων και ναι μεν οι μακεδονίτικες λέξεις και φράσεις δεν αρκούν για να τις θεωρήσουμε γλωσσικό σύστημα με κυρίαρχη ποσοτική παρουσία, όμως όλα τα υπόλοιπα, τα αποδεκτά ως γνωρίσματα της ηθογραφίας, τα διαθέτει η γραφή του. Μάλιστα βλέπουμε εν πομπή και παρατάξει τα μεταπολιτευτικά και, στα πιο καινούργια έργα, και κάποια μεταπανδημικά πολιτισμικά χαρακτηριστικά να δίνονται ευφυώς σε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις που τοποθετούνται σε επαρχιακά και αν όχι αστικά πολυάριθμα πάντως αστικίζοντα ως προς τις νοοτροπίες των χαρακτήρων, σαφώς περίκλειστα και λαϊκά ως επί το πλείστον,περιβάλλοντα. </div><div style="text-align: justify;"><span style="text-align: left;">Να μιλήσουμε λοιπόν σκεπτόμενοι τη σκαμπαρδωνική διηγηματογραφία (και) για μια </span><i style="text-align: left;">νεο-ηθογραφία</i><span style="text-align: left;"> a priori συνδεδεμένη με τη ντοπιολαλιά ή ας τα θεωρήσουμε ως ανεξάρτητα μεταξύ τους γνωρίσματα που δεν περιορίζουν το άπλωμά τους σε ένα και μόνο λογοτεχνικό ρεύμα; Μήπως η χρήση του <i>νεο-</i> περιπλέκει τα πράγματα;</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="text-align: left;"> </span>To ενδιαφέρον ζήτημα της επανακάμψασας, όπως τη λέει, ηθογραφίας, προσεγγίζει μεθοδικότερα όλων ο φιλολογος και κριτικός λογοτεχνίας <a href="https://biblionet.gr/%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%89%cf%80%ce%bf/?personid=71840">Γιώργος Περαντωνάκης</a>,<a href="https://bookpress.gr/kritikes/elliniki-pezografia/16013-dominik-almpatis-barmpatsis-protoemfanizomenoi-ti-zitoyn-sto-xorio">εδώ</a>, εκ των πρώτων θαρρώ που αναφέρθηκαν με οξυδέρκεια και θετικά στους <a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2022/08/blog-post.html" target="_blank">Μπαρμπάτση</a>, Δομηνίκ και <a href="https://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2023/06/blog-post_21.html" target="_blank">Αλμπάτη</a> (που διάβασα το μυθιστόρημά του <i>Και οι Νεκροί ας Θάψουν τους Νεκρούς τους</i> πριν εκτοξευθεί και φύγει από τις στενές αναγνωστικές παρέες και διαβάζοντάς το σκέφτηκα πράγματα που συνήθως δεν με απασχολούν ιδιαίτερα και το θεώρησα ως έναν απρόσμενα ατόφιο και δίχως έμφυλα στεγανά ύμνο στη σάρκα και συνέχεια ερχόταν το τεράστιο,σφυροκοπηματικό πολιτικό μυθιστόρημα της Ελφρίντε Γέλινεκ <a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2015/03/blog-post.html"><i>Λαγνεία</i></a> στο μυαλό μου ως ο άλλος ερωτογραφικός πόλος της ίδιας ανελέητης και αδιάλειπτα συνεχιζόμενης ανθρωπογεωγραφίας σε μια κουρασμένη ανθρωποσφαίρα με διαχρονικά προβληματικά σχεσιακά δίπολα και φοβερές συνθέσεις καταστροφικού και "άνομου" πάθους που όμως σπάνε συχνά πυκνά τα από τα πάνω επιβεβλημένα, υποκριτικά και εκ του πονηρού τις περισσότερες φορές, κοινωνικά δεσμά και ίσως πω κάποια στιγμή τι ακριβώς σκεφτόμουν και γιατί το θεωρώ πρωτίστως έναν ραμπελικής στόφας ύμνο στην ελευθερία της αδάμαστης σάρκας, πρώτα και πάνω από την ευρηματικότητα,τη θεματική του αναμφίβολα αλλά και τη γλωσσική αισθητική,γιατί στον Αλμπάτη συν τοις άλλοις έχουμε και μια καταπληκτική μίξη λόγιας γλώσσας με την κρητική λαλιά και βέβαια πολλά ακόμα καλά που ήδη μίλησαν/έγραψαν άξιοι άνθρωποι, σαν τη φιλόλογο Αθηνά Παπανικολάου, <a href="https://alterthess.gr/kai-oi-nekroi-as-thapsoyn-toys-nekroys-toys-tis-athinas-papanikolaoy/?fbclid=IwAR1M0i5ujwdUJsRa_V0c7FHuep1Cv7-v7YsZTYdIY61_amK-47TgSCF-9mA" target="_blank">γι΄αυτά</a> ).</div><div style="text-align: justify;"> Ο Γιώργος Περαντωνάκης διακρίνει και περιγράφει καλά την ηθογραφική τάση-που κυοφορούνταν καιρό,δεν έσκασε ξαφνικά-, σε αγροτική και μη (υποθέτω δηλαδή και σε αστική) ήδη από το 2018,<a href="https://bookpress.gr/kritikes/elliniki-pezografia/9055-kanellopoulos-g-dimitris-kichli-o-thanatos-tou-astriti-kai-alles-istories-perantonakis" target="_blank">εδώ</a>, την ονομάζει όμως <i>νεο-ηθογραφική </i>και προσωπικά<i> π</i>ροτιμώ την ετικέτα <i>μετα-ηθογραφία, </i>εκτιμώντας, με τα εργαλεία της κοινωνιολογίας, πως οτιδήποτε έχει υπάρξει στο παρελθόν δεν επανέρχεται ποτέ ίδιο, είναι πατιναρισμένο από τον ιστορικό χρόνο κι έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Αν για λόγους ιστορικούς/πολιτισμικούς και πάντα στις κατάλληλες να το επαναφέρουν συγκυρίες όντως φανεί,όπως τώρα,τότε είναι ένα διάδοχο φαινόμενο,η λογοτεχνική εκδοχή του φαινομένου ντόπλερ,γέννημα ενός άλλου, μεταγενέστερο εκ των πραγμάτων άρα και διαφορετικό, οπότε η λέξη <i>μετά, </i>πασπαρτού που σε άλλες περιπτώσεις αποφεύγω, εδώ μοιάζει ακριβέστερη. </div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">[1]<i> </i>Οι λέξεις είναι του Δομηνίκ, φυσικά. Από το <i>Σαρακότσι. </i>Με κόπο αντιστάθηκα στον πειρασμό να παραθέσω ολόκληρο το διήγημα ή κάποιο άλλο από τα δεκαοκτώ της συλλογής μα για του λόγου μου το αληθές, ότι είναι συγκλονιστικός, σας παραπέμπω στο περιοδικό <i>Νέο Πλανόδιον</i> στο οποίο έχει δημοσιεύσει κάποια άλλα. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><a href="goog_1082077638">https://neoplanodion.gr/2022/04/09/constandinos-dominic-pipilis-pera-ap-ton-troulo/</a></div><div style="text-align: justify;"><a href="goog_1082077638"><br /></a></div><div style="text-align: justify;"><a href="https://neoplanodion.gr/2022/06/23/constantinos-dominik-i-foni-tou-theou/">https://neoplanodion.gr/2022/06/23/constantinos-dominik-i-foni-tou-theou/</a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">[2] Παραγγελίες τύπου </div><div style="text-align: justify;"><ul><li><i>πιάσε μάστορα, μισό κιλό ρομάντζο περί του πλατωνικού έρωτα του Α και του Β προσώπου από τα της Ελληνικής Επανάστασης, κατάλληλο και για θεατρικό, ταινία,t-shirt,κούπα,βρακί,τσάντα για ψώνια, φουλάρι και ό,τι άλλο εν όψει των διακοσίων χρόνων από το 1821</i></li><li><i>βάλε και κάνα τεταρτάκι πόνο για τα εκατό από τα Μικρασιατικά </i></li><li><i>βρε άσε τον Εμφύλιο, αυτός πουλάει όλο τον καιρό</i></li></ul><div>[3] αν δηλαδή η ντοπιολαλιά είναι βιτρίνα που ό,τι υπόσχεται δεν υπάρχει πιο πέρα</div><div><br /></div><div>[4]Ποιοι και πότε επομένως γενικότερα σχηματίζουν ευδιάκριτη λογοτεχνική ομάδα (αν δεχτούμε ότι έχει σημασία κάτι τέτοιο και εμείς εδώ δεν σταθούμε ωραία και ενσυναισθητικά στο ζητούμενο της ανάγνωσης, που προφανώς για μας δεν είναι η παραγωγή θεωρίας); </div></div><p></p>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-78328745494953574172023-01-10T19:33:00.003+02:002023-01-10T20:14:44.285+02:00Πικρή Ζωή,Λουτσιάνο Μπιαντσάρντι/Luciano Bianchardi,La Vita Agra<blockquote><blockquote><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;">Ξέρω, θα πείτε ότι αυτή είναι η ιστορία μιας νεύρωσης, ο ιατρικός φάκελος ενός άρρωστου στρειδιού που αδυνατεί να φτιάξει ένα μαργαριτάρι. Θα πείτε πως, αφού δεν μ΄έχουν φάει μέχρι στιγμής τα μυρμήγκια, τι παραπονιέμαι, προς τι όλη αυτή η φασαρία;</span></div></blockquote></blockquote><div style="text-align: right;"><blockquote><blockquote><span style="font-family: Nanum Gothic;">(σελ.208)</span></blockquote></blockquote></div><div><div class="separator" style="clear: both;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbyUdgOFG6kxGJvKzoAtJg7qdywDLnID70dbY_rJsdZC014Kl9WGKKa61HOy_4ha2KxzhRNmxEeqI7llAPRhwb-RhYqbqBdvAi4eOg8v6jWCJ9Cd3YrRbRoa2AiyDQnVeLXxJ5QE3-lHPIh9kbI9aahs1wV8MjmI7sTIzEwnf8AFtkU6tUPZaweQJ1gw/s1177/%CE%A0%CE%99%CE%9A%CE%A1%CE%97-%CE%96%CE%A9%CE%97.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="909" data-original-width="1177" height="494" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbyUdgOFG6kxGJvKzoAtJg7qdywDLnID70dbY_rJsdZC014Kl9WGKKa61HOy_4ha2KxzhRNmxEeqI7llAPRhwb-RhYqbqBdvAi4eOg8v6jWCJ9Cd3YrRbRoa2AiyDQnVeLXxJ5QE3-lHPIh9kbI9aahs1wV8MjmI7sTIzEwnf8AFtkU6tUPZaweQJ1gw/w640-h494/%CE%A0%CE%99%CE%9A%CE%A1%CE%97-%CE%96%CE%A9%CE%97.jpeg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span style="font-family: Shadows Into Light; font-size: medium;">Synthesis Vivi G.</span></b></td></tr></tbody></table><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><b>Μερικά, της γκρίνιας και της πολιτικής μου των πραγμάτων αντίληψης, που θέλω σώνει και καλά να τα εκφράσω</b></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Το ότι ένα συνεργατικό βιβλιοπωλείο-καφέ, μάλιστα εκτός Αθήνας, καταφέρνει σε τέτοιους καιρούς και να στέκεται όρθιο και να κάνει παράλληλα διαλεχτές εκδόσεις είναι ως γεγονός αυτό καθαυτό σημαντικό. Μιλάω για τις <a href="https://akybernitespoliteies.org/about" target="_blank"><i>Ακυβέρνητες Πολιτείες</i> της Θεσσαλονίκης</a> που την εκδοτική γνωριμία μαζί τους την έκανα με το ενδιαφέρον αυτοαναφορικό μυθιστόρημα <i>Πικρή Ζωή </i>του Ιταλού Λουτσιάνο Μπιαντσάρντι (1922-1971) . Η υπογραφή της Δήμητρας Δότση στη μετάφραση από τα ιταλικά ήταν δέλεαρ για μένα (γιατί ό,τι μεταφράζει το κάνει η ίδια και πάντα με σοβαρότητα,ε,πώς,τι δεν καταλαβαίνετε, καλοί μου άνθρωποι), τη δε έκδοση τη βρήκα φιλότιμα φροντισμένη στο σύνολό της (χαρτί,τυπογραφικά, επιμέλεια,¹εξώφυλλο) αν και θεωρώ αρκετά υψηλή την τιμή της (φυσικά και ξέρω πόσο κοστοβόρα είναι μια έκδοση αλλά η άπειρη κατανόησή μου για τις τεχνικές και λοιπές δυσκολίες της δεν συμβαδίζει με την μονίμως άδεια τσέπη μου˙ παραμένω, βλέπετε, άνεργη μετά το άδικο λουκέτo του <i>Degas, </i>βιώνοντας καθημερινά,έντεκα χρόνια από τότε, έναν τεράστιο ηλικιακό και έμφυλο ρατσισμό σε βαθμό που ακούω εν έτει 2023 τα περί επιτυχούς (sic) χειραφέτησης της δυτικής γυναίκας ειδικά στον επαγγελματικό τομέα,τι υποκρισία,και τα διάδοχα,όπως τα λένε, χειραφετητικά "ακτιβιστικά"κινήματα αποδοχής της διαφορετικότητας της τάδε και της δείνα κοινότητας/μειονότητας/ομάδας και όλα τα ομολογουμένως ενδιαφέροντα -και έτσι ιδωμένα και αλλιώς ιδωμένα-, περί φύλου και ταυτότητας και δεν έχω απόθεμα ψυχικού κουράγιου ούτε καν να μειδιάσω με το εμπορικόν του πράγματος (το ουσιαστικό φυσικά και δεν σηκώνει ούτε γέλια ούτε μειδιάματα) και τη νεοφανφάρα που έχει ενσκήψει κυρίως στα μμε και στα κοινωνικά δίκτυα,πού αλλού, μετατρέποντας αμέτρητα ταλαιπωρημένα από συσσωρευμένη λεκτική και σωματική βία ανθρώπινα πλάσματα,σε καρικατούρες, συχνά με τη συναίνεσή τους˙σε πελάτες/καταναλωτές αγαθών και υπηρεσιών που έχουν κερδοφόρο ορίζοντα (πχ αναγνωρισιμότητας και άρα επιδραστικότητας σε όλο και προστιθέμενα πελατολόγια)και με ακτιβισμούς περιορισμένους στα στενά όρια της δικής τους αποκλειστικά διεκδίκησης, εκτός των υπόλοιπων που περιμένει κάποιος πως φανερώνονται συλλογικά σε μια νοσούσα κοινωνία˙ ακτιβισμών της συγκυρίας με άλλα λόγια,φαγάκι για τα μμε˙ ακτιβισμών που κόβονται και ράβονται στα μέτρα τους μόλις ιντριγκαδόρικα "γνωρίσματα" σχηματιστούν με μετα-διαδικασίες που δεν είναι της παρούσης και η οποία φανφάρα, εξώφθαλμα στρουθοκαμηλική, δεν ήρθε βέβαια από το πουθενά). Γνώμη μου, που λένε.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><b><span style="font-family: Nanum Gothic;">Στο μπλογκ μου γράφω για όποιο βιβλίο θέλω τη στιγμή που κρίνω ως ταιριαστή χρονικά και όποιος σειέται και κουνιέται, διαφημιστικό μπάνερ καταντημένος τού ενός και του άλλου μαγαζακίου, κακό του κεφαλιού του (δεν πα΄να )κάνει</span></b></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Η <i>Πικρή Ζωή</i> γράφεται/εκδίδεται από τον δημοσιογράφο, μεταφραστή και συγγραφέα Λουτσιάνο Μπιαντσάρντι το 1962 και έχει σημασία ο ημερολογιακός χρόνος της συγγραφής και της έκδοσης γιατί μπορεί να είναι ένας καλός συνδιαμορφωτής αντικειμενικής κρίσης και βρίσκω εδώ την ευκαιρία να πω, όχι ότι δεν τα έχω πει εκατό φορές και στο παρελθόν αυτά,ότι καλά θα κάνουμε να έχουμε κατά νου το πότε, σε ποιες εποχές, κάτω από ποιες συγκυρίες γεννιέται κάθε κείμενο ή και κάθε έργο τέχνης - το γιατί ή το πώς είναι μια άλλης ώρας συζήτηση,ή μάλλον είναι πολλές επιμέρους συζητήσεις-, διότι έτσι όπως διαβάζουμε αυτή την στιγμή άλλοι βουλιμικά, άλλοι αφιονισμένοι από τις μόδες βιβλίων που πλασάρονται στα σόσιαλ μίντια με ρυθμούς μαναβικής για άμεση κατανάλωση (βεβαίως και δεν είμαστε όλοι διαφημιστικά μπάνερ, του facebook ας πούμε,αλίμονο,απλώς είπα να χρησιμοποιήσω πληθυντικό αριθμό,ευγενείας όπως τον αποκαλούν, για να γίνει η πρώτη γκρίνια του νέου έτους κομματάκι πιο υποφερτή),όντας τέτοιου είδους λοιπόν αναγνώστες, -συλλέκτες τίτλων, προσοχή, λέω τίτλων και όχι βιβλίων καθώς εντελώς άλλο πράγμα είναι η συλλογή τίτλων βιβλίων και άλλο η απόκτηση των ίδιων των βιβλίων με πρόθεση διαβάσματος, σας παρακαλώ δηλαδή να αγοράζετε βιβλία, όσα πιο πολλά μπορείτε, μα προσπεράστε τις λίστες των εκατοντάδων τίτλων αριστουργημάτων κτλ κτλ-, αναγνώστες λοιπόν όντας της επιφάνειας και της γρήγορης κατανάλωσης, χάνουμε και την αναγνωστική έκπληξη και την απόλαυση και το δια ταύτα,αν υπάρχει, ό,τι τέλος πάντων υπάρχει (γιατί πάντα <i>κάτι</i> υπάρχει σ΄ένα βιβλίο,ακόμα και στο πιο ηλίθιο,η ηλιθιότητά του η ίδια υπάρχει για να την εντοπίσουμε και να την αποφεύγουμε στο εξής),χάνουμε και το ίδιο μας το μυαλό μέσα στη μεγέθους ωκεανού τιτλολογία που βγαίνει αυτή μπροστά στη δημόσια σφαίρα σε βάρος του περιεχομένου, έρχεται και η βιβλιοκρισία επιπέδου χαβαλέ που τη συνοδεύει και όλη η υπόλοιπη παπαρολογία που έλεγα και πιο πάνω περί των <i>αριστουργημάτων και συγκλονιστικών βιβλίων που δεν πρέπει να λείπουν από τις κουζίνες μας,ουπς,συγγνώμη, τις βιβλιοθήκες μας, </i>τι μας λέτε, και τελικά δεν έχουμε διαβάσει τίποτα, έχουμε μονάχα βρει μια ναρκισσιστική ευκαιρία να πούμε τα δικά μας με πρόσχημα το έργο του άλλου. Γνώμη μου, που λένε.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> [ <i>Α,μάλιστα,γνώμη σου.Εσύ δηλαδή δεν το έχεις κάνει ποτέ</i>, θα μου πείτε;<i> Δεν το κάνεις και τώρα που ενώ το θέμα σου είναι ο Μπιαντσάρντι γράφεις πάλι τα εγωτικά σου (ε,μα ,άρπα την, μας έπρηξες με τα περί ναρκισσισμού των άλλων) κατεβατά;</i>Ε,πώς,το παραδέχομαι, νά,χρησιμοποιώ πράγματι τόση ώρα το έργο του και λέω τα δικά μου, όμως αυτό που δεν είμαι επιστημονικώς επαρκής να το αγγίξω, θα πω αν μου αρέσει ή όχι, εφόσον με έχει αποδέκτη,πρόκειται δηλαδή για ένα βιβλίο,μια ταινία,μια θεατρική παράσταση κτλ, αλλά ως εκεί που φτάνουν τα εργαλειάκια μου τα κριτικά -που τα απόκτησα με σπουδές και τα ακονίζω με συνεχές μελετητικό διάβασμα-, και αναλόγως θα ήθελα να πράττουν,όσο μπορούν,και οι όλο και περισσότεροι ασχολούμενοι με τη βιβλιοκρισία,² ενασχόληση ωραιότατη που δεν τη δικαιούνται ελέω ειδικότητας μόνον οι φιλόλογοι ,δεν αντιλέγω.]</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Κ<span style="font-family: Nanum Gothic;"><b>αι βιβλιοκριτικές κάνουμε και αναγνωστική άποψη έχουμε να μοιραστούμε</b></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"> </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Η <i>Πικρή Ζωή</i> είναι αυτοβιογραφική, πιθανολογώ δε από το ύφος αλλά και τη συνέπεια, σε βαθμό κολλήματος, στην περιγραφή του άλυτου οικονομικού προβλήματος που ταλανίζει και καθορίζει τον κεντρικό χαρακτήρα ότι έτσι είναι στο μεγαλύτερο μέρος της, γιατί ξέρουμε, από τη βιογραφία του συγγραφέα και επειδή το αναφέρει εμφατικά στο κατατοπιστικό επίμετρό της και η Δήμητρα Δότση , ότι ο Μπιαντσάρντι είχε σε όλη του τη ζωή οικονομικές δυσκολίες ,που η αναλυτική και αφυπνισμένη του ματιά για τα πράγματα και τον κόσμο γύρω του τις γιγάντωνε και τις μετέτρεπε σε ψυχική θηλιά˙ δεν ήταν κιόλας, ως φαίνεται και κάνας καπάτσος της κιτρινίλας, κοινώς λαμόγιο της γραφής - δεν λέμε σαν και ποιους καλά πετσωμένους της σημερινής "δημοσιογραφίας"-, να την πέσει από δίπλα στους μπερλουσκόνηδες και τους παγκαλαίους και λοιπές καταβόθρες της εποχής να "τα τρώνε μαζί" και έτσι, πηγαίνοντας με τον σταυρό ή μάλλον το σφυροδρέπανο -όταν το κρατούσε κι αυτό δηλαδή-,στο χέρι, έλεγε το ψωμί ψωμάκι. Ε, ζωή είναι κι αυτή;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><blockquote><blockquote><div><span style="font-family: Nanum Gothic;">Δεν έγιναν, ασφαλώς, έτσι τα πράγματα -πάνε δέκα χρόνια τώρα-,μα εγώ μόνο έτσι μπορούσα να αντιληφθώ και να καταγράψω τη βραδιά στο σπίτι του ζωγράφου, μαζί με τον Ετορίνο και τον Καρλόνε. Θα την αντιλαμβανόμουν και θα την κατέγραφα σαν ένας οργισμένος μπίτνικ κι ας μην ήξερε ακόμη καλά καλά να φοράει το παντελόνι του ο κύριος Ζακ Κεγουάκ.⁹ Θα το έκανα, αλλά δεν είχα ούτε τον χρόνο ούτε τον τρόπο.</span></div><div><span style="font-family: Nanum Gothic;"> Δώστε μου τον χρόνο, δώστε μου και τον τρόπο κι εγώ θα το κάνω και αυτό και άλλα πολλά.</span></div><div><span style="font-family: Nanum Gothic;"> Θα χτίσω την ιστορία μου σε ποικίλα χρονικά επίπεδα˙ τόσο του γραμματικού όσο και του συντακτικού χρόνου.</span></div><div><span style="font-family: Nanum Gothic;"> Θα ηχούν σαν μπρούντζος οι αόριστοι, σαν φαγκότο οι παρατατικοί, σελίδες επί σελίδων παρελθοντικών χρόνων, τόσο πολλές που θα λέτε "νισάφι πια", οι ενεστώτες θα εκτείνονται από τον θρήνο του φλάουτου μέχρι το κλάμα του βιολιού και τον βαρύ ολολυγμό του βιολοντσέλου, και οι μέλλοντες έμπλεοι ελπίδας, θα βροντούν σαν γκρανκάσες και τύμπανα.</span></div><div><span style="font-family: Nanum Gothic;"> Και, αν θέλετε, μπορώ να τους βάλω όλους μαζί σε μια συμφωνική ορχήστρα.</span></div><div><span style="font-family: Nanum Gothic;"> Θα σας δείξω το στόμα ενός ψαριού μπροστά στο καμάκι ενός ψαροντουφεκά, πενήντα μέτρα κάτω από ένα τεράστιο ύφαλο,να μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε ένα άλλο στόμιο τη στιγμή που το πλησιάζει η σπάτουλα του γυναικολόγου.</span></div><div><span style="font-family: Nanum Gothic;"> Θα σας δώσω μία πλήρη αφήγηση - προσοχή,όμως,ο ορισμός αυτός είναι προσωρινός-,στην οποία ο αφηγητής εμπλέκεται στην αφήγησή του ως αφηγητής και ο αναγνώστης στην ανάγνωσή του ως αναγνώστης, και οι δύο μαζί εμπλέκονται από κοινού ως άνθρωποι ζωντανοί, φορολογούμενοι, πολίτες, απολυμένοι από τον στρατό,με λίγα λόγια άνθρωποι ολοκληρωμένοι.</span></div></blockquote></blockquote><p></p><blockquote><p></p><blockquote><p> 9<span style="font-family: "Nanum Gothic";">.Γαλλοποιημένη μορφή του ονόματος του Τζακ Κέρουακ.του Αμερικανού συγγραφέα που εκείνη την εποχή ο Μπιαντσάρντι μετέφραζε για λογαριασμό ενός Ιταλού εκδότη.[Σ.τ.Μ]</span></p><p><span style="font-size: x-small;"> </span></p></blockquote><p></p></blockquote><p></p><blockquote><blockquote><blockquote style="text-align: left;"><div style="text-align: right;"><span style="font-family: Nanum Gothic;">(σελ.35,36)</span></div></blockquote></blockquote></blockquote></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Πριν το μυθιστόρημά του αυτό ο Μπιαντσάρντι έχει ήδη εκδώσει άλλα δύο περιστρεφόμενα στον ίδιο πάνω κάτω ιδεολογικοπολιτικό άξονα: την <i>Πολιτιστική Εργασία/Il Lavoro Culturale</i> το 1957 και την <i>Ενσωμάτωση/L΄Intergrazione</i> το 1960.Τι τίτλοι,ε; Με την <i>Πικρή Ζωή </i>λοιπόν συμπληρώνει, θεωρούν οι μελετητές του που δεν είναι και λίγοι, την άτυπη τριλογία που πέρασε στην Ιστορία της νεότερης Ιταλικής πεζογραφίας ως <i>Τριλογία της Οργής</i> και ελπίζω η άξια μεταφράστρια να μας προσφέρει, για λογαριασμό των Ακυβέρνητων Πολιτειών κατά προτίμηση, και τα άλλα μέρη. Η <i>Πικρή Ζωή</i> εμπεριέχει -αναπλασμένη βέβαια ,για να διαβάζεται ως λογοτεχνία-,τη σημαδεμένη από φτώχεια καθημερινότητά του στο Μιλάνο,³ πόλη που οι εκεί καπιταλιστικές μηχανές γκαζώνουν ξανά σαν τρελές από την αρχή της περιόδου του ψυχρού πολέμου για να γεμίζουν μέχρι ξεχειλίσματος οι μεγάλες τσέπες και για τα μεγάλα φαγοπότια αλλά (επειδή δεν είναι χαζά όρνια όλοι οι καπιταληστές και πράττουν ανάλογα με τη δυναμική των <i>εναντίον τους </i>που κατά καιρούς έχουν) φτάνουν και ζουμερά ενίοτε ψίχουλα στο εργατικό πόπολο που τους ρίχνει με τη δουλειά του το κάρβουνο για να φουλάρουν ή ακόμα ακόμα και ζεστά ψαχνά,αυτά βέβαια πάνε στο μορφωμένο κομμάτι του πόπολου,αυτό που κρατάει αλλού "άλλα" μπόσικα δουλεύοντας πχ σε εφημερίδες και ραδιοτηλεοπτικά κανάλια κτλ ως μπάτλερ πολυτελείας, πράγμα που ο διανοούμενος και αριστερός (εκείνης της εποχής διανοούμενος και εκείνης της εποχής αριστερός, έχει τεράστια σημασία αυτό) Μπιαντσάρντι το αναλύει ξανά και ξανά από όλες τις πλευρές και σε βάθος, βλέπει την αμπαλαρισμένη σε παχιά λόγια αντινομία του κυρίαρχου συστήματος αλλά και την αμετροέπεια του εκτελούντος χρέη <i>αντίπαλου δέοντος</i> και επειδή είναι και διαβασμένος και υποψιασμένος -που λέγαμε και παλιά, θυμάστε;- και ταυτοχρόνως ένα ακόμα ανώνυμο, αναλώσιμο υποκείμενο που ζει στο πλαίσιο μιας αναπτυξιακής συνθήκης που τον υπερβαίνει και το ξέρει, τα ξέρει όλα αυτά ο Μπιαντσάρντι, ακριβώς λοιπόν λόγω της αφύπνισής του αυτή την ίδια πραγματική και αφηγηματική στιγμή "καταλαβαίνει", και η αίσθησή του αυτή διαποτίζει όλη την αφήγηση, ότι η ήττα (πνευματική, πολιτική, πολιτιστική, συλλογική, ατομική κτλ) έρχεται καταπάνω του και καταπάνω στις εκμαυλιζόμενες με παντεσπάνια ή ψίχουλα μεταπολεμικές κοινωνίες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">Το παρμένο από το επίμετρο της Δήμητρας Δότση απόσπασμα εκτελεί χρέη οπισθόφυλλου και καταφέρνει να δώσει όσα χρειάζεται να ξέρει ο αναγνώστης για το βιβλίο και την κεντρική ιδέα της αφήγησης:</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><blockquote><blockquote>Μυθιστόρημα αυτοβιογραφικό, η <i>Πικρή Ζωή</i> διαδραματίζεται στο Μιλάνο του "οικονομικού θαύματος". Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μεταβαίνει εκεί προκειμένου να εκδικηθεί για τον θάνατο δεκάδων εργατών στα ορυχεία της γενέτειράς του. Από τη μικρή επαρχιακή του πόλη βρίσκεται ξαφνικά στο Μιλάνο της προόδου και της εκβιομηχάνισης, στο Μιλάνο των καμπαρέ και των φουτουριστών ζωγράφων. Σαν κινούμενη άμμος που ρουφάει όποιον την πλησιάσει, έτσι καταβροχθίζει κι εκείνον, κάνοντάς τον ούτε λίγο ούτε πολύ να λησμονήσει τον πρωταρχικό του στόχο. Για να επιβιώσει, εργάζεται αρχικά σε ένα πολιτιστικό περιοδικό, ώσπου καταφεύγει στο ελεύθερο επάγγελμα και βιοπορίζεται μεταφράζοντας αγγλόφωνους συγγραφείς. Η αγωνία που τον κατατρώει καθημερινά είναι μια και μόνη: θα καταφέρνει άραγε να μεταφράζει σε καθημερινή βάση είκοσι σελίδες, προκειμένου να μπορεί να βγάζει τα προς το ζην ο ίδιος, η σύντροφός του στο Μιλάνο, αλλά και η σύζυγός του και το παιδί τους πίσω στον τόπο του;</blockquote></blockquote></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Ήταν μελετητής του Γκράμσι,γράφει επίσης στο επίμετρό της η μεταφράστρια και η πληροφορία φωτίζει τον τρόπο σκέψης του Μπιαντσάρντι και το αναφέρω κι εγώ εδώ διότι όσοι έχουν διαβάσει τον ευφυή στοχαστή καταλαβαίνουν πολύ καλά τι σημαίνει αυτό και γιατί το εργατικό και λοιπό κίνημα, όποιο, όπου κι όσο υπήρξε, την πάτησε οικτρά. Μια χαρά τα έλεγε, ακόμα έτσι νομίζω, ο Γκράμσι ⁴ ως προς τους τρόπους ήττας του αντιπάλου του αλλά μάλλον πιο καλά τον διάβασαν και ακόμα καλύτερα τον εφάρμοσαν (sic) οι μπάτλερ των αφεντάδων παρά οι κομπλεξικοί, αριστεροί και καλά, κάλπικοι επαναστάτες των αμφιθεάτρων, αυτά τα εκατοντάδες α<i>νθρωπάκια, οι κομμένες κεφαλές </i>που γρήγορα έγιναν εντός των υπηρετικών τους αρμοδιοτήτων και οι κατ΄ εξοχήν και με καλά θαφτικά αμειβόμενοι νεκροθάφτες της παγκόσμιας Αριστεράς, που γυρεύοντας πήγαινε και του λόγου της, άλλη ιμιτασιόν και συμφεροντολόγα οσία εταίρα που αν και του τσιτσιδώματος ψοφάει για παραβάν. Γνώμη μου, που λένε, για κάτι δικά μου.⁵</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Η γκραμσιανή σκέψη του Μπιαντσάρντι πυροδοτεί το αεικίνητο μυαλό του ήρωά του εδώ,μαζί τρέφει και την ηθική του αγωνία διανθισμένη με μια πικρή λεπτή ειρωνεία για την πορεία και την έκβαση των πολλαπλών ωσμώσεων και τελικά όλο αυτό γίνεται μπούμερανγκ.Ο Μπιαντσάρντι και το καφκικό alter ego του παραείναι έξυπνοι για να χάψουν την αριστερή αφέλεια περί επανάστασης κτλ κτλ και η χαρισματική τους διάνοια σε συνδυασμό με την απαισιόδοξη φύση τους γίνονται μια συναισθηματική νάρκη που θα τινάξει στον μιλανέζικο αέρα κάθε πρότερη ελπίδα και προσμονή τους για μια δικαιότερη, αν μη τι άλλο ,κοινωνία. Ο Μπιαντσάρντι και οι μπιαντσάρντι αυτού του κόσμου, όσοι δηλαδή απομένουν,αν απομένουν, μονίμως σε μεροδούλι μεροφάι ευρισκόμενοι ως έντιμοι ηλίθιοι, ως μη υποταγμένοι ιδεολογικά αλλά παράλληλα και σε πολλαπλή υποχώρηση διαρκείας, αναγνωρίζουν την ήττα καλύτερα από κάθε άλλον ανθρωπάκο γιατί την υφίστανται στο πραγματικό πεδίο της μάχης : στην αληθινή ζωή. Οι πολλοί συμβιβάζονται και η αδικία δεν τους ενοχλεί καν αφού δεν τους χτυπάει την πόρτα και οι λίγοι που (μπορεί να ) θέλουν ακόμα να αλλάξουν λιγάκι τον κόσμο δεν γίνονται ή δεν λογίζονται τίποτα περισσότερο παρά <i>άρρωστα στρείδια που αδυνατούν να φτιάξουν μαργαριτάρι.</i></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><b>Πού πάτε καλέ,έχει κι άλλα! Για διακόσμηση τις έβαζα τις παραπομπές;</b></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">¹ Με μια επισήμανση γιατί το είδα και εδώ:τη λανθασμένη χρήση του <i>όπου </i>το οποίο αρέσκονται να κοτσάρουν γενικότερα οι επιμελητές παντού σαν να είναι συνεννοημένοι, γλυτώσαμε δηλαδή κάπως από το κιτς της αιτιατικής του άρθρου των αρσενικών άνευ ν- και το κουτσό <i>δεν</i> (λες και συγγράφει λογοτέχνης της γενιάς του ΄30 ή τέλος πάντων του 20ού αιώνα που ακόμα νιώθει ότι έχει γλωσσικά χρέη και οφείλει να μαλλιαρίζει) και έχουμε τώρα το <i>όπου</i> ως νέο μαϊντανό ή και κάτι άλλα,βλέπουμε τη λέξη ενήλικος ,για παράδειγμα,να γίνεται ενήλικ<b style="font-style: italic;">ας,</b>γιατί βρε παιδιά, ή να επαναφέρουν κάποιοι τη γενική των θηλυκών -εως (της κρίσ<b>εως</b> πχ και όχι της κρίσ<b>ης</b> για να δηλώσουν τη <i>στράτευσή </i>τους,<i> </i>οι πανίβλακες,μια και η δική τους, βλέπετε, είναι πάντα η καλή, των άλλων όχι και εν προκειμένω και του Μπιαντσάρντι που γι΄αυτόν τον λόγο,πιστεύω,είχε χλιαρή υποδοχή στους συντηρητικότατους έως μούχλας στην πλειοψηφία τους βιβλιόφιλους των σόσιαλ) .</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">(Τι ζούμε γενικότερα, Παναγία μου, ατελείωτο κιτς και στενομυαλιά, έναν ευτελέστατο μιμητισμό ανάκατο άκριτα με συντηρητισμό περίτεχνα κρυμμένο πίσω από φωνακλάδικες δικαιωματίστικες φανφάρες και μια μαζικά μεταδιδόμενη συναισθηματική υποκρισία σε κλίμακα πανδημίας.)</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">² Να αγοράζουμε ενίοτε και κάνα θεωρητικό βιβλιαράκι,ναι;Τόσα υπάρχουν και είναι και καλά. Κάτι παραπάνω μαθαίνει κάποιος από την Ιστορία και τη Θεωρία της Λογοτεχνίας και ,σας ορκίζομαι, αν το κάνει λίγο πιο συστηματικά θα δει σύντομα να γίνονται πράγματι σαφείς κριτικές οι βιβλιοκριτικές του. Αλλιώς ας μείνουμε σ΄αυτό το θεϊκό "μ΄αρέσει δεν μ΄αρέσει",βρε παιδιά, τι στο καλό,μια χαρά δεν την έκανε τόσα χρόνια τη δουλειά του;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">³ https://www.iefimerida.gr/kosmos/italia-oyres-trapezes-trofimon-ftoheia-kai-akribeia</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">⁴https://eranistis.net/wordpress/wp-content/uploads/2013/09/ISTORIKOS-YLISMOS-TETRADIA-THS-FYLAKHS-GRAMSI-ANTONI.pdf?4d68f5</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">⁵ Διάβαζα τον Λουτσιάνο Μπιαντσάρντι και στο μυαλό μου ερχόταν από ένα σημείο και μετά το όνομα του δικού μας <b>Μάριου Χάκκα</b>, που είχαμε την ευκαιρία να τον συστήσουμε/ξανασυστήσουμε σε ευρύ κοινό τον Δεκέμβριο του 2022 στην πρώτη διαλεσχική ημερίδα που κάναμε στη Θεσσαλονίκη (ναι, δεν έχω γράψει εδώ γι΄αυτήν,θα το κάνω αλλά πιο μετά μέσα στο 2023,οργανωμένα και με όλο το υλικό διότι είναι σπουδαίο γεγονός και θα έχει συνέχεια). </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">Άπειρες μου φάνηκαν λοιπόν οι εκλεκτικές τους συγγένειες από πολλές απόψεις μα δεν μπαίνω τώρα σε τεκμηριώσεις και φιλολογικίστικα αφενός γιατί τα βαριέμαι του θανατά αυτόν τον καιρό και αφετέρου επειδή δεν χρειάζεται δεκανίκι ούτε ο Μπιαντσάρντι ούτε φυσικά ο Χάκκας.Το αναφέρω όμως γιατί το σκεφτόμουν αλλά και για να προτείνω τον Χάκκα.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjf45YFRDRI28OjSQIjFfjIwMxH1vaRWv4QaOa2GnufXYp5QbWKVPSpLb4vcmHCjTb99fRArGizvKn1-vTasBumS5AI-Yp1GWDzKLM-tvbRiQgt0qRzpxKU5fmhhN_s0jBdlHERKwQkWHPAHOvyt2WvH18VFelQY6lTb5HgM92Pga9dbXk2iq99nS5dhw/s720/317090770_10228680158928800_5084039677616547831_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="509" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjf45YFRDRI28OjSQIjFfjIwMxH1vaRWv4QaOa2GnufXYp5QbWKVPSpLb4vcmHCjTb99fRArGizvKn1-vTasBumS5AI-Yp1GWDzKLM-tvbRiQgt0qRzpxKU5fmhhN_s0jBdlHERKwQkWHPAHOvyt2WvH18VFelQY6lTb5HgM92Pga9dbXk2iq99nS5dhw/w283-h400/317090770_10228680158928800_5084039677616547831_n.jpg" width="283" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgf5SfbVJX95TjVu4gTvpmJEEuMI0EW24kicNctxQH8Usjj4rIGYnKM255SsflJ7w4oZzPOSl4X4P-N72k2J8jp5RDXEW39v1dJsBmCX8kBmsdyar7waAdoMauTIdMtnNrzpwdG0-tdtvSV6jmRIV7NpUdg701xGwsbXjHD7_OYMRI0lDk3sdBDScCITg/s2048/317097052_10228680160048828_762419260467050254_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="2048" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgf5SfbVJX95TjVu4gTvpmJEEuMI0EW24kicNctxQH8Usjj4rIGYnKM255SsflJ7w4oZzPOSl4X4P-N72k2J8jp5RDXEW39v1dJsBmCX8kBmsdyar7waAdoMauTIdMtnNrzpwdG0-tdtvSV6jmRIV7NpUdg701xGwsbXjHD7_OYMRI0lDk3sdBDScCITg/w400-h400/317097052_10228680160048828_762419260467050254_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0s3pT6bm6t6V4g5ktCD2PNinQ1g_p5UN7xol5MiR3ZoWkp1xZ4yoCvyPlfUlEWm78qUpuq4SeDHGdg2cOpPWFsAL4BouphPJn5ml4F4twLU9bS0wfZPQCnP5P_I68X-FdUlOXeY2xgDefverIh1P2aOwLmw-yl4ctNTIHcEvvRmXNNrp5Gutb3unURg/s870/XAKKAS_APANTA.jpg.thumb_600x870_4815f6ba89fb6f39b1530a814c426f5d.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="870" data-original-width="600" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0s3pT6bm6t6V4g5ktCD2PNinQ1g_p5UN7xol5MiR3ZoWkp1xZ4yoCvyPlfUlEWm78qUpuq4SeDHGdg2cOpPWFsAL4BouphPJn5ml4F4twLU9bS0wfZPQCnP5P_I68X-FdUlOXeY2xgDefverIh1P2aOwLmw-yl4ctNTIHcEvvRmXNNrp5Gutb3unURg/w276-h400/XAKKAS_APANTA.jpg.thumb_600x870_4815f6ba89fb6f39b1530a814c426f5d.jpg" width="276" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div></div><p></p></div>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-21617250401813203122022-12-22T14:59:00.001+02:002022-12-22T15:07:36.820+02:00Περί Φωτίσεως, Ζοζέ Σαραμάγκου<blockquote><p><span style="background-color: #fafafa; text-align: justify;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></p><p><span style="background-color: #fafafa; text-align: justify;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz3gK8vLPWBSXEFHGPZH2TJsjw2EwrKBCy35KCfKhwJMEpi7718UX4QuXMjkZWHN_PWp8U2VOPW0S0z9R8nV_E5ysYvIQqlGn2YQP27YOEFki3cEFrvtovPveB1ZH6IXNnyAeKLnErvzjDfN36hxpzpTBlUeUzppwwA42OqeCj9LlWD0yu7mGhBFx8UQ/s229/b192992.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="229" data-original-width="160" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz3gK8vLPWBSXEFHGPZH2TJsjw2EwrKBCy35KCfKhwJMEpi7718UX4QuXMjkZWHN_PWp8U2VOPW0S0z9R8nV_E5ysYvIQqlGn2YQP27YOEFki3cEFrvtovPveB1ZH6IXNnyAeKLnErvzjDfN36hxpzpTBlUeUzppwwA42OqeCj9LlWD0yu7mGhBFx8UQ/w224-h320/b192992.jpg" width="224" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcDY6KtiGc95m7b9xPqacJrPLtjtcGKSjVWqdrLhy_G1Yj7zHji8Ws55To8_GtTsNBWXNH9pmFT6j635HLuDyP4LSl-l7I0QNQZIeFYg4sgftwfmFtZg8gKG9lNrlthilyvgHhABCZLNRFrKJxewY39s8_4as3iNudoax-pc29HhVm65ITFEUOMfssCw/s257/b109380.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="257" data-original-width="160" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcDY6KtiGc95m7b9xPqacJrPLtjtcGKSjVWqdrLhy_G1Yj7zHji8Ws55To8_GtTsNBWXNH9pmFT6j635HLuDyP4LSl-l7I0QNQZIeFYg4sgftwfmFtZg8gKG9lNrlthilyvgHhABCZLNRFrKJxewY39s8_4as3iNudoax-pc29HhVm65ITFEUOMfssCw/w199-h320/b109380.jpg" width="199" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></div><p style="text-align: justify;"><br /></p><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αυτά παρακάτω τα έγραφα το (που φαίνεται τόσο μακρινό) 2013.Τα ανασύρω (πειράζοντας λιγάκι το παλιό κείμενο) επειδή στα δέκα χρόνια που πέρασαν,και που εμένα μου φαίνονται σαν αιώνας,εκλογές έγιναν και ξαναματάγιναν μα τίποτα δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο και πάμε για εκλογές άλλη μία φορά σε μερικούς μήνες και έχουν βγει στο προεκλογικό κλαρί οι επαγγελματίες σωτήρες και μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα με την ίδια και απαράλλαχτη μπουρδολογία των υποσχέσεών τους του κοπανιστού αέρα. Περαστικά μας.</div></blockquote><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το <i>Περί Φωτίσεως</i> του 2004 είναι ένα από τα πιο γνωστά βιβλία του Ζοζέ Σαραμάγκου,έχει διαβαστεί, συζητηθεί, αναλυθεί κτλ πολύ,είτε αυτόνομα,είτε ως ένα από τα τρία που θεωρείται ότι αποτελούν τη διάσημή του τριλογία - αυτό και το <i>Περί Θανάτου</i> του 2005 και το <i>Περί Τυφλότητος</i> του 1995,από τον Καστανιώτη όλα και με τις θεϊκές μεταφράσεις της Αθηνάς Ψυλλιά-,έτσι εκτιμώμενη, ως τριλογία δηλαδή, από τους απανταχού της γης σαραμαγκικούς και μη σαραμαγκικούς βιβλιόφιλους ,μάλιστα από τις πιο πρωτοπόρες θεματικά.</div><br /><div style="text-align: justify;">Προσωπικά δεν είμαι πεπεισμένη, λόγω και της διακριτής δοκιμιακής πρόθεσης του <i>Περί Φωτίσεως</i>, ότι είναι σημαντικό το πώς θα τα βαφτίσουμε,εν προκειμένω ντε και καλά τριλογία.Μια κοινή φιλοσοφική και ξεκάθαρη πολιτική αφετηρία την έχουν,πράγματι,αλλά γενικότερα ο Σαραμάγκου -πέρα από το ιδιόμορφο γλωσσικό του στυλ και το πώς,πότε και αν μεταχειρίζεται με αβρότητα ή τορπιλίζει για τα καλά την κυρίαρχη φιλολογική άποψη με τα σημεία στίξης του πχ και παράλληλα "περιποιείται" ανελέητα και τα κεφαλαία γράμματα-, (υπο)στηρίζει με τα κείμενά του μια ενιαία φιλοσοφική αφετηρία και αισθητική αντίληψη,που του παρέχουν αμφότερες μοναδικότητα στο σύνολο και είναι αυτή ειδικά η ιδεολογική του αφετηρία, που δεν την κρύβει, που ξεκινώντας απ΄αυτή φτάνει στο δια ταύτα όλου του έργου του.</div><div style="text-align: justify;">Το θέμα του μυθιστορήματος είναι γνωστό και όπως είπα πολυσυζητημένο.Από το οπισθόφυλλο το πληροφορούμαστε κατ΄ευθείαν αλλά εντός του το μυθιστόρημα κρύβει τόσα πολλά ακόμα,που μόνο η προσεκτική και πολυεπίπεδη ανάγνωση θα τα βγάλει δημιουργικά στην επιφάνεια:</div><blockquote class="tr_bq" style="background-color: #fafafa; text-align: justify;"><em><span style="font-family: inherit;">Σε κάποια χώρα γίνονται εκλογές.Η καταμέτρηση των ψήφων στην πρωτεύουσα αναδεικνύει πρώτη δύναμη το λευκό με ποσοστό περίπου 70%.Oι εκλογές επαναλαμβάνονται την επόμενη Κυριακή και το λευκό ξεπερνά το 80%. Μπροστά στο διαφαινόμενο κενό εξουσίας, τα δύο μεγάλα κόμματα, ο κρατικός μηχανισμός και οι δημόσιες υπηρεσίες εγκαταλείπουν την πόλη, καταστρώνοντας αστυνομικά σχέδια για να ανακαλύψουν τον υποκινητή. Μια έκπληξη όμως περιμένει τους κρατούντες:ο πληθυσμός της πόλης αφυπνίζεται, «φωτίζεται», και ανακαλύπτει από την αρχή τις αξίες της αλληλεγγύης,της προσωπικής ευθύνης, της αλληλοβοήθειας. Το Κράτος όμως δεν έχει πει ακόμα την τελευταία λέξη…</span></em></blockquote><br /><br /><div style="text-align: justify;">Η εντυπωσιακή μυθιστορία άντεξε απόλυτα στον χρόνο και ναι μεν μοιάζει με ουτοπία, αλληγορική πολιτική φαντασία και τα συναφή, παρηγοριά στον άρρωστο -να το πω έτσι χωρίς εξωραϊσμούς-, ώσπου να βγει η ψυχή του όμως αξίζει να σκεφτούμε σοβαρότερα το πώς,μετά από πόσες και ποιες κοινωνικές ζυμώσεις και μαζί ατομικές φορτίσεις και πιέσεις θεώρησε ο φωτισμένος Ζοζέ Σαραμάγκου ότι μπορούσε και πάντα μπορεί να φτάσει ένας ολόκληρος κόσμος σε τέτοια μαζική τελική κοινή στάση, κόσμος που έχει προηγουμένως επιλέξει (;) τη σιωπή, διότι περί αυτού πρόκειται, σκέφτομαι και το βάζω προς συζήτηση: της εκλογικής αποχής αρχικά και της λευκής ψήφου στη συνέχεια έχει προηγηθεί η συσσώρευση μιας τεράστιας σιωπής· ο κόσμος ως ένα σώμα ψηφοφόρων, ένας πολτός που δίνει σχεδόν μηχανικά συναίνεση σε ένα σύστημα και του αναθέτει την τύχη του σε ζωή και θάνατο, αυτό το ανθρωπομάνι δεν έχει κάνει καμιά πρότερη σχετική συνεννόηση να κάνει ή να μην κάνει οργανωμένα το α ή το β πράγμα.Προεκλογικές καμπάνιες δεν υπάρχουν καν, άρα δεν είχε ποτέ σύνθημά του την αποχή, ούτε το λευκό, δημόσιες συζητήσεις δεν έχουν γίνει πουθενά, δεν έχουν καν φανερωθεί τέτοιες διαλυτικές προθέσεις,οι δε σπιούνοι,που αμολάει αμέσως μετά και την δεύτερη Κυριακή ο έντρομος κρατικός μηχανισμός, βεβαιώνουν ότι ουδείς είχε πει ή κάνει το παραμικρό για να καταλήξει όλος αυτός ο κόσμος, που ήταν μες την καλή χαρά -άραγε ήταν;- να γράψει άπαντες τους υποψηφίους πανηγυρικά στα παλαιότερα των υποδημάτων του και που χωρίς να έχει δηλωμένη τουλάχιστον καμία πρόθεση αποδόμησης,πετυχαίνει και αποδομεί τα πάντα.</div><div class="separator" style="background-color: #fafafa; clear: both; margin: 0px; outline: none; padding: 0px;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></div><div class="separator" style="background-color: #fafafa; clear: both; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp7kayU2zLrQ-FVhHl6F1nt48nVI3fwVfyQX_l-F3JsJNCEvI3ehrauc5ahlFbdCfePOOJ0tfKBLJWS4dX109zfpGwzXb-skXPmrFYAmwOd8n7I_2rW-S7FVeND2SuaiNjzQyqWpUecDxx/s1600/saramago+%CE%B5%CE%BE%CF%8E%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF.jpg" style="color: #009eb8; display: inline; margin-left: 1em; margin-right: 1em; outline: none; text-decoration-line: none; transition: color 0.3s ease 0s;"><span style="font-family: inherit;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp7kayU2zLrQ-FVhHl6F1nt48nVI3fwVfyQX_l-F3JsJNCEvI3ehrauc5ahlFbdCfePOOJ0tfKBLJWS4dX109zfpGwzXb-skXPmrFYAmwOd8n7I_2rW-S7FVeND2SuaiNjzQyqWpUecDxx/s200/saramago+%CE%B5%CE%BE%CF%8E%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF.jpg" style="-webkit-border-image: url("") 9 fill / 9px stretch; border-color: initial; border-image-outset: 0; border-image-repeat: stretch; border-image-slice: 9; border-image-width: 9px; border-image: url("") 9 / 9px / 0 stretch; border-style: none; border-width: 9px; box-sizing: border-box; display: inline-block; height: auto; margin: 10px auto; max-width: 100%; padding: 8px; position: relative;" width="193" /></span></a></div><div style="background-color: #fafafa; margin: 0px 1em; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"></div><span style="font-family: inherit;"><br style="background-color: #fafafa; text-align: justify;" /></span><div class="separator" style="background-color: #fafafa; clear: both; margin: 0px; outline: none; padding: 0px;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></div><div class="separator" style="background-color: #fafafa; clear: both; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: inherit;">Η ιστορία δεν τελειώνει βέβαια στη φάση αυτή, της αχειραγώγητης εξωτερίκευσης της βούλησης των πολιτών και της αποδόμησης του φθαρμένου και χειριστικού συστήματος. Οι αρχές αντιδρούν σαν μια ακόμα γνήσια καρικατούρα του συγκεκριμένου μοντέλου εξουσίας που είναι και απροκάλυπτα αναστέλουν το σύνταγμα με κήρυξη στρατιωτικού νόμου.Επίσημη πρόφαση είναι ότι η μαζική αυτή διατύπωση αποχής και λευκού είναι το προϊόν μιας γενικής και αόριστης <em>τρομοκρατίας και των αόρατων συνομωσιών, αόρατων κακών </em><em>εχθρών του (καλού αυτού )κράτους </em><em>που παρέσυραν τους (χαζούς) πολίτες κτλ κτλ</em>.Ακολουθούν αντιδράσεις από τους μεν ,τις αρχές, με κορυφαία την αποχώρησή (!)τους από την πόλη και σκοπό να αφήσουν το παρεκτραπέν πλήθος στο χάος,στο έλεος της ίδιας του της ως τότε παθητικότητας , θεωρώντας ότι απλούστατα δεν θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα.</span></div><div style="background-color: #fafafa; clear: both; margin: 0px; outline: none; padding: 0px;"><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: left;"><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: inherit;">Ακολουθούν όμως αποτελεσματικότατες πρακτικές αυτοοργάνωσης από τους δε,δηλαδή τους πολίτες, έτσι το επόμενο ερώτημα είναι αναπόφευκτο:από πού και ποιον διδάχτηκαν την επιβίωσή τους και επιπλέον πώς και διαχειρίστηκαν με τόση σύνεση μείζονα προβλήματα καθημερινότητας -ασφάλεια, κυκλοφοριακό, αποκομιδή απορριμάτων κτλ-, με τρόπο φυσικό, σαν να το έκαναν πάντα;</span></div></div></div></div><div style="background-color: #fafafa; clear: both; margin: 0px; outline: none; padding: 0px;"><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: left;"><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: inherit;">Αυτοί αλλιώς ήταν <em>μαθημένοι</em>, αλλιώς και από άλλους ήταν καθορισμένο-<em>ετερογενώς και λίγα λέω-, </em> το καθημερινό τους πάρε δώσε και το μεταξύ τους και το με την Πολιτεία,τι έγινε και πότε,πού και από ποιους, ανέκφραστους ως μόλις πριν λίγο, παράγοντες καθορίστηκε και συντελέστηκε αυτή η <em>ήσυχη </em>και ιδιόμορφη <em>επανάστασή τους</em> και κυρίως η <em>διαχείριση από τους ίδιους μιας κατάστασης </em>στην οποία, αρχικά, <i>δεν άνοιξε ρουθούνι</i>;</span></div></div></div></div><div style="background-color: #fafafa; clear: both; margin: 0px; outline: none; padding: 0px;"><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: left;"><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></div></div></div></div><div style="background-color: #fafafa; clear: both; margin: 0px; outline: none; padding: 0px;"></div><div class="separator" style="background-color: #fafafa; clear: both; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgE0lhGqeuYTO9BvbaMSwDMif9dOlEsCfcbW5FTWD5jCTRt83sqK4_MMBsCRZdFNSaV3OSYgxWS__HwlTvuMWTz8pac_0JqgLCzIMDQYcEZT3GE_8t7hEyb3L6a5mQA_7BO4DkYWgSqKOw8/s1600/%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85+jpg.jpg" style="color: #009eb8; display: inline; margin-left: 1em; margin-right: 1em; outline: none; text-decoration-line: none; transition: color 0.3s ease 0s;"><span style="font-family: inherit;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgE0lhGqeuYTO9BvbaMSwDMif9dOlEsCfcbW5FTWD5jCTRt83sqK4_MMBsCRZdFNSaV3OSYgxWS__HwlTvuMWTz8pac_0JqgLCzIMDQYcEZT3GE_8t7hEyb3L6a5mQA_7BO4DkYWgSqKOw8/s200/%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85+jpg.jpg" style="-webkit-border-image: url("") 9 fill / 9px stretch; border-color: initial; border-image-outset: 0; border-image-repeat: stretch; border-image-slice: 9; border-image-width: 9px; border-image: url("") 9 / 9px / 0 stretch; border-style: none; border-width: 9px; box-sizing: border-box; display: inline-block; height: auto; margin: 10px auto; max-width: 100%; padding: 8px; position: relative;" width="217" /></span></a></div><div class="separator" style="background-color: #fafafa; clear: both; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: center;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;">Πού να αναζητήσουμε λοιπόν τις απαντήσεις και σε ποιούς;Μπορούμε άραγε παρά την εκτεταμένη χειραγώγηση να αλλάξουμε τις ζωές και τις τύχες μας;Ο Σαραμάγκου ισχυρίζεται-έτσι καταλαβαίνω κι εγώ κλείνοντας το βιβλίο και σκεφτόμενη χίλια δυό -πως ναι,μπορούμε.Κάνει δε με τον τρόπο του το πρώτο βήμα και μοιράζεται μαζί μας την ιδέα του συμπυκνωμένη σε ένα (ακόμα) εξαιρετικό βιβλίο.Τα υπόλοιπα καλούμαστε να τα ανακαλύψουμε εμείς οι ίδιοι, <span style="color: #cc0000;">αλλάζοντας εντός μας και ταυτόχρονα και μαζί με όλους τους άλλους κάνοντας καλύτερο τον κόσμο μας.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #cc0000;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="background-color: #fafafa; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: left;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></div></div><div style="background-color: #fafafa; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: left;"><em><span style="font-family: inherit;">Αχ,αν διάβαζαν περισσότερο οι άνθρωποι....</span></em></div></div>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-21047571905004653552022-10-06T01:40:00.002+03:002022-10-08T18:16:56.778+03:00Το Εξιλαστήριο Θαύμα,Έλενα Μαρούτσου<div style="text-align: center;"><span style="font-family: Nanum Gothic; font-size: medium;">Το Εξιλαστήριο Θαύμα</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: Nanum Gothic; font-size: medium;">Μία ιστορία σε πενήντα μία βαλίτσες</span></div><div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvJAbYuuwgxeI2x9rzv3g1rBS_79BHRnatp0hZ9wkOTuRvls3azZGZWIjXiF5ir3t0cUtHgCPZhTZy5bXzc5HWsShVykaFp7PB1iFixW2FhtszX2bneeCyfzmLqndtbfPp8dL4mHbynnkh_E26JKRtkfLAjNh2fOfOX4aeb6YN2FV0NPbrgqHcMZXX1g/s1174/b269330.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1174" data-original-width="800" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvJAbYuuwgxeI2x9rzv3g1rBS_79BHRnatp0hZ9wkOTuRvls3azZGZWIjXiF5ir3t0cUtHgCPZhTZy5bXzc5HWsShVykaFp7PB1iFixW2FhtszX2bneeCyfzmLqndtbfPp8dL4mHbynnkh_E26JKRtkfLAjNh2fOfOX4aeb6YN2FV0NPbrgqHcMZXX1g/s320/b269330.jpg" width="218" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Δεν είχα παρακολουθήσει την Έλενα Μαρούτσου ως συγγραφέα και επομένως πριν διαβάσω το πιο πρόσφατο από τα βιβλία της,το <i>Εξιλαστήριο Θαύμα, </i>δεν ήξερα το ύφος και τις θεματικές της αγάπες/εμμονές,αν έχει,τις προθέσεις της -κάποιες συγκεκριμένες που ενδεχομένως την εμπνέουν να γράφει ό,τι και όπως γράφει-, τους τύπους προσώπων που προτιμά να αναδεικνύει και το βάθος που επιθυμεί να τους προσδίδει ως ήρωες των έργων της, τους τρόπους της τέλος πάντων να συνθέτει ρεαλιστικές και μη ιστορίες και να τις κάνει καλή λογοτεχνία -αυτό δεν μας καίει;-,ασχέτως αν αρέσει,αν ταιριάζει σε κάποιον το γράψιμo και τα θέματά της ή όχι. </div><div style="text-align: justify;"> Κάθομαι στο γραφείο αρκετές ώρες την ημέρα και έχω ακριβώς απέναντί μου μια καταφορτωμένη βιβλιοθήκη με βιβλία και της Μαρούτσου βαλμένα σ΄αυτή,τα έβλεπα και τα λιβάνιζα που λένε, τα είχα ξεφυλλίσει βέβαια μα δεν αποφάσιζα να τα διαβάσω αν και άκουγα λόγια καλά από άτομα που μετρά η γνώμη τους και δεν είναι τσανακογλείφτες των διάφορων και να με συμπαθάτε που τα λέω έτσι ωμά. Δεν ξέρω λοιπόν πώς μου ήρθε πριν κάτι εβδομάδες -πιθανόν να με δελέασε το ιδιαίτερα καλλιτεχνικό του εξώφυλλο με το έργο του Mohamad Hafez<i> "Baggage #2</i>",ένας λόγος άλλωστε που αγαπώ την <i>Κίχλη</i> είναι κι αυτή η τόσο φιλότεχνη ματιά -,και έπιασα,μα για να το διαβάσω αυτή τη φορά,στα χέρια μου το <i>Εξιλαστήριο Θαύμα </i>(πρέπει δε να πω ότι μου το είχαν κάνει δώρο και ευτυχώς, διότι εμένα μπροστά στους πάγκους του βιβλιοπωλείου πάλι κάνα ογκώδες με μακροπερίοδο λόγο θα με τραβούσε απ΄το μανίκι να το αγοράσω,δεν ξέρω κιόλας, όπως ήδη σας είπα και τα γνωρίζετε και εσείς από πρώτο χέρι, τα έχουμε τα κολλήματά μας κι εμείς οι μη δηλωμένοι (sic) ως εστέτ (sic διπλό) αναγνώστες, τι να γίνει. </div><div style="text-align: justify;"><blockquote><blockquote><span style="color: #660000; font-family: Architects Daughter;">Η πλημμυρίδα είχε ήδη ξεκινήσει. Κάθισαν αγκαλιασμένοι σ΄έναν βράχο έξω από την αυλή της μονής κι έβλεπαν το νερό να πολιορκεί σιγά σιγά την αμμώδη έκταση γύρω απ΄το Μον Σαιν Μισέλ.Όσο φούσκωναν τα νερά, τόσο η Ραχήλ ένιωθε να πλημμυρίζει από αγάπη. Ξαφνικά η μελαγχολία του Επιταφίου,η θλίψη για την ασθένεια του πατέρα της,η ενοχή για τη δική της ευτυχία άρχισαν να αποσύρονται και τη θέση τους έπαιρνε ένα αίσθημα πληρότητας,μία αίσθηση ευταξίας και αναπόδραστης αρμονίας,λες και όλα στη ζωή- όχι μόνο τη δική της μα και των άλλων-ήταν καλώς καμωμένα. Όσο το θαλασσινό νερό ξεχυνόταν τώρα στην πεδιάδα ,τόσο ξεχείλιζε η ίδια από ευγνωμοσύνη. Ναι,όλα ήταν καλώς καμωμένα.Υπήρχε σοφία ακόμα και στην τυχαιότητητα,το ρολόι του κόσμου ήταν καλοκουρδισμένο,τη θλίψη ακολουθούσε η χαρά,την απογοήτευση η ελπίδα,την ασθένεια η ίαση.</span></blockquote></blockquote><p></p><blockquote style="text-align: right;"><blockquote>(σελ.84) </blockquote></blockquote><p></p></div><div style="text-align: justify;"> Έπεσα με τα μούτρα,είχα εξ αρχής περιέργεια ως προς το πού,σε ποιους αισθητικούς και φυσικά και ιδεολογικούς δρόμους θα στρέψει την ιστορία με το σαφώς ιντριγκαδόρικο και μαζί σοβαρότατο θέμα -την αναδοχή ασυνόδευτου προσφυγόπουλου από τυπική αλλά που δεν την παρουσιάζει και 100% ως μία προβλέψιμη ελληνική οικογένεια-, και πώς, σε ποιο δια ταύτα θα το φτάσει,αν σώνει και καλά πρέπει να φτάνει μια αφήγηση σε δια ταύτα αλλά χωρίς βέβαια να την έχει ισοπεδώσει ο διδακτισμός. Το στακάτο της γενικά γράψιμο με οδήγησε και στους<i> Θηριόμορφους </i>και σειρά έχουν οι <i>Χυδαίες Ορχιδέες</i> και μάλλον και άλλα πονήματα από τα οκτώ συνολικά που έχει στο ενεργητικό της,νιώθω δε κάπως σαν να βρήκα πουγκάκι με λίρες λογοτεχνικές,καθώς η συγγραφέας αποδεικνύεται ικανότατη στον χειρισμό του παραμελημένου σήμερα,κατά τη γνώμη μου, λογοτεχνικού εργαλείου που λέγεται γλώσσα, εκλεπτυσμένα τολμηρή σε σκηνές ταμπού για τις περισσότερες γυναίκες συγγραφείς ακόμα και εν έτει 2022,και έντιμα,θεωρώ,στοχάζεται μέσω των ηρώων το πολιτικό μας παρελθόν, προσωπικό και συλλογικό,φωτίζοντας επαρκώς σκοτεινές πτυχές της ιδρυματικής/στρατοπεδικής πραγματικότητας -κυρίως στη Λέρο των τρελών και λιγότερο στα ξερονήσια που έστελναν τους κομμουνιστές-, με τρόπο που συγκινεί χωρίς να γίνεται διδακτισμός,επίπληξη ή και, ακόμα χειρότερα, επαιτεία συμπάθειας,με δυο λόγια φέρνοντας υγιή προβληματισμό που έχει να κάνει, έτσι το εξέλαβα, και με τις δύο όψεις του αυτού <i>ιστορικού</i> "νομίσματος". </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Καλό είναι τούτο βέβαια γιατί μας έχει αλλοτριώσει το προς όλες τις κατευθύνσεις εξακοντιζόμενο μίσος,η μονομέρεια,η κυνικότητα και η κατασκευασμένη από τα πάνω πολιτική ορθότητα, ένθεν και ένθεν, και επιτέλους βαρέθηκα,ας προβληματίζεται καθένας μας για τη ζωή όχι με κριτήριο κομματικές και μικροπολιτικές βλέψεις και ιδιοτέλειες, φτάνει πια με όλους αυτούς που θέλουν και τα δικά τους δικά τους αλλά και τα δικά μας δικά τους και αυτά.Τέλος πάντων με κέρδισε η Έλενα Μαρούτσου και ας μη συμφωνώ με κάποιες της προθέσεις που νομίζω ότι διέκρινα ή με ορισμένες αντιλήψεις που αχνοφαίνονται και στο δια ταύτα δεν καλύπτουν τις δικές μου αναγνωστικές προσδοκίες.</div><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"> Δανείζομαι, για να τις χρησιμοποιήσω ως σκελετό, μερικές αράδες από το λιτό οπισθόφυλλο όμως εμπλουτίζοντάς τις με ονόματα, ιδιότητες και στοιχεία: </div><div style="text-align: start;"><blockquote><blockquote style="text-align: justify;"><span style="font-family: Architects Daughter;"><span style="color: #660000;">Ένα ζευγάρι σε κρίση </span><span style="color: #660000;">στη σύγχρονη Αθήνα του 2020, </span><span style="color: #660000;">-ένας αρχιτέκτονας με ροπή στις εξωσυζυγικές απιστιούλες και μια μεταφράστρια που είναι ελαφρώς στον κόσμο της-,ο Νίκος και η Ραχήλ, αναλαμβάνει την αναδοχή ενός ασυνόδευτου προσφυγόπουλου, του Μουσά από τη Σομαλία.. Ο</span><span style="color: #660000;"> ερχομός του εφήβου θα ανακινήσει το παρελθόν του καθενός,φέρνοντας στην επιφάνεια τραύματα εκτοπισμού τόσο του άνδρα όσο και της γυναίκας από τις πατρικές τους οικογένειες, και συγχρόνως θα δράσει ως καταλύτης στη σχέση τους. Η δεκαεφτάχρονη κόρη τους η Κάλλια θα νιώσει έλξη προς το νέο μέλος της οικογένειας και θα το εκφράζει στα e-mail που ανταλλάσσει με την πρώτη ξαδέλφη της που ζει στα Γιάννενα, ενώ η δεκατριάχρονη αδελφή της,η Σκεύη,ένα διαφορετικό,έξυπνο και ελαφρώς ατίθασο παιδί,που λατρεύει τη λογοτεχνία, θα βιώσει αντιφατικά συναισθήματα, που θα τα καταγράφει στο προσωπικό της ημερολόγιο. Οι εξελίξεις σύντομα θα πάρουν μορφή χιονοστιβάδας και άλλα πρόσωπα και μαζί κι ένας γάτος με απίθανο όνομα θα γίνουν οι κρίκοι μιας αλυσίδας που δένει πότε ενοχικά και πότε λυτρώνει ως δεσμός αλληλεγγύης. Πρόκειται για τις μητέρες του Νίκου και της Ραχήλ,τον αδελφό της,μια πρώην ερωμένη του Νίκου,τη Φαίδρα, που η Ειμαρμένη τα φέρνει έτσι που επανεμφανίζεται εικοσιπέντε χρόνια μετά ως η ψυχολόγος της δομής από την οποία ελέγχεται η ανάδοχη οικογένεια, την κολλητή συμμαθήτρια της Σκεύης την Αυγή, τον </span></span><span style="color: #660000; font-family: "Architects Daughter";">κουλτουριάρη </span><span style="color: #660000; font-family: "Architects Daughter";">καθηγητή σχεδίου της Κάλλιας η οποία προετοιμάζεται για τις πανελλαδικές προκειμένου να μπει κι αυτή στην Αρχιτεκτονική στα χνάρια του πατέρα της, τον Χάρη, που σύντομα γίνεται το ομολογημένο τρίτο πρόσωπο στη σχέση Νίκου-Ραχήλ αλλά και κάποιους ακόμα από το οικογενειακό και το επιμέρους παρελθόν του ζευγαριού, όπως ο πρώην αρραβωνιαστικός της Ραχήλ, ο Γαλλογερμανός Ρίχαρντ, που έχει σφραγίσει την προσωπικότητά της με οδυνηρό τρόπο ή και ξένοι αλλά που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σχετίζονται, με αυτούς οι πατεράδες και οι παππούδες τους και σύντροφοι, οι συγγενείς, οι γείτονες ή οι γνωστοί τους με ιστορίες εγκλεισμού σε ξερονήσια άλλος ως κομμουνιστής, άλλος σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ως Εβραίος, άλλος ως τρελός ή απλά εργαζόμενος στη φοβερή Λέρο .Όλοι αυτοί και κάμποσοι ακόμα </span><span style="color: #660000; font-family: "Architects Daughter";">με τη δική του πινελιά ο καθένας </span><span style="color: #660000; font-family: "Architects Daughter";">συνθέτουν ένα ευκίνητο σύνολο προσώπων που λειτουργώντας σαν χορός τραγωδίας αποκαλύπτει και καταγγέλλει την απανθρωπιά της ιδρυματοποίησης/ασυλοποίησης/αιχμαλωσίας και του εγκλεισμού αυτού καθαυτού και καταγράφει τις συνέπειές του σε γενιές και γενιές κατόπιν, τα τραύματα που δεν κλείνουν όσο κι αν οι εποχές φαίνονται να έχουν αλλάξει και τις μνήμες που όταν ανακαλούνται πληγώνουν ακόμα πικρά και με σφοδρότητα.. </span></blockquote></blockquote><div style="text-align: justify;"> Καλή θα ήταν,λέω,και η παράθεση των τίτλων των κεφαλαίων γιατί και από τη δική τους ανάγνωση γοητεύεται ο αναγνώστης ώστε να θελήσει να προχωρήσει στο πυκνό κείμενο και να ανακαλύψει τι συμβολίζουν κυρίως οι βαλίτσες και αν είναι τόσες όσες αναφέρονται στον υπότιτλο ή είναι αυτή η μία η τεράστια της ζωής του καθενός μας που συχνά ανάθεμα αν κουβαλιέται εύκολα είτε είναι βαριά και γεμάτη είτε άδεια και ελαφριά (βλέπετε μπορεί μια βαλίτσα να έχει άχρηστες τραχιές πέτρες μέσα της και όμως να είναι μπορετό να τη σηκώσεις ή να είναι γεμάτη ανάλαφρα και ευωδιαστά πούπουλα που την κάνουν ασήκωτη και το αν είναι πάντα άχρηστες οι πέτρες και βολικά και χρήσιμα τα πούπουλα, αυτό ας το ψάξει καθένας εντός και εκτός του μυθιστορήματος και όπως νιώθει στη δική του ζωή).</div><span style="color: #660000; font-family: Handlee;"></span></div><blockquote style="text-align: start;"><span style="color: #660000; font-family: Handlee;"></span></blockquote><blockquote style="text-align: start;"><blockquote><div><span style="color: #660000; font-family: Architects Daughter;">Α΄μέρος . Οι Αποσκευές</span></div><div><span style="color: #660000; font-family: Architects Daughter;"><br /></span></div><div><span style="color: #660000;"><span style="font-family: Architects Daughter;">1. Εισαγωγή στην τέχνη της εξαφάνισης: Η βαλίτσα και το βαλιτσάκι<br />2. Η βαλίτσα που σε πάει στον ουρανό<br />3. Μωρό σε σακίδιο πλάτης<br />4. Μια βαλίτσα ανάμεσα σε πατέρα και γιο<br />5. Από τα σκουπίδια στη βαλίτσα<br />6. Βαλίτσα χωρίς παλτό<br />7. «Βαλίτσα με πέταλα»<br />8. Η σημειολογία της ανοιχτής βαλίτσας<br />9. Από βαλίτσα σε βαλίτσα<br />10. Χωρίς βαλίτσα<br />11. Μπαούλο με λεβάντα<br />12. Το σάλι πίσω στην τσάντα<br />13. Μία βαλίτσα με την εικόνα της Σταύρωσης και μία χωρίς<br />14. Η σημειολογία της κλειστής βαλίτσας<br />15. Το γαλάζιο νεσεσέρ<br />16. Η βαλίτσα με τη φλογοβόλο καρδιά<br />17. Βαλίτσα με καρουζέλ από κουτάλια<br />18. Από μπαούλο σε μπαούλο<br />19. Ίδια τσάντα, ίδια βαλίτσα, άλλο περιεχόμενο<br />20. Βαλίτσες πίσω από βιτρίνα</span><br /><br /></span></div><div><span style="color: #660000; font-family: Handlee;">Β΄μέρος. Το Ταξίδι<br /><br /></span></div><div><span style="color: #660000; font-family: Handlee;">1. Ερήμην μου<br />2. Με μια σακούλα σκουπιδιών κι ένα δώρο<br />3. Η Ραχήλ γίνεται Φαίδρα, ο Μουσά έχει μόνο σώμα κι ο στόχος προσωρινά επιτυγχάνεται<br />4. Σαν αδελφός<br />5. Η πεταλούδα στο στόμα της τίγρης και ένα χαμένο βρέφος<br />6. Μια γυναίκα είναι η μάνα της. Ένας άντρας είναι μια ρηχή λίμνη<br />7. Στη χώρα των βουβών<br />8. Αχνά πουλιά. Σε λίγο<br />9. Μία βαλίτσα μόνη σε περιστρεφόμενο ιμάντα και μία βαλίτσα με κόκαλα<br />10. Η βαλίτσα ως τόπος και η εμμηνόπαυση ως εκτοπισμός<br />11. Γενική αποτίμηση της κατάστασης ανάμεσα στα δύο φύλα<br />12. Όλες -σχεδόν- οι μπίλιες στις τρύπες<br />13. Το αμίλητο νερό και τί είπε όταν μίλησε<br />14. Η υπέροχη φίλη μου, η Άννα Φράνκ και τα μικρά ροζ σκουλήκια<br />15. Τα ερείπια του ορθολογισμού<br />16. Η ζεστή κοιλάδα και η Βάλια Κάλαντα. Γιαξεμπόρε<br />17. Πόδια στις φλόγες<br />18. Ή πρώτη εξαφάνιση του Μουσά. Άλλη μια φλογοβόλος καρδιά<br />19. Σε στρώμα μονό. Σε νοτισμένο τζάμι<br />20. Οι ουρές των κουταλιών κι ένα καζάνι με δροσερή πίσσα<br />21. Εξ όνυχος γαλής. Όταν βγήκε το γάντι<br />22. Λαχταρώ<br />23. Μέλη-φαντάσματα. Με κόκκινο ολόσωμο μαγιό. Όπως Ιησούς<br />24. Ο εκπατρισμός του Μιαούλη. Τσακισμένα λουλούδια<br />25. «Είσαι πολλά όμορφη». Το βλέμμα του Οδυσσέα<br />26. Πρωτοφανή φαντάσματα σε μια γριά βαλίτσα. Ένα φάντασμα μόνιμης διαμονής και μια ημιδιαμονής αυτοκτονία<br />27. Το ρεζουμέ, το Κοσμικό Αστείο και η κλειτορίδα-φάντασμα<br />28. Η βουβή αιδώς και η κομμένη γλώσσα του αιδοίου<br />29. Ακόμα μια αποτυχημένη θηλιά κι ένας εμφύλιος πόλεμος<br />30. Μια προεξαγγελτική εξαφάνιση. Ποιος είναι το θύμα;<br /><br /></span></div><div><span style="color: #660000; font-family: Handlee;">Γ΄μέρος .Η ΄Αφιξη</span></div></blockquote></blockquote></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Το <i>Εξιλαστήριο Θαύμα </i>είναι ένα ενδιαφέρον και ζωντανό μυθιστόρημα με μια πιθανοφανή ιστορία εντός του, σημερινή, εμπνευσμένη από καταστάσεις και ζόρια που ζούμε σε τούτη τη χώρα και σ΄αυτές τις συγκυρίες˙ μια ιστορία που συνδέεται οργανικά με το παλαιότερο και το πιο πρόσφατο μα και το εν εξελίξει συλλογικό μας ιστορικό/κοινωνικό/πολιτικό γίγνεσθαι που,καταλαβαίνετε, η προσέγγισή τους δεν είναι εύκολη όταν την επιχειρεί ένας συγγραφέας που βιώνει και ο ίδιος την επικαιρότητα και ζυμώνεται με τους αναγνώστες/πελάτες/κριτές του,να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ναι; Η συγγραφέας αυτό το γίγνεσθαι -και είναι υπέρ της ως πολίτη και άτομο στην ώσμωσή της με το κοινό μέσα και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης-,δεν το χρησιμοποιεί ως δεκανίκι για να εκμαιεύσει τη συμπάθειά μας λόγω των εκλεκτικών συγγενειών και ας διαφαίνεται,και στη συνέχεια αποδεικνύεται όντως μεγάλο το ποσοστό ταύτισής μας με τους ήρωες,ειδικά με το πρωταγωνιστικό ζευγάρι Νίκου και Ραχήλ,πενηντάρηδων με τρέχουσες υποχρεώσεις προς τα παιδιά και τους γονείς τους και ανεξόφλητα συναισθηματικά δάνεια από παλιές καλές εποχές που όμως τις έχουν αφήσει πίσω τους πασχίζοντας να κρατηθούν για να μην καταντήσουν ό,τι κάποτε αποκήρυξαν, σιχάματα και λαμόγια.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Πρόκειται για γίγνεσθαι δύσκολο,πολύπτυχο με συνεχώς μεταβαλλόμενες κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις που ως αφήγηση εδώ το κρατούν σταθερά στις πλάτες τους οι καλά δομημένοι χαρακτήρες που η Μαρούτσου εμπνεύστηκε, υποθέτω,ζώντας τους ως ποικίλες εκδοχές του ίδιου ανθρωπότυπου στους ευρείς αστικούς πληθυσμούς στους οποίους κατ΄αρχάς ανήκουμε και εμείς, οι μέσοι πολίτες της ταλαιπωρημένης από τις αστοχίες των πολιτικών της ταγών χώρας, άνθρωποι τής σε σύγχυση, διάλυση και απραξία ευρισκόμενης μεσαίας τάξης,με την ίδια σε γενικές γραμμές εκπαίδευσή μας αλλά άνιση καλλιέργεια -γιατί είναι άλλο πράγμα αυτή-,και που όλοι έχουμε κάνει καλά ή και χαζά πράγματα στις προσωπικές και δημόσιες ζωές μας,εγώ,εσείς,αυτοί,οι άλλοι και έτσι κυλά η ζωή,με λανθασμένες και σωστές επιλογές,με πάθη,με μύχιες σκέψεις,με πίκρες,με χαρές,με ανατροπές, με εξελίξεις,με ερωτικές και φιλικές αναθερμάνσεις,με προσκολλήσεις και αποστροφές, με αρρώστιες και υγεία,με θλίψη, με ευφορία, κοντολογίς με όλη τη βεντάλια παθημάτων, συναισθημάτων, εμπειριών,σοφίας και ανοησίας, ολάνοιχτη μέσα στο μυθιστόρημα,όπως γίνεται και στην αληθινή ζωή, και με τη συγγραφέα να επιμένει μέσα από τις πράξεις των ηρώων της και ειδικά της υπέροχης Σκεύης ότι δεν έχουμε γίνει αδαής και χειραγωγημένος πολτός. </div><div style="text-align: justify;"> Ας πω λοιπόν μια φορά, χάρη στην ζεστή ματιά της Μαρούτσου για τη ζωή, και μισή καλή κουβέντα για τα απομεινάρια της μεσαίας τάξης,τους Νίκους και τις Ραχήλ, που τους έχει αλλάξει τα φώτα η κρίση αλλά κάποιες ουμανιστικές ιδέες τις διατηρούν για να πορεύονται και τρόπους αρκετά έντιμους βρίσκουν για να ζουν με αξιοπρέπεια και αντιστάσεις συνετές προβάλουν και κριτική ικανότητα και αποθέματα ανθρωπιάς έχουν, ώστε να μην ποδοπατάνε ο ένας τον άλλο στις στιγμές της αδυναμίας και παρά τους εγωισμούς τους και κάμποσα ακόμα, ωραία και καλά και ίσως και ελπιδοφόρα, ίσως.</div><div><div style="text-align: justify;"> Η αφήγηση μετά την πεντηκοστή πέμπτη σελίδα αρχίζει να πυκνώνει, η διακειμενικότητα ή πιο σωστά η διακαλλιτεχνικότητα ανθίζει,οι συμβολισμοί αυξάνονται και οι εγκιβωτισμένες ιστορίες που έχουν ήδη εμφανιστεί και εκτελούν χρέη αρμών με το παρελθόν έχουν ήδη απλώσει το δικό τους ωραίο χρώμα στην κύρια. Αυτό,ενίσχυση δηλαδή της κύριας ιστορίας με δευτερεύουσες που δεν υπολείπονται σε ενδιαφέρον, γίνεται σχεδόν μέχρι το τέλος του μυθιστορήματος. Εκτενέστερες είναι -νομίζω,για να πω την αλήθεια δεν μέτρησα σελίδες-, η ερωτική και βίαιη ,αν έλεγα και ντροπιαστική δεν θα υπερέβαλα, ιστορία του Νίκου και της Φαίδρας στην Λέρο όταν ακόμα το νησί το βαραίνει η ύπαρξη του τρομερού ασύλου και η αντίστοιχη της Ραχήλ με τον Ρίχαρντ στην Γαλλία όταν η Ραχήλ συνοδεύει τον άρρωστο πατέρα της στο νοσοκομείο για μια πειραματική θεραπεία και χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της και τρώει στη μάπα και τη στενομυαλιά του εραστή της. </div><div style="text-align: justify;">Με αυτές τις δυο εξιστορήσεις που έχουν πολύ ψυχολογικό ζουμί, δεν πλατιάζουν και άρα δεν βαραίνουν την κεντρική αρχίζει η συγγραφέας να σφυρηλατεί επιμελώς τους χαρακτήρες του ζευγαριού και να τους τοποθετεί στην κοινωνική παλαίστρα στην οποία αργότερα θα ενταχθούν,ο μεν Νίκος πλήρως η δε Ραχήλ λιγότερο, ίσως και λόγω του πολύ πιο φευγάτου χαρακτήρα της που την έχει βοηθήσει να διατηρεί μια πιο ζεστή καρδιά, ας το πω έτσι, μια αγκαλιά πιο ανοιχτή στους ανθρώπους που υφίστανται τα χειρότερα από τα τεκταινόμενα γύρω της. Η Ραχήλ είναι εκείνη που θα επιμείνει,θα κάμψει τις ορθολογικές αμφιβολίες του Νίκου, θα πετύχει να φιλοξενήσουν τον νεαρό Σομαλό (που η Μαρούτσου ευφυώς δεν σχεδιάζει με χαρακτηρολογικές λεπτομέρειες τύπου είναι το ένα σκέφτεται το άλλο κτλ), εκείνη που με τη δική της επιμονή βάζει και τα δυο κορίτσια, λιγότερο τη μικρή που είναι θέσει και φύσει αμφισβητίας, σε μια νέα καθημερινότητα.</div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Μοναδική μου αμήχανη στιγμή ήταν η ανάγνωση του τέλους,το θεώρησα ως την αχίλλειο πτέρνα της αφήγησης και θυμήθηκα,ξανά,τον Αβραάμ Γεοσούα,τον μεγάλο Ισραηλινό συγγραφέα που έχει μιλήσει πολλές φορές γι΄αυτό το σοβαρό τεχνικό ζήτημα.Η συγγραφέας στο τρίτο μέρος με τον σιβυλλικό τίτλο<i> Η Άφιξη</i> αφιερώνει λίγες,κατά τη γνώμη μου βεβαίως,σελίδες για να συνθέσει το τέλος μιας αφήγησης που έχει ως τότε κυλήσει καλά.Θυσιάζει την Σκεύη ως χαρακτήρα, έτσι ένιωσα, αναθέτοντάς της να διεκπεραιώσει το φινάλε με το περιεχόμενο του ημερολογίου της (μερικά χρόνια μετά από όσα έχουν συμβεί με επίκεντρο και αφορμή τον Σομαλό φιλοξενούμενό τους) και βάζοντάς τη να γράφει μ΄αυτή την, αντιπαθή σε μένα, σπουδή των τίτλων τέλους μιας ταινίας: συνοπτική ενημέρωση για την πορεία του κάθε χαρακτήρα μετά το κομβικό γεγονός, πληροφορίες εν είδει περιεκτικής σούμας των όσων έχει ήδη αφηγηθεί και τέλος.Γιατί όμως σε έναν χαρακτήρα,αθώο και ταυτόχρονα αιχμηρό, αμόλυντο από την πνευματική ρύπανση των καιρών και την ίδια στιγμή τόσο κριτικό όπως αυτός της Σκεύης έπρεπε να δοθεί ο άνυδρος ρόλος/λόγος ικανού λογιστή που κλείνει ισολογισμό και μοιράζει ακριβοδίκαια ζημιές και κέρδη; Αυτό το κλείσιμο-σούμα πραγμένων,αν και δεν άλλαξε τις συνολικά θετικές μου εντυπώσεις από το συγκεκριμένο, ειλικρινά δεν θέλω να το ξαναδώ σε κανένα καλό μυθιστόρημα. </div><p></p></div>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-88478447421691312682022-10-02T13:02:00.000+03:002022-10-02T13:02:31.487+03:00Ο Μπλούμφελντ ένας Γηραιός Εργένης, Φραντς Κάφκα<p></p><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><blockquote><blockquote><span style="color: #660000;"><span style="font-family: Nanum Gothic;">Ξέρει μόνο ότι συγκεντρώνονται πολλοί μικροσκοπικοί,απεχθείς χτύποι, προτού </span><span style="font-family: "Nanum Gothic";">προκύψει το μεγάλο, δυνατό χτύπημα.Αλλά θα ήθελε ν΄ αντέχει όλη την απέχθεια των μικρών χτύπων αν μπορούσε να αποφύγει το χτύπημα, αλλά για κάποιον λόγο παραείναι αργά,εδώ δεν μπορεί να επέμβει,η υπόθεση είναι χαμένη,ούτε καν λόγια δεν έχει,μόνο για ένα βουβό χασμουρητό ανοίγει το στόμα του και οργισμένος γι΄αυτό χτυπά το πρόσωπό του στα μαξιλάρια.</span></span></blockquote></blockquote><p style="text-align: right;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"></span></p><blockquote><blockquote><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">(σελ.47) </span></blockquote></blockquote><p></p></div><div style="text-align: center;"><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaEt8b9JVb1lhJX2vqsgVwiFYOlnfmRJ4P2PEx8Aw53wXA4trsAtU63TKPcqgcNVCw-qMygFmRyT-aH7d0o5zn-3SZ7c6DFghWy6Wrdquz1cKd9g2cGyPS39-gdFW-beXm4G0KudDjiobG/s701/244347022_4247565085370450_5880451061778115066_n.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="701" data-original-width="526" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaEt8b9JVb1lhJX2vqsgVwiFYOlnfmRJ4P2PEx8Aw53wXA4trsAtU63TKPcqgcNVCw-qMygFmRyT-aH7d0o5zn-3SZ7c6DFghWy6Wrdquz1cKd9g2cGyPS39-gdFW-beXm4G0KudDjiobG/w300-h400/244347022_4247565085370450_5880451061778115066_n.jpg" width="300" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: #0b5394; font-family: Nanum Gothic; font-size: medium;">η υπέροχη φωτογραφία είναι της <br />Μαριλένας Τσιράκογλου</span></td></tr></tbody></table><div style="text-align: center;"><br /></div><div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Θα μπορούσα να μη γράψω απολύτως τίποτα επειδή ήδη έγραψαν για το βιβλίο οξυδερκείς πράγματι και με γνώσεις κριτικογράφοι<b>¹</b> και τα πολλά και κοπιαρισμένα (εκουσίως τε και ακουσίως) λόγια, ομοιάζοντα συνήθως από ένα σημείο και μετά, των υπολοίπων εμού συμπεριλαμβανομένης, αν δεν έχουν κάτι πραγματικά απαραίτητο να ειπωθεί/γραφτεί, περισσεύουν.</div><div style="text-align: left;">Θα μπορούσα να γράψω <span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;">ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟΣ ΚΑΦΚΑ</span>, έτσι σαν σύνθημα σε πανό.</div><div style="text-align: justify;">Θα μπορούσα να βάλω απλά και μόνο τη φωτογραφία που μου παραχώρησε η Μαριλένα Τσιράκογλου, με το βιβλίο στερεωμένο -αλληγορικά,στα δικά μου μάτια-,στο ξύλινο χέρι της γνωστής σπαστής κούκλας ζωγραφικής, και να μην γράψω/πω λέξη. Όμως πώς να προσπεράσω το ότι δεν έχουμε έτσι απλά μια ακόμα έκδοση έργου του Φραντς Κάφκα, ενός από τους λίγους πραγματικά τεράστιους και επιδραστικότερους συγγραφείς παγκοσμίως, ότι πρόκειται για μια ξεχωριστή, ιδιαίτερα καλλιτεχνική δίγλωσση έκδοση που ήρθε ως μάννα εξ ουρανού σε χαλεπούς καιρούς από τις νεοσύστατες <a href="https://www.valitsa.org/valitsa-publications/" target="_blank"><i>εκδόσεις βαλίτσα</i></a> και ότι μια τέτοια προσπάθεια δεν πρέπει να χαθεί στην εκδοτική πλημμυρίδα (και την τόση ακρίβεια που οδηγεί και το βιβλίο,δυστυχώς, με μαθηματική ακρίβεια στα είδη πολυτελείας για πολύ κόσμο),ούτε να λάβει το πολυπόθητο,δεν αντιλέγω,ακαδημαϊκό διαπιστευτήριο, ως βιβλιογραφία, σε ελληνόγλωσσους μελετητές του Κάφκα και ως εκεί; </div><div style="text-align: justify;">Περί τίνος λοιπόν πρόκειται; Περί ενός <i>σπαράγματος</i>, γράφει ² ο <a href="https://a8inea.com/ekdosis-valitsa-to-oniro-enos-dromos-gia-olous/" target="_blank">εκδότης</a> <i>της βαλίτσας</i> και μεταφραστής του Κάφκα (και άλλων σημαντικών τεθνεώτων και εν ζωή γερμανών και γερμανόφωνων συγγραφέων ) Αλέξανδρος Κυπριώτης, μιας ατέλειωτης τυπικώς ιστορίας του Κάφκα που </div><span style="font-family: Nanum Gothic;"><div style="text-align: justify;"><blockquote><blockquote><span style="color: #073763;">αποτελείται από δύο αυτόνομες αριστουργηματικές σεκάνς με καίριες προβολές σ’ ένα δυνητικά εφιαλτικό μέλλον και αναδρομές στο παρελθόν, που σπάζοντας την ευθύγραμμη αφήγηση καθιστούν το παρόν έναν ασφυκτικά περίκλειστο χωροχρόνο, χωρίς δυνατότητα διαφυγής, μετατρέποντάς το σε μηχανισμό αργόσυρτης και βασανιστικής εξόντωσης: οι δύο πυλώνες του δυτικού πολιτισμού, η προσωπική και η επαγγελματική ζωή του ανθρώπου, τα δύο κολαστήρια του Φραντς Κάφκα, φωτίζονται σε όλο τους το μεγαλείο.</span></blockquote></blockquote></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><div style="text-align: justify;"> Προσωπικά δεν τη θεώρησα ατέλειωτη αυτή την καφκική ιστορία,ή μάλλον το ότι είναι, από τεχνικής άποψης ιδωμένη,δεν μετρίασε τη συναισθηματική ένταση,τη συγκίνηση και την ταύτιση σε ορισμένα σημεία.Η φιλολογική ανατομία όμως περί της τεχνικής του δεν θα εμφανίσει ευρήματα εδώ κι ό,τι έχει γραφτεί, όπως και σε όση αφηγηματική και χρονική διάρκεια και έκταση απλώνεται -τυπικώς σύντομη και μικρή-,αποδεικνύεται με την ανάγνωση υπεραρκετή για να χαρακτηρίσουμε το κείμενο βαθύ και υπαρξιακό, με περιεχόμενο που αναποδογυρίζει την απλή φαινομενικά καθημερινότητα του κεντρικού του ήρωα,του γηραιού εργένη Μπλούμφελντ.Βρίσκω δε ευφυές το ότι με αυτές τις δυο λέξεις,<i>γηραιός εργένης</i>, ο Κάφκα μας συστήνει μια και καλή έναν χαρακτήρα που στη συνέχεια θα χτίζει με αμείωτη ακρίβεια μέσα από τις σκέψεις του, που τις παραθέτει με ψυχραιμία χειρουργού και τις πράξεις του που τις περιγράφει με μια μόλις αντιληπτή από μας σαρκαστική και μαζί πικρή διάθεση,τελούμενες υπό διαφορετικές συνθήκες στα σαφώς διαφορετικά περιβάλλοντα,του εργένικου διαμερίσματος και της σφύζουσας από κόσμο εργασίας.</div><div style="text-align: justify;"> Τη διάβασα την ιστορία αυτού του γηραιού εργένη (και θα μπορούσα να πω <i>του καημένου γηραιού εργένη</i>) προσεκτικά και για μία ακόμα φορά με συνεπήρε ο ιδιαίτερος τρόπος του Κάφκα να ξεπερνάει τον ιστορικό χρόνο,να κατατροπώνει το ημερολόγιο της Ιστορίας,να βγαίνει από τους αιώνες και το πολιτισμικό και ιστορικό πλαίσιο που βάζουμε εκ των υστέρων για να έχουμε μία σειρά στην επαφή και τη σύγκριση με το Παρόν και το Παρελθόν. Ο Κάφκα γράφει πυρετωδώς,με μια απόγνωση που φωνάζει το μέγεθός της ,γράφει χώνοντας και στριφογυρίζοντάς το ασταμάτητα,με ένα λεπίδι που το βυθίζει στην καθημερινότητα της αφανούς μάζας που είναι κάθε φορά και σε κάθε εδώ και τώρα,και στο τωρινό μας του 21ου αιώνα,οι ανθρωπάκοι-γρανάζια που ασφυκτιούμε ηθελημένα/υποταγμένα και άθελά μας στην πρέσα της οικογένειας και της δουλειάς. </div><div style="text-align: justify;"> Με βύθισε σε σκέψεις και δημιουργικές και μελαγχολικές,και θετικές και μη,αυτή η ανάγνωση για τη ανείπωτη μοναξιά των ανθρώπινων υποκειμένων κάτω απ΄αυτές τις πρέσες,τα κατά Κάφκα κολαστήριά μας, οικογένεια και δουλειά, που λιγότερο ή περισσότερο επαχθή κι απεχθή καλά κρατούν και σήμερα , αγγαρείες καταντημένα για εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν σε συνθήκες ανισότητας και το αν είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη ανά χώρα και συγκυρία δεν αλλάζει το αποτέλεσμα γι΄αυτούς ως πολίτες με κατακτημένα υποτίθεται δικαιώματα και ελευθερίες που όμως στην πράξη ποδοπατιούνται στα κράτη τους,κράτη-ανώνυμες εταιρίες με κυβερνήσεις υπαλληλίσκων και χρησιμοποιώ εδώ σκληρές πολιτικές παραλληλίες γιατί η ιστορία του Μπλούμφελντ είναι βαθιά πολιτική και η πολιτική αυτή καθαυτή δεν είναι αθώα,ποτέ δεν ήταν,όμως έναν ολόκληρο αιώνα μετά -ο Μπλούμφελντ γράφεται το 1915-,η αντινομία της τεχνολογίας,για παράδειγμα,και της φανερής ή συγκαλυμμένης φτώχειας παντού στον πλανήτη ήταν και παραμένει αδικαιολόγητα αφόρητη κι εμείς μετά από τόσα και τόσα που στο μεταξύ έχουν συμβεί αφήνουμε τον νου ασμίλευτο από τις μεγάλες ουμανιστικές ιδέες που μας ώθησαν κάποτε ως κοινωνίες να κάνουμε εκπληκτική πρόοδο ,φοβούμενοι τώρα ότι θα χάσουμε τα ξεροκόματα που με βαρύ και ολότελα δικό μας κόστος μας ταΐζουν όσοι μπουκώνονται παντεσπάνια (και αν νομίζετε ότι λαϊκίζω τότε καλά κάνω και λαϊκίζω). </div><div style="text-align: justify;"> Ο κύριος Μπλούμφελντ είναι το διαχρονικό ανθρωπάκι/γρανάζι στη μηχανή <a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2020/12/blog-post_8.html" target="_blank">του καπιταλισμού </a>χωρίς αντίπαλο,του καπιταλισμού των ολίγων,που θα ξυπνάει και θα κοιμάται για να γυρίζει η μηχανή ώσπου τη θέση του να πάρει το επόμενο σάρκινο γρανάζι όταν αυτός νικημένος κατά κράτος από το παράλογο μιας ζωής χαραμισμένης σε κολαστήρια, θα έχει οριστικά πεθάνει. Σήμερα εμείς είμαστε το αναλώσιμο υλικό ενός καπιταλισμού μεταλλαγμένου σε τέρας, καταθλιπτικοί,τοξικοί μετακαφκικοί μπλούμφλεντ/κλόουν/γρανάζια κυοφορούμενοι κατά εκατομμύρια στην ίδια αδηφάγα νεοφιλελεύθερη μήτρα και βιώνουμε πολλαπλούς θανάτους ως τον οριστικό τον προαναγγελλόμενο τη ίδια κιόλας μέρα που γεννιόμαστε. Μπλούμφλεντ με πανεπιστημιακά πτυχία,κατά περήφανη δήλωσή μας πολιτισμένοι και ορθολογιστές που διατυμπανίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι επειδή έχουμε "επιλογή" τηλεοπτικού καναλιού (!) και ζούμε, έτσι λέμε, καλύτερα, διότι καταναλώνουμε "αγαθά" ρημάζοντας τον πλανήτη για να τα έχουμε.</div></div><div style="text-align: justify;"> Μπορεί να είμαι αφελής και το φάντασμα που κάποτε πράγματι πλανήθηκε πάνω από την γηραιά εργένισσα ήπειρό μας να πήρε των ομματιών του για τα καλά. Λύσεις άξιες να ειπωθούν και, κυρίως αυτό, υλοποιήσιμες, εγώ η ταπεινή και ειρηνόφιλη δεν έχω,να με συμπαθάτε.Σίγουρα όμως δεν είναι αφελής και καταναλώσιμος ο Κάφκα και διαβάζοντάς τον -προφανώς όχι ως φιλολογικό κειμήλιο/λείψανο-, ίσως να δίνει κατευθύνσεις και μέσα από την αλληγορία του κάτι να βρούμε στέρεο να πιαστούμε για να κρατηθούμε όρθιοι στους ποικιλοτρόπως εμπόλεμους καιρούς που, ως φαίνεται, και σε μας τους πολιτισμένους και με κατακτημένα δικαιώματα δυτικούς αναλογούσαν κι ας πιστέψαμε για λίγο το αντίθετο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div><div style="text-align: justify;"><b>¹ </b>Γιάννης Καλογερόπουλος (No14Me και Χανιώτικα Νέα)<a href="https://www.haniotika-nea.gr/mploymfelnt-enas-giraios-ergenis/" style="background-color: white; font-family: Quicksand, sans-serif; font-size: 15px; text-align: left;">https://www.haniotika-nea.gr/mploymfelnt-enas-giraios-ergenis/</a></div><div style="text-align: justify;"> Κώστας Αθανασίου (Εποχή) <a href="https://www.epohi.gr/article/40939/kai-xafnika-to-asynhthisto">https://www.epohi.gr/article/40939/kai-xafnika-to-asynhthisto</a></div><div style="text-align: justify;"><span style="background-color: white; font-size: 15px; text-align: left;"><span face="Quicksand, sans-serif" style="color: #252525;"><b>²</b> <a href="https://logotexnia21.blogspot.com/search/label/FRANZ%20KAFKA">https://logotexnia21.blogspot.com/search/label/FRANZ%20KAFKA</a></span></span></div><div><span style="background-color: white; font-size: 15px; text-align: left;"><span style="font-size: medium; text-align: justify;"><b>³ </b></span></span>αχ,αυτή η ευρωπαϊκή Δύση,μέχρι πότε ξαπλωμένη ως παλλακίδα του <i>Κακού</i> φαρδιά πλατιά πάνω στα μαύρα σεντόνια της ακροδεξιάς θα κοιμάται με μαξιλάρι τον Μεσαίωνα;(λένε μερικοί ότι η κατάσταση μοιάζει με τον μεσοπόλεμο,ποιον μεσοπόλεμο καλοί μου συν-έντρομοι ανθρωπάκοι,ο Μεσαίωνας ο πιο βαθύς και σκοτεινός είναι που επαναλαμβάνεται).</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><p></p></div>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-16857519822152904652022-09-29T15:14:00.004+03:002022-09-29T17:36:03.350+03:00Γκιακ, Δημοσθένης Παπαμάρκος<br /><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><blockquote><blockquote>Αυτά που αηδιάζει ο κόσμος δεν τον πειράζει να γίνονται, αρκεί να μην τα βλέπει και να τα κάνει άλλος. Να μπορούνε να βγούνε σενιαρισμένοι αλαμπρατσέτα με τις κυράδες τους και να μη βρωμάνε, να πιάνουνε τα μαχαιροπίρουνα με χέρια που δεν είναι πρησμένα απ΄το αίμα και να κόβουνε τη μπριζόλα χωρίς να λερωθούνε.Αυτό πάει να πει να΄σαι σιβιλάιζντ.Να πατάς στα σκατά με αψηλό τακούνι.</blockquote></blockquote><p style="text-align: right;"></p><blockquote><blockquote>(από το διήγημα <span style="font-style: italic;">Νόκερ</span>) </blockquote></blockquote><p></p></span></div><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcy2DvHpP49llYMqZ2Pju7swmTHbFaYRm5Mo7__9H5M6UGL5QTO3PXL_WNTJtAt_nkVGZz8aRHu5J_lQu5sn4FcCIAmrXG-6CYqHjDM8t5M97rAYHmXjkrWfXidOZ2NzXQx68-9lDiqd7DI3zeiXyAEsqlBrNCotPcWcj9CKKeRZvpZivzZ76bERwE0g/s240/308110083_10228070176919631_2788255285804090702_n.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="240" data-original-width="240" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcy2DvHpP49llYMqZ2Pju7swmTHbFaYRm5Mo7__9H5M6UGL5QTO3PXL_WNTJtAt_nkVGZz8aRHu5J_lQu5sn4FcCIAmrXG-6CYqHjDM8t5M97rAYHmXjkrWfXidOZ2NzXQx68-9lDiqd7DI3zeiXyAEsqlBrNCotPcWcj9CKKeRZvpZivzZ76bERwE0g/w400-h400/308110083_10228070176919631_2788255285804090702_n.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Nanum Gothic;"><br /><b><span style="font-size: medium;">Η φωτογραφία είναι της Κατερίνας Μαλακατέ</span></b></span></td></tr></tbody></table><p style="text-align: justify;"> Το 2015 -μια σημαδιακή χρονιά για την παρατεταμένη ελληνική μετανεωτερικότητα από αυτές που προσφέρονται για περιοδολόγηση σε πολλά και ποικίλα επιστημονικά πεδία διότι εγκαινίασε νέες συνθήκες και που από τα πολλά που άρχισαν να γίνονται τότε, ή πιο σωστά να σκάνε έκτοτε και καταπάνω μας,τα περισσότερα δεν τα έχουμε πολιτισμικώς αποτιμήσει αν και πιστεύω ότι το αποτύπωμα και το αποτέλεσμά τους θα φανεί σύντομα-, συζητιέται παντού μια συλλογή διηγημάτων, όλα κι όλα εννέα κείμενα, και λέω κείμενα γιατί ένα εξ αυτών δεν είναι διήγημα, με πιο ευδιάκριτο χαρακτηριστικό της, σε πρώτη ανάγνωση/προσέγγιση, τη ντοπιολαλιά και συνδετικό κρίκο το ίδιο εθνικό ιστορικό τραύμα. Στοιχείο παλιό, από τη φύση του ενδιαφέρον και άριστα ενσωματωμένο στην ελληνική πεζογραφία από καταβολής της, η ντοπιολαλιά έχει ξεχαστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα και μείνει παρεξηγημένη και φορτωμένη με αφορισμούς για την αξία της καθαυτή και τη χρήση της στη λογοτεχνία, κι αυτό οφείλεται συν τοις άλλοις και στη μεταπολιτευτική (το γενικεύω, το ξέρω) έγνοια των συγγραφέων της περιόδου μην τυχόν θεωρηθούν πχ επαρχιωτάκια και νατουραλιστές και όχι μαιτρ του υπαρξιακού κοσμοπολιτισμού, όπως εμφανίζεται σε άλλες εθνικές λογοτεχνίες (διότι τόσο τους κόβει των εγχώριων και δεν βλέπουν πόσο ομφαλοσκοπικά και από την άλλη πόσο νατουραλιστικά γράφουν και πόσο όλο το πράγμα είναι για γέλια<b>˙</b>θα ήθελα να γράψω κάτι γι΄αυτά, ίσως το κάνω κάποια στιγμή έτσι,για να΄ χουμε να συζητάμε αλλά δεν είναι της παρούσης).</p><p></p><div style="text-align: justify;"> Τη θριαμβευτική επανεμφάνιση της ντοπιολαλιάς τη χρωστάμε,έτσι νομίζω,στον <a href="https://biblionet.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF/?personid=1748" target="_blank">Σωτήρη Δημητρίου</a> (που έχω πει και παλιότερα ότι δεν εκτιμώ ορισμένα στοιχεία στην πρωτοκλασάτη πεζογραφία που κάνει αλλά είναι ένας από τους καλύτερούς μας διηγηματογράφους και του το αναγνωρίζω πέρα για πέρα) κάπου στα μέσα, της δεκαετίας του΄90 και στη συνέχεια στις ωραίες,αισθαντικές νουβέλες του <a href="https://biblionet.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF/?personid=63514" target="_blank">Γιάννη Μακριδάκη</a>,τις και με μεγάλη γλωσσική μαστοριά φτιαγμένες. Όμως το λογοτεχνικό έργο που δίνει σφραγίδα εισόδου στη νέα πεζογραφική περίοδο στην οποία (και) η ντοπιολαλιά βρίσκει θέση και αίγλη, απενοχοποιημένη από τη νατουραλιστική απειλή(sic),καθώς κανείς δεν νοιάζεται πια πώς θα τον αποκαλέσει η κριτική (ή ό,τι τέλος πάντων θεωρούμε κριτική) και σε ποιο ρεύμα κτλ θα τον εντάξει ο α και ο β που γράφει εκεί κι εδώ και πιο πέρα είναι το<i> Γκιακ </i>του <a href="https://biblionet.gr/%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%89%cf%80%ce%bf/?personid=4136" target="_blank">Δημοσθένη Παπαμάρκου</a>, ξεκάθαρα,το 2015.Σήμερα, οκτώ πολύ περίεργα από πολλές απόψεις χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση στους Αντίποδες το 2014 δεν νομίζω πια να υπάρχει Έλληνας αναγνώστης που να μην έχει ακούσει γι΄αυτή τη συλλογή και επίσης νομίζω πως ελάχιστοι απομένουν που να μην την έχουν όχι απλά διαβάσει αλλά βυθιστεί εντός της και δίχως να τους αποσπά τίποτα και κανείς την αφοσίωση όχι πια στη ντοπιολαλιά, που ήταν το εύκολο φαίνεσθαι, μα στο συγκλονιστικό περιεχόμενο,που ήταν και παραμένει η ουσία του.</div><div style="text-align: justify;">Το 2015 έγραψα κι εγώ ένα κείμενο για το μπλογκ που το άλλαξα εκατό φορές γιατί αλλού ήθελα να το πάω και στη ντοπιολαλιά κατέληγα, καθώς η γλώσσα του <i>Γκιακ</i> ήταν η ντοπιολαλιά της μάνας μου και είχαν βγει παγανιά όλα τα φροϋδικά και μη και λοιπά συναφή σύνδρομα και δεν μπορούσα να βάλω τα άλλα προσλαμβανόμενα από την ανάγνωση σε μια σειρά με επιχειρήματα για ό,τι (θα) έγραφα και κυρίως για ό,τι δεν (θα) έγραφα αλλά φαινόταν ότι μου περνούσαν από το μυαλό, μικρό το κακό φυσικά για το τι ένιωθα/έγραφα εγώ η κόρη της Μαρίας που μιλούσε (και για να τη σπάει ενίοτε στη μορφωμένη κόρη) "τρώγοντας", για παράδειγμα, αλύπητα τα φωνήεντα, όπως κάνουν και οι ήρωες από τα μέρη του Παπαμάρκου, το σημαντικό ήταν και παραμένει η λογοτεχνική αξία της συλλογής,μια αξία αναγνωρίσιμη και μεγάλη μεν εξ αρχής, αλλά που στη έκδοση του 2020 από τον Πατάκη πια και με εκείνο το νέο, εντυπωσιακό ομολογουμένως, κατακόκκινο εξώφυλλο είναι επιβεβαιωμένη πανηγυρικά από όλο το φάσμα της κριτικής και από το ευρύ, ευρύτατο αναγνωστικό κοινό που κατ΄εμέ είναι ο πραγματικός, ο από δικαίωμα μοναδικός αληθινός κριτής κάθε καλλιτεχνικού έργου και δεν πάν΄να λένε οι διάφοροι "μορφωμένοι" τις αηδίες τους (τους χαιρετάει ναζιστικά ο πατέρας υπουργού της κυβέρνησης αυτουνού που τον ψηφίσανε για να μη γίνουμε βενεζουέλα και καλά και αγαλλιάζει το είναι τους και γι΄αυτό ποιούν την νήσσαν στα κοινωνικά δίκτυα στα οποία συνήθως είναι λαλίστατοι και θα τους πάρω στα σοβαρά όταν γράφουν τις ξεπέτες των πεντακοσίων λέξεων με την ίδια και την ίδια μανιέρα για βιβλία στις εφημερίδες και όπου αλλού κατά πάσα πιθανότητα έχει πέσει πετσωμένο παραδάκι;).</div><div style="text-align: justify;">Έγραφα λοιπόν τότε τα εξής (επικαιροποιώντας τώρα ορθογραφικώς και σε κάνα δυο άλλα σημεία το κείμενο) :</div><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px;"><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: justify;"><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px;"><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px;"><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: left;"><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px;"><blockquote><div style="text-align: justify;">Tα oχτώ διηγήματα + <i>το ένα εκείνο το άλλο, η Παραλογή,</i> είναι από κάθε άποψη, τεχνική και θεματική, από πολύ καλά έως εξαιρετικά <i>αν και</i>.</div><div style="text-align: justify;">Αν και,αλλά,όσο αντιφατικό φανεί αυτό που θα ξεστομίσω στη συνέχεια,εκτός από εκείνα τα δυο τα οποία με καταγοήτευσαν ,το <i>Γυάλινο Μάτι </i>και το καταπληκτικό <i>Νόκερ</i> το ποτισμένο ως το μεδούλι με την θεία κοινωνία του μέγιστου Δημοσθένη Βουτυρά (όποιος έχει διαβάσει τον <a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.gr/2014/05/blog-post_28.html">"Θρήνο Των Βοδιών"</a> καταλαβαίνει τι εννοώ,αν δεν το έχει διαβάσει να σπεύσει) και για τα οποία δεν έχω λόγια κατάλληλα για να τα επαινέσω και μόνο να τα επαινέσω, θα ομολογήσω ότι δεν ένιωσα το ίδιο συγκινημένη/πεπεισμένη απ΄όλα.Ελπίζω λέγοντάς το και χαρακτηρίζοντας την ίδια στιγμή τη συλλογή εξαιρετική να μη θεωρηθώ εν συγχύσει και αγενής. Διέκρινα την αξία του Παπαμάρκου (τόσο διάβασμα επί τόσα χρόνια τι στο καλό, κάτι καταλαβαίνω),άλλωστε δεν είναι τωρινή η διαπίστωση, είχε φανεί το ταλέντο του ήδη από την ωραία <i>ΜεταΠοίηση</i>, τη συλλογή που είχε βγάλει το 2012 στον Κέδρο και αν έχει κάποιος μια α,β επιφύλαξη στην δική του ανάγνωση δεν αλλάζει τίποτα. Με δεδομένο λοιπόν ότι έχουμε να κάνουμε με μια λογοτεχνία απ΄αυτές που τάζουμε στον Άη Φανούρη πίτες για να μας προκύψουν, επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας την κύρια ταπεινή επιφύλαξη που πιλάτευε το φτωχό μου το μυαλό,ότι δηλαδή δεν χρειαζόταν, ίσως, νομίζω κτλ -όλα υποκειμενικά και σε α΄πρόσωπο-,ο ταλαντουχότατος (ναι,και λέξεις φτιάχνουμε) Παπαμάρκος το από μια άποψη δεκανίκι των αρβανίτικων και της μαλεσινιώτικης γλωσσικής εκδοχής σε όλα ανεξαιρέτως τα διηγήματα και πως το ωραίο δημώδες (ή μήπως να μην το βαφτίσουμε δημώδες αυτό το πεζοποίημα/διήγημα,ό,τι είναι τέλος πάντων)με τίτλο <i>Παραλογή</i> θα αναδεικνυόταν καλύτερα σε μία έκδοση με ομοιογενή πράγματα. Απλές προσωπικές σκέψεις κάνω.</div><div style="text-align: justify;">Η <i>Παραλογή</i> στριμώχτηκε,θεώρησα,ανάμεσα στα τόσο δυνατά διηγήματα,τα ενισχυμένα με τη ντοπιολαλιά της Λοκρίδας, δέθηκε με τη γερή κλωστή (οι ήρωες έχουν όλοι τους κοινό τόπο ενθύμησης τα μικρασιατικά του ΄22) που τα συνδέει έτσι ώστε να μη σκορπίσουν σε άλλα μονοπάτια το καθένα και θα ισχυριστώ ότι έτσι δεμένη με τα άλλα έχασε ένα μέρος από την ελευθερία της, από την εγγενή δύναμή της να συγκινήσει- και μάλιστα να΄χει διάρκεια αυτή η συγκίνηση-,τον άμαθο σε τέτοια αισθητική σημερινό αναγνώστη, τραβηγμένο με κόπο από το ούτως ή άλλως λιγοστό κοινό που δεν διαβάζει μπεστσελεριές (θιγμένων εκδοτών που τους χαλάμε την σουπίτσα των ψεμάτων και κολακειών όταν λέμε θαρρετά την γνώμη μας) κι όχι απλώς να τον γοητεύσει ως μπουναμάς που δεν τον περίμενε ή θεωρώντας καχύποπτα -το άκουσα σε βιβλιοφιλική παρέα αυτό-,ότι ο συγγραφέας κάνει επίδειξη του ταλέντου του,κάτι που βέβαια δεν ισχύει, μακάρι να΄χε μερικούς ακόμα παπαμάρκους η ελληνική λογοτεχνία.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Διαβάζουμε στην Βιβλιονέτ:</div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000;"></span><blockquote><span style="color: #660000;">Οι ήρωες αυτών των διηγημάτων, στρατιώτες που πολέμησαν στη μικρασιατική εκστρατεία, έρχονται αντιμέτωποι με τους ρόλους που τους επιβάλλουν οι παραδοσιακοί κανόνες και το βίωμα του πολέμου. Συγκρούονται, υποτάσσονται, ζουν εν κρυπτώ ή φεύγουν.</span><span style="color: #660000;">Το γκιακ είναι το αίμα, ο συγγενικός δεσμός και ο νόμος του αίματος που σκιάζει τις ζωές τους. Με έναν τραχύ προφορικό λόγο, οι ιστορίες τους αφηγούνται την απώλεια προσανατολισμού, την αδυναμία τους να συμβιβάσουν τους κώδικες της παράδοσης με τα συναισθήματα και τη συνείδησή τους.</span></blockquote><span style="color: #660000;"></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τα διηγήματα είναι:</div></blockquote><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><b>Ντο τ' α πρες κοτσσίδετε</b></span>:ο ήρωας έχοντας επιστρέψει από την Μικρασία αφηγείται πως αν και μπήκε ως το κέντρο της φωτιάς ενός σκληρότατου πολέμου που μαινόταν γύρω του ένα και μόνο τον βασάνιζε,ένα και μόνο επιθυμούσε να καταφέρει να κάνει και δεν ήταν να γλυτώσει και να γυρίσει ζωντανός στο χωριό του.Να εκδικηθεί γύρευε εμμονικά και με κάθε τίμημα την δολοφονία της πολυαγαπημένης του αδερφής που άφησε πίσω του και δεν το χωρούσε ο νους του ότι είναι νεκρή, ότι δεν θα την ξανάβλεπε ποτέ.</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><b>Τα μπουκουμπάρδια</b></span>:ο βετεράνος στρατιώτης της μικρασιατικής εκστρατείας,σαν αφηγητής κι αυτός μετά από χρόνια ,διηγείται σε άλλον πως σε μια μέρα που σαν δώρο τους την χάρισαν και δεν είχε υπηρεσία έπεσε από μια συκιά που΄χε σκαρφαλώσει εξαιτίας της λαχτάρας του για τους καρπούς της,τα γλυκά μπουκουμπάρδια.Σημασία έχει πως και με ποιον βρέθηκε στο μέρος που ανέβηκε στην συκιά και τι τόπος ήταν αυτός.</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><b>Ο αρραβώνας</b></span>:και πάλι αφηγητής ένας στρατιώτης που έχει γυρίσει πίσω κι έχει μαζί με άλλους συγχωριανούς του περάσει δια πυρός και σιδήρου και επιστρέφοντας έρχεται στο φιλότιμο και συμπαρασύρει κι αυτούς να διευθετήσουν με τον πιο έξυπνο τρόπο,αυτόν που εκείνος μπορεί, την αδικία που έχει στο μεταξύ γίνει σε βάρος του καλύτερού του φίλου και της αρραβωνιαστικιάς του.</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><b>Ταραραρούρα</b></span>:πώς μπορεί να γίνει κάποιος ο πιο άφοβος των άφοβων;Κατά πως διηγείται κι αυτός σε τρίτον αργότερα,αν βεβαιωθεί ότι τον κυνήγησε και τον καταράστηκε ένας βρυκόλακας, τότε,μπορεί.Μπορεί να πάει στον χειρότερο πόλεμο κι επειδή θαρρεί ότι είναι ξοφλημένος και δεν έχει τίποτα να χάσει να ριχτεί πρώτος σ΄αυτόν.</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><b>Παραλογή</b></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><b>Ήρθε ο καιρός να φύγουμε</b></span>:ο νεαρός Ελλαδίτης στρατιώτης ερωτεύεται μια κοπέλα στην Σμύρνη και την χάνει στην αναμπουμπούλα.Γυρίζει και με τα πολλά του βρίσκουν οι δικοί του σύζυγο κι όταν έχει πια αρχίσει την καινούργια του,έγγαμη ζωή,η μοίρα ανατρέπει το σκηνικό κι ένα ερωτικό γαϊτανάκι ζωής,που δεν μας το περιγράφει ούτε ο έμμεσος αφηγητής που διηγείται την ιστορία του στρατιώτη,αρχίζει.</div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: Nanum Gothic;">Σα βγαίνει ο χότζας στο τζαμί</span></b>:ο κοτσονάτος γέρος,που εξιστορεί σε νεότερο άντρα τους πολέμους στους οποίους έχει πάρει μέρος πριν πάει και στην Μικρασία,αντιμετωπίζει το παρελθόν του με νοσταλγία και λέει με τον πιο αβίαστο τρόπο πώς καβγάδιζε και σκότωνε για πλάκα...</div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: Nanum Gothic;">Γυάλινο μάτι</span></b>:στο θαυμάσιο αυτό διήγημα ο αφηγητής ανακαλεί με θλίψη και νοσταλγία μνήμες ερωτικές ανάκατες με βαθύτατη πίκρα και τις εξομολογείται -κι έχει ιδιαίτερη σημασία σε ποιον,μα φυσικά δεν θα το αποκαλύψω-λέγοντας λεπτομερώς πως άρχισε μέσα στην τρέλα και το αίμα της μικρασιατικής συμφοράς ο έρωτάς του για έναν συγχωριανό συμπολεμιστή του και τι έγινε όταν γύρισαν.Ο Παπαμάρκος με άψογο τρόπο ως προς την τεχνική διατύπωση της ιστορίας του και με εμφανή κατανόηση της πικρίας του ήρωά του θίγει ένα θέμα που έχω την εντύπωση ότι δεν θα πάψει ποτέ να διχάζει την (υποκριτική)κοινωνία μας .Ο πόλεμος εδώ είναι απλώς η αφορμή για την αρχή και το τέλος μιας ερωτικής σχέσης και την ενός είδους προδοσία που χωρίζει και ταυτόχρονα ενώνει δυο άντρες εκείνης της εποχής.</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"><b>Νόκερ</b></span>:ό,τι και να πω είναι λίγο.Το <i>Νόκερ</i> είναι ένα αριστούργημα,ένα καλλιτεχνικό έργο μόνο του,ένα από τα μεστότερα,πιο εμπνευσμένα και άρτια διηγήματα που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια.Διήγημα-κρεμμύδι με πολλές εντός του υπέροχες ιστορίες-φλούδες που καθώς τις αποχωρίζεις αποκαλύπτονται τελετουργικά η μια μετά την άλλη κι αριστοτεχνικά βαλμένες στον ίδιο υγιή και γερό βολβό.Με πήγε αμέσως στον <i>Θρήνο των Βοδιών</i> του έξοχου,πιο αγαπημένου μου εξ όλων διηγηματογράφου Δημοσθένη Βουτυρά (και το <i>Ταραραρούρα</i> μοσχοβόλισε Βουτυρά αλλά από μια άλλη αφετηρία προσεγγισμένο) όμως ας μην αδικήσω ετούτο του Παπαμάρκου με ανύπαρκτες συγκρίσεις,γιατί έχει την εντελώς δική του αύρα,είναι αντιπολεμικό, ανθρωποκεντρικό,είναι χίλια δυο μαζί.</div><div style="text-align: justify;"> Ο αφηγητής εδώ είναι ένας νέος άντρας που αναζητάει την τύχη του και φτάνει κάποια στιγμή και στις ΗΠΑ χωρίς να ξέρει την γλώσσα και δίχως κάποιους να τον περιμένουν. Εκεί ψάχνοντας ακάματα για συγχωριανούς,γνωρίζει και σημαδεύεται από την γνωριμία που επιζητεί με έναν ειδικά,τον Αργύρη, μεσόκοπο πια άντρα που μετά την επιστροφή του από την Μικρασία δεν βρίσκει τόπο στον τόπο του να σταθεί και να γυρίσει σελίδα και φεύγει, ριζώνει στο Σικάγο κάνοντας μια περίεργη δουλειά,αυτήν του νόκερ,που είναι μια ειδικότητα εργάτη σε σφαγεία.Και μόνο για το διήγημα αυτό αξίζει εκατό τοις εκατό να αγοράσει και να διαβάσει με προσοχή και λέξη λέξη ο αναγνώστης το <i>Γκιακ</i> και να αφήσει στην άκρη ό,τι άλλο ως επιφύλαξη του έχουν πει διάφοροι κολλημένοι (κι εγώ ανάμεσά τους).</div></blockquote><div style="text-align: justify;">Σήμερα,29 Σεπτεμβρίου του 2022,εκατό χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή, το <i>Γκιακ</i> έρχεται -στη δεύτερη έκδοσή του και με πιο κατασταλαγμένους,φρονώ,όλους εμάς τους αναγνώστες που το το αγαπήσαμε καθένας με τον τρόπο του το 2015, να ρίξει βάλσαμο με την ανθρωπιά και τις αλήθειες του στις ψυχές μας όταν σκεφτόμαστε ή μιλάμε για την εθνική συμφορά που γι΄αυτήν πονάμε περισσότερο οι πιο πολλοί,ό,τι κι αν πρεσβεύουμε, ό,τι κι αν ψηφίζουμε,ριγμένοι εδώ και χρόνια σε σκοτεινή αρένα που ούτε τα κατατόπια της γνωρίζουμε ούτε και τους αντιπάλους αναγνωρίζουμε,θηρία που μας ορμάνε δίχως σταματημό και που δεν είναι ένα, ούτε μόνο του κάθε φορά.</div></div><div style="margin: 0px; outline: none; padding: 0px;"><div style="text-align: justify;"><br /></div></div></div></div></div></div></div>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-77993439301159485932022-09-26T22:37:00.003+03:002022-09-29T17:36:54.292+03:00Ανθρώπινο Σκοτάδι, Λυντί Σαλβέρ/Tout Homme Est Une Nuit, Lydie Salvayre<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: Architects Daughter;"></span></div><blockquote><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Architects Daughter; font-size: medium;"></span></div></blockquote><blockquote><blockquote><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Handlee;">Σκεφτόμουν πως αφού η αρρώστια θα με νικούσε,θα΄θελα να το κάνει όμορφα, σ΄έναν όμορφο χώρο,έναν χώρο με εκθαμβωτικό φως, έναν χώρο με άφθονα χρώματα,με μπλε,πράσινο,ροζ και λιλά.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Handlee;">Θα΄θελα να΄χω ένα όμορφο τέλος πριν σαλπάρω για το μεγάλο ταξίδι. Μου άρεσαν οι εκφράσεις όπως "σαλπάρω για το μεγάλο ταξίδι", "η άλλη όχθη","τα σκοτεινά νερά της Λήθης"... Εξακολουθούσα να λέω τα πιο φριχτά πράγματα με γλαφυρότητα. Ήμουν καθηγητής της γαλλικής,το είχα στο αίμα μου.</span></div></blockquote></blockquote><p style="text-align: right;"><span style="color: #660000;"></span></p><blockquote><blockquote style="text-align: right;"><span style="color: #660000;"><blockquote>(σελ.29,30) </blockquote></span></blockquote></blockquote><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4-vONQ07UaMdCUCQCUpU8ERstYgtA8sd6YDbOTQJCn7XxZoOn3wlGO-5Ifw7jMKLGm0ttTS_LM52wbNL4ADj61yC1ilMuY1I6W_R9JOnSw6McnHiqIXGbbvh429eZJ228SqpleVyDBACvv-DxDGhIu7xgGp-GKqKVSMNR1odigLA_I28p-D10Oqmkjg/s1280/b258398.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="876" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4-vONQ07UaMdCUCQCUpU8ERstYgtA8sd6YDbOTQJCn7XxZoOn3wlGO-5Ifw7jMKLGm0ttTS_LM52wbNL4ADj61yC1ilMuY1I6W_R9JOnSw6McnHiqIXGbbvh429eZJ228SqpleVyDBACvv-DxDGhIu7xgGp-GKqKVSMNR1odigLA_I28p-D10Oqmkjg/s320/b258398.jpg" width="219" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div style="text-align: justify;"> Το <i>Ανθρώπινο Σκοτάδι,</i>είναι το τρίτο βιβλίο της Γαλλίδας Λυντί Σαλβέρ (γ.1947) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Utopia,σε μετάφραση Γιάννη Στρίγκου, και το πρώτο μα όχι το τελευταίο της που διαβάζω. Κάποια στιγμή θα ακολουθήσει και το <i>Μην Κλαις,</i>γιατί με κέρδισε με το ωραίο, ευφυές, ρεαλιστικό, συνετά πολιτικοποιημένο και κάπως σκληρό της γράψιμο, σκληρό όμως με την έννοια του επιμελημένα, του ηθελημένα αστόλιστου, του απελευθερωμένου από παλαιομοδίτικους λυρισμούς και φωνακλάδικα μεταμοντέρνα(και καλά)αφηγηματικά εφέ,στοιχεία που σε ένα πολιτικής διάθεσης λογοτεχνικό κείμενο δεν λειτουργούν,συνήθως,ούτε καλά ούτε υπέρ του. Η Σαλβέρ κάνει μια δυναμική εναλλασσόμενη αφήγηση,περνάει με άνεση από την πρωτοπρόσωπη στην τριτοπρόσωπη και είναι αξιοσημείωτο το ότι στην τριτοπρόσωπη ένα μέρος της είναι διάλογοι,άριστα ενσωματωμένοι στην πρόζα, που διαμείβονται ανάμεσα στους πέντε έξι ακροδεξιούς βλάκες που συχνάζουν στο <i>Καφενείο των Φιλάθλων</i>, το μοναδικό στέκι συνάντησης εκτός οικίας των κατοίκων του χωριού στο οποίο διαδραματίζονται τα εξιστορούμενα<span face="Helvetica, Arial, sans-serif" style="background-color: white; font-size: 12px;">. </span>Αυτό είναι αφηγηματικό εφέ,προφανώς, και υιοθετείται, υποθέτω, χάριν οικονομίας της κεντρικής ιστορίας η οποία έτσι αποτυπώνεται απαλλαγμένη από βερμπαλισμούς και ατελείωτες περιγραφές που σε τίποτα δεν θα πρόσθεταν νόημα. Η Λυντί Σαλβέρ συνθέτει ένα έντιμο πολιτικό μυθιστόρημα με τις αφελείς και τις ευρηματικές στιγμές του πιασμένες χέρι χέρι σε αγαστή συνεργασία -τόσο που σκεφτόμουν διαβάζοντας ότι το κάνει επίτηδες για να μην καταλήξει σε δοκίμιο ή καμιά στρατευμένη παρλαπίπα-, παίρνοντας θέση χωρίς μεσοβέζικους πολιτικαντισμούς : η άνοδος της ακροδεξιάς ντροπιάζει την Ευρώπη.<b>¹</b></div><div><div style="text-align: justify;"> Η Σαλβέρ έχει η ίδια ισπανική καταγωγή και γαλλική εκπαίδευση (εκρηκτικός συνδυασμός για πολλούς και ποικίλους λόγους,προφανείς,θεωρώ) και μπορεί και γι΄αυτό να δίνει μη γαλλική καταγωγή και σκούρο δέρμα και στον ήρωα του μυθιστορήματός της, έναν<i> </i>τριαντάχρονο καθηγητή γαλλικών που προέρχεται από τη λαϊκή τάξη, όπως ο ίδιος λέει στην αφήγηση που του αναθέτει.Πρόκειται για έναν άνθρωπο έξυπνο και εσωστρεφή, που ενώ έχει καταφέρει να ξεφύγει, έτσι είχε πια πιστέψει, από το κάμποσο που κουβαλούσε βάρος της λαϊκής του καταγωγής(έχει μεγαλώσει,μας λέει ο ίδιος,σε μια εργατική συνοικία στα ανατολικά του Παρισιού) με τη μόρφωση και το επάγγελμά του, αρρωσταίνει σοβαρά και αποφασίζει να περάσει τις τελευταίες μέρες του σ΄ ένα ωραίο χωριό της Προβηγκίας.Δεν το χειρίζεται καλά ή τουλάχιστον όχι τόσο καλά όσο θα χρειαζόταν στη συγκεκριμένη περίπτωση και με το που πατάει το πόδι του στο <i>Καφενείο </i>αρχίζουν τα ξενοφοβικά ντράβαλα, λεκτικά στην αρχική, υπαινιγμοί, δυσφορία, αστειάκια εν είδει ανεκδότων (σαν τα ηλίθια που λέμε κι εμείς εδώ πχ για τους Πόντιους) και στη συνέχεια πιο χοντρά και χυδαία που δεν αφήνουν αστόχευτα και άλλα πρόσωπα που αν και ντόπια δεν είναι της αρεσκείας της μισογύνικης,σεξιστο/αντροπαρέας του Καφενείου της οποίας επικεφαλής είναι ο ιδιοκτήτης του,τύπος ξερόλας και αμπελοφιλόσοφος του πάγκου,κοινώς εκ του ασφαλούς ( <i>καργιόλα</i>,για παράδειγμα, είναι ο μετριοπαθέστερος χαρακτηρισμός που τον έχουν ψωμοτύρι για την κοπέλα που έχουν βάλει στο μάτι, για τη δε Χίλαρι Κλίντον,ναι,τη γνωστή, λένε,και τους φαίνεται πολύ αστείο -η ιστορία εξελίσσεται την ίδια εποχή με τις αμερικάνικες εκλογές με την Κλίντον απέναντι στον Τραμπ, που φυσικά τον λατρεύουν-, ότι είναι <i>φάρμακο κατά του βιασμού)</i>. </div><div style="text-align: justify;"> Στο οπισθόφυλλο (πάντα είναι χρήσιμο να διαβάζουμε το οπισθόφυλλο διότι αν έχει τη μορφή μιας έστω μικρής περίληψης και δεν είναι άλλ΄αντ΄άλλων,γιατί συμβαίνει κι αυτό,μας δίνει κίνητρα για να προχωρήσουμε ή όχι στην αγορά του βιβλίου,καθότι <i>τα πεντοχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια</i>, που έλεγε και κείνο το παλιό τραγουδάκι ή αν για κάποιους είναι,όπως και να΄χει δηλαδή,ας μην τα πετάμε στα ληγμένα του καθενός εμπορίσκου που θεωρεί ντομάτες και βιβλία ένα και το αυτό ), στο οπισθόφυλλο λοιπόν μας γίνεται ξεκάθαρο ότι αυτοί οι εξυπνάκηδες στο <i>Καφενείο</i> αντί να κοιτάξουν τα χάλια τους στις οικογένειες και τα επαγγέλματά τους </div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Handlee;"><blockquote><blockquote>αρχίζουν και βλέπουν στο πρόσωπό του τον "ξένο", τον "εισβολέα", την "απειλή", καθιστώντας τον έναν βολικό αποδιοπομπαίο τράγο, πάνω στον οποίο θα προβάλλουν τους φόβους και τις ανασφάλειές τους, τη συσσωρευμένη οργή που κουβαλούν μέσα τους εξ' αιτίας ενός πολιτικού συστήματος το οποίο τους έχει απογοητεύσει (από το οπισθόφυλλο).</blockquote></blockquote></span></div><div><div style="text-align: justify;"> Η αφήγηση έχει κάποιες μικρές τεχνικές αδυναμίες,κατά τη γνώμη μου βέβαια, που ίσως πρέπει να αποδώσω στην εύλογη ανάγκη της Σαλβέρ να είναι εύληπτη η ιστορία της από ευρύ κοινό,καθαρή και πρόσφορη να την επεξεργαστεί και εκείνος που δεν διαβάζει δυο δυο τα λογοτεχνικά βιβλία και δεν τον απασχολούν τα μορφολογικά ζητήματα άρα δεν θα εστιάσει στο απότομο/βιαστικό τέλος και τη θυσία, -χάριν οικονομίας,μα εδώ άστοχης,του λόγου και πάλι-,ενός αρχικά πιο στιβαρά δομημένου χαρακτήρα (του Ωγκυστέν ,που πάει κόντρα στον ιδιοκτήτη του <i>Καφενείου</i> αν και είναι γιος του). Επίσης, ας μου επιτραπεί να το πω κι αυτό, το ότι διανύει δυσανάλογα πολύ αφηγηματικό δρόμο ώσπου να φτάσει στο δια ταύτα και να λυτρώσει τους ήρωές της -αν και το κάνει με την ωραία ομολογουμένως ανατροπή που επινοεί και παρουσιάζοντας μέχρι τέλους με παρρησία την βαλτωμένη γαλλική επαρχία του 2017-, προκαλεί κούραση σ΄αυτόν τον λιγότερο μυημένο στο διάβασμα αναγνώστη,στον οποίο όμως φαίνεται πρωτίστως να απευθύνεται, και πλήξη στον ασκημένο που γοητευμένος από την καθαρότητα και την εντιμότητα των αντιρατσιστικών και δημοκρατικών θέσεών της θα θελήσει, αγνοώντας τα (όποια) δομικά μειονεκτήματα, να το διαβάσει ως το τέλος.</div></div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b>¹ </b>Το κείμενό μου αυτό το έγραψα πριν λίγες εβδομάδες, στο μεταξύ έγιναν οι εκλογές στην Ιταλία και ποιο σοκ και κουραφέξαλα, ήταν απολύτως αναμενόμενο,προμαγειρεμένο καλά το<a href="https://www.capital.gr/diethni/3660382/italia-proto-komma-oi-akrodexioi-adelfoi-tis-italias-tis-meloni-me-pososto-ano-tou-26" target="_blank"> αποτέλεσμα</a> .Ελπίζω μονάχα να μη μαζευτούνε πολλοί νταήδες για να κάνουνε τους μάγκες στον άλλο νταή, τον ρώσο, και καταλήξουμε, εμείς οι λαουτζίκοι, πέλετ για τις σόμπες τους.</div>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-33728247767445459322022-09-24T01:01:00.050+03:002022-09-29T17:37:09.079+03:00Η Ελένα Ξέρει, Κλαούδια Πινιέιρο/Claudia Piñeiro,Elena Sabe<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div><span style="font-family: Architects Daughter;"><span style="background-color: white; text-align: justify;"></span><blockquote><div style="text-align: left;"><span style="background-color: white; color: #660000; text-align: justify;">13 ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ</span></div><span style="color: #660000;"><div style="text-align: left;"><span style="background-color: white; text-align: justify;"> Το πρωί (Δεύτερο χάπι)</span></div></span></blockquote><blockquote><div style="text-align: left;"><span style="background-color: white; color: #660000; text-align: justify;">77 ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ</span></div><span style="color: #660000;"><div style="text-align: left;"><span style="background-color: white; text-align: justify;"> Το μεσημέρι (Τρίτο χάπι)</span></div></span></blockquote><blockquote><div style="text-align: left;"><span style="background-color: white; color: #660000; text-align: justify;">129 ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ</span></div><span style="color: #660000;"><div style="text-align: left;"><span style="background-color: white; text-align: justify;"> Το απόγευμα (Τέταρτο χάπι)</span></div></span></blockquote><span style="background-color: white; text-align: justify;"></span></span><br /><div class="separator" style="clear: both;"><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwKg_VKeFGXzt6pfMXesl87yeFeWa1UXa6L5cU6ddKNFyHB87EuZlC9xvGu7fIX_BUHdk3pQvRgOukwwShSNIDdI3fCq6TBxNwSKWpvYvthWiHlM8eAf2Bh_SjE_QtZCJm5SOpLZoDfvFTSsR5S1jByLLh4V-frH_sdgHTQ_-37SqCAby3iTDOuvDCPA/s1315/PINIEIRO.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1315" data-original-width="1265" height="370" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwKg_VKeFGXzt6pfMXesl87yeFeWa1UXa6L5cU6ddKNFyHB87EuZlC9xvGu7fIX_BUHdk3pQvRgOukwwShSNIDdI3fCq6TBxNwSKWpvYvthWiHlM8eAf2Bh_SjE_QtZCJm5SOpLZoDfvFTSsR5S1jByLLh4V-frH_sdgHTQ_-37SqCAby3iTDOuvDCPA/w491-h370/PINIEIRO.jpg" width="491" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: #073763; font-family: Architects Daughter; font-size: medium;"><b>Sythesis V.G.</b></span></td></tr></tbody></table><br /><div class="separator" style="clear: both;"><br /></div><br /><div style="text-align: justify;"> Η οικονομική κρίση καλά κρατεί,δυστυχώς,όμως και νέα πρόσωπα στις τέχνες και τα γράμματα παρά το ρίσκο τής μη ευόδωσης δεν λείπουν,ευτυχώς. Φιλότεχνοι άνθρωποι επιχειρούν να συνδυάσουν το τερπνόν μετά του ωφελίμου (το καλλιτεχνικό μεράκι και την επαγγελματική ανάγκη) και σ΄αυτή την κατηγορία ενταγμένοι οι εκδοτικοί οίκοι πληθαίνουν και θα σταθώ στο θετικό του πράγματος, στην πολυφωνία και τον πλουραλισμό που συνεπάγεται ο αριθμός τόσων εκδοτών, γιατί ο πλουραλισμός και η πολυφωνία δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν, ίσα ίσα. Ξέρω τι γίνεται ως προς το πρακτικό κομμάτι, τι δυσκολίες έχει το να στήνεις έναν εκδοτικό οίκο που δεν τον προορίζεις για χλιδάτο σκουπιδοτενεκέ διακαώς επιθυμούντων να εκδώσουν κι ό,τι να΄ναι και δηλώνω αρωγός(με το να τα αγοράζω και να λέω,όποτε μπορώ, δυο καλές κουβέντες)στην προσπάθειά τους για κάθε βιβλίο που θα καταφέρουν να βγάλουν. Αποτέλεσμα της επίμονης και υπομονετικής αυτής δουλειάς είναι το ότι από ανέλπιστα πολλούς εκδότες από τους λεγόμενους, καταχρηστικά, <i>μικρούς</i>, έχουμε τα τελευταία χρόνια έργα πάρα πολύ ψαγμένα, καλομεταφρασμένα, φροντισμένα ως έκδοση,με στυλ και άποψη, μεστά και σημαντικά και μακάρι να συνεχίσουν έτσι και να προστεθούν κι άλλοι. </div><div style="text-align: justify;"> Οι εκδόσεις <a href="https://www.carnivora.gr/">Carnivora</a> ανήκουν σ΄αυτές,κέρδισαν τις εντυπώσεις πολλών και μακάρι να στεριώσουν επαγγελματικά/οικονομικά και να μην αλλάξει τίποτα ως προς το καλλιτεχνικό τους όραμα.Το πρώτο από τα βιβλία τους που διάβασα ήταν αυτό της Αργεντινής <a href="https://www.carnivora.gr/elena-sabe">Κλαούδια Πινιέιρο</a> (γ.1960) <i>Η Ελένα Ξέρει,</i> σε μετάφραση της Ασπασίας Καμπύλη,μυθιστόρημα έντιμο,δυνατό, θεματικώς σύγχρονο, πυκνό, ρεαλιστικό, που την συνεχή ένταση όσων συμβαίνουν,και συμβαίνουν πολλά, κλιμακώνει με μαεστρία η συγγραφέας ελέγχοντας τη ροή του κειμένου ως την τελευταία σελίδα,χωρίς πολλά γλωσσικά στολίδια και μελοδραματικές κορώνες, χρωματισμένο με τη λατινοαμερικάνικη λεκτική ευθύτητα/σκληρότητα/ωμότητα που δημιούργησαν οι στυγνές δικτατορίες, υποθέτω, οι αλλεπάλληλες κρίσεις,οι οικονομικές αντιξοότητες και όσα έχουν χτυπήσει ανελέητα αυτές τις χώρες,τις πρώην αποικίες των Ισπανών κυρίως -χώρες με μαχητικούς και φιλότεχνους λαούς που πολιτιστικοί τους εκπρόσωποι έγιναν παγκοσμίως επιδραστικοί καλλιτέχνες-, και τις διαμόρφωσαν στο μωσαϊκό που είναι σήμερα ως κοινωνίες που ναι μεν εκφράζονται, ενεργούν και ζυμώνονται στα παγκόσμια τεκταινόμενα ως δυτικές μα διατηρούν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά/ανακλαστικά από τη μείξη πολιτισμών που έγινε πριν αιώνες στα εδάφη τους,από τον σημαδιακό για όλη την αμερικανική ήπειρο 15ο και 16ο αιώνα, μείξη που μάλλον και λόγω του τόπου και των μορφολογικών ιδιομορφιών του συνεχίζεται, με άλλα δεδομένα βέβαια ακόμα.</div><div style="text-align: justify;"></div><blockquote><div style="text-align: justify;"></div><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Architects Daughter;">Το τρένο φτάνει στην πλατεία Κονστιτουσιόν.Η Ελένα περιμένει να κατέβουν όλοι οι επιβάτες και μόνο ύστερα το επιχειρεί και η ίδια. Γλιστράει πάνω στη δερματίνη,που μόλις τώρα ανακαλύπτει ότι είναι σκισμένη, σέρνεται στο κάθισμα απ΄το παράθυρο μέχρι τον διάδρομο.Η αντίστροφη πορεία από εκείνη που έκανε προηγουμένως. Το φερμουάρ της φούστας της μαγκώνει στο αφρολέξ που ξεχειλίζει απ΄το παμπάλαιο σκίσιμο. Τραβάει και κατορθώνει να ελευθερωθεί. Στηρίζεται στο μπράτσο του καθίσματος και σηκώνεται. Χαίρεται που η λεβοντόπα κυκλοφορεί ακόμα στο κορμί της. Κοιτάζει το ρολόι, μένουν πάνω από δύο ώρες μέχρι το επόμενο χάπι. Κρεμάει την τσάντα της στον ώμο, αλλά την ακουμπάει πάνω στην κοιλιά της και σταυρώνει τα χέρια πάνω της˙μολονότι πάει καιρός που δεν ταξιδεύει με τρένο, ξέρει ότι δεν γίνεται να περπατά ξέγνοιαστα σε μια αποβάθρα της Κονστιτουσιόν,με την τσάντα κρεμασμένη στον ώμο. Ξέρει πώς η ίδια αποτελεί εύκολη λεία για όποιον θελήσει να βουτήξει κάτι και να το σκάσει τρέχοντας. Αν και ο κλέφτης θα πάθαινε μεγάλη νίλα,η Ελένα το ξέρει,αφού στην τσάντα δεν έχει παρά τα λεφτά για το πηγαινέλα. Κουβαλάει όμως την ταυτότητα και τα χάπια, το μαντίλι, τα κλειδιά του σπιτιού,έναν χυμό σε χάρτινο κουτί και ένα σάντουιτς με τυρί. Τα χρειαζούμενα για εκείνο το ταξίδι. Γι΄αυτό βάζει την τσάντα σταυρωτά πάνω στην κοιλιά της και την πιέζει ,επειδή,αν χάσει όσα έχει μαζί της, σε λίγο δεν θα μπορεί να περπατήσει.</span></div></blockquote></blockquote><blockquote><blockquote><div style="text-align: right;"><span style="color: #660000; font-family: Architects Daughter;"><blockquote>(σελ.80)</blockquote></span></div></blockquote></blockquote><div><div style="text-align: justify;"> Η Πινιέιρο γράφει με τσαγανό,ευθέως αλλά μαζί και όμορφα, οργανωμένα, δυναμικά. Δεν εξωραΐζει την αρρώστια και την ασχήμια της καθημερινότητας της ηρωίδας της αλλά και δεν τη μετατρέπει σε καρικατούρα για να τη λυπηθεί ο αναγνώστης. Περιγράφει χωρίς γλωσσικά ακκίσματα μια γυναίκα, που τα ζητήματα της ηλικίας και της γενιάς της τα γνωρίζει και η ίδια,συνομήλικη ούσα της ηρωίδας μα ως εκεί,η Ελένα είναι μια λαϊκή γυναίκα,στα δικά της εξηντακάτι η κόρη της, αν ζούσε, θα ήταν σαράντα πέντε χρόνων˙όταν η Πινιέιρο πήγαινε δηλαδή στο πανεπιστήμιο οι Ελένες αυτού του κόσμου τον διαιώνιζαν μηχανικά ή και κατά λάθος, γιατί έτσι εκπαιδεύτηκαν˙η Ελένα στα εξηντακάτι της είναι ήδη γριά,φοράει μασέλα,είναι ξοφλημένη και στον δρόμο τής λένε "γιαγιά ,θες βοήθεια"; Η Ελένα της Πινιέιρο είναι μια φτωχή, ταπεινή, μονάχη γυναίκα πέρα για πέρα αληθινή, βγαλμένη από έναν κόσμο που έζησε απανωτά αιματηρά γεγονότα και την πτώση και φτωχοποίησή του μετά από μεγάλα λόγια και παχιές υποσχέσεις αλλοπρόσαλλων, μην πω κάτι άλλο, κυβερνήσεων της χώρας επί δεκαετίες ολόκληρες(στην οποία χώρα αυτή τη στιγμή από τα σαράντα τρία εκατομμύρια του πληθυσμού τα έντεκα βρίσκονται <a href="https://www.offlinepost.gr/2020/12/01/oi-oikismoi-ths-mizerias/">κάτω από το όριο της φτώχειας</a> και οι τιμές των βασικών προϊόντων αλλάζουν κάθε τέσσερις-πέντε μέρες). </div><div style="text-align: justify;">Τραγική είναι βέβαια η φτώχεια αυτή καθαυτή -κι εδώ σκατά είναι τα πράγματα και σ΄όλον τον πλανήτη για τις μεγάλες μάζες-,αλλά ας μη ξεχνάμε ότι η Αργεντινή στις αρχές του 20ού αιώνα ήταν παγκόσμια δύναμη σε οικονομικό επίπεδο και ακόμα δηλαδή ανήκει στους G20! Και ιδού, τι έγινε; Έχει χαρεί ο λαός της τα παχυλά οφέλη,συμμετείχε στον τεράστιο πλούτο, απόλαυσε κάτι διαρκές και πιο ουσιαστικό πέρα από δανεική, όπως αποδείχτηκε, επί πληρωμή κατανάλωση μιας φούσκας, μιας απατηλής ευμάρειας, που όταν έσκασε, έσκασε μόνο στη δική του μούρη και αυτός και μόνον αυτός κλήθηκε να την αποπληρώσει και μάλιστα με χιλιαπλάσιους τόκους; Ή μήπως έχει έστω κάποιες υποδομές σήμερα στη διάθεσή του, πρόνοιας και υγείας για παράδειγμα, ώστε να ανταπεξέλθει στη βίαιη φτωχοποίησή του; Και οι γυναίκες; Με όλα αυτά, με τόση φανφάρα και χλιδή και μεγαλεία, σε ποια θέση βρίσκονται σήμερα οι γυναίκες;</div><div style="text-align: justify;">Ξέρω, μπερδευτήκατε, κάτι σας φαίνεται πολύ οικείο, δυσάρεστα οικείο. Μη μπερδεύεστε, παρακαλώ, για την Αργεντινή της Πινιέιρο μιλάμε και της ηρωίδας της, της Ελένα που ξέρει˙ τα δικά μας αφήστε τα, τα "ξέρουν" οι σικέ δημοσκοπήσεις και τα καταπίνουμε ωραία αλεσμένα από το μίξερ των σόσιαλ και των "ειδήσεων" .</div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgD29oEYr4ej2lI8yWHQplfnIUwYrneJ9lPS-sLdQW9sNMV6cWVSLR719KJbhPvjYkSCC1YalhdFVQfEapZAl6uAXS70I-F-EDKBOMe0uW6p5QU1k7-y2y1Et4Ps4ubspJiTsFWV8abxUJaM-a1cm8FUt3x_d0aBgMwjr8zYF9J3Lx7soS942fheiDwgg/s676/71fS6ajyDkL._SX450_.jpg"><img border="0" data-original-height="676" data-original-width="450" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgD29oEYr4ej2lI8yWHQplfnIUwYrneJ9lPS-sLdQW9sNMV6cWVSLR719KJbhPvjYkSCC1YalhdFVQfEapZAl6uAXS70I-F-EDKBOMe0uW6p5QU1k7-y2y1Et4Ps4ubspJiTsFWV8abxUJaM-a1cm8FUt3x_d0aBgMwjr8zYF9J3Lx7soS942fheiDwgg/w266-h400/71fS6ajyDkL._SX450_.jpg" width="266" /></a></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: Architects Daughter; font-size: medium;"><b>Claudia Piñeiro</b></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Τι ξέρει η Ελένα λοιπόν; Ξέρει ότι δεν είναι παρά μια άρρωστη, κακογερασμένη γυναίκα εξαρτημένη από χάπια που της επιτρέπουν να κινείται έστω με μεγάλο κόπο, έρμαιο στα κυνικά τερτίπια ιδιωτικών και δημόσιων ασφαλιστικών ταμείων, μονάχη, δίχως κανέναν για συμπαράσταση, χωρίς έσοδα που θα της εξασφάλιζαν μια υποφερτή ζωή, όση έχει ακόμα. Είναι μια γυναίκα που έχασε, κυρίως αυτό είναι πια, την κόρη της και που κάποιοι, πιστεύει με όλο της το είναι, έχουν φταίξει γι΄αυτό περισσότερο από όσο, το παραδέχεται, έχει η ίδια μερίδιο ευθύνης, καθώς η σχέση τους μάνας-κόρης είχε αγάπη αλλά και πολλά σκαμπανεβάσματα, πικρίες, έριδες που έσκαβαν με μανία την αγάπη και τη συγγένεια που αυτή ειδικά αποδείχτηκε ανίσχυρη να αποδυναμώσει τις εξωτερικές επιρροές στην οποίες η Ρίτα ήταν πάντα δεκτική με ένα τρόπο τύπου μπούμερανγκ,καθώς ό,τι την επηρέαζε την έστρεφε όχι μόνο κατά της μάνας της μα και του εαυτού της. Η Ελένα ρίχνεται σ΄έναν άνισο αγώνα, με όση αντοχή έχει ακόμα το διαλυμένο από το πάρκινσον σώμα της, για να μάθει ό,τι μπορεί για τον φόνο της κόρης της, γιατί ας μιλούν όλοι για αυτοκτονία, εκείνη <i>ξέρει</i> ότι η Ρίτα δολοφονήθηκε. Η απώλεια από τη φοβερή στιγμή που συντελέστηκε σήμανε την αντίστροφη μέτρηση προς τη δική της συντριβή σε όλα τα επίπεδα και πριν τελειώσουν όλα και γι΄αυτήν, πριν την (όποια) λύτρωση και την (όποια) τιμωρία,πρέπει να κλείσει τους λογαριασμούς της με <i>αυτό</i> που (νιώθει πως) <i>ξέρει.</i></div><div style="text-align: justify;"> Όμως είναι έτσι; Πράγματι δολοφονήθηκε η Ρίτα; Γιατί; Ποιον πείραξε η Ρίτα;Τι έγινε, πώς βρέθηκε το πτώμα της στην εκκλησία που συνήθιζε να πηγαίνει αλλά ποτέ, μα ποτέ όταν έβρεχε; Την δολοφόνησε άρα κάποιος και την έσυρε εκεί, πιστεύει η Ελένα. Και θέλει να το αποδείξει και πάει και ξαναπάει στο αστυνομικό τμήμα μα τη λυπούνται αυτοί εκεί, έτσι όπως είναι διπλωμένη πια στα δυο από την αρρώστια, και δεν την παίρνουν σοβαρά μα ούτε την διαολοστέλνουν. Εκείνη θα κάνει τα πάντα για να ψάξει την αλήθεια και η Πινιέιρο δίχως να επιδιώκει,νομίζω, τυπικό αστυνομικό σασπένς-και ποιο είναι αυτό τελικά ,έτσι που έχουν ανακατευτεί τα λογοτεχνικά είδη και οι γραφές-,την ακολουθεί βήμα βήμα και μας αφηγείται με κάθε λεπτομέρεια πού βρίσκεται,με ποιους μιλάει,τι λένε, γίνεται η σκιά της και μαζί της και εμείς που βυθιζόμαστε στις μελαγχολικές σελίδες γεμάτοι αγωνία για το τι μπορεί μια πληγωμένη γυναίκα παρά την κατάστασή της να κάνει.</div><div style="text-align: justify;">Και έννοια σας ,δεν αποκάλυψα τίποτα με τα παραπάνω γιατί η ουσία της ιστορίας της Πινιέιρο -κι ας είναι μια πασίγνωστη συγγραφέας crime fiction-,δεν είναι η αποκάλυψη του δολοφόνου μα άλλα,μύχια, σκοτεινά πράγματα που τα κάνει χειρότερα η αδιαφορία των οργανωμένων,υποτίθεται, κοινωνιών προς το καταρρακωμένο γεροντικό άρρωστο σώμα,η ανεπάρκεια του διαλυμένου οικοδομήματος της πρόνοιας σε όλο τον δυτικό κόσμο, που καυχιέται για την πρόοδο και την τεχνολογική του εξέλιξη όμως η φτώχεια και η με μαθηματική ακρίβεια πορεία στον θάνατο όποιου δεν του τρέχουν τα λεφτά από τα μπατζάκια είναι η πιο αποστομωτική διάψευση της μπουρδολογίας του. </div><div style="text-align: justify;">Και ξέρετε και κάτι ακόμα;Αν δεν ήταν όλα αυτά τα αργεντίνικα μέρη και τα ισπανικά ονόματα και κάνα δύο άλλα σημάδια δεν θα ξεχώριζε ο ηττημένος κόσμος της Ελένα από τον δικό μας εδώ και τώρα σε τούτη τη μεσογειακή χώρα. Και καταλαβαίνετε ,θαρρώ,τι σημαίνει αυτό,έτσι δεν είναι;</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div><p></p></div></div>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-91871796380693955452022-09-21T23:17:00.017+03:002022-09-22T13:53:14.094+03:00Εμμονή, Α.Σ.Μπάιατ /A.S.Byatt,Possession<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"></span></p><blockquote><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"></span></p></blockquote><blockquote><blockquote><p style="text-align: justify;"><span style="color: #783f04; font-family: Nanum Gothic;">Πού πήγε η ειλικρίνεια στη σχέση μας; Πού είναι τα μικρά,τα ανείπωτα, που μοιραζόμασταν μέσα σε γαλήνια αρμονία; Αυτός ο λαθροβλεψίας έχει κολλήσει το μάτι του στις χαραμάδες και τα ανοίγματα των τοίχων μας και κρυφοκοιτάζει αναίσχυντα μέσα.</span></p></blockquote></blockquote><p style="text-align: right;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"></span></p><blockquote><span style="font-family: Nanum Gothic;"></span><blockquote><span style="font-family: Nanum Gothic;">(σελ.70)</span><span style="font-family: Architects Daughter;"> </span></blockquote></blockquote><p></p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzybJ7GoWNTHsNZ8K8NDO6vcvM7M1ZiTmLRoxYr3rHBcS_e7kl-dKaL2NBDEZzgKUTQf9Qudzm1D3h9ZhCkgFmvZu0ZFiCiitKitxXq5zdFqMiHZyWJ-aBbjYJHBCwSjOfzm8wq7a9OoaAvbn_Z3nIIWuRzBSlHlzIapqxMMgIyDeEv2KRwgnR-0TFMA/s1765/synthesis-possession.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1309" data-original-width="1765" height="474" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzybJ7GoWNTHsNZ8K8NDO6vcvM7M1ZiTmLRoxYr3rHBcS_e7kl-dKaL2NBDEZzgKUTQf9Qudzm1D3h9ZhCkgFmvZu0ZFiCiitKitxXq5zdFqMiHZyWJ-aBbjYJHBCwSjOfzm8wq7a9OoaAvbn_Z3nIIWuRzBSlHlzIapqxMMgIyDeEv2KRwgnR-0TFMA/w640-h474/synthesis-possession.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: #783f04; font-family: Architects Daughter; font-size: medium;"><b>synthesis V.G.</b></span></td></tr></tbody></table><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></div><div style="text-align: justify;"><i> Ρομάντζο</i> θα διαβάσετε,κυρίες και κύριοι, ένα <i>ρομαντικό μυθιστόρημα</i>, μας διευκρινίζει και η αγγλική και η ελληνική έκδοση με τη λέξη<i> romance/ρομάντζο </i>βαλμένη<i> </i>διακριτικώς <i>ε</i>υδιάκριτα<i> </i>κάτω από τον τίτλο, ανακοινώνοντας έτσι εξ αρχής οικεία αφηγηματικά βήματα και προσπελάσιμες αναγνωστικές συντεταγμένες. Η αίγλη και ο μύθος που ακολουθούν το εν λόγω <i>ρομάντζο</i> άμα τη εκδόσει του,το που σήμερα φαίνεται αν και δεν είναι τόσο μακρινό 1990 (στην αρχή δηλαδή μιας σημαντικής δεκαετίας που τα εκτεταμένα πολιτισμικά/πολιτικά της φαινόμενα, από τη grunge μουσική σκηνή του Σιάτλ και τα σκληροπυρηνικά οικολογικά κινήματα σε όλον τον πλανήτη μέχρι τις θεωρίες του μεταϋλισμού και ποικίλα άλλα,που τα έκαναν κουρέλι αργότερα οι στρατιές των οπαδών της πολιτικής ορθότητας πλην εμείς εδώ δεν τα πήραμε καν είδηση), όταν τέλος πάντων σχεδόν αμέσως γίνεται σε αυτές τις συγκυρίες παγκόσμιο μπεστ σέλερ, υποφερτή ταινία (έστω και με την απαράδεκτη την Πάλτροου), παράδειγμα έκτοτε μελετητικό σε εργαστήρια γραφής κτλ δεν είναι ένα τυχαίο μα ένα καθ΄όλα δίκαιο αποτέλεσμα της αισθητικής, θεματικής και τεχνικής του αρτιότητας. Έτσι σήμερα, τριάντα δύο χρόνια μετά, και εδώ, στα ταλαίπωρα πάτρια εδάφη,με τη δεύτερη ελληνική του έκδοση¹ δίνεται,τουλάχιστον σε επίπεδο λογοτεχνίας, τεκμηριωμένη απάντηση στον εγχώριο εστετισμό μας αν ακόμα πιστεύουμε ότι το πολυσέλιδο <i>κοινωνικόν-αισθηματικόν</i>, ας το λέμε εφεξής έτσι, μυθιστόρημα και η γνήσια λογοτεχνική ποιότητα/αρτιότητα/αισθητική έχουν πάρει διαζύγιο.Μπα, κανένα διαζύγιο, καλοί μου εν βιβλίοις συνοδοιπόροι˙η ροζ ερωμένη και ο μούσκουλος εραστής χώνονται ανάμεσα στο ζευγάρι μόλις βρουν ευκαιρία και από παραλογοτεχνικές αηδίες βαφτισμένες λογοτεχνία να φάν΄ κι οι κότες όμως ο γάμος γενικά καλά κρατεί!</div><div style="text-align: justify;"> Ο Ρομαντισμός και η Λογοτεχνία διάγουν εδώ και μερικούς αιώνες εμπορικοεισπρακτικώς τε και καλλιτεχνικώς βίον ανθόσπαρτον και από υγιείς απογόνους άλλο τίποτα, καρπεροί και στον 20ό και στον 21ο αιώνα ο γαμπρός και η νύφη και προβλέπεται συνέχιση,γιατί όχι. Ζητήματα πρόκυψαν με τα ατακτούτσικα τέκνα,την Ποίηση ας πούμε,κι από καιρού εις καιρόν θα εμφανίζονται κι άλλα -άλλωστε ποια παθιασμένη σχέση ζωής δεν έχει σκαμπανεβάσματα-,ο λαμπρός γάμος όμως, και βάζω στοίχημα, θα εορτάζει ρουμπινένιους και λοιπούς ιωβηλαίους όσο το φοβερό είδος που περιλαμβάνει και τους βιβλιόφιλους (καλά κουμάσια και του λόγου μας) το ανέχεται ο ταλαίπωρος πλανήτης. </div><div style="text-align: justify;"> Η Βρετανίδα συγγραφέας (και φιλόλογος και πανεπιστημιακή καθηγήτρια αγγλικών) Αντόνια Σούζαν Μπάιατ (γ.1936) αποδεικνύει όλα τα παραπάνω περί άψογης συνύπαρξης εμπορικού και λογοτεχνικού, ρομάντζου και υψηλής αισθητικής και δη πανηγυρικά, πλην σε καμία περίπτωση πανηγυριώτικα,με το magnum opus της <i>Εμμονή,</i>έναν θεόρατο,πανέμορφο ειδολογικό,λεκτικό και θεματικό ουρανοξύστη που σήκωσε λέξη λέξη με μυρμηγκίσια υπομονή και αποστομώνει και τον πιο άπιστο θωμά/αναγνώστη που στραβοκοιτάζει τα <i>ρομάντζα</i>,τα λέει όλα ροζ λογοτεχνία,τα τσουβαλιάζει,τα θεωρεί δευτεράντζες. Θα προτείνω για μία ακόμα φορά προσφυγή στον <a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2011/08/blog-post_2.html?q=%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82+%CE%9C%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CF%82" target="_blank">Παναγιώτη Μουλλά</a> ώστε να απαλλαγούμε ίσως, κάποια στιγμή, από το σύνδρομο του apriori αφορισμού εκείνου που εμείς δεν κατανοούμε(και είναι η αληθινή ζωή γύρω μας και με μας εντός της). Όσο για την εξασφάλιση της ει δυνατόν καλύτερης πρόσληψης του μυθιστορήματος της Α.Σ.Μπάιατ, ας μη φοβηθούμε τον όγκο του εγχειρήματος, ας μη φανούμε τσιγκούνηδες ως προς τον χρόνο που θα διαθέσουμε, ας ξεπεράσουμε επίσης την (λογικό πράγμα να την έχουμε) άγνοια της βικτωριανής ατμόσφαιρας και ας επιδείξουμε υπομονή καθώς το προσκύνημα/οδοιπορικό και των δύο ζευγαριών στον Έρωτα και στη Λογοτεχνία την αξίζει αυτή την υπομονή πέρα για πέρα. </div><div style="text-align: justify;"> Το αναγνωστικό αυτό προσκύνημα,για να είμαστε ειλικρινείς,γίνεται μέσα από εξαιρετικές αλλά και απαιτητικές ατραπούς ποιημάτων ποιητών που επινοεί η συγγραφέας και εμφανίζει σε επιστολές,σε ημερολόγια, με πρόζα, με ευρήματα σημειώσεων σε τετράδια μέσα σε βαλίτσες που έχουν ξεχαστεί σε αραχνιασμένες σοφίτες και παγερά πατάρια και ό,τι και όπου μπορεί να φανταστεί κάποιος, δίπλα σε υπαρκτούς ανθρώπους του χτες και του σήμερα και που ώσπου να αφεθείς στην ατμόσφαιρα και να γίνεις ένα με όλα και όλους αυτούς,και αν το καταφέρεις δηλαδή, δεν ξέρεις ποιος είναι ποιος. Όμως είναι τόσο επιτυχημένη η κατασκευή και τόσο όμορφα, αν και ανηφορικά, τα κειμενικά μονοπάτια της <i>Εμμονής </i>που σου κόβεται μεν κάθε τρείς και λίγο η ανάσα στο διάβασμα/ανέβασμα με το οποίο η Μπάιατ φτιάχνει τον δαιδαλώδη,το παραδέχομαι, όμως ενδελεχώς μελετημένο και οργανωμένο ως τις ύστατες λεπτομέρειες χάρτη λογοτεχνικού <i>pilgrim </i>αλλά που θες οπωσδήποτε παρόλη την πίεση και τον όγκο του να το ολοκληρώσεις και ναι, ξέρω, σκεφτήκατε κι εσείς, μ΄αυτά τα παραπάνω που λέω, τα ομοίως -αν και για εντελώς άλλους λόγους και σκοπούς καμωμένα-, εκπληκτικά επινοήματα του Μπολάνιο που, ασχέτως του αν είναι υποκειμενικά αρεστός σε κάποιον, προσφέρει ανεπανάληπτη εμπειρία αναγνωστικής πανδαισίας και στους ΄<i>Αγριους Ντετέκτιβ </i>και στο <i>Φυλαχτό</i> αλλά, πιστέψτε με, δεν έχει κοπιάρει κανείς κανέναν.</div><div style="text-align: justify;">Ορισμένες φορές κάτι τέτοια μεγάλα,ανήσυχα,συνεχώς εν κινήσει μυαλά σκάνε όλα μαζί πάνω κάτω και στις ίδιες μεγάλες εποχές, έτσι, καρμικά ας πούμε,δηλαδή διόλου καρμικά,η κοινωνιολογία μια χαρά εξηγεί αυτά τα φαινόμενα αλλά τώρα δεν επιθυμώ να σοβαροφανέψω ετούτο το κείμενο,να με συμπαθάτε<b>˙</b>σκεφτείτε μονάχα ότι αυτό το έχουμε ξαναδεί: πολλοί σπουδαίοι πορεύονται μαζί σε σπουδαίες εποχές.Στον 19ο και τον 20ό αιώνα,για να το κάνω συγκεκριμένο αυτό που λέω,είχαμε μία θεία μείξη ταλέντων,κινημάτων,στιγμών,γεγονότων και με τον -ανώνυμο θεωρούμενο- ευρύτερο πληθυσμό συμμέτοχο στην ώσμωση όσο ποτέ άλλοτε πριν και έτσι παρά τις συμφορές ή ίσως εξ αιτίας τους -δύο παγκόσμιους και το ολοκαύτωμα στον 20ό-,η Τέχνη έφτασε στα ουράνια και ακόμα δεν μπορούν οι που θα ασχοληθώ μαζί τους πιο κάτω να την κατεβάσουν. </div><div style="text-align: justify;"> Ας βάλει λοιπόν ο εγχώριος αναγνώστης,εμείς όλοι δηλαδή,όποιοι βεβαίως επιθυμούμε να ξέρουμε τι λέμε, ποιον και πότε και γιατί αποδεχόμαστε ή απορρίπτουμε, τα μάτια μας επί τον τύπον των λέξεων της Μπάιατ και θα διαπιστώσουμε ότι και να μην αρέσει σε μας το περί ου ο λόγος πόνημα-άλλωστε <i>περί ορέξεως κολοκυθόπιτα</i>, σοφή ρήση-, δεν υπάρχει περίπτωση να βρούμε ψεγάδι∙ όσο και να σκαλίσουμε τον περίτεχνο λαβύρινθο των 600+ σελίδων της <i>Εμμονής</i> δεν θα βρούμε τεχνικό, αφηγηματικό, θεματικό ή άλλο ελάττωμα σε καμία από τις δύο παράλληλες, τις εξόχως ελκυστικές, πληθωρικές, μακρόσυρτες και ρομαντικές ιστορίες των δύο ζευγαριών που επινοεί ευφυώς η Μπάιατ, τοποθετώντας το ένα στη βικτωριανή περίοδο και το άλλο στο σήμερα και ευρηματικά διαμορφώνει την πορεία τους ενώνοντας τα πρόσωπα μεταξύ τους και όλα με τις καταστάσεις και ανακατεύοντας με αδιάπτωτο ρυθμό ιστορικό και αφηγηματικό χρόνο καθώς θέτει, αριστοτεχνικά ομολογουμένως, τις ζωές τους πάνω από τις εποχές τους και τα πολιτισμικά και λοιπά δεδομένα της καθεμιάς και τους παραδίδει εκτός από το επελαύνον ερωτικό και στο ασίγαστο πάθος της λογοτεχνίας, πάθη διαχρονικά, αμφότερα, και μονίμως επίκαιρα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">΄Oμως περί τίνος πρόκειται; Για ποιον ή ποιους γίνεται όλο αυτό; Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε :</div><div style="text-align: justify;"></div><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Handlee;"></span></div><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Handlee;">Γύρω από τον μεγάλο βικτοριανό ποιητή <b>Ράντολφ Χένρι Ας</b> μαίνεται ένας υπόγειος πόλεμος. Πανεπιστημιακοί, φιλόλογοι, μελετητές, διεκδικούν την αποκλειστικότητα της μελέτης του έργου του. Όλα τα χτυπήματα επιτρέπονται, ακόμη και η κλοπή χειρογράφων, η δόλια απόσπαση πληροφοριών, η εξαπάτηση. Αλλά καθώς αυτές οι ακαδημαϊκές διαμάχες κορυφώνονται, ο νεαρός ερευνητής <b>Ρόλαντ Μίτσελ</b> ανακαλύπτει μια επιστολή του ποιητή που απευθύνεται σε μια άγνωστη γυναίκα. Μαζί με τη φεμινίστρια, πρωτοπόρο των γυναικείων σπουδών, <b>Μωντ Μπέιλι</b>, θα επιχειρήσουν να διαλευκάνουν το ερωτικό μυστήριο που φαίνεται να περιβάλλει την επιστολή. Οι δυο τους, κρυφά από συναδέλφους και ανταγωνιστές μελετητές, θα αποδυθούν σ' ένα ασθματικό κυνήγι θησαυρού και πολύ γρήγορα η διανοητική τους περιπέτεια θα γίνει και πραγματική.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Handlee;">Από τα αρχοντικά του Λίνκολνσαϊρ στους βαλτότοπους και στις λίμνες του βόρειου Γιορκσάιρ, από τους θρύλους για τη Νεράιδα Μελουζίνα και την καταποντισμένη πόλη Υς στις φυσιοδιφικές αναζητήσεις και τις πνευματιστικές ανησυχίες των επιφανών βικτοριανών, από τους παράνομους έρωτες στις ρομαντικές αυτοκτονίες, το κορυφαίο μυθιστόρημα της βραβευμένης Αγγλίδας συγγραφέως υφαίνει ένα δίχτυ παθών, παραπλάνησης και τραγωδίας. Και είναι ταυτόχρονα ένα δεξιοτεχνικό παιχνίδι «μίμησης ύφους» ποιητών και ποιητριών του 19ου αιώνα, ένας αφηγηματικός άθλος που αξιοποιεί τα πιο συναρπαστικά στοιχεία του λογοτεχνικού αινίγματος που ονομάζεται ρομαντικό μυθιστόρημα.</span></div></blockquote></blockquote><div style="text-align: justify;"> Στο οπισθόφυλλο παραλείπεται (κακώς) αναφορά στην τέταρτη ηρωίδα,την <b>Κρίσταμπελ Λαμότ,</b> που όμως είναι ένας επιφανής χαρακτήρας στο κείμενο της Μπάιατ, δεν είναι απλώς το αντικείμενο του πόθου του Ας και η τυχερή ερωμένη μιας φάσης του βίου του και τέλος εκεί, ίσα ίσα, πρόκειται για εξαιρετική φιγούρα και επ΄ουδενί καρικατούρα, εγγράμματης γυναίκας της βικτωριανής περιόδου, που είναι ευφυής,τολμηρή, ανεξάρτητη και με αιχμηρό λογοτεχνικό ταλέντο. Η Κρίσταμπελ, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι μακράν ο πιο ενδιαφέρων και ολοκληρωμένος χαρακτήρας του μυθιστορήματος<b>˙</b>εκεί που πατάει η έχουσα το θάρρος να συζήσει με μια άλλη γυναίκα Κρίσταμπελ -και μετά να τα διαλύσει όλα για να ερωτευτεί τον ποιητή της-, εκεί ανοίγεται μονοπάτι αληθινά φεμινιστικό<b>·</b>οι υπέροχες Κρίσταμπελ είναι εκείνες που έστρωσαν εντός και εκτός λογοτεχνίας, όχι δίχως αντίτιμο πικρών δακρύων, το ευφορότερο χώμα για να ανθίσουν αργότερα γυναικείες χειραφετήσεις και λυτρώσεις, όσο δηλαδή κατορθώνεται αυτό στον 20ό αιώνα και σαφώς πριν ξαναγυρίσουμε πίσω στο σκοτάδι,καθώς μόλις μπαίνει το πολυδιαφημισμένο για την τεχνολογική του πρωτοπορία νέο μιλένιουμ αρχίζει μία θλιβερή πολιτισμική οπισθοδρόμηση με ενορχηστρωτές της μαζικής παραγωγής <i>πολιτικαλοκορεκτίλες</i> σκορπισμένους επιτελικά σε μκδ και μμε,μυαλά βυθισμένα σε αντιδιαλεκτική ιδεοληψία, που αντί να λύσουν ζητήματα γεννάνε περισσότερα με τη συντηρητική τους θέαση των πραγμάτων και την επίδραση που δυστυχώς κατάφεραν να ασκούν σε πολλούς τρομοκρατημένους από τα ζόρια της ζωής ανθρώπους και ιδού τι γίνεται ακόμα, οι γυναίκες δολοφονούνται σαν αρνιά στον χασάπη αλλά αυτοί στέκονται πάντα και μόνο στις λέξεις και αν αποκαλέσει κάποιος σε ένα κείμενο έναν άλλο πχ πούστη,νέγρο,αυτιστικό,χοντρό,γκαβό, κουτσό, πουτάνα ή δεν ξέρω τι άλλο, ωωχ, Παναγία μου, θα πέσει ο εντεταλμένος και συχνά καλοπληρωμένος πολιτικαλοκορεκτίλας και οι λιμάρηδες αυλικοί του να τον φάνε διότι <i>αυτό </i>κατά την κοντόφθαλμη αντίληψή τους είναι η προσβολή και ως εκεί, για τα υπόλοιπα, αυτά όλα που γεννούν τη λεκτική και την πρακτική βία, μιλιά. </div><div style="text-align: justify;">Και δεν θα ισχυριστώ ότι δεν είναι πρόστυχο το να υβρίζονται και να δαχτυλοδείχνονται άνθρωποι για τις διαφορετικότητές τους,ίσα ίσα, όμως το τέλος των προβλημάτων μας ως κοινωνία δεν βρίσκεται σε κατάργηση λέξεων.Η μονομέρεια της πολιτικής ορθότητας κάνει μπαμ και στον πιο αδαή πολίτη απ΄ όταν οι χρυσαυγίτες -για να φέρω παράδειγμα ντόπιας υποκρισίας-, έσπαγαν στο ξύλο ομοφυλόφιλους και αυτό δεν σχολιαζόταν καθόλου από τους εν λόγω, μια λέξη όμως σε λογοτεχνικά κείμενα χαλάει ανώδυνες ετικέτες ; Είδαμε και τώρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στα οποία, ενώ αλωνίζουν για χίλια δύο άλλα και σου ορμάνε αν πεις οτιδήποτε θίγει τον κομματικό εργοδότη τους, έκαναν τουμπεκί για τις <a href="https://www.tanea.gr/2022/09/19/media/salos-me-ti-dilosi-tou-dimitri-oikonomou-ypo-kanonikes-synthikes-o-paylos-tha-itan-diadoxos/" target="_blank">παρλαπίπες των τηλελακέδων</a> περί πριγκήπων<i> που σε κανονικές συνθήκες θα</i> κτλ<b>˙</b>προσωπικά δεν απόρησα, από τον ίδιο σκουπιδοπολτό έχουν πάρει υλικό και έχτισαν τα ψευδεπίγραφα πιστεύω τους.</div><div><br /></div>Επιστρέφω όμως στο βιβλίο της Μπάιατ για να κλείσω τον δικό μου ιδιόμορφο και όχι εστιασμένο στα αμιγώς λογοτεχνικά ζητήματα σχολιασμό -δεν κόβονται οι συνήθειες,τι να κάνουμε-,με παραπομπή στη θαυμάσια κριτική παρουσίαση του έργου από την Αργυρώ Μαντόγλου, <a href="https://bookpress.gr/kritikes/xeni-pezografia/15978-emmoni-tis-a-s-baiat-kritiki-anagnoseis-kai-paranagnoseis-dyo-paralliles-erotikes-istories" target="_blank">εδώ</a>,και την θερμή παρότρυνσή μου να το εντάξετε στις προσεχείς σας αναγνώσεις.<br /><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">¹ Η πρώτη έκδοση έγινε από τον Λιβάνη το 2007,είχε τίτλο <i>Αιχμάλωτα Πάθη</i> και η μετάφραση ήταν της΄Εφης Τσιρώνη.Η παρούσα φέρει τον αυθεντικό τίτλο <i>Εμμονή </i>και τη μετάφραση υπογράφει η Κατερίνα Σχινά για τις εκδόσεις Πόλις.</div><div style="text-align: justify;"></div>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-56451681447733188802022-09-13T00:48:00.009+03:002023-02-19T18:58:49.267+02:00"Φοβάμαι, Ταυρομάχε", Πέδρο Λεμεμπέλ/Pedro Lemebel,Tengo Miedo Torero<h2 style="text-align: left;"><i><span style="color: #660000;"> <span style="font-family: Nanum Gothic; font-size: small; font-weight: normal;">Σαν μια γάζα που τραβιέται πάνω από το παρελθόν (φράση του Λεμεμπέλ,σελίδα 9)</span></span></i></h2><div style="text-align: justify;"><blockquote><blockquote><span style="color: #660000; font-family: Handlee;">Και νά οι μπάτσοι από δω και οι τρομοκράτες από κει, και νά εκείνο το Πατριωτικό Μέτωπο ξέρω γω πώς το λένε,και όλες αυτές οι συμφορές εκείνων των φτωχών ανθρώπων που τους είχαν σκοτώσει κάποιον συγγενή. Όλο εκείνο το διάστημα, αυτό ήταν το θέμα που είχε καταφέρει να τη συγκινήσει, καθώς άκουγε τις ραδιοφωνικές μαρτυρίες ενώ ταυτόχρονα κεντούσε τριαντάφυλλα χωρίς αγκάθια σε σεντόνια για τους πλούσιους. Έσκιζαν την καρδιά οι λυγμοί εκείνων των κυριών που έσκαβαν και έβγαζαν πέτρες, στάζοντας μουσκεμένες από τις υδροφόρες της αστυνομίας,να ρωτάνε γι΄αυτούς,να χτυπάνε μεταλλικές πόρτες που δεν άνοιγαν, σωριασμένες κάτω από τους πίδακες του νερού μπροστά στο Υπουργείο Δικαιοσύνης,να γραπώνονται από τους στύλους, με τις κάλτσες σκισμένες,αναμαλλιασμένες όλες, να σφίγγουν τα χέρια στο στήθος για να μην τους αρπάξει εκείνο το μαύρο νερό τη φωτογραφία που είχαν καρφιτσωμένη στην καρδιά τους.</span></blockquote></blockquote><p style="text-align: right;"></p><blockquote><blockquote><span style="color: #660000; font-family: Handlee;">(σελ.26,27) </span></blockquote></blockquote></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2bZ0GYo08SCuEinJmFnFCZH3Z4JS3q0irVECNPoz49l17gJpt8Xnn36Rx_5pn37YLUxPKSjHphjwtnEsqWnfAQ2SKiQcVCxVfimVTz3WbGLRfOG8nkkgjEKuZccpG0NbqWiPvYMR2dajI9jdJzbBLpSPgj49peaDTc0LH7UJfgJzC7aowDj_3bqqGUA/s1200/xlemebel_fobamai_6928-1-copy.jpg.pagespeed.ic.AcVC7PRn3t.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="819" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2bZ0GYo08SCuEinJmFnFCZH3Z4JS3q0irVECNPoz49l17gJpt8Xnn36Rx_5pn37YLUxPKSjHphjwtnEsqWnfAQ2SKiQcVCxVfimVTz3WbGLRfOG8nkkgjEKuZccpG0NbqWiPvYMR2dajI9jdJzbBLpSPgj49peaDTc0LH7UJfgJzC7aowDj_3bqqGUA/w273-h400/xlemebel_fobamai_6928-1-copy.jpg.pagespeed.ic.AcVC7PRn3t.webp" width="273" /></a></div><p><br /></p><div style="text-align: justify;"> Για πολλά χρόνια η Λογοτεχνία λειτουργούσε ως εκείνη η αδελφή της Ιστορίας που δεν φοβόταν τις ωμές αλήθειες και πολλές είναι οι περιπτώσεις που χάρη σ΄αυτήν γλύτωσαν πρόσωπα και καταστάσεις από την εσκεμμένη ή μη αλλοίωση ή και την απόλυτη λήθη και αυτό συνεχίζεται και στις μέρες μας αν και όσοι συγγραφείς ενστερνίζονται αυτή την αντίληψη το πληρώνουν με ποικίλα προσωπικά τιμήματα. Η Ιστορία πιο εύκολα από ποτέ άλλοτε κατεδαφίζεται και τα ερείπιά της μετατρέπονται σε υλικό για ανώδυνες τηλεσειρές και ανόητες,δακρύβρεχτες κινηματογραφικές ταινίες, όμως βιβλία όπως αυτό του Χιλιανού <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Pedro_Lemebel" target="_blank">Πέδρο Λεμεμπέλ</a> (1950-2015)την "καθαρίζουν" μ΄έναν συγκινητικό, όμορφο, άμεσο και πάνω απ΄όλα γνήσια λογοτεχνικό τρόπο από την ανελέητη εμπορευματοποίησή της,τα ψέματα πολιτικών αχυρανθρώπων και τη γελοιότητα κυβερνήσεων βιτρίνας. Μιλάμε για την Ιστορία της Χιλής ειδικά; ¹ Τυπικά ναι,στην πραγματικότητα όμως όχι⋅ η κοπτοραπτική της Ιστορίας αναπαράγει μοτίβα αίματος, τρόμου και ανελευθερίας από καταβολής του κόσμου σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του και για τον ίδιο πάντα λόγο: <a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2015/12/1857-1924-joseph-conradheart-of-darkness.html?q=%CE%B7+%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%AC+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CF%83%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82" target="_blank">το όφελος των ολίγων</a>, και των υπηρετών τους, από τον μόχθο των πολλών.</div><div style="text-align: justify;"> Ωστόσο τώρα δική μου πολιτική κριτική δεν χρειάζεται. Αν και σε τούτο το ιστολόγιο η δυσώδης πλευρά των ανθρώπων δεν ήταν ποτέ λόγος σιωπής (ούτε ύψωσης κομματικών/μικροπολιτικών σημαιών), εν προκειμένω οφείλω να πω όσο πιο λίγα μπορώ. Το βήμα ανήκει στον <a href="https://www.cinemagazine.gr/nea/arthro/21_tdf_lemebel-130998227/" target="_blank">ξεχωριστό άνθρωπο</a> που πέρασε από τον σαθρό μας κόσμο φέροντας το όνομα Πέδρο Λεμεμπέλ. Μέσα από το <i>Φοβάμαι, Ταυρομάχε -</i>το μοναδικό μυθιστόρημα που έγραψε αν και γνωστός και ταλαντούχος χρονικογράφος, πένα δοκιμασμένη ,καλλιτέχνης δραστήριος και ολόψυχα δοσμένος σε τολμηρά πολιτιστικά δρώμενα ως την τελευταία του πνοή-, ο Λεμεμπέλ αφηγείται υπέροχα την προσωπική ιστορία τού alter ego του ομοφυλόφιλου ήρωα, <i>της Τρελής</i>, μια ιστορία εύθραυστων σχέσεων με φίλους της ,εραστές, γείτονες ή και άγνωστους της μιας βραδιάς και του ατελέσφορου έρωτά της για έναν φοιτητή που συμμετέχει στο ένοπλο αντιπινοσετικό κίνημα, ιστορία λαϊκών ανθρώπων κατά βάση, φαινομενικά απλή και καθ΄όλα αληθοφανής, που υφαίνεται λέξη λέξη στο ίδιο στημόνι με την Ιστορία της Χιλής στα δεκαεπτά χρόνια (1973-1990) της δικτατορίας του <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Augusto_Pinochet" target="_blank">Πινοσέτ</a>˙του δολοφόνου που δεν τιμωρήθηκε πραγματικά για τα εγκλήματά του και που ακόμα και σήμερα στην περιλάλητη για τον Διαφωτισμό Δύση κάποιες κυβερνήσεις βιτρίνας που παριστάνουν τις δημοκρατικές -επειδή προήλθαν από εκλογές-, υιοθετούν χαρακτηριστικά της τυραννίας του στις πολιτικές τους για κατάλυση της ελευθερίας και ποδοπάτηση της αξιοπρέπειας των πολιτών.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Ο Πέδρο Λεμεμπέλ κάνει μια <i>νεομπαρόκ</i> λογοτεχνία με ένα κείμενο που ανήκει τώρα και στο ελληνικό κοινό χάρη στη μετάφραση του Κώστα Αθανασίου,κείμενο με καταιγιστική ροή ποταμού, βαθιάς θάλασσας,τι λέω,ωκεανού ολόκληρου,από το οποίο δεν λείπει ούτε η ομορφιά της ιστορίας αυτής καθαυτής ούτε και η εκφραστική/μορφική αρμονία, η οργάνωση και η λεπτοδουλειά του καλλιτέχνη με τις λέξεις και τα νοήματα, το δραματικό και το κωμικό στοιχείο, τον υπαινιγμό,την ουμανιστική πολιτική ματιά, ώστε η έκρηξη μνημών και συναισθημάτων να γίνει ένα σπουδαίο και ανάδελφο,θα έλεγε κάποιος, ακατάταχτο μυθιστόρημα, ανέγγιχτο από προβλέψιμες φιλολογικές νόρμες και πολυχρησιμοποιημένες συγγραφικές συνταγές,ένα κείμενο που ως και οι ειδολογικές ή άλλες του αντινομίες το κάνουν γοητευτικό.² Ο πληγωμένος και μαζί γενναίος κόσμος του Λεμεμπέλ είναι ένα υπέροχο ανακάτεμα από ευρηματικές αφηγηματικές τεχνικές, εκπληκτικούς χαρακτήρες που παρελαύνουν σαν ασταμάτητο γαϊτανάκι προσώπων κάθε λογής, αγωνία, αναζήτηση, συναισθήματα, ιστορική αλήθεια και κειμενικές και λοιπές αρετές εντός του και διαθέτει και μία επιπλέον,αυτή που το κάνει ξεχωριστό και πολύτιμο: την ψυχή.Ο Λεμεμπέλ στο μυθιστόρημά του κλείνει την ψυχή του την ίδια, αυτήν που έχει τάξει- δίχως να την υποβάλει σε χρήσιμους εξωραϊσμούς για να αρέσει σε όλους-,στον αγώνα του για έναν δικαιότερο,αν μη τι άλλο, κόσμο για όλους, όμοιους και διαφορετικούς ανθρώπους.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Είναι όμως μονόπλευρα μελοδραματικό το ύφος της αφήγησής του, όπως πιθανότατα η δική μου στερεοτυπική κρίση ότι <i>βάζει την ψυχή του </i>σε ό,τι αποτελεί την ιστορία του; Όχι, ίσα ίσα.Ο Λεμεμπέλ είναι και λυρικός και πληθωρικός και ναι, τείνει στο γκέι μελόδραμα και τείνει συνειδητά μα επειδή μέσα από θυμικές και ρεαλιστικές,δηλαδή που συνέβησαν πράγματι,συμπορεύσεις και συγκρούσεις αλληλεπιδρά με τον λαό του, χτίζει εν τέλει έναν πολύτροπο,ιδιαίτερα εύστροφο μυθιστορηματικό κόσμο στον οποίο χωράνε τα πάντα κατά τρόπο μαγικό:η προσωπική αγωνία,το συλλογικό δράμα,τα απανωτά γλωσσικά μπιχλιμπίδια,η πολιτική καταγγελία,η στράτευση στο πλευρό των ομοφυλόφιλων,η αγάπη αλλά την ίδια στιγμή και η κατακεραύνωση της αριστεράς για τη στραβομάρα της απέναντι σε ουκ ολίγα ηθικά και πρακτικά ζητήματα,το παλιό και το καινούργιο, οι δρόμοι και οι άνθρωποι του Σαντιάγο και ολόκληρης της Χιλής(ειδικά τον Σεπτέμβριο 1986 που γίνεται <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Attempted_assassination_of_Augusto_Pinochet" target="_blank">απόπειρα δολοφονίας</a> του δικτάτορα)⋅δεκαεπτά χρονάκια κάθισε ο αιμοσταγής Πινοσέτ στον χιλιανό σβέρκο, βρήκε βέβαια και στρογγυλοκάθισε και είχε και υποστήριξη εντός και εκτός της χώρας ώσπου να πάει στα τσακίδια κι όταν πήγε πάλι (φρόντισαν και)έπεσε στα μαλακά και μια χαρά τη γλύτωσε.</div><div style="text-align: justify;"></div><blockquote><div style="text-align: justify;"></div><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Handlee;">Η άνοιξη είχε έρθει στο Σαντιάγο όπως κάθε χρόνο,αλλά αυτή τη φορά ερχόταν με παλλόμενα χρώματα που έβαφαν τους τοίχους με βίαια γκράφιτι και ελευθεριακά συνθήματα,με συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις και φοιτητικές πορείες που τις διέλυαν εν ψυχρώ οι υδροφόρες της αστυνομίας.Με μια βροχή από πέτρες τα παιδιά του πανεπιστημίου αντιστέκονταν στους λιγδιάρικους πίδακες των μπάτσων.Και έβγαιναν ξανά και ξανά στην επίθεση παίρνοντας τον δρόμο,με τη μολότοφ τρυφερότητά τους που την άναβε η οργή. Με μια βόμβα έκοβαν το φως και όλος ο κόσμος να αγοράζει κεριά,να αποθηκεύει κεριά κι άλλα κεριά για να φωτίζει δρόμους και χαντάκια,για να τροφοδοτεί με κάρβουνα τη μνήμη,για να ποδοπατάει και να σβήνει τις σπίθες της λήθης.Σαν να κατέβαζαν έναν κομήτη μέχρι η ουρά του ν΄αγγίξει τη γη ως φόρος τιμής σε τόσους εξαφανισμένους.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Handlee;">Κάθε χρονιά γινόταν το ίδιο,τόση συσσώρευση ενέργειας για τον Σεπτέμβριο και μετά συνέχιζαν όλα ίδια. Και από Σεπτέμβριο σε Σεπτέμβριο το αναζωογονητικό πηγαινέλα δεν κατάφερνε ούτε καν να ανησυχήσει τον τύραννο, που κάθε Σαββατοκύριακο, και ενώ φλέγονταν οι διαμαρτυρίες, έφευγε με το καραβάνι από θωρακισμένα αυτοκίνητα για το εξοχικό του στο Καχόν δελ Μάιπο.Σε εκείνο το ανθόσπαρτο φαράγγι κοντά στο Σαντιάγο,ο ανοιξιάτικος ήλιος έλαμπε μόνο γι΄αυτόν,την ώρα που διάβαζε ρωμαϊκές στρατιωτικές στρατηγικές για την καταστολή των εξεγέρσεων.Μέσα σε εκείνη τη σιωπή που την έσπαγαν οι καρδερίνες,άκουγε τα τύμπανα του "Εμβατηρίου Ραντέτσκι",με τα μάτια μισόκλειστα,κουνώντας το κεφάλι στον ρυθμό της βραχνής κλανιάς των κόρνων,καθώς εκείνα τα ρεψίματα των χάλκινων τον εξύψωναν μέχρι την έκσταση.Σ΄αυτή τη χιτλερική νιρβάνα,τα δελτία ειδήσεων από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση ήταν απαγορευμένα,και ακόμη περισσότερο εκείνο το Ράδιο Κοοπερατίβα και το μαρξιστικό ταραράν του που είχε ξεσηκώσει σε επανάσταση όλα τα τεμπελόσκυλα τούτης της χώρας. Αυτή τη συμμορία των αριστεριστών που δεν ήθελαν να δουλέψουν και περνούσαν την ώρα τους με διαμαρτυρίες και διατάραξη της τάξης.Δεν έπαιρναν ένα μάθημα από τόσους έντιμους νέους,από τόσους εργαζόμενους που στήριζαν την κυβέρνηση.Όπως εκείνη η ομάδα των εργατών που έφτιαχνε τον δρόμο όταν η προεδρική αυτοκινητοπομπή ανέβαινε την πλαγιά Ατσουπάγιας.Τέτοια ώρα, κοιτάξτε να δείτε,τόσο αργά, κύριοι, και ακόμα δουλεύουν, εκείνα τα αγόρια που τους χαιρέτησαν βγάζοντας τα κράνη τους. Αυτοί ήταν έντιμοι άνθρωποι που κρατάνε ψηλά τη σημαία της πατρίδας.</span></div></blockquote></blockquote><p style="text-align: right;"></p><blockquote><blockquote><span style="color: #660000; font-family: Handlee;">(σελ.19,20) </span></blockquote></blockquote><p></p><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Handlee;"></span></div><div style="text-align: justify;"> Ο Πέδρο Λεμεμπέλ το 2015 κλείνει με το μυθιστόρημά του αυτό τους καλλιτεχνικούς του λογαριασμούς -εκπροσωπώντας επάξια μια ετερόκλητη γενιά ανθρώπων που αντιστάθηκαν σθεναρά στον Πινοσέτ-, με την λήθη τής μετά τον Πινοσέτ εποχής, τη βαφτισμένη συμφιλίωση ή δεν ξέρω τι άλλο και δεν της επιτρέπει πια με τον δικό του ξεκάθαρο και ορμητικό και πέρα για πέρα αληθινό λόγο να αμφισβητεί τους χιλιάδες νεκρούς, τους χιλιάδες εξαφανισμένους, τους χιλιάδες χωμένους στις φυλακές και να ακυρώνει τις χιλιάδες γενναίες εκείνες γυναίκες που ζωσμένες μια φωτογραφία των εξαφανισμένων δικών τους όρθωναν επί χρόνια το ανάστημά τους απέναντι στην αστυνομία του δικτάτορα .Ο ανυπόταχτος καλλιτέχνης Λεμεμπέλ έχει περάσει τη ζωή του από τις σκληρότερες συμπληγάδες, δεν φοβάται, έχει εκθέσει την αλήθεια του ήδη από τα πέτρινα χρόνια με θάρρος και δεν περιμένει από κανένα δικαστήριο, καμιά εφημερίδα, κανένα χορτάτο θεσμικό στόμα παρρησία για το αληθινό πρόσωπο του δικτάτορα, της γυναίκας του και των ομοίων τους. Περιλαβαίνει εκείνος με τις κοφτερές του λέξεις αυτούς τους δύο, τον Πινοσέτ και την γυναίκα του, και τους ξεβρακώνει ιστορικά με έναν ευφυέστατο τρόπο που δύσκολα θα τολμούσε να υιοθετήσει ένας συγκαταβατικός γραφιάς, τους κάνει συν-αφηγητές της ιστορίας (!) και με τα λόγια που βάζει στα μιαρά τους στόματα και που δεν είναι παράταιρα λόγια για τέτοιους κακούργους, δείχνει, όπως κανείς άλλος δεν θα το κατάφερνε, τι μοχθηρά αρπακτικά ήταν και πόσο αδίστακτα έστειλαν χιλιάδες ανθρώπους στον τάφο. Και αυτό καμιά χρησιμοθηρική συγκυρία δεν θα μπορέσει να το αλλάξει γιατί για ακόμα μια φορά η ιστορική αλήθεια βρήκε πολύτιμο καταφύγιο σε ένα σπουδαίο λογοτεχνικό έργο. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">¹ <a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B9%CE%BB%CE%AE" target="_blank">Χιλή</a>: ο τόπος ενός πολύπαθου και περήφανου λαού που δεν σταμάτησε στιγμή να αγωνίζεται και που έδωσε σε όλον τον κόσμο τον Πάμπλο Νερούντα, τον Γκονζάλο Ρόχας,τον Ρομπέρτο Μπολάνιο, την <span face="sans-serif" style="background-color: white; color: #202122; font-size: 14px;"> </span>Γκαμπριέλα Μιστράλ, τον Σεπούλδεβα, την Αλιέντε και άλλους σπουδαίους της λογοτεχνίας που έσπασαν τα γλωσσικά και εθνικά τους σύνορα και πνευματικώς ανήκουν πια σε όλους μας.</div><div style="text-align: justify;">Ο Gonzalo Rojas έγραψε ένα σπουδαίο ποίημα κατά του Πινοσέτ και της δικτατορίας του με τον τίτλο <i><a href="https://cvc.cervantes.es/literatura/escritores/rojas/antologia/helicoptero.htm" target="_blank">El helicóptero</a></i> (που αρχικά είδα <a href="https://www.rizospastis.gr/story.do?id=2489909" target="_blank">εδώ</a>) και νομίζω ότι πιο ταιριαστό από αυτό με την ατμόσφαιρα της αιματοβαμμένης εποχής έτσι όπως την αποτυπώνει και στο κείμενό του ο Λεμεμπέλ δεν θα μπορούσα να βρω άλλο(δεν είμαι βέβαια σε θέση να το μεταφράσω όμως ακόμα και οι άψυχοι μεταφραστές του διαδικτύου αφήνουν ανέπαφη την ομορφιά του και μπορεί καθένας να το διαπιστώσει).</div><div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: Handlee; text-align: start;"><span style="color: #660000; font-size: medium;"><b>Ahí anda de nuevo el helicóptero dándole vueltas y vueltas a la casa,</b></span></span></div><span style="color: #660000; font-family: Handlee; font-size: medium;"><div style="font-weight: bold; text-align: center;"><span style="text-align: start;">horas y horas, no para nunca</span></div><span style="font-weight: bold; text-align: start;"><div style="text-align: center;">el asedio, ahí anda</div></span><span style="font-weight: bold; text-align: start;"><div style="text-align: center;">todavía entre las nubes el moscardón con esa orden</div></span><span style="font-weight: bold; text-align: start;"><div style="text-align: center;">de lo alto gira que gira olfateándonos</div></span><span style="font-weight: bold; text-align: start;"><div style="text-align: center;">hasta la muerte.</div></span><div style="font-weight: bold; text-align: center;"><br /></div><span style="font-weight: bold; text-align: start;"><div style="text-align: center;">Lo indaga todo desde arriba, lo escruta todo hasta el polvo con sus antenas</div></span><span style="font-weight: bold; text-align: start;"><div style="text-align: center;">minuciosas, apunta el nombre de cada uno, el instante</div></span><span style="font-weight: bold; text-align: start;"><div style="text-align: center;">que entramos a la habitación, los pasos</div></span><span style="font-weight: bold; text-align: start;"><div style="text-align: center;">en lo más oscuro del pensamiento, tira la red,</div></span><span style="font-weight: bold; text-align: start;"><div style="text-align: center;">la recoge con los pescados aleteantes, nos paraliza.</div></span><div style="font-weight: bold; text-align: center;"><br /></div><span style="font-weight: bold; text-align: start;"><div style="text-align: center;">Máquina carnicera cuyos élitros nos persiguen hasta después</div></span><span style="font-weight: bold; text-align: start;"><div style="text-align: center;">que caemos, máquina sucia,</div></span><span style="font-weight: bold; text-align: start;"><div style="text-align: center;">madre de los cuervos delatores, no hay abismo</div></span><span style="font-weight: bold; text-align: start;"><div style="text-align: center;">comparable a esta patria hueca, a este asco</div></span><span style="font-weight: bold; text-align: start;"><div style="text-align: center;">de cielo con este cóndor venenoso, a este asco de aire</div></span><span style="font-weight: bold; text-align: start;"><div style="text-align: center;">apestado por el zumbido del miedo, a este asco</div></span><span style="font-weight: bold; text-align: start;"><div style="text-align: center;">de vivir así en la trampa</div></span><span style="font-weight: bold; text-align: start;"><div style="text-align: center;">de este tableteo de lata, entre lo turbio</div></span><span><div style="font-weight: bold; text-align: center;">del ruido y lo viscoso.</div><div style="font-weight: bold; text-align: center;"><br /></div><div style="font-weight: bold; text-align: center;"><br /></div></span></span><div style="text-align: justify;">² Δεν είναι μόνον η μετάφραση του Κώστα Αθανασίου υποδειγματική για μία ακόμα φορά -εδώ και χρόνια όταν βλέπω βιβλίο μεταφρασμένο από τον Αθανασίου το παίρνω με κλειστά μάτια,που λένε-, αλλά και η συνολική δουλειά του για την έκδοση αυτή (Καστανιώτης,Αθήνα,2021),οι λεπτομερείς του σημειώσεις και φυσικά το επίμετρο,ένα θαυμάσιο, πυκνό και εξόχως διαφωτιστικό, ένα ξεκάθαρα κριτικό και μαζί ενημερωτικό κείμενο που τονίζει επαρκέστατα τα πολλά κρίσιμα ιστορικά σημεία της εποχής. Το επίμετρο τιτλοφορείται <i>Η ανατρεπτική τρυφερότητα του Πέδρο Λεμεμπέλ </i>(σελ.187-229) και με αυτό ο Αθανασίου ανοίγει διάπλατα στα μάτια του αναγνώστη πολύπλευρα και ουσιαστικά το μυθιστόρημα (ειδολογικά,γλωσσικά,μορφολογικά,μεταφραστικά κτλ) και τη μοναδική προσωπικότητα του Λεμεμπέλ.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">υγ. και το κλασικό δωράκι, σύνδεσμοι σχετικοί με το μυθιστόρημα(και την ταινία του 2020 που βασίστηκε σε αυτό)</div></div><div><ul style="text-align: left;"><li><a href="https://www.efsyn.gr/tehnes/ekdoseis-biblia/323425_eho-stin-plati-oyles-apo-ta-gelia">https://www.efsyn.gr/tehnes/ekdoseis-biblia/323425_eho-stin-plati-oyles-apo-ta-gelia</a></li><li><a href="https://bookpress.gr/prodimosieuseis/xeni-logotexnia/14487-pedro-lemebel-fobamai-tavromaxe-kastaniotis">https://bookpress.gr/prodimosieuseis/xeni-logotexnia/14487-pedro-lemebel-fobamai-tavromaxe-kastaniotis</a></li><li><a href="https://www.youtube.com/watch?v=Z1w3rf7Pr1w&ab_channel=Cinobo">https://www.youtube.com/watch?v=Z1w3rf7Pr1w&ab_channel=Cinobo</a></li></ul></div><p></p>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-41173328035557449432022-08-23T19:40:00.002+03:002022-12-01T23:51:39.382+02:00Ουίσκυ Τάνγκο Φόξτροτ, Ντέηβιντ Σέιφερ/David Shafer,Whiskey Tango Foxtrot<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: Nanum Gothic;"></span></p><blockquote><blockquote><div style="text-align: justify;"><br /></div></blockquote></blockquote><blockquote><blockquote><div style="text-align: justify;"> <span style="font-family: Handlee;"> <span style="color: #660000;">Στη συνέχεια, κάλεσε τον Άουν-Λα στο κινητό μιας χρήσης που είχε στη Βιρμανία. Οι επικοινωνίες ήταν μεγάλο μπέρδεμα σ΄αυτή τη δουλειά. Αν και, για να΄ναι δίκαιη, για το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν ευθυνόταν η Χείρα Βοηθείας, αλλά το γεγονός ότι δούλευε σε μια αυτάρκη αποτυχημένη σοσιαλιστική χώρα με στρατιωτικό καθεστώς. Η Λεϊλά είχε ένα smartphone που μπορούσε να δεχτεί περιορισμένες κλήσεις απ΄το εξωτερικό, συν τη γραμμή που δικαιούνταν να έχει νόμιμα στο γραφείο της, συν το δορυφορικό τηλέφωνο για το οποίο καμάρωνε η Χείρα Βοηθείας, συν το κινητό με τον τοπικό αριθμό της. Βέβαια, το κινητό που χρησιμοποιούσε εδώ είχε προπληρωμένο χρόνο ομιλίας και το αγόραζε πάντοτε απ΄τον δρόμο, αφού στους ξένους δεν επιτρεπόταν να υπογράφουν συμβόλαια, ούτε καν για τη χρήση κινητής τηλεφωνίας. Πλήρωνε δέκα δολάρια για ογδόντα λεπτά χρόνο ομιλίας. Όμως κάθε φορά που αγόραζε καινούργιο κινητό, αποκτούσε και νέο αριθμό τηλεφώνου.(Στην πραγματικότητα επρόκειτο για <i>μεταχειρισμένο</i> τηλέφωνο —Ρουφάτε τώρα όλοι εσείς των αναπτυγμένων χωρών που κάνετε ανακύκλωση!)</span></span></div></blockquote></blockquote><blockquote><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Handlee;">(Λεϊλά,σελ.27,28)</span></div></blockquote></blockquote><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEir_lPj_5kNOxdn3VAlhtYG_u3hchlr19daEdqGKLvOsqjvUyNvuCt-vwW6MZMcVfQIY35cIN-KSrrvjC6-_Dms_OfpJwaO5M07kMAlTrUbZ7NgGM_zA4S0VZDgIGXSMhNKiRs1FdLPNBj8pecYi4T53-tlDbH-Uh37m-W71XlPMXVM3A2T9wyMKRjTNw/s1529/MAID-AND-BOOKS.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1529" data-original-width="1098" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEir_lPj_5kNOxdn3VAlhtYG_u3hchlr19daEdqGKLvOsqjvUyNvuCt-vwW6MZMcVfQIY35cIN-KSrrvjC6-_Dms_OfpJwaO5M07kMAlTrUbZ7NgGM_zA4S0VZDgIGXSMhNKiRs1FdLPNBj8pecYi4T53-tlDbH-Uh37m-W71XlPMXVM3A2T9wyMKRjTNw/w288-h400/MAID-AND-BOOKS.jpg" width="288" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-family: Architects Daughter; font-size: medium;"><b>synthesis V.G. ¹</b></span></td></tr></tbody></table><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Τον Αύγουστο του 2014 ο οίκος <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Mulholland_Books" target="_blank">Mulholland Books</a>
θέτει στη διάθεση του μεγάλου αναγνωστικού κοινού, του ευρέος κοινού (μη λέμε
τώρα τα ίδια και τα ίδια ποιος είναι τι και πότε και αν και πώς γίνεται κάτι
άλλο ως αναγνώστης) το πρωτόλειο μυθιστόρημα του Ντέηβιντ Σέιφερ <i>Ουίσκυ Τάνγκο Φόξτροτ</i>,² ένα
χορταστικό και κλασάτο -mashup το είπαν μερικοί-, πρωτόλειο. Ε,καλά τώρα κι εσείς, δεν ξέρετε τι θα
πει <i>μάσαπ,</i> πού ζείτε κατακαημένοι πτωχοί τω πνεύματι πλεμπαίοι, άντε δείτε <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Mashup_(music)" target="_blank">εδώ</a>
και <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Mashup_novel" target="_blank">εδώ</a> για να σας φύγει η περιέργεια,κρατήστε τον σύνδεσμο για τον
κλεψιμαίικο από τη μουσική όρο -κι εμένα μου άρεσε είτε είναι είτε όχι όντως μάσαπ το έργο του Σέιφερ-, όμως κρατήστε κυρίως τον
χαρακτηρισμό <i>πρωτόλειο</i> που σε βιβλία όπως αυτό βρίσκει την απόλυτη
δικαίωσή του, αν φυσικά τον εκλάβει κάποιος ως προάγγελο αξιόλογης συνέχειας και αφήσει τα επαρχιώτικα
εστετιλίκια ότι ελόγου του διαβάζει μονάχα, και διαπιστωμένη, βαρέων βαρών λογοτεχνία ακόμα και
όταν είναι στις καραμαύρες του,όταν πχ συνοδεύει κάποιον δικό του στο
νοσοκομείο -για να σας δώσω ένα ρεαλιστικό παράδειγμα-,και κάπως πασχίζει να μην του στρίψει από το αστροπελέκι που του΄ρθε και δεν είναι και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φαν του κινητού για να περάσει με δαύτο τη μίζερη ώρα του σ΄έναν θάλαμο. </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Το <i>Ουίσκυ Τάνγκο Φόξτροτ </i>είναι ένα έξυπνο πρωτόλειο που υφαίνεται γύρω από τρεις χαρακτήρες(τη Λεϊλά,τον Μαρκ και τον Λίο) απόλυτα υπαρκτούς, χαρακτήρες πιθανοφανέστατους,που κινούνται δίπλα μας ή που είμαστε κι εμείς, με ομοιότητες και διαφορές που η παγκοσμιοποίηση έχει λειάνει προ πολλού στον δυτικό κόσμο,χαρακτήρες βγαλμένοι από τον ανθρωποπολτό που αλέθει ο ίδιος μύλος της Ιστορίας<b>˙</b>φιγούρες σημερινές και τόσο alter ego μας που μπορούμε, διαβάζοντας ό,τι επινοείται για να τους συνδέσει, να ταυτιζόμαστε εν μέρει ή και πλήρως μαζί τους, αν όχι στις περιηγήσεις τους στον πλανήτη -η Λεϊλά δουλεύει σε μια ΜΚΟ στην Ασία για παράδειγμα,οκ,μακριά μάς πέφτει-, ή στα τραβηγμένα από τα μαλλιά πλην εξόχως γοητευτικά συνωμοσιολογικά τους μπερδέματα, αλλά σε πλείστα άλλα και κυρίως με το πώς καθένας τους αντιλαμβάνεται τον κόσμο μας του 21ου αιώνα ως έναν παθητικό μεν αλλά πάντως εταίρο σε μία εν δυνάμει ή ήδη εν εξελίξει ένωση του φυσικού με το εικονικό/τεχνολογικό,κάτι τεράστιο και πρωτόγνωρα μαζικό,μια ώσμωση που προκαλεί απέραντο θαυμασμό για τις δυνατότητες του είδους μας αλλά και βαθύ αίσθημα τρόμου για το μέλλον. </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Δείτε, για παράδειγμα, στο παρακάτω απόσπασμα (βλέπω όλη τη σκηνή να εξελίσσεται και τώρα μπροστά μου σαν να είμαι κι εγώ εκεί) πώς ο Σέιφερ κάνει περιγραφή του κατ΄εμέ πληρέστερα σφυρηλατημένου με καλά κυρίως χαρακτηριστικά ήρωά του,του Λίο σε ένα σημείο της πλοκής πριν αυτή καλά καλά αρχίσει και πόσο ομαλά αλλά και ξεκάθαρα τον βάζει στο κείμενο και συνταιριάζει την προσωπικότητά του με τον αφηγηματικό και ιστορικό χρόνο του κεφαλαίου που τον αφορά ως χαρακτήρα πριν αυτός ακόμα βγει στην κυρίως δράση,πριν εμπλακεί με τους άλλους στον χαμό που θα ακολουθήσει και γενικώς πριν το αφηγηματικό jenga που θα χτιστεί λέξη λέξη. Jenga, ναι, που όμως κανένα κομμάτι δεν θα είναι πρόχειρα και επιπόλαια βαλμένο, μη νομίζετε ότι έτσι, άθελά του, ο Σέιφερ προοικονομεί και προϊδεάζει τον αναγνώστη για εφέ. Όχι,ο αναγνώστης, εσείς και εγώ δηλαδή, λιγότερο ή περισσότερο πάσχοντα υποκείμενα σαν τη Λεϊλά,τον Μαρκ και τον Λίο εκτεθειμένοι σε μια ακόμα κρίση του καπιταλισμού δεν φανταζόμαστε με τίποτα τι (μπορεί να) βρει τα ημι-alter ego μας στις 500+(!) σελίδες, ιδέα δεν έχουμε αν φαντασιοκόπημα αχαλίνωτο (ανακατεμένο με καταθλιπτικές αλήθειες που συνήθως δεν λέγονται) και διαβολεμένες ανατροπές που ίσως διαδέχονται η μία την άλλη θα μας ιντριγκάρουν συνέχεια ή μια υπαινικτική και σοφιστικέ αφηγηματική νηνεμία διανθισμένη με εκλεκτό πλην δηλητηριώδες χιούμορ εφ΄όλης της ύλης θα μας τέρπει ως το τέλος! </p><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Handlee;"><span style="color: #660000;">Ο Λίο γνώριζε καλά ότι η οδήγηση στο επάνω κατάστρωμα της συγκεκριμένης γέφυρας, ειδικά άμα έτρεχες, ήταν πολύ επικίνδυνη. Ένα τραινάκι του τρόμου, επιδοτούμενο απ΄το κράτος, ιδανικό για τους εθισμένους στα γρήγορα αμάξια, σκέφτηκε καθώς κοιτούσε την κομψή καμπύλη που διέγραφε η γέφυρα, παράλληλα μ΄έναν πολύ στενότερο δρόμο που συνέδεε το σπίτι του με τον χώρο εργασίας του-άλλο ένα σημείο που τον έθιγε, το να του αρνούνται την πρόσβαση στη διαδρομή εκείνη που δεν ήταν απλώς η πιο όμορφη, αλλά και η πιο σύντομη για τον προορισμό του. Γιατί έπρεπε δηλαδή τόσο μεγάλο μέρος της κρατικής ισχύος να αναλώνεται στην επέκταση αυτών των τσιμεντένιων λωρίδων; Για να μπορούν να τρέχουν άνετα οι πολίτες με τα ιδιωτικά μεταλλικά τρεχαντήρια τους;</span></span></div></blockquote><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Handlee;"><span style="color: #660000;">Είχε αρχίσει να αγανακτεί, κι ο Λίο ήταν καλός στο να αγανακτεί. Αισθανόταν επίσης καταπιεσμένος˙ και σ΄αυτό ήταν καλός. Όμως η αγανάκτηση ήταν μια από τις λίγες επιθετικές στάσεις που μπορούσε να πετύχει με πειστικό τρόπο —είχε να κάνει μάλλον με τη μείξη των γονιδίων του γαλαζοαίματου Γιάνκη αγρότη μικροκτηματία και του αλά <i>Μέιφλάουερ</i> θεοπάλαβου προτεστάντη του στέρφου λειμώνα ,που είχε κληρονομήσει λόγω καταγωγής. Ένας σαλταρισμένος θείος του στο Μέιν είχε αλυσοδεθεί,δύο φορές μάλιστα, σε βαριά μηχανήματα προκειμένου να εμποδίσει την τοποθέτηση πύργων κινητής τηλεφωνίας.Ανάμεσα σ΄αυτά τα γονίδια υπήρχε ένα συγκεκριμένο που ο Λίο δεν είχε κανένα πρόβλημα να αφήσει ελεύθερο να εκφραστεί.</span></span></div></blockquote><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Handlee;"><i style="color: #660000;">Ναι</i><span style="color: #660000;">,συλλογίστηκε καθώς περνούσε ξυστά από ένα δρομέα που έτρεχε βάδην φορώντας μια νοτισμένη πετσετέ αθλητική φόρμα,</span><i style="color: #660000;">η ποδηλασία πάνω στη Γέφυρα Φρίμοντ το πρωί θα ήταν υπέροχος τρόπος να ξεκινήσει η μέρα σου</i><span style="color: #660000;">. Ίσως θα έπρεπε κάποια στιγμή να ηγηθεί μιας πολιτικής καμπάνιας με σκοπό να προστεθούν στη γέφυρα πεζόδρομοι και ποδηλατόδρομοι που θα διευκολύνουν τις μετακινήσεις. Ίσως οι προσπάθειές του για τη βελτίωση της γέφυρας να οδηγούσαν στη διαμόρφωση μιας ξακουστής, εμβληματικής λεωφόρου, απαλλαγμένης από μηχανικά οχήματα, κι ίσως μετά τον θάνατό του, εξαιτίας του kitboarding,της αετοσανίδας, ή κάτι τέτοιο, η γέφυρα αυτή να έπαιρνε το όνομά του. Ένας τύπος που έμοιαζε με λούτρινο αρκουδάκι τον έβριζε τώρα. Γιατί,τι έκανε;</span></span></div></blockquote><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Handlee;"><span style="color: #660000;">Μια ριπή ανέμου ανέβηκε απ΄το ποτάμι και τίναξε τα κορδόνια του μάλλινου σκούφου του που κατέληγαν σε φούντες. Άρχισε να ποδηλατεί πιο γρήγορα. Η ριπή μετέφερε στα ρουθούνια του καινούργιες οσμές-μαγιά και ρετσίνι πεύκου και βενζίνη και χλωρίνη και έλατο και λάσπη και χαρτοπολτό και κοπριά. Εάν βρεθείς στην κορυφή της Γέφυρας Φρίμοντ,θα μπορείς πιθανώς να μυρίζεις πράγματα από χιλιόμετρα, σκέφτηκε ο Λίο καθώς τσούλαγε με το ποδήλατό του στην ταπεινότερη γέφυρα από τις δύο, με τα πνευμόνια του να γεμίζουν αέρα και τα μάτια του φως.</span></span></div></blockquote><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Handlee;"><span style="color: #660000;">Αμέσως μετά,ένα σύννεφο κινήθηκε γρήγορα και έκρυψε τον ήλιο και η γέφυρα από κάτω του σταμάτησε να μουρμουρίζει και ο άνεμος έπαψε να μεταφέρει νοήματα και οσμές,και με χιλιάδες άλλους τρόπους το μεγαλείο χάθηκε,όπως η λάμψη ελάσματος που σείεται. Οι μυστήριες προσμείξεις των νευροδιαβιβαστών που είχαν πυροδοτήσει τη φαντασία του ποδηλάτη-ακτιβιστή, σταμάτησαν να κυλάνε στους νευρώνες του,προσκρούοντας σε κάποιον μηχανισμό αναστολής,και το χαρμάνι τους άρχισε να αραιώνει⋅ η συνταγή τροποποιήθηκε και διάφορες χημικές ουσίες, μεθυλομάδες κυρίως, πέρασαν ξυστά η μία δίπλα στην άλλη, ανταλλάσσοντας ματιές.Ο Λίο είχε ξεκινήσει να επεξεργάζεται τις σκέψεις του,μια διαδικασία που θα εντεινόταν και θα κλιμακωνόταν στη διάρκεια της ημέρας,λέγοντας ξανά και ξανά στον εαυτό του ότι ήταν ένας λούζερ,ένας αποτυχημένος.</span></span><span style="text-align: left;"> </span></div></blockquote><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Handlee;"><span style="color: #660000;">Από πού να ξεκινούσε;Οι τύποι που πετυχαίνουν να προστεθούν στις γέφυρες λωρίδες για ποδηλάτες είναι άνθρωποι στοχοπροσηλωμένοι,με μακροπρόθεσμα σχέδια.Ακούραστοι αγωνιστές,μάλλον νοιάζονται περισσότερο για τις ιδέες τους παρά για τον εαυτό τους. Πώς μπορείς να νοιάζεσαι για κάτι περισσότερο από τον εαυτό σου;αναρωτήθηκε ο Λίο.Να κάνεις όνειρα για γέφυρες που θα φέρουν, υποτίθεται,το όνομά σου;Έλα,σε παρακαλώ.Εδώ είχε χρόνια να πάει να ψηφίσει,δεν φορούσε καν κράνος,το ένα του φρένο ήταν χαλασμένο,είχε αργήσει στη δουλειά και εργαζόταν κι από πάνω σε παιδικό σταθμό.</span></span></div></blockquote><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Handlee;"><span style="color: #660000;">"Σκατά,γαμώτο.Με μισώ",ψιθύρισε.Το σάλιο του στέγνωνε στο πηγούνι του.</span></span></div></blockquote><blockquote><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000; font-family: Handlee;">(Λίο,σελ.44-46)</span></div></blockquote><div><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Πείτε μου,ειλικρινά,δεν ήταν υπέροχο αυτό το (χορταστικό,παραδεχτείτε το)απόσπασμα; Δεν το απολαύσατε, δεν είδατε τον Λίο ζωντανό μπροστά σας να ποδηλατεί και στο μυαλό του να γίνεται μια έκρηξη συναισθημάτων και σκέψεων που έτρεχαν παράλληλα με ασύλληπτη ταχύτητα; Κι όσο για την έκρηξη αυτή καθαυτή των πρωτολείων στις μέρες μας έχω εντυπωσιαστεί με το πόσο καλά είναι πάρα μα πάρα πολλά εξ αυτών και έχω και μία κάποια εξήγηση. Σκέφτομαι δύο πράγματα για τα πρωτόλεια: ότι όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια παίρνουν έως και διθυραμβικά σχόλια παγκοσμίως για την τεχνική αρτιότητα και την αισθητική και την κεντρική τους ιδέα και αυτά, άλλως λεγόμενα και <i><a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Debut_novel" target="_blank">debut novels</a></i> ,δεν σκίζουν αδίκως μα για κάποιον λόγο,ποιον;μα επειδή έχουν πολλή και πιθανότατα σοβαρή εκπαιδευτική δουλειά πίσω τους. Εξηγούμαι. Γιατί βγαίνουν τόσα καλά, ευφάνταστα και, κυρίως αυτό, ωραία γραμμένα, καλά οργανωμένα κείμενα με σάρκα (κεντρική ιδέα) τροφαντή και ψαγμένη και σκελετό (τεχνική) γερό και ισορροπημένο;Και επιπλέον χιούμορ, οξυδέρκεια, ευρηματικότητα, αφηγηματική άνεση και αίσθηση του μέτρου,έρευνα,γνώσεις,άποψη και στυλ και ποικιλία και θεματική αντοχή όπως κι αν αρέσκεται να τα διαβάσει κάποιος (πχ ετούτο ως παρωδία του Matrix,λέω εγώ τώρα); Μα διότι στις μέρες μας, και αυτό είναι και η εξήγηση της έκρηξης τόσων και τόσο καλών πρωτόλειων, καθένας μπορεί, όποιος το επιθυμεί διακαώς φυσικά, να μάθει πώς να γράφει στοιχειωδώς καλή λογοτεχνία αντλώντας από ένα τεράστιο υλικό, από τους κλασικούς αλλά και την διόλου αμελητέα ποπ κουλτούρα του τελευταίου τετάρτου του 20ού αιώνα μέχρι και σήμερα.Μπορεί να το σπουδάσει δηλαδή, όποιος θέλει, το πώς γράφεται ένα καλό εμπορικό μεν πλην γνήσια λογοτεχνικό βιβλίο,δίχως να πρέπει να γίνει φιλόλογος και καλά, να το κατακτήσει ως τεχνογνωσία εντός πανεπιστημιακών και μη αιθουσών, να του διδάξουν κάποιοι, που έχουν προηγηθεί στο πεδίο, πέντε και δέκα σοβαρά πραγματάκια με έντιμο τρόπο (πάντα) και αφού το εξασκήσει ο ίδιος παρατηρώντας τον κόσμο στην αέναη ώσμωσή του και διεισδύοντας στα ποικίλα ανθρωποδίκτυά του και γράψει και πετάξει κείμενα και πάλι και ξανά με υπομονή και στη συνέχεια εκτεθεί. Διδάσκεται η γραφή (και η ανάγνωση και όλα) και η συνεχής τριβή με θέματα και τεχνικές ενισχύει το ταλέντο που είναι βέβαια η κινητήρια δύναμη και που χωρίς αυτό δεν πάει κανείς πουθενά (δίχως ταλέντο όχι Φιοντόρ δεν γίνεσαι μα ούτε σφραγιδάς στα πρωτόκολλα του εγχώριου Δημοσίου). Και όταν κάποιος γράψει, θα μου πείτε, αλλά δεν βρίσκει εκδότη; Μικρό το κακό, θα του πω <i>βγες ρε φίλε στο διαδίκτυο, μια χαρά είναι το διαδίκτυο</i>. Αν αξίζει η γραφή ίσως και να μη χαθεί. Ή αν βρει εκδότη; Και πάλι το ίδιο,αν αξίζει η γραφή (ή όποια άλλη τέχνη τον σπρώχνει σε δημόσια έκθεση,η μουσική ας πούμε,τα εικαστικά κτλ) ίσως και να μη χαθεί.Και για να τελειώνουμε με τις αστυνομίες της Τέχνης:όλοι οι άνθρωποι δικαιούνται να εκφράζονται καλλιτεχνικά, ειδικά σε ζοφερούς καιρούς, τελεία και παύλα! Και το ποιος γίνεται ψώνιο και γραφικός κτλ δεν είναι της παρούσης,είναι σοβαρό κι αυτό μα ας κοιτάξει καθένας τα δικά του και τη δική του μούρη σε κάναν καθρέφτη πρώτα.</p><blockquote><span style="color: #660000; font-family: Handlee;"><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoooFrcgTuhUt1RFFHhweVCCmjAEBlveegOXJKchtTHkpzjgXk6sTgu9UbTVJ1V3LXqxsUjP50jAND2T3QB9BDYZ1GPwTwk823hBcN15gH-gGOfLimYl-uPnuqzSHhiYA1QGs-5wpJ42nZ_aX3-BxL_2zl9efoleUlsW_2dmQSkFbC1AHF7jNLA9qpHA/s300/david_vivlio-207x300.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="207" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoooFrcgTuhUt1RFFHhweVCCmjAEBlveegOXJKchtTHkpzjgXk6sTgu9UbTVJ1V3LXqxsUjP50jAND2T3QB9BDYZ1GPwTwk823hBcN15gH-gGOfLimYl-uPnuqzSHhiYA1QGs-5wpJ42nZ_aX3-BxL_2zl9efoleUlsW_2dmQSkFbC1AHF7jNLA9qpHA/w276-h400/david_vivlio-207x300.webp" width="276" /></a></div></div></span></blockquote><p> </p><blockquote><span style="color: #660000; font-family: Handlee;"><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoooFrcgTuhUt1RFFHhweVCCmjAEBlveegOXJKchtTHkpzjgXk6sTgu9UbTVJ1V3LXqxsUjP50jAND2T3QB9BDYZ1GPwTwk823hBcN15gH-gGOfLimYl-uPnuqzSHhiYA1QGs-5wpJ42nZ_aX3-BxL_2zl9efoleUlsW_2dmQSkFbC1AHF7jNLA9qpHA/s300/david_vivlio-207x300.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>Ο Μαρκ ήταν πολύ επιφυλακτικός με την υπόθεση αυτήν.Όπως πήγαινε το πράγμα,δεν θα΄ταν διόλου απίθανο να ολοκληρωνόταν με την αφαίρεση των οργάνων του. Όχι,ο Λίο ποτέ δεν θα του έκανε κάτι τέτοιο. Δεν υπήρχε ούτε ένα σατανικό κοκαλάκι στο σώμα αυτού του αγοριού.Ο σπόρος της αλήθειας, μέσα απ΄τον οποίο ξεφύτρωσε η ιστορία του Μαρκ για τον Σέσιλ τον Άστεγο Σοφό, είχε προέλθει απ΄τη φιλία του Λίο μ΄έναν ημι-άστεγο και ημι-ψυχωτικό βετεράνο του Βιετνάμ και πλασιέ χαρτόδετων βιβλίων στο Κέμπριτζ.Πριν από χρόνια, έναν τυπικό χειμώνα με τσουχτερό κρύο στη Νέα Αγγλία, ο Λίο είχε αφήσει αυτόν τον άντρα να κοιμηθεί στον καναπέ του επί μία εβδομάδα.</div></span></blockquote><blockquote><span style="color: #660000; font-family: Handlee;"><div style="text-align: justify;"> Κατηφόριζαν σε μια περιοχή του δάσους που είχε καεί κι όπου νεαρά κωνοφόρα δέντρα ήταν φυτεμένα διάσπαρτα γύρω απ΄τα κελύφη των μαυρισμένων τους προγόνων,κι όπου όλα τα δέντρα ήταν βουτηγμένα σ΄έναν πράσινο ζωμό από φτέρη,απ΄όπου ξεπετάγονταν λιλιπούτεια, φανταχτερά αγριολούλουδα. Το ψύχος λίμναζε και τρύπωνε στις μικρές πτυχές του βουνού. Βρύα και λειχήνες τυλίγονταν γύρω απ΄τις οζώδεις προεξοχές του βράχου και τις σκληρές άκρες των νεκρών κλαδιών.</div></span></blockquote><blockquote><span style="color: #660000; font-family: Handlee;"><div style="text-align: justify;"> Ο Μαρκ το απολάμβανε.Του άρεσε που απομακρυνόταν όλο και περισσότερο απ΄το μπάχαλο που επικρατούσε στη δική του ζωή,του άρεσε τώρα που κατέβαιναν εκεί κάτω,σ΄ένα σημείο τόσο μακριά απ΄ όλα.Ίσως πήγαιναν στον παράδεισο ή στη Σάνγκρι-Λα ή σε κάποιο άλλο μέρος,κι ίσως εκεί να λάμβανε συγχώρεση για όλες τις λάθος εκτιμήσεις του σχετικά με τη ζωή και το πώς λειτουργούσε κι ίσως κατάφερνε τελικά να δραπετεύσει απ΄την παγίδα στην οποία είχε πέσει εξαιτίας της απληστίας και της ματαιοδοξίας του. Ο πονοκέφαλός του είχε σχεδόν περάσει.Ο αέρας εδώ πάνω ήταν υπέροχος. Είχε όμως ένα θέμα με το παπούτσι του.Το είχε βουτήξει σ΄ένα ρυάκι και πλέον κάθε του βήμα κολλούσε στη λάσπη.Τα παπούτσια του ήταν ολοκαίνουργια σκαρπίνια από σκληρό εγγλέζικο δέρμα,με μεγάλη αγκράφα˙ δεν ήταν δα και τα ιδανικά υποδήματα για να ξεφύγεις από το στοιχειό του δάσους.</div></span></blockquote><blockquote><span style="color: #660000; font-family: Handlee;"><div style="text-align: justify;"> Προχώρησαν σε μια περιοχή που ο Μαρκ σκέφτηκε πως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί λαγκάδι. Συνέχισαν περπατώντας σ΄ένα δάσος με σεκόγιες. Ανάμεσα στις σεκόγιες υπήρχαν ανθισμένα ροδόδεντρα— λυγισμένα κοκαλιάρικα δεντράκια που συγκρατούσαν τις λεβάντες,με τα λουλούδια τους να μοιάζουν με μικρές κούπες,και ακούμπαγαν στον φλοιό των πελώριων δέντρων που τα προστάτευαν.Ο Μαρκ,που του άρεσε η φύση χωρίς να τρελαίνεται όμως,ένιωθε μεθυσμένος από την ομορφιά του τοπίου.</div><div style="text-align: justify;"></div></span></blockquote><blockquote><p> <span style="color: #660000; font-family: Handlee; text-align: justify;">(Μαρκ,σελ.500,501)</span></p></blockquote><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το πρωτόλειο του Σέιφερ, με εξαιρετική μετάφραση στα ελληνικά από τον Λευτέρη Καλοσπύρου, άψογη επιμέλεια από την Μαρία Γουρνιεζάκη (πολύ τη χάρηκα, έχω βαρεθεί να διαβάζω σακατεμένα επιμελητικώς κείμενα) και καλαίσθητη, όπως πάντα, δουλειά από τις εκδόσεις Πόλις, αποζημιώνει, και με το παραπάνω, τον αναγνώστη. Είναι ένα έξυπνο page turner μυθιστόρημα, καλά δομημένο, χορταστικό όπως είπα και ξανά΄πα, πλούσιο σε ιδέες,με σασπένς και αφηγηματική συνέχεια, μοντέρνο και αιχμηρό ως προς τα πρόσωπα και τις καταστάσεις στις οποίες εμπλέκονται, ευκολοδιάβαστο δίχως να υποτιμάει με κλισέ αυτόν που το διαβάζει. Έχει τη δράση του, έχει συναισθήματα και προβληματισμούς που δεν ξεπέφτουν σε μελό και αμπελοφιλοσοφίες, έχει φρέσκο, αβίαστο χιούμορ και, μην τα πολυλογώ, στο σύνολό του το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ. Μονάχα κάνα δυο σημεία δεν μου έκαναν καλή εντύπωση,το τέλος του ας πούμε που μου φάνηκε απότομο και αόριστο και θεώρησα ότι επίτηδες αφήνει στον αέρα όσα έχει χτίσει με τόσες και μάλιστα άψογες λεπτομέρειες, προφανώς για να ξαναπιάσει κάποια στιγμή τα νήματα και να σκαρώσει καμιά τριλογία -που είναι και της μόδας και τις αγαπάει και η σινεφάμπρικα τις τριλογίες-, όμως δεν χάλασε και ο κόσμος, δεν προσδοκούσα δα τον <i>Άνθρωπο Χωρίς Ιδιότητες </i>του Μούζιλ και δεν το λέω συγκριτικά αλλά για να επανέλθω στο πότε διαβάζουμε τι.Το δίτομο του Μούζιλ, μια και αναφέρθηκα σε ένα τόσο σημαντικό έργο της δυτικής λογοτεχνίας, δεν είναι συνετή επιλογή σε μια κακή συγκυρία,για κανέναν θεωρώ και εν προκειμένω για μένα. Το <i>Ουίσκυ Τάνγκο Φόξτροτ </i>όμως, η <i><a href="https://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2022/09/asbyattpossession.html">Εμμονή</a></i> της Μπάιατ, το <i><a href="https://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2022/09/pedro-lemebeltengo-miedo-torero.html" target="_blank">Φοβάμαι,Ταυρομάχε</a></i> του Πέδρο Λεμεμπέλ, <i><a href="https://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2022/09/claudia-pineiroelena-sabe.html" target="_blank">Η Ελένα Ξέρει</a> </i>της Κλαούδια Πινιέιρο, η <i>Βασάντα</i> του Φώτη Κόντογλου, και πολλά ακόμα που διάβασα ήταν ιδανικά πχ για το δικό μου δύσκολο καλοκαίρι και θα επανέλθω σύντομα σ΄αυτά. Ο <i>Άνθρωπος Χωρίς Ιδιότητες</i> παραμένει στο ράφι και βρίσκω πιο σωστό να τον διαβάσω προσεκτικά και μόνον του,χωρίς παράλληλα διαβάσματα δηλαδή, διότι αγαπώ τον <a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/search/label/%CE%A1%CE%9F%CE%9C%CE%A0%CE%95%CE%A1%CE%A4%20%CE%9C%CE%9F%CE%A5%CE%96%CE%99%CE%9B" target="_blank">Μούζιλ</a> ως σύγχρονο πλέον κλασικό. Όταν κάτι πάει στραβά και δεν νιώθουμε ψυχολογικά απερίσπαστοι για απαιτητικά διαβάσματα δεν βλέπω κανένα λόγο να τα "καίμε" σαν σχολική αγγαρεία απ΄αυτές που οδηγούν μετά σε ηλίθιες γνώμες που σαφώς κοροϊδεύω,του στυλ <i>υπερεκτιμημένος ο Κάφκα (!)</i> και <i>παρωχημένος ο <a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/search/label/%CE%9A%CE%91%CE%9C%CE%A5%20%CE%91%CE%9B%CE%9C%CE%A0%CE%95%CE%A1" target="_blank">Καμύ</a> (!)</i> -αλήθεια,τα έχω ακούσει και διαβάσει αυτά, κι εσείς, φαντάζομαι-,και τα λέω όλα τούτα για να καταλήξω στο ότι δεν χρειάζονται αναγνωστικοί ψυχαναγκασμοί, έχουμε τόσους, να μας λείπουν και οι αναγνωστικοί! </div><div style="text-align: justify;">Πριν συνεχίσω όμως ή κλείσω τη σεντονιάδα περί των πολλών και ποικίλων που ζυμώνονται στο μυαλό μου πρέπει να συμμαζέψω λιγάκι τα παραπάνω δίνοντάς σας ορισμένα νοικοκυρεμένα στοιχεία για τον κόσμο που στήνει ο Σέϊφερ στο <i>Ουίσκυ Τάνγκο Φόξτροτ. </i>Επειδή<i> </i>με τις περιλήψεις έχω πάρει οριστικό διαζύγιο ας είναι καλά ο συντάκτης του ολιγόλογου οπισθόφυλλου:</div><span style="color: #660000; font-family: Handlee;"><div style="text-align: justify;"><blockquote>Η <b>Λεϊλά Μετζνούν</b>, μια νεαρή ιδεαλίστρια που εργάζεται για λογαριασμό μιας αμερικανικής ΜΚΟ, βλέπει κάτι που δεν θα έπρεπε να δει, σ’ ένα απομονωμένο δάσος στα σύνορα της Βιρμανίας με την Κίνα.Ο <b>Λίο Κρέιν</b>, γόνος πάμπλουτης οικογένειας που οι θεωρίες συνωμοσίας δεν τον αφήνουν αδιάφορο, πέφτει και χτυπάει με το ποδήλατό του στον δρόμο για τη δουλειά του, στο Πόρτλαντ του Όρεγκον. Το ατύχημα συμβαίνει κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Τελικά, καταφέρνει να φτάσει στον χώρο εργασίας του, αλλά την ίδια μέρα απολύεται.Ο <b>Μαρκ Ντέβεροου,</b> διάσημος συγγραφέας βιβλίων αυτοβοήθειας, ξέρει πολύ καλά πόσο ανόητες είναι οι συνταγές του και ψάχνει απεγνωσμένα να κάνει κάτι καλύτερο στη ζωή του.Αυτό που συνδέει τους τρεις ήρωες –και το οποίο αρχικά αγνοούν– είναι ότι έχουν τραβήξει την προσοχή των ανθρώπων της Επιτροπής, μιας μυστικής οργάνωσης αποτελούμενης από μεγιστάνες των επιχειρήσεων και πανίσχυρους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, που δραστηριοποιείται σε όλο τον κόσμο, προσπαθώντας να ελέγξει τα προσωπικά δεδομένα και την αποθήκευση και μεταφορά των πληροφοριών, και να ιδιωτικοποιήσει τα πάντα. Καθένας τους θα λάβει μέρος με τον τρόπο του στην επιχείρηση αντίστασης κατά της Επιτροπής, η οποία ενορχηστρώνεται από μια κολεκτίβα ευρηματικών χάκερ ακτιβιστών και βασίζεται σε ριζοσπαστικές πολιτικές ιδέες, κλασικές μεθόδους κατασκοπείας και εντυπωσιακή τεχνολογία αιχμής.Η Λεϊλά, ο Λίο και ο Μαρκ θα κληθούν στην πορεία να παλέψουν με τους προσωπικούς τους δαίμονες, να επαναξιολογήσουν τις αρχές που νοηματοδοτούν τη ζωή τους και να επαναπροσδιορίσουν τις πεποιθήσεις τους για την αγάπη και τη φιλία, όπως επίσης και τη σχέση τους με τις οικογένειες και τις κοινότητές τους. Αντλώντας τις επιρροές του από τη λαϊκή κουλτούρα και τον κινηματογράφο, τη φιλοσοφία και τη σύγχρονη τεχνολογία, τον Νιλ Στίβενσον και τον Φίλιπ Ντικ, τον Ντον ΝτεΛίλο και τον Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας, το <i>Ουίσκυ Τάνγκο Φόξτροτ</i> είναι ένα τολμηρό, πρωτότυπο και με έντονο σασπένς μυθιστόρημα, το οποίο παρουσιάζει με ευρηματικό και ίσως προφητικό τρόπο τους κινδύνους και τις προοπτικές που κρύβουν οι ονλάιν ζωές μας.</blockquote></div></span><div style="text-align: justify;">Απόλαυσα ιδιαίτερα τη συνωμοσιολογική πλευρά του <i>Ουίσκυ Τάνγκο Φόξτροτ</i>, είναι γοητευτικότατη -έχω βέβαια ,το ομολογώ, αδυναμία στις συνωμοσιολογίες, δυο χρόνια με την πανδημία δεν τα έχανα με τίποτα τα μεγάλα συνωμοσιολογικά γλέντια, ειδικά του διαδικτύου, φουλ μπουρδολογία εδώ που τα λέμε αλλά συχνά πυκνά και νόστιμη ημι-επιστημονική φαντασία στα όρια της λογοτεχνικής τρελάρας, της παρωδίας (αν και δεν πρέπει να γελάμε πια γιατί έχει γελοιοποιηθεί και εργαλειοποιηθεί κόσμος και κοσμάκης με τις σχετικές με τον covid θεωρίες συνωμοσίας, επειδή δεν τολμούσε μέσα στον τρόμο του να αναλύσει και πολιτικά όλη αυτή την κατάσταση και να ασκήσει σοβαρή κριτική στη διαχείρισή της σε πολιτικό επίπεδο,στο μόνο που δεν θα καταντούσε εύκολα γραφικός και άρα θα ήταν σοβαρός μοχλός πίεσης για τις ανά τον πλανήτη κυβερνήσεις ώστε να μην πάρουν,με συμμάχους τους τελικά τους λογής αρνητές (sic), αμέτρητες κακές και αντιδημοκρατικές στη βάση τους αποφάσεις)-, δεν κατηγορήθηκε λοιπόν αυτή η πτυχή της αφήγησης του Σέιφερ από πολιτικαλκορέκτηδες εξπέρ της διαδικτυακής κριτικής, ευτυχώς, και ομοίως δεν κάηκε από τους μικρο-ακαδημαϊσμούς σε αναλύσεις επί αναλύσεων -αυτό σε ξένα έντυπα κυρίως -,για το αν είναι θρίλερ κατά βάση σε μια ανάμειξη ειδών,<i>pop</i> δηλαδή ή<i> human</i> ή <i>epic</i> ή <i>techno </i>ή <i>human-cyber thriller</i> ή <i>parody</i> ή όλα μαζί ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο ειδολογικώς και δεν με απασχολεί κιόλας, σας παραθέτω όμως έναν σύνδεσμο από μια παρουσίαση του βιβλίου και έναν ακόμα με μια συνέντευξη του Σέϊφερ και κρίνετε εσείς. </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><ul><li><a href="https://englishkillsreview.com/david-shafer-reads-whiskey-tango-foxtrot-with-lev-grossman/">https://englishkillsreview.com/david-shafer-reads-whiskey-tango-foxtrot-with-lev-grossman/</a></li><li><a href="https://www.youtube.com/watch?v=qQJcl11u_1Q&ab_channel=RT%C3%89-IRELAND%E2%80%99SNATIONALPUBLICSERVICEMEDIA">https://www.youtube.com/watch?v=qQJcl11u_1Q&ab_channel=RT%C3%89-IRELAND%E2%80%99SNATIONALPUBLICSERVICEMEDIA</a></li></ul></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody><tr><td><a href="https://draft.blogger.com/blog/post/edit/6912194307452726642/goog_667449989"><img border="0" data-original-height="367" data-original-width="640" height="230" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1VQnnvi1ISF2udrvlvptr00kVpa3v4122ZwN--2IPuhU2MxlE81_Zz9Lq2TPRn499qfyp1dNfXGDMMw-kJYanKnoctYqPWQRxDJS8v6nLuOM6oBjAo7Jb-qtiQBeUQrItLA5PBLGw-zEDazVt8kQNelpupxNooPPnmWVLO14pNhTnQeQUeWyYqpYezQ/w400-h230/davidschaferandlevgrossman%20(1).jpg" width="400" /><br /><br /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption"><div style="text-align: left;"><div><br /></div></div><div style="text-align: left;"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=qQJcl11u_1Q&ab_channel=RT%C3%89-IRELAND%E2%80%99SNATIONALPUBLICSERVICEMEDIA"></a></div></td></tr></tbody></table></div>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b>¹ </b>τα παιδία έπαιξαν παίρνοντας υλικό για το κολλάζ από εδώ :<a href="https://www.alamy.com/the-maid-was-in-the-garden-hanging-out-the-clothes-the-nursery-rhyme-picture-book-london-george-routledge-and-sons-1883-source-12810d57-page-7-author-crane-walter-image227133091.html">https://www.alamy.com/the-maid-was-in-the-garden-hanging-out-the-clothes-the-nursery-rhyme-picture-book-london-george-routledge-and-sons-1883-source-12810d57-page-7-author-crane-walter-image227133091.html</a></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b>² </b>υπάρχει ένα μπερδεματάκι με τον <a href="https://www.thewrap.com/wtfs-in-a-name-a-tale-of-whiskey-tango-foxtrot-one-and-two/" target="_blank">τίτλο</a> επειδή τον ίδιο έχει και μια ταινία και <i>WtF </i>είναι το αρκτικόλεξο που χρησιμοποιείται ευρέως για τη φράση <i>What The Fuck</i></p><div style="text-align: justify;"><br /></div><p></p></div>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-82310838471715301362022-08-20T20:54:00.060+03:002022-08-20T22:46:15.168+03:00Λυκοχαβιά , Κώστας Μπαρμπάτσης<div><br /></div><div><i><blockquote><blockquote style="text-align: justify;">Άλλες βολές στέκεται αμ’ πάν’ στο καραούλι και παραφυλάει. Και σα με γλέπει να χαζοψάχνομαι, έρχεται
και μου δείχνει το καρτελάκι με το νούμερο. Τάχατες
άμα θες τίποτα, σήκωσε αυτό. Δεν τα μπορώ ’γώ αυτά
τα πράματα. Και τι είμαστε δηλαδής για να ’χουμε νούμερα; Εδώ ακόμη και τα ζωντανά έχνε ονόματα και μ’
αυτά τα φωνιάζουμε, όχι με το δύο και το τρία. Μωρέ, δε
πάει στο διάολο λέω ’γώ, το παλιοκέρατο το βερνικωμένο. Ούλο έτσι κάμει και πληρώνεται κι αμ’ πάν’ γι’ αυτή
τη δλεια. Για να κάθεται με σκωμένο τ’ αφρύδι ψηλά στο
σκαμνί και να το παίζει καμπόσος. Άλλο πράμα απ’ αυτό
δε κάμει και σταγόνα ίδρωτα δεν έχει η μασκάλη του.
Τι να πω; Άμα τ’ αρέσει αυτή η δλεια, να την έχει και
να τη χαίρεται. Αλλά ξέρω ’γώ από ποιους είναι αυτός.
Απ’ αυνούς που τους αρέσει να παιδεύνε τον κοσμάκη.
Τον κάθε καψερό π’ άφησε το κονάκι του κι ήρθε απ’
την άλλη άκρη της γης να βγάλει το ψωμάκι του. Εμένα πάντως σ’ εργοστάσιο μου ’παν ότι θα πιάσω δλεια, όχι
σε κάτεργο.</blockquote></blockquote><p style="text-align: right;"></p><blockquote><blockquote>σελ.13,14 </blockquote></blockquote><p></p><p style="text-align: center;"><a href="https://www.kedros.gr/spaw2/uploads/files/ksefyllismata/2022/05/barbatsis_likohavia.pdf">https://www.kedros.gr/spaw2/uploads/files/ksefyllismata/2022/05/barbatsis_likohavia.pdf</a></p></i><div style="text-align: center;"><br /></div><br /><i><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoFJ1_IeMiJ_1PlqRjki_7INt6YxRIQMZaEuHxhNk7DzAO7e6woSaGRE3YYJ8p20luLodP-DCBtq_eoxKmYJqMeZQqOMtjK9VXNerR1HkvBOQ1nJjQ-IupnBVb56nrIhwLb8yYX526seYazUzuggeIXAstbARZstuB30cQ1tQNEYCHgpZLH3XejrF8fg/s1226/%CE%9B%CE%A5%CE%9A%CE%9F%CE%A7%CE%91%CE%92%CE%99%CE%91-%CE%A3%CE%A5%CE%9D%CE%98%CE%95%CE%A3%CE%97%20BLOG.png" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1069" data-original-width="1226" height="558" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoFJ1_IeMiJ_1PlqRjki_7INt6YxRIQMZaEuHxhNk7DzAO7e6woSaGRE3YYJ8p20luLodP-DCBtq_eoxKmYJqMeZQqOMtjK9VXNerR1HkvBOQ1nJjQ-IupnBVb56nrIhwLb8yYX526seYazUzuggeIXAstbARZstuB30cQ1tQNEYCHgpZLH3XejrF8fg/w640-h558/%CE%9B%CE%A5%CE%9A%CE%9F%CE%A7%CE%91%CE%92%CE%99%CE%91-%CE%A3%CE%A5%CE%9D%CE%98%CE%95%CE%A3%CE%97%20BLOG.png" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b style="background-color: #fafafa; font-family: "Architects Daughter";"><span style="font-size: medium;">synthesis V.G.</span></b></td></tr></tbody></table><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div></i><div style="text-align: justify;"> Καλοί μου άνθρωποι ,υπομονετικοί επισκέπτες του ταπεινού αυτού βιβλιοφιλικού και οπωσδήποτε καλόγνωμα κριτικού μπλογκακίου, που ακόμα ζει αν και δεν βασιλεύει (άλλωστε δεν μας αρέσουν οι βασιλιάδες και οι βασίλισσες μήτε και οι άφρονες βασιλόφρονες),μήνες έχουμε να τα πούμε,τι κάνετε; Είστε καλά,γεροί, δυνατοί, γλυτώσατε από τον Κόβιντ τον Α΄τον Ζοφώδη, τον μεγαλοπρεπέστερο του οίκου των Πανούργων,και τις ανά τον πλανήτη τσιρκολανικές του αυλές,αυτόν τον χθόνιο δυνάστη που οι τρομαχτικές για χάρη του συμπορεύσεις και συγκρούσεις επιστημονικών τε και μη στρατιών και σύσσωμης της ημετέρας πλέμπας γέννησαν φόβο πανουκλικό και τρόμο μεταφυσικό και μαύρο αλλά γέννησαν παράλληλα και υλικό καλλιτεχνικό/λογοτεχνικό,και όχι μόνο, για όλη την επόμενη πενταετία και λίγη λέω; Εμένα μου αρκεί που <i>είμαστε ακόμα ζωντανοί</i>, που λέει εκείνο το τραγουδάκι,γέννημα μιας μαζικής κουλτούρας που κάτι είχε να πει παρά τη σάχλα της εποχής της και που με το <i>άκου το άκου το</i> -καθώς παιζόταν σε όλα τα ραδιόφωνα και φυτεύτηκε στο κεφάλι μας πχ ενώ οδηγούσαμε ή τρώγαμε το φαγάκι μας-, που μπήκε λοιπόν και αυτό στο λαβυρινθώδες κουτί της συλλογικής μας μηχανικής μνήμης και ιδού τώρα,χρησιμεύει ως κωδική φράση για να συνεννοούμαστε κάνοντας έτσι οικονομία λεπτομερειών.</div><div style="text-align: justify;"> Με τα τούτα και με τα κείνα μου ξανάρθε η διάθεση να γράψω κι εγώ εδώ- και μόνον εδώ ,στην κειμενοφωλιά μου-, το κατιτίς μου για βιβλία που έχω διαβάσει αυτούς τους μήνες που μεσολάβησαν από την τελευταία μου κριτική για τις <i><a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2021/10/blog-post_8.html" target="_blank">Γόνιμες Μέρες </a></i>της Τζούλιας Γκανάσου και κάπως με άγγιξαν και βρήκα εντός τους καλά και όμορφα στοιχεία και στοιχειά,γιατί ναι,υπάρχουν και στοιχειά καλά, καλότατα, πιστέψτε με και δείτε τα στα βιβλιαράκια που διαβάζετε. Αλλά για ποιο από όοολα αυτά που διάβασα στο μεταξύ να γράψω το κατιτίς μου; Για ποιο από τα μετρημένα στα δάχτυλα μεταφρασμένα της προκοπής που άντεξα να φτάσω ως την τελευταία σελίδα(και ας την είχα διαβάσει στο ξεφύλλισμα) και περί της ποιότητας (την ποια;) των οποίων μας τα΄κανε τσουρέκια, ουπς, πιπέρι,η συντεχνιακή κριτική, οι πεντακοσίων το πολύ λέξεων γλειψιές ή χολές, οι ίδιες και οι ίδιες κάθε, μα κάθε φορά, των επίσης πάντα ίδιων παρατρεχάμενων; Ή μήπως για κάποιο από τα παλιότερα αλλά και τα εντελώς καινούργια ελληνικά που στις τρεις λέσχες -Degas, Βιβλιοταξιδευτές, Πατάρι-,που είχαμε αφιερώσει τη φετινή χρονιά κάμποσα από αυτά, βέβαια προσεκτικά επιλεγμένα, μας εξέπληξαν ευχάριστα ή και μας εντυπωσίασαν και ορισμένα μάλιστα φοβερά;</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Δεν έκανα τίποτα από αυτά,τα άφησα κατά μέρος προς το παρόν γιατί πρέπει οπωσδήποτε να σας μιλήσω για ένα βιβλίο που δεν μπήκε, ακόμα, σε λέσχη και δεν ανήκε στα παραπάνω που σας έλεγα αλλά ευτυχώς ήρθε μέσα στα μαύρα μας πολιτισμικά χάλια να ραπίσει ανελέητα με την τεχνική του αρτιότητα, τη θεματική ομορφιά και εντιμότητα,με την αυθεντικότητά του και τις άλλες,τις πολλές του αρετές, το βαρέων βαρών κιτς και την ανηθικότητα που έχει πιάσει μετερίζι και στη λογοτεχνία και μας σημαδεύει κατευθείαν στο μυαλό. Πρόκειται για τη <i>Λυκοχαβιά <b>¹</b> </i>του Κώστα Μπαρμπάτση, βιβλίο πολύ φροντισμένο ως έκδοση και σημαντικό από πολλές απόψεις το οποίο εξέδωσε ο Κέδρος πριν λίγους μήνες, μια συλλογή εξαίσιων διηγημάτων που αν και πραγματεύονται θέματα βαριά και δη γραμμένα σε βαθιά ντοπιολαλιά, <b>²</b> αγρινιώτικη/αιτωλοακαρνανιώτικη και ηπειρώτικη -ανακατεμένες θαρρώ, μα αν κάνω λάθος ας με διορθώσει όποιος ξέρει-, θέματα που μιλάνε κατευθείαν στην ψυχή όποιου την κράτησε ανοιχτή ίσαμε τώρα που ξαναγράφεται η Ιστορία με έναν ιδεοληπτικό και μονόπλευρο τρόπο και που τώρα λοιπόν αυτός δεν φοβάται να ψάξει και να ξαναψάξει τα πράγματα και να κοιταχτεί κατάματα στον καθρέφτη αναλογιζόμενος τι έγινε κάποτε και γιατί και τι θα πράξει ή έστω δεν θα πράξει εκείνος πια, από τούτο το δίχως την παραμικρή καλαισθησία <i>εδώ και τώρα</i> του/μας -αρχίζοντας ή και συνεχίζοντας στο προσωπικό μονοπάτι του-, στη διχάλα της επιλογής της <i>Αρετής</i> ή της <i>Κακίας</i> σε ένα παρόν στενό και άθλιο ως μονοπάτι ζωής, που μας έλαχε ή πιο σωστά που εμείς αφήσαμε να μας πετάξουν/στριμώξουν σε αυτό. </div><div style="text-align: justify;">Σε μένα το βιβλίο το σύστησε άνθρωπος που τον εμπιστεύομαι όταν ξεχωρίζει κάποιον συγγραφέα και το βιβλίο του, αμφιβάλλω άλλωστε αν θα το αλίευα μέσα στο ασταμάτητο εκδοτικό ποτάμι της εποχής κι ας ξετρυπώνω συχνά πυκνά και μονάχη μου αξιόλογα κείμενα .Και όσο για το πώς τα διάβασα τα διηγήματα του Μπαρμπάτση; Μα <a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2012/08/blog-post.html?q=%CE%BA%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B1%CF%81">κορτασαρικά</a>,³ δηλαδή όχι με τη σειρά που είναι βαλμένα στη συλλογή και σας προτείνω να κάνετε το ίδιο, κάντε το, γιατί όχι. Γιατί στο κάτω κάτω να διαβάζουμε με τρόπο σχολικό και νοικοκυρεμένο; Η Λογοτεχνία είναι παιδί της Τέχνης και η Τέχνη θυγατέρα της Ελευθερίας<b> </b>και αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει κανείς.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Τη συλλογή του Μπαρμπάτση -σημειωτέον ότι μιλάμε για πρωτόλειο κι αν ήταν έτσι τα πρωτόλεια θα είχαμε άλλης κλάσης σημερινή ελληνική λογοτεχνία-, αποτελούν έξι πυκνές στην πλοκή αφηγήσεις που καθεμιά έχει δικό της ξεχωριστό λόγο αναγνωστικής ύπαρξης και όλες μαζί ,αν τις σουμάρει κάποιος λόγω της ιστορικής/κοινωνικής/θεματικής τους συνάφειας, ίσως και να μην είναι ασεβές προς τον μόχθο του συγγραφέα το να τις διαβάσει ως ένα ιδιότυπο σπονδυλωτό μυθιστόρημα, ακόμα και αν αυτό δεν διαβαστεί γραμμικά αλλά κορτασαρικά, όπως φαγώθηκα να λέω πιο πάνω. Όπως και να την χαρακτηρίσεις τη συλλογή δεν έχει σημασία η ειδολογική ετικέτα εδώ, καμιά χρεία φιλολογικής ανατομίας δεν υφίσταται. Σημασία έχουν δύο πράγματα, το ότι <b>καταγράφεται η γλώσσα</b> -που δεν ξέρω αν και για πόσο ακόμα, από ποιους ακριβώς και πόσο αλλαγμένη μιλιέται και τώρα-, και το ότι <b>ξαναμπαίνουν σε πρώτο πλάνο τραχιά πολιτικά/ιστορικά γεγονότα</b> ακριβώς τη στιγμή που από συγκεκριμένους ακαδημαϊκούς και μη κύκλους επιχειρείται λείανσή τους(δεν λέω κάτι άλλο) εκδικητικά υπέρ της μίας πλευράς, αυτής του νικητή. Τι ντροπή για την επιστήμη, και αυτό και άλλα πολλά που συμβαίνουν. Η αλήθεια, βλέπετε, ενοχλεί και το <i>δίκιο</i>, που λέει και η Μάρω Δούκα, <i>είναι ζόρικο πολύ</i> και είτε όντας ιστορικός μελετάς είτε ως λογοτέχνης εκφράζεσαι είτε ως πολίτης ενεργείς και σκέφτεσαι -αν και η ελευθερία του καλλιτέχνη και του πολίτη είναι πλατύτερη, θαρρώ, από εκείνη του επιστήμονα που στις μέρες μας κιόλας προχωράει στην έρευνά του με χορηγούς και ας σκεφτούμε τι καλό και μαζί και κακό σημαίνει αυτό -, μπορεί να παγιδευτείς ηθελημένα και άθελα σε <i>στρατεύσεις</i>, με μια λέξη, που εδώ και τώρα μπορεί να είναι δολεροί σύμβουλοι, αγκιτάτορες του σωλήνα, τι άλλο να πω και να μην φανεί γραφικά χριστιανικό, σε απλά ελληνικούλια ότι μυαλό δεν έχουμε βάλει μετά από τόσα παθήματα στον πλανήτη ολόκληρο και πολεμάμε ακόμα λυσσαλέα προσφέροντας ψυχές και σάρκες στο μεγαλύτερο αγρίμι που θα πλειοδοτήσει για να μας έχει στην δούλεψή του;</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div><br /></div><i>Θα Φύγω, Ξάδερφε<br />Πεσκέσι<br />Λυκοχαβιά<br />Στον Τόπο του<br />Ας Λάμπει ο Ήλιος<br />Ζωντανό Σκιάχτρο</i><br /><div><br /></div><div><br /></div><div style="text-align: justify;"> Αυτοί είναι οι τίτλοι των έξι διηγημάτων και τη <i>Λυκοχαβιά</i> και το <i>Ας Λάμπει ο Ήλιος τα </i>ξεχώρισα (ως δικά μου πιο κοντινά σε συναισθήματα αυτής της φάσης,αύριο δεν ξέρω, και αδιόρατες ταυτίσεις) όχι μόνο για τους δύο βασικούς κατ΄εμένα λόγους που κάνουν όλη τη συλλογή σημαντική για τα ελληνικά γράμματα μα και για άλλα τους στοιχεία: την ένταση και τις σοφά κρατημένες της κλιμακώσεις<b>˙</b>την απόθεση πολλών <i>χιτώνων</i> σε φαινομενικά με λίγο και απλό ύφασμα ντυμένους χαρακτήρες, κι εδώ χιτώνες είναι βέβαια οι ιδιότητες και οι συμπεριφορές, οι αδυναμίες και οι παθογένειες μιας κοινωνίας επί αιώνες πάμπτωχης και υπόδουλης που γέννησε όπως όπως ό,τι σήμερα λέμε <i>ελληνική κοινωνία, </i>ένα<i> </i>μωσαϊκό τάξεων με παρελθόν βιωμένο άσχημα και βίαια <b>˙ </b>την αρμονία των ρεαλιστικών σκηνών καθώς διαδέχονται η μία την άλλη σε έναν μοναχικό, μολυσμένο από φόνους και κρίματα τόπο<b>˙ </b>την κλιμάκωση της δράσης και της αντίδρασης και την έξοδο, με σάλτο μορτάλε, του χαρακτήρα εκείνου που σηκώνει, όσο καλά ή λειψά το πετυχαίνει, το βάρος της κάθαρσης για όλους και που καλά καλά δεν καταλαβαίνει καν την επιτακτικότητά της και πολύ περισσότερο τι του την κατέστησε δικό του χρέος και πρέπει να το τιμήσει, αυτός και κανένας άλλος, και μάλιστα εκείνη τη δεδομένη στιγμή που η ζωή και ο θάνατος γίνονται ολότελα ατομική του απόφαση<b>˙ </b>τις εγκιβωτίσεις που δίνουν χρόνο στην αφήγηση σοφά ζυγισμένες και ενσωματωμένες στην κύρια δίχως να την επιμηκύνουν άσκοπα<b>˙ </b>τους διαλόγους που είναι αναπόσπαστο κομμάτι του κειμενικού σώματος, φλέβες του και όχι φορεμένα όπως όπως από πάνω στολίδια και τελειωμό δεν έχει η λίστα των αρετών και επειδή τα πολλά λόγια είναι ενίοτε περιττά ας κλείσω εδώ ζητώντας σας, για άλλη μία φορά, να μου δείξετε εμπιστοσύνη και να αναζητήσετε το βιβλίο του Μπαρμπάτση και να το διαβάσετε και κριτικά και αυστηρά και με συγκίνηση ή και δίχως, τέλος πάντων όπως αλλιώς εσείς νιώθετε και θέλετε αλλά με ένα μόνο μέλημα : να κρατάτε τα μάτια της ψυχής ανοιχτά και αθόλωτα από τις βρωμιές των καιρών μας.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><span style="text-align: justify;"><i style="font-weight: bold;">¹ </i>Στο ηλεκτρονικό φύλλο της <a href="http://www.panaitoliki.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=38779:2021-02-21-16-17-56&catid=24:2008-11-05-17-18-02&Itemid=28" target="_blank">Παναιτωλικής</a> διαβάζουμε <i>: </i></span></div><div><div style="text-align: justify;"><blockquote><blockquote><i>Λυκοχαβιά: χαβιά, λέγεται το δέρμα από την περίμετρο του στόματος, το άνοιγμα του στόματος. Η χαβιά του σκοτωμένου λύκου κόβεται με προσοχή, ξεραίνεται και φέρεται περασμένη στο λαιμό από έναν κατηγορούμενο κατά τη διεξαγωγή της δίκης. Κατά τη λαϊκή παράδοση έχει αποτρεπτική δύναμη. «Χαβώνει» τους δικαστές και αθωώνουν ή επιβάλλουν μικρή ποινή.Το ρήμα «χαβώνω» στο ξηρομερίτικο ιδίωμα σημαίνει εξαπατώ, ασκώ υποβολή. Το χρησιμοποιούσαν στα χωριά του Ξηρομέρου για να αποδώσουν την ικανότητα κυρίως μιας γύφτισσας, που μπορούσε να κλέψει κάτι, χωρίς να γίνει αντιληπτή από τη νοικοκυρά. «Με χάβωσε», έλεγε χαρακτηριστικά η γυναίκα μετά το πάθημά της…</i></blockquote></blockquote></div><span style="text-align: justify;"></span><div><br /></div><div><span style="text-align: justify;"><b>² </b></span><b><a href="https://www.agriniopress.gr/to-agriniotiko-glossari/">https://www.agriniopress.gr/to-agriniotiko-glossari/</a></b></div><div><span style="text-align: justify;"><br /></span></div><div><span style="text-align: justify;"><br /></span></div><div><span style="text-align: justify;"><b>³</b></span> <span style="text-align: justify;">Η λόξα να διαβάζω κορτασαρικά είναι παλιά μα τώρα επιδεινώθηκε,ψαχουλεύω στους πάγκους του βιβλιοπωλείου και παίρνω στα χέρια ένα βιβλίο που κάτι έχω ακούσει/διαβάσει γι΄ αυτό ή απλά μου γνέφει εκείνο να το ξεφυλλίσω και τι κάνω; Πάω πρώτα στην τελευταία σελίδα,τη διαβάζω καλά καλά, μετά διαβάζω φωτογραφικά σελίδες στη μέση και μερικές ακόμα απ΄όπου τύχει και έτσι αποφασίζω αν θέλω να το αγοράσω ή όχι.</span><span style="text-align: justify;">Αν έρθει η ώρα του μετά να διαβαστεί (άλλη φάση περίεργη αυτή,το πώς επιλέγεται από την μονίμως αμείωτη ντάνα αδιάβαστων το επόμενο βιβλίο) γίνεται πολλές φορές το ίδιο: ένα κορτασαρικό εν γένει διάβασμα. Ειδικά στα διηγήματα λοιπόν, όπως καταλαβαίνετε, γίνεται αποθεωτικά πια του Κορτάσαρ το κουτσό,αφού διαβάζω όπως μου έρθει, ποτέ, μα ποτέ με τη σειρά.</span></div><div><div><div style="text-align: justify;"><br /></div></div></div></div>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-7587831239970609422022-05-04T23:41:00.012+03:002022-05-05T12:23:21.658+03:00Δεκαπέντε + μία ερωτήσεις της Πασκουαλίτας Κότσιφα στη Τζούλια Γκανάσου<p style="text-align: justify;"></p><p><br /></p><p></p><b><span style="font-family: Architects Daughter;">Δεκαπέντε + μία ερωτήσεις της Πασκουαλίτας Κότσιφα στην Τζούλια Γκανάσου</span></b><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixpPsS4-HS71fpA5P1QFg_NxKmVrh83Wb2377R8h0Js9YSS47qqLKrT4UOZBQPYiNnXalE4lvsJ_cBellEQr95gBLLrIvKToKTOJLRw35whAdb3qOMD1w32rWwBFtznbwd6U53S4iGDx8SRm61kc_GVfbW-qdaub_fTQjmoT-kNP_n7C60HzS4T2ghag/s720/279110678_10159775616411745_5989072168343462084_n.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="405" data-original-width="720" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixpPsS4-HS71fpA5P1QFg_NxKmVrh83Wb2377R8h0Js9YSS47qqLKrT4UOZBQPYiNnXalE4lvsJ_cBellEQr95gBLLrIvKToKTOJLRw35whAdb3qOMD1w32rWwBFtznbwd6U53S4iGDx8SRm61kc_GVfbW-qdaub_fTQjmoT-kNP_n7C60HzS4T2ghag/w640-h360/279110678_10159775616411745_5989072168343462084_n.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /><span style="color: #274e13; font-family: Architects Daughter;"><b>Τζούλια Γκανάσου</b></span></td></tr></tbody></table><p></p><b><div style="text-align: justify;"><b>1.Ξεκινώντας τη συνέντευξή μας πείτε μας δυο λόγια για σας και πώς προέκυψε η συγγραφική σας δράση;</b></div></b><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Σπούδασα Πληροφορική στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας και στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Βιοπορίζομαι από τον προγραμματισμό. Ωστόσο, η λογοτεχνία ήταν και είναι το κυρίαρχο πάθος, ένα κάλεσμα εσωτερικό και επιβλητικό. Έτσι, άρχισα να γράφω αλλά ένιωθα ότι μου έλειπαν τα εφόδια για να βγω «αρματωμένη» στη μάχη, υπήρχε εκκρεμότητα στο επίπεδο των ανθρωπιστικών σπουδών. Ενόσω εργαζόμουν, σπούδασα Λογοτεχνία (με υποτροφία) στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης και στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Το πρώτο μου μυθιστόρημα «Σε μαύρα πλήκτρα» (Εκδόσεις Γκοβόστη, 2006) συμπεριλήφθηκε στη συλλογική έκδοση του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου με τίτλο «Παγκοσμιουπόλεις». Το δεύτερο μυθιστόρημα, «Ομφάλιος λώρος» (Εκδόσεις Γκοβόστη, 2011) συμμετείχε στο 4ο Διεθνές Λογοτεχνικό Φεστιβάλ στο Dasein, στο 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών της Αθήνας και στο 9ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών της Γλασκώβης. Η νουβέλα μου «Ως το τέλος» (Εκδόσεις Γκοβόστη, 2013) ήταν υποψήφια για το «Βραβείο Νέου Λογοτέχνη 2013» του Λογοτεχνικού Περιοδικού «Κλεψύδρα» και για το «Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας 2014». Το επόμενο έργο μου, «Γονυπετείς» (Εκδόσεις Γκοβόστη, 2017) απέσπασε το Βραβείο Αφηγήματος «Μεσόγειος 2018» από το Πανεπιστήμιο του Έξιτερ και το «Βραβείο Διηγήματος» στα Βραβεία Βιβλίου του βιβλιοπωλείου Public το 2018. Το τελευταίο μου έργο, «Γόνιμες Μέρες» (Εκδόσεις Γκοβόστη, 2021) είναι υποψήφιο για το βραβείο «Ιστορίες Εγκλεισμού 2021» του λογοτεχνικού περιοδικού World Literature Today).</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><b><div style="text-align: justify;"><b>2. Το νέο σας βιβλίο «Γόνιμες Μέρες» σε τι αναφέρεται; Τι είναι αυτό που σας οδήγησε στη γραφή του;</b></div></b><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ένας άντρας βρίσκεται αναίσθητος δίπλα σε έναν νεκρό. Χαρακτηρίζεται ως ύποπτος σε υπόθεση λαθροχειρίας. Μεταφέρεται σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο όπου του χορηγείται φάρμακο τελευταίας τεχνολογίας ώστε να θυμηθεί, να ξυπνήσει και να δώσει κατάθεση. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, ο ήρωας αποκτά πρόσβαση στην εποχή πριν από τα πέντε του χρόνια, πριν απ’ τη μνήμη, στην αχαρτογράφητη ζώνη της ύπαρξης. Εκεί ανακαλύπτει μυστικά που του αλλάζουν εντελώς τη ζωή. Την ίδια ώρα, ανακαλεί τα γεγονότα τα οποία τον έφεραν στην κωματώδη κατάσταση. Ταυτόχρονα, ακούει τους δικούς του να ομολογούν όσα έπρεπε να αγνοεί.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο αδελφός μιας καρδιακής φίλης είχε περάσει πολύ χρόνο σε κώμα μετά από ένα δυστύχημα. Κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν, φανταζόμουν τη ζωή που ζούσε μέσα στην ακινησία, το σκοτάδι, τη μνήμη με μόνο εφόδιο, ενδεχομένως, την όσφρηση και την ακοή. Αναρωτιόμουν αν αρκούσαν αυτά τα ερεθίσματα ώστε να παλέψει για να επιστρέψει ξανά στη ζωή. Διερωτόμουν αν υπήρχε ζωή μέσα σε αυτό το κλουβί. Αναρωτιόμουν τι ανακάλυπτε όσο βρισκόταν εκεί. Ήθελα απεγνωσμένα να του δώσω φωνή!</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><b><div style="text-align: justify;"><b>3. «Γόνιμες Μέρες», πώς προέκυψε ο τίτλος του βιβλίου;</b></div></b><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Έρχονται μέρες όπου οι άνθρωποι αναμετρώνται με τη θύμηση, τον χρόνο, το σώμα. Μέρες όπου ο φόβος, η φθορά, η αγάπη, η ματαίωση, ο έρωτας συγκατοικούν τολμηρά. Μέρες όπου ξαναγράφεται η προσωπική (και όχι μόνο) ιστορία. Μέρες όπου, από τις χαραμάδες, «φυτρώνουν» νέα ξεκινήματα. Κι από τα χαλάσματα ξεπηδάει η ελπίδα. Γόνιμες μέρες.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><b><div style="text-align: justify;"><b>4. Με όλα αυτά που ζει τα τελευταία χρόνια η ανθρωπότητα, υπάρχει χώρος για «Γόνιμες Μέρες»;</b></div></b><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Υπάρχει φως και στα μεγαλύτερα σκοτάδια. Υπάρχει ελπίδα και στις πιο αντίξοες συνθήκες. Υπάρχει πάντα χώρος για «Γόνιμες Μέρες», για ομορφιά, για συναπαντήματα με λαχτάρα για ζωή!</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><b><div style="text-align: justify;"><b>5. Τα πρώτα 5 χρόνια της ζωής του ανθρώπου λένε οι ειδικοί ότι είναι καθοριστικά για την μετέπειτα πορεία του. Στις «Γόνιμες Μέρες» βλέπουμε τον ήρωα της ιστορίας να συνδέεται ξανά με την παιδική του ηλικία. Πείτε μας δυο λόγια γι’ αυτό και αν εξυπηρετεί κάποιο σκοπό.</b></div></b><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μεγαλώνοντας τον γιό μου και βλέποντας όλα τα θαυμαστά και τα σκληρά που βιώνουν οι άνθρωποι τα πρώτα χρόνια της ζωής και στα οποία δεν έχουν αργότερα πρόσβαση, συνειδητοποίησα πόσο πολύ μας επηρεάζουν χωρίς να το ξέρουμε, μας κατοικούν, μας ορίζουν. Ως εκ τούτου, προσπάθησα να αποτυπώσω ορισμένες από τις στιγμές του παιδιού ώστε να μην τις απωλέσει. Αποπειράθηκα να μιλήσω για την ιστορία που κατασκευάζουν οι γονείς ή οι οικείοι περί της πρώτης εποχής της ύπαρξης και πολλές φορές, είναι ψεύτικη ή πιο σωστά, είναι μια «ιστοριογραφική προσέγγιση». Θέλησα, επιπλέον, να αφήσω σαν διαθήκη στον γιό μου τις πρώτες κουβέντες, τα λόγια που του έλεγα από όταν με κοίταζε κατάματα στην «πρώτη ζωή». Πιστεύω ότι ο μητρικός λόγος και ειδικά ο λόγος που απευθύνει η μάνα τα πρώτα χρόνια στο παιδί, το καθορίζει εφ’ όρου ζωής, του δίνει φτερά ή το παραλύει. Προσπάθησα, λοιπόν, να γράψω ένα βιβλίο το οποίο θα παρηγορεί σαν μητρικός λόγος, θα παρακινεί σαν μητρικός λόγος, θα μας κάνει να λαχταράμε ξανά τη ζωή.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><b><div style="text-align: justify;"><b>6. Διαβάζοντας το βιβλίο «Γόνιμες Μέρες» δημιουργούνται στον αναγνώστη έντονες συναισθηματικές φορτίσεις όπως στο σημείο όπου η οικογένεια του ήρωα καλείται να αποφασίσει για την έκβαση της ζωής του. Σημεία τόσο δύσκολα όσο και καθοριστικά. Δυο σχόλια από την πλευρά σας.</b></div></b><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Εξαιτίας μιας προσωπικής περιπέτειας η οποία μου επέβαλλε εκτενή παραμονή σε νοσοκομείο, επέλεξα να γράψω για αυτό ώστε να ξορκίσω τους δαίμονες. Με ζόριζε πολύ η σκηνή όπου η οικογένεια του πρωταγωνιστή καλείται να αποφασίσει για την έκβαση της ζωής του ερήμην του, η σκηνή όπου τίθεται το δίλημμα της αύξησης του φαρμάκου αφύπνισης του εγκεφάλου του ήρωα, χωρίς να υπάρχει ενδελεχής γνώση των παρενεργειών. Η απουσία ελέγχου επάνω στο σώμα, καθώς και η έλλειψη συμμετοχής στις επιλογές που θα κρίνουν το πού μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος και το πώς θα αναγκαστεί να διάγει τον υπόλοιπο βίο του, με ζορίζει ακόμα. Όταν έβαλα τελεία, ένιωσα ότι ο ήρωας στις «Γόνιμες Μέρες» με παρηγόρησε όσο κανένας άλλος άνθρωπος εν ζωή.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><b><div style="text-align: justify;"><b>7. Στα τελευταία σας βιβλία θα πίστευε κανείς, παρόλο που οι ιστορίες είναι διαφορετικές μεταξύ τους, ότι οι ήρωες φαίνεται να κινούνται σε «μια πορεία προς την αρχή», όπως βλέπουμε να αναγράφεται και στο εξώφυλλο του βιβλίου σας «Γονυπετείς». Οδηγούνται όντως σε μια πορεία προς την αρχή; Κι αν ναι τι θέλετε να αναδείξετε;</b></div></b><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Πράγματι, οι ήρωες στα τρία τελευταία βιβλία μου, βρισκόμενοι σε μια ιδιαίτερη συνθήκη και ενώ ανασκαλεύουν τα γεγονότα που τους έφεραν σε αυτή την κατάσταση, στρέφονται προς την αρχή, προς την πρώτη ζωή, προς την επανεκκίνηση. Για παράδειγμα, ο πρωταγωνιστής από τις «Γόνιμες Μέρες», ο άντρας σε κώμα ο οποίος αποκτά πρόσβαση στην εποχή πριν από τα πέντε του χρόνια, ανακαλύπτει μυστικά που του αλλάζουν εντελώς τον τρόπο που διάγει τον βίο του. Η πρωταγωνίστρια από τους «Γονυπετείς», η γυναίκα στα τέσσερα, η αναβάτης και υπερβάτης, η ικέτιδα, στράφηκε προς την πρωταρχική έκφραση, προς την επανεκκίνηση εξαντλώντας όλες τις δυνάμεις που θα μπορούσαν να τη βοηθήσουν μέχρι εκείνη την στιγμή. Και ο άντρας πίσω από το κλειστό παράθυρο στο έρημο σπίτι στο χωριό, ο ήρωας από το «Ως το τέλος», ο παρατηρητής της μεταθανάτιας περιφοράς του παιδικού φίλου με την φιμωμένη αιχμάλωτη μες στο κατώι, επέλεξε να ανοίξει την πόρτα μόνο όταν στράφηκε προς την αρχή, ό,τι κι αν σήμαινε αυτό, ακόμη και την καταστροφή του. Μετά από μια δύσκολη κατάσταση, οι άνθρωποι στρέφονται πάντα προς την αρχή, όποια κι αν είναι για τον καθένα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><b><div style="text-align: justify;"><b>8. Με αφορμή την παραπάνω ερώτηση, πείτε μας δυο λόγια και για το βιβλίο σας «Γονυπετείς», ένα ιδιαίτερα πρωτότυπο βιβλίο που καθηλώνει τον αναγνώστη και αναδεικνύει όχι μόνο τη δύναμη της πίστης, αλλά όπως αναγράφεται και στο οπισθόφυλλό του κάνει το ανέφικτο να μοιάζει εφικτό.</b></div></b><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Πριν από κάποια χρόνια, είχα βρεθεί στη χώρα της Τήνου και ενώ όλα συντελούνταν κανονικά, τα τροχοφόρα έτρεχαν, οι εμπορικές συναλλαγές υλοποιούνταν, τα παιδιά έπαιζαν, είδα μια γυναίκα στα τέσσερα να υλοποιεί μια ανάβαση προσηλωμένη στην πορεία της σα να μην υπήρχε τίποτε άλλο: φάνταζε σαν το θνητό, έλλογο κομμάτι να χρησιμοποιούσε το σχήμα του τετράποδου για να εξομολογηθεί, να ικετεύσει, να εξιλεωθεί. Η εικόνα της εν λόγω γυναίκας με συγκλόνισε. Έμεινα για ώρα να κοιτάζω το σώμα που υπέφερε, το πρόσωπο που είτε έσκυβε είτε στρεφόταν αποφασιστικά προς τα πάνω και τότε ανακάλυψα και άλλους παρόμοιους «οδοιπόρους» και άλλους «γονυπετείς». Η εικόνα αυτή «φυτεύτηκε» μέσα μου και ενώ ξεκίνησα να γράφω για αυτό το περιστατικό ως προοίμιο για ένα άλλο έργο, υπήρξε καταιγισμός ιδεών για τη γυναίκα στα τέσσερα οπότε υπέκυψα.</div><div style="text-align: justify;">Σε αυτό το πλαίσιο, «Γονυπετείς» είναι οι άνθρωποι που εξαντλούν όλες τις επιλογές, οι θνητοί που υπερασπίζονται με πάθος μια πίστη, όσοι οραματίζονται πως το ανέφικτο μπορεί να γίνει εφικτό. «Γονυπετείς» είναι αυτοί που συνεχίζουν να παλεύουν παρά τις δυσκολίες, πέρα από τις αντιξοότητες, ενάντια στις δυνάμεις της φθοράς, της μοναξιάς, της ανέχειας. «Γονυπετείς» είμαστε εμείς όταν πορευόμαστε εκ νέου προς την αρχή μας.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><b><div style="text-align: justify;"><b>9. Μέσα από τα βιβλία σας βλέπουμε να σας απασχολούν θέματα κοινωνικά, ανθρωπιστικά, υπαρξιακά, θέματα όπως η μητρότητα. Τι είναι αυτό που πυροδοτεί το ερέθισμα για την επιλογή των ιστοριών σας;</b></div></b><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τα βιώματα, οι στοχασμοί, τα αναγνώσματα, οι εικόνες, τα συναισθήματα, η ζωή!</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><b><div style="text-align: justify;"><b>10. Θεωρείτε ότι η επαφή σας με τις λέσχες ανάγνωσης, οι παρουσιάσεις των βιβλίων σας, οι συζητήσεις και η επικοινωνία με τους αναγνώστες σας, έχουν επηρεάσει τη λογοτεχνική σας πορεία;</b></div></b><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Έχουν βοηθήσει τη συζήτηση με τους αναγνώστες το οποίο είναι και το μεγαλύτερο ζητούμενο. Έχουν ενισχύσει την πίστη μου στον αγώνα της γραφής το οποίο είναι υπερπολύτιμο. Έχουν χαρίσει χαρά σε μια διαδικασία που είναι μοναχική και συνήθως, μελαγχολική. Έχουν συμβάλει στην επιβίωση.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><b><div style="text-align: justify;"><b>11. Θεωρείτε ότι τα βιβλία σας απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό;</b></div></b><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Θεωρώ ότι τα βιβλία μου απευθύνονται σε όποιον έχει ανάγκη να διαβάσει κάτι πέρα από τα τετριμμένα και γοητεύεται από την ομορφιά της γλώσσας και των ψυχογραφικών ταξιδιών. Σε πολλούς, δηλαδή σε όλους!</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><b><div style="text-align: justify;"><b>12.Έχετε ξεχωρίσει κάποιο από τα βιβλία σας; Αν ναι για ποιο λόγο;</b></div></b><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αγαπάω όλα μου τα πνευματικά «παιδιά» το ίδιο… Μέχρι το επόμενο που δεν θα παραδεχτώ ότι θα το αγαπάω περισσότερο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">1<b>3. Θα θέλατε να μας πείτε κάποιους Έλληνες ή ξένους συγγραφείς, που έχετε ξεχωρίσει και γιατί; Υπάρχουν κάποιοι που σας έχουν εμπνεύσει;</b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο Γεώργιος Βιζυηνός, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο Μ. Καραγάτσης, ο Περ Λάγκερκβιστ, η Ντόρις Λέσσινγκ, ο Τζέιμς Μπάλντουιν, ο Φίοντορ Ντοστογιέφσκι, ο Φραντς Κάφκα, η Βιρτζίνια Γουλφ, ο Σαλμάν Ρουσντί, ο Βολταίρος, ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><b><div style="text-align: justify;"><b>14. Τι είναι για σας η τέχνη;</b></div></b><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τρόπος θέασης του κόσμου, μέσο επιβίωσης, οξυγόνο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><b><div style="text-align: justify;"><b>15. Θα θέλατε να προσθέσετε κάτι σε αυτή μας τη συνέντευξη;</b></div></b><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το αγαπημένο απόσπασμα από τις «Γόνιμες Μέρες»: «Ελέγχω το κεφάλι, την πλάτη, τα χέρια μου, τον κορμό, τον ειρμό, το ζώο ανάμεσα στα σκέλια μου, το δεξί μου πόδι. Δεν είναι λίγα. Με έπεισες. Είμαι ευγνώμων. Δείξε μου τα μάτια σου, μάνα! Μ’ ακούς; Μόνο αυτά λείπουν και θα έχω ολόκληρο το πρόσωπό σου δικό μου! Χωρίς τα μάτια, δεν σε γνωρίζω. Χωρίς τα μάτια, δεν μπορώ να σου πω πόσο φοβάμαι και πόσο πολύ νοσταλγώ. Κανένας δεν ομολογεί τι αισθάνεται, τι προσμένει, τι τρέμει. Είμαστε μοναχικές εκδοχές ύπαρξης σε μια γωνιά του πλανήτη. Είμαστε μοναχικές εκδοχές Ιστορίας σε ένα σημείο του χρόνου. Είμαστε οι επιλογές, η τύχη, η πίστη μας – μια προσέγγιση του εαυτού μας: μια εκδοχή πεπερασμένου και μια εκδοχή αιωνιότητας.»</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><b><div style="text-align: justify;"><b>16.Ολοκληρώνοντας, ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια, να περιμένουμε κάποιο επόμενο βιβλίο;</b></div></b><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η επόμενη εν δυνάμει ηρωίδα μου θα είναι μια ασυνόδευτη πρόσφυγας ανήλικη και ένα αγόρι από μια παράσταση στο «Τσίρκο των διαφορετικών». Εν καιρώ…</div><br /><br /><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="font-family: georgia; margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzJK7FSj-uEK3V5yDhw8Xe6UfJ0gRnHpN-AcJANrVWv_NUVzk5u9rLqlAKSatqlG_qb_7ToHDnzeWSDO39G63Mjj4BfXi0XoXVvJlRQVD13qg_Snl_UrsgP5tBQy_VY68DFI10Ec8e0Fk14dBdmo28fmcpMww8__SI_t0BhXtPuJooNmKjXcjeLhZnsQ/s945/279530806_372587258256552_1753021352372946823_n.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="944" data-original-width="945" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzJK7FSj-uEK3V5yDhw8Xe6UfJ0gRnHpN-AcJANrVWv_NUVzk5u9rLqlAKSatqlG_qb_7ToHDnzeWSDO39G63Mjj4BfXi0XoXVvJlRQVD13qg_Snl_UrsgP5tBQy_VY68DFI10Ec8e0Fk14dBdmo28fmcpMww8__SI_t0BhXtPuJooNmKjXcjeLhZnsQ/s320/279530806_372587258256552_1753021352372946823_n.jpg" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /><span style="color: #990000; font-family: Architects Daughter;">Πασκουαλίτα Κότσιφα</span></td></tr></tbody></table><br /><br /><br /><br /><br /><p></p><blockquote></blockquote><blockquote><blockquote><span style="color: #660000; font-family: Architects Daughter; font-size: medium;"><b>alive and kicking</b></span></blockquote><p></p><blockquote style="text-align: justify;">Φίλοι,είμαι εδώ,είμαι καλά,όρθια ακόμα,το ίδιο και εσείς ελπίζω, χαιρετώ σας λοιπόν και μαζί σάς φιλώ διπλοσταυρωτά, μου λείψατε,μου έλειψε το ταπεινόν μπλογκάκιον,όλο έλεγα να ξαναρχίσω τις γκρίνιες τις πολιτικές και τις βιβλιοφιλικές,ναι,ήμουν <i>εδώ</i> αλλά δεν έγραφα λέξη τόσον καιρό για τα καταπληκτικά βιβλία που διάβασα,δεν σταμάτησα μέρα να διαβάζω, δεν έγραφα όμως διότι η λυκοφιλική παράθεση αβροφροσυνών που πήγαινα γυρεύοντας μα και άθελά μου και έτρωγα κατακέφαλα κυρίως από και στα κοινωνικά δίκτυα,τύπου <i>στυλίστας ο Ταδόπουλος, στυλίστα η Δεινάκη, στυλίστας ο Κολλητίδης,στυλίστα η Παρλαπιπίδου </i>με ξενέρωσαν κάποια στιγμή σε τέτοιο βαθμό, που έγκωσα με την υποκρισία και την ψευτιά και με κάτι δικά μου μαζί γίνανε σακιά ασήκωτα και μια μέρα,διόλου ωραία πρωία,είπα τι δουλειά έχω με όλη αυτή την αρλουμποκρατική σέχτα που ορέγεται να γίνει η κυρίαρχη στα της βιβλιοκρισίας,δεν κοιτάω καλύτερα πιο συστηματικά τις λέσχες μας ημών των απλών ανθρώπων που ναι μεν δεν (δηλώνουμε ότι) ξυπνάμε και κοιμόμαστε με τη σκέψη πόσο Πύντσον,λέμε τώρα,να διαβάσω σήμερα ο καψερός -τι άλλο θα ακουδιαβάζουμε πια σ΄ αυτά τα ρημαδομίντια-, ημών των που αν και δεν είμεθα πυντσοφάγοι/προυστοφάγοι/τζοϋσοφάγοι/γκασοφάγοι και άλλων -φάγοι γενικώς και ειδικώς,τέλος πάντων ημών που αν και είμαστε κανονικοί άνθρωποι με αληθινά προβλήματα εν τούτοις υπάρχει, ω, ναι, υπάρχει το βιβλίο στην καθημερινότητά μας και το α γ α π ά μ ε, δεν ασχολούμαι λοιπόν, είπα, με μας και τις ομάδες μας ανάγνωσης και <a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2022/02/blog-post.html" target="_blank">τα εργαστήριά μας της ανάγνωσης</a> που είναι -ευτυχώς, ευτυχώς, ευτυχώς-, μακριά, ακόμα, από όλες αυτές τις δημοσιοσχετίστικες φανφάρες; Και αυτό έκανα και ήταν μια υπέροχη και δημιουργικότατη χρονιά αναγνωστικώς και λεσχικώς,ανάπαυλα στα μπλογκικά μου που τώρα όμως ξαναπιάνω ευθύς αμέσως με τον καλύτερο τρόπο:με μια συνέντευξη της αγαπημένης μου <a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/search/label/%CE%93%CE%9A%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%A3%CE%9F%CE%A5%20%CE%A4%CE%96%CE%9F%CE%A5%CE%9B%CE%99%CE%91" target="_blank">Τζούλιας Γκανάσου</a> στην επίσης αγαπημένη μου <a href="http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/search/label/%CE%9A%CE%9F%CE%A4%CE%A3%CE%99%CE%A6%CE%91%20%CE%A0%CE%91%CE%A3%CE%9A%CE%9F%CE%A5%CE%91%CE%9B%CE%99%CE%A4%CE%91" target="_blank">Πασκουαλίτα Κότσιφα</a>, παλιές γνώριμες του Degas ,μπλογκακίου τε και λέσχης. Τις ευχαριστώ από καρδιάς!(φυσικά θαυμαστικό στο τέλος,μια θαυμαστικάρα νά μετά συγχωρήσεως, που ως και τα σημεία στίξης χώσανε σε black list οι τρισκατάρατοι οι νεοξερόλες,μονάχα οι άνω τελείες τη γλυτώσανε την ξερολική καρμανιόλα).</blockquote></blockquote><blockquote style="text-align: justify;"></blockquote><p style="text-align: right;"></p><p><span></span></p><blockquote style="text-align: right;"><blockquote>Βιβή Γ. </blockquote></blockquote><p></p>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6912194307452726642.post-6158624853696151332022-02-18T12:24:00.005+02:002022-05-12T14:03:15.597+03:00Ένα κείμενο για την υπέροχη "Κάδμω" της Μέλπως Αξιώτη, από την Μαρία Στάθη <p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit;">Η καλή φίλη και εν βιβλίοις συνοδοιπόρος <b>Μαρία Στάθη</b> υπογράφει το παρακάτω κριτικό σημείωμα για την <i>Κάδμω</i> της Μέλπως Αξιώτη στην οποία η Λέσχη Ανάγνωσης Βιβλιοταξιδευτές κάνει σήμερα, 18 Φεβρουαρίου 2022, ένα μικρό αφιέρωμα. Τιμή και χαρά μου να δημοσιεύονται τα κείμενα των φίλων από τις λέσχες στο μπλογκ.Το κάναμε και παλιότερα και θα το επαναλάβουμε αρχίζοντας από σήμερα. Ευχαριστώ θερμά την Μαρία.</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj5ar5f3U5sl6V7iuRyZPxeOh-YDzTZCG11ObgNgvsfC4XY5-SACAPqlcid71pFAF_VWr61E4DahrfgMW5V-iUjaCIOck7Z55X2r-JzJX19kH4B84csb_6O8dcyN_R9psKP70XaG8T7lw9VYovZ-XMopB13wAtjgw8XVgPmv-KkMkTUG0HlGIKYGlLEpQ=s232" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="232" data-original-width="160" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj5ar5f3U5sl6V7iuRyZPxeOh-YDzTZCG11ObgNgvsfC4XY5-SACAPqlcid71pFAF_VWr61E4DahrfgMW5V-iUjaCIOck7Z55X2r-JzJX19kH4B84csb_6O8dcyN_R9psKP70XaG8T7lw9VYovZ-XMopB13wAtjgw8XVgPmv-KkMkTUG0HlGIKYGlLEpQ=w276-h400" width="276" /></a></div><p><br /></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Το
εμβληματικό αυτό έργο είναι ένας πικρός απολογισμός ζωής της συγγραφέως, ένα
σπαρακτικό ρέκβιεμ για ό,τι έζησε και έγραψε ξεκινώντας από <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα παιδικά της <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χρόνια στη Μύκονο, τα προπολεμικά χρόνια στην
Αθήνα, τα πρώτα συγγραφικά της βήματα, η Κατοχή, ο Εμφύλιος, η Αντίσταση,τα
δύσκολα χρόνια της εξορίας, η χαρά της επιστροφής και η επακόλουθη απογοήτευση,
η μοναξιά, η αγωνιώδης <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αίσθηση του
τέλους.[1], [2]</span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><span style="font-size: 12pt;"> Πρόκειται
για ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα που</span><span style="font-size: 12pt; mso-spacerun: yes;">
</span><span style="font-size: 12pt;">περιλαμβάνει συνολικά 13 ολιγοσέλιδα διηγήματα σε μορφή</span><span style="font-size: 12pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 12pt;">μικρών αποσπασμάτων. Τα μικρά αυτά κεφάλαια
ακολουθούν μία αδρή χρονική σειρά αρχίζοντας με τα πρώτα συγγραφικά βήματα της
Κάδμως στην προπολεμική Αθήνα και τελειώνει με τον επαναπατρισμό της ύστερα από
δεκαοχτώ χρόνια εξορίας, και τη συγγραφή του τελευταίου της βιβλίου. Η αφήγηση
είναι ασυνεχής, διακοπτόμενη, με ελλείψεις, παρενθέσεις, εμμονικές επαναλήψεις,
επαναφορές και αναλαμπές μνήμης.</span><span style="font-size: 12pt;">Η </span><span style="font-size: 12pt;">αποτύπωση επί χάρτου γίνεται με μοναδικό
τρόπο, σε μικρές παραγράφους, χωρισμένες κάποιες φορές με μεγάλα κενά</span><span style="font-size: 12pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 12pt;">χωρίς να χάνεται η συνειρμική ροή της σκέψης
της.</span><span style="font-size: 12pt;">Η Αξιώτη επιλέγει μια δευτεροπρόσωπη αφήγηση στην οποία εναλλάσσεται ο εσωτερικός μονόλογος με</span><span style="font-size: 12pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 12pt;">διάλογο με τον αναγνώστη ή με τον ίδιο της
τον εαυτό. Αναμνήσεις, συναισθήματα, σκόρπιες λέξεις αναμιγνύονται και σαν
μικρά ψηφιδωτά ενώνονται σε συνειρμικές φράσεις, απελευθερώνοντας</span><span style="font-size: 12pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 12pt;">αφηγηματικές δυνάμεις που</span><span style="font-size: 12pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 12pt;">κάνουν εύκολο το πέρασμα από την οικειότητα
στην απόσταση, από την αυτοαποξένωση στην συμφιλίωση με τον εαυτό, από την
αυτολύπηση στην αυτοπαρηγορία, από την απόγνωση στη λυτρωτική αναβίωση
ευτυχισμένων στιγμών. [3]</span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"> Η
μοναξιά,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η απώλεια, η φθορά της μνήμης
που ακολουθεί<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τη βιολογική φθορά του
γήρατος, αφήνουν το αποτύπωμά τους σε κάθε λέξη και πρόταση. Επηρεάζουν
καταλυτικά την διαμόρφωση ενός φορτισμένου κλίματος που αποτυπώνεται με
μοναδικό τρόπο σε ένα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>λιτό, εύληπτο και
σπαρακτικό λόγο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"></span></i></p><blockquote style="text-align: center;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="color: #cc0000;">« Το ελάχιστο [...] πόσος πόνος σε
μία μόνο λέξη»[37σλ.]</span></span></i></blockquote><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></i><p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"> Αλήθειες ωμές, πικρές, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και συνάμα συγκινητικές, λέξεις ξεχασμένες,
μετατοπισμένες μνήμες στον χωρόχρονο που πρέπει να αποτυπωθούν στο χαρτί. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"></span></i></p><blockquote style="text-align: center;"><blockquote><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="color: #cc0000;">«[...] αλήθεια, λέξεις περιττές.
Αμεταχείριστες. Να μην περάσουν λέξεις αλλότριες, όσο διάστημα οι δικές σου θα
βρίσκονται στην αχρηστία». [16σλ]</span></span></i></blockquote></blockquote><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></i><p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"> Οι
λέξεις χάνονται όταν αρχίσει η αποσύνθεση, το γήρας. Ο επίλογος πρέπει να
ολοκληρωθεί. Η αγωνιώδης προσπάθεια της Κάδμως, να φέρει πάσει θυσία στην
επιφάνεια όλα όσα καταχωνιάστηκαν στο πάτο της βαλίτσας της.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όλη της η ζωή μέσα σε μία βαλίτσα. Τι χωρά
μέσα σε τόσο περιορισμένο χώρο; Πόσα πράγματα στερήθηκε; Τα βιβλία της, κυρίως
αυτά. Σίγουρα η πένα της είναι το μόνο<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>αναπόσπαστο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εργαλείο της που<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μπορεί να διατρέχει το χαρτί.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="color: #cc0000;"></span></span></i></p><blockquote><blockquote><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="color: #cc0000;">«πάντα νομίζω ότι δεν έχω τίποτα να
γράψω. Ενώ θα το ήθελα πολύ, αλλά δεν ξέρω, δεν μπορώ. Το μόνο ότι η πένα
κάποτε με οδηγεί»[49σλ] </span></span></i></blockquote></blockquote><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></i><p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αλλά και η μητρική της γλώσσα, ξεχασμένη την
οδηγεί <i style="mso-bidi-font-style: normal;">«<span style="color: #cc0000;">στης αγρύπνιας τα χρόνια, μέσα
στα άγνωστα πράγματα και τα άτομα και τις λέξεις, δεν δημιουργούνταν
κανείς».[19σλ]</span><o:p></o:p></i></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όλα πρέπει να περάσουν στο χαρτί. Η δυστοκία
της γραφής μετρά αντίστροφα <span style="color: #cc0000;"><i>με την αγωνία<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>μίας κλεψύδρας που δεν έχει αναστροφή </i></span><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: #cc0000;">[21σλ]</span>.</i><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 16px;">Αποκομμένη για πολλά χρόνια από τα μητρικά εδάφη, η γλώσσα είναι η έννοια της.</span><span style="font-size: 12pt;">Η
πρώτη λέξη, ακολουθεί και δεύτερη, παίρνουν τη θέση τους σε φράσεις και αυτές
με τη σειρά τους παίρνουν τη καθορισμένη</span><span style="font-size: 12pt; mso-spacerun: yes;">
</span><span style="font-size: 12pt;">θέση</span><span style="font-size: 12pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 12pt;">στο διαγραμμισμένο χαρτί,
όπως ορίζει η πένα.</span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"></span></i></p><blockquote><blockquote><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="color: #cc0000;">«λέξεις ξαναφυτρώνουν και έρχονται...
με λίγες λέξεις ζεις και πεθαίνεις»[49σλ]</span></span></i></blockquote></blockquote><p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"> Η
καφκική μεταμόρφωση είναι εμφανής και<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>αποτελεί<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αδιέξοδος<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για την<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>τερατώδη μορφή της ύπαρξής της και το αβάστακτο δράμα της μοναξιάς της.
Ένα ευαίσθητο και εκλεπτυσμένο άτομο έρχεται σε ρίξη με το κατεστημένο, γίνεται
απόκληρο, σαν <i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: #cc0000;">«ένα μαμούνι που περπατά
πάνω στο χαρτί»</span></i> ή ένα <i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: #cc0000;">«μαμουνάτο»</span></i>
που το βγάζουν από το σπίτι του, προδιαγράφοντας την τελική του μοίρα. Μία
πληγή που δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ: ο αποχωρισμός από τη μάνα, η εξορία
και η αλλοτρίωση.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="color: #cc0000;"></span></span></i></p><blockquote><blockquote><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="color: #cc0000;">«πως είναι αυτή η αγωνία του
γραψίματος! Αυτή η μεταμόρφωση: Να μην ταιριάζει πιά κάτι που πρωτύτερα ταίριαζε...οι
λέξεις μένουν μέρες, χρόνια... άλλη ψοφά, άλλη ψηλώνει» [68σλ]</span></span></i></blockquote></blockquote><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></i><p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"></span></i></p><blockquote><blockquote><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="color: #cc0000;">«παλαιές,νέες, κρυμμένες..πετάγονται,
μεταμορφώνονται γιατί εσύ από τότε έκανες μιά μεγάλη πορεία. Ο δρόμος τους
είναι ατελείωτος, η λειτουργία ανεξάντλητη».[69σλ] </span></span></i></blockquote></blockquote><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></i><p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"> Θραύσματα
μνήμης χαμένα και σκόρπια στη λήθη του χρόνου. Σκόρπιες λέξεις χαμένες σαν
αερικά αναζητούν τη δική τους θέση στο χαρτί για να ολοκληρωθούν και να
πραγματωθούν μέσα στην αγκαλιά της ολοκληρωμένης φράσης. Να λάβουν υπόσταση, να
υπάρξουν ως σχήματα, μορφές ζωγραφισμένες<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>σε ένα φθαρτό χαρτί, κίτρινο, ισχνό.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Το χαρτί θα γίνει βιβλίο και το βιβλίο θα είναι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ένα αρχείο μνήμης για τις επόμενες γενιές το
οποίο θα χαθεί αλλά θα ξαναβρεθεί.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="color: #cc0000;"></span></span></i></p><blockquote><blockquote><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="color: #cc0000;">«γιατί πρέπει η λέξη να έχει μία
απέραντη μνήμη. Κι ο άνθρωπος με το χαρτί, πρέπει κάθε φορά και να την λησμονεί
και να την ξαναβρίσκει»[16 σλ.] </span></span></i></blockquote></blockquote><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></i><p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> Η
Κάδμω είναι μία γυναίκα του κόσμου. Δεν ανήκει πουθενά. Ούτε στο πριν ούτε στο
μετά, χωρίς εθνικότητα, χωρίς οικογένεια, χωρίς δρόμο γυρισμού, αποκομμένη από
τη μητρική γη, τη γλώσσα, το μητρικό χάδι που τόσο στερήθηκε.</span><span style="font-size: 12pt;">Ο
<a href="https://biblionet.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF/?personid=15524" target="_blank">Guy Saunier</a> πιστεύει πως αφορμή για τη συγγραφή του έργου είναι <span style="color: #cc0000;">«η ίδια η
απουσία και η επιθυμία του νόστου» και σκοπός του έργου η </span></span><i style="font-size: 12pt; mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: #cc0000;">«λογοτεχνική αναπαράσταση του χαμένου χρόνου</span></i><span style="font-size: 12pt;"><span style="color: #cc0000;">»</span>[4].</span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> Ο
αφηγητής- συγγραφέας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και το κύριο πρόσωπο
που είναι η Κάδμω, συμπλέκονται με ένα περίεργο και αινιγματικό τρόπο. Η Κάδμω
είναι και αυτή συγγραφέας καθώς και ο αποδέκτης-αφηγητής. Αυτή η δυαδική σχέση
αφηγητή και του κύριου<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>προσώπου, της
Κάδμως, σχοινοβατεί μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας. Η Κάδμω
αντανακλά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>την Μέλπω, όπως και η διαδρομή
τους. Δεν πρόκειται για ταύτιση αλλά για αναλογική σχέση. Η Κάδμω βρίσκεται
ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, στη ζωή και στο θάνατο, στο παρόν και
το παρελθόν. Ενώ η Μέλπω είναι πραγματική στο διηνεκές, με ανθρώπινη
υπόσταση.[5]</span><span style="font-size: 12pt;">Η
Κάδμω είναι ο επίλογος της αναζήτησης</span><span style="font-size: 12pt; mso-spacerun: yes;">
</span><span style="font-size: 12pt;">της ταυτότητας της συγγραφέως.</span><span style="font-size: 12pt;">Μέσω
της αναδρομής προσπαθεί να ξεμπερδέψει ένα κουβάρι αναμνήσεων, να καλύψει το
κενό, αναζητώντας</span><span style="font-size: 12pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 12pt;">την ταυτότητα της μέσα
από τον δικό της</span><span style="font-size: 12pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 12pt;">χαμένο χρόνο,</span><span style="font-size: 12pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 12pt;">αναμοχλεύοντας γεγονότα, εμπειρίες,
κιτρινισμένες σελίδες και ξεχασμένα βιβλία στο ράφι.</span><span style="font-size: 12pt;">Με
την</span><span style="font-size: 12pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 12pt;">επιστροφή της τα βρίσκει όλα
αλλαγμένα. Θα αρχίζει μία νέα ζωή </span><i style="font-size: 12pt; mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: #cc0000;">«γυμνή
σαν σκουλήκι...σαν μία παλάμη ανοιχτή»[90σλ]</span>. </i><span style="font-size: 12pt;">Αυτοί
όμως</span><span style="font-size: 12pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: 12pt;">που ήρθαν να την καλωσορίσουν,
είναι οι νεκρές φωνές την ώρα του ύπνου. Οι νεκρές αναμνήσεις γιατί μόνο αυτές
απέμειναν να την περιμένουν...</span><span style="font-size: 12pt;">Για
την Κάδμω, ο καιρός είναι αυτός που θα ορίσει τι μένει και τι φεύγει.</span><span style="font-size: 12pt; mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;"> Η
Μέλπω Αξιώτη υποστηρίζει αβίαστα στο μέγιστο βαθμό, τον μοντερνιστικό τρόπο
γραφής του εσωτερικού μονολόγου, εξαντλώντας όλες τις δυνατότητες του
υπερρεαλισμού. Σπουδαίο το έργο της<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Αξιώτη γι’αυτό επάξια συγκαταλέγεται στα<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>κορυφαία<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της νεοελληνικής
λογοτεχνίας</span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><br /></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: times; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Βιβλιογραφία</span></b></p>
<br /><br /><div style="text-align: justify;">[1]https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CE%BB%CF%80%CF%89_%CE%91%CE%BE%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">[2]Τάκης Καρβέλης, Μέλπω Αξιώτη. Παρουσίαση-Ανθολόγηση. Η μεσοπολεμική πεζογραφία. Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939), τ. Β΄, Εκδόσεις Σοκόλη, Αθήνα 1992, 270-271.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">[3] https://www.avgi.gr/tehnes/168547_i-kadmo-tis-melpos-axioti</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">[4]Saunier, Guy (Michel, Οι Μεταμορφώσεις της Κάδμως. Έρευνα στο έργο της Μέλπως Αξιώτη, Αθήνα, Άγρα, 2005: 79</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">[5]Νίκος Φαλαγκάς, Η αναζήτηση της ταυτότητας στην Κάδμω της Μέλπως Αξιώτη https://www.eens.org/EENS_congresses/2010/Falagkas_Nikos.pdf</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">[6] Μέλπω Αξιώτη,Κάδμω, εκδόσεις Κέδρος, 2015, σελίδες: 16, 19, 21,37,49,68,69, 90.</div>Βιβή Γ.http://www.blogger.com/profile/10605374477397136709noreply@blogger.com2